Cienie w raju

Powieść wyprzedzająca pory roku o jeden sezon ; )

Klasyka literatury emigracyjnej i prozy miłosnej osadzona w scenerii Nowego Jorku pod koniec II wojny światowej, lekko staroświecka, jednocześnie bardzo stylowa narracja, moralne zaangażowanie i życie w ciągłej przemianie, pisarz przekonuje, że „szczęście nie jest stanem, tylko falą na wodzie” i że „koniec końców wszystkie wspomnienia są smutne, bo siłą rzeczy dotyczą tego, co minęło”.

Opowieść o kontynentach, Ameryce i Europie oraz Nowym Jorku, przystani dla emigrantów, żydowskich, irlandzkich, włoskich, ormiańskich, niemieckich i ich marzeniach, by choć na chwilę wrócił utracony spokój ducha.

„Cienie w raju” Remarque’a, podobnie, jak powieść „Zakochany” Alfreda Hayes’a / brawurowa analiza kolejnych etapów miłosnego afektu w konwencji noir czyli Nowy Jork, mężczyzna w kryzysie i kobieta typu femme fatale / przypominają o tym, że literatura często rodzi się z ran, zarówno tych zadanych przez innych, jak i ran zadanych przez samo życie.

Głównych bohaterów powieści „Cienie w raju”, Nataszę i Roberta, autor umieścił w cichym oku cyklonu, po drugiej stronie oceanu trwa wojna, tam nikt nie jest bezpieczny, w Nowym Jorku panuje swego rodzaju próżnia, pozornie bezpieczna strefa ciszy, „na amerykańskim niebie nigdy nie pojawił się nieprzyjacielski samolot, nie spadła bomba ani nie zaszczekał karabin maszynowy.”

Książka z roku 1971.

Drugoplanowym bohaterem powieści jest „zmrożona polska wódka” ; )

Powieść wyprzedzająca pory roku o jeden sezon ; )

Klasyka literatury emigracyjnej i prozy miłosnej osadzona w scenerii Nowego Jorku pod koniec II wojny światowej, lekko staroświecka, jednocześnie bardzo stylowa narracja, moralne zaangażowanie i życie w ciągłej przemianie, pisarz przekonuje, że „szczęście nie jest stanem, tylko falą na wodzie” i że „koniec końców...

Remarque trafia do mnie jak mało kto. Jak zwykle sporo podkreślonych fragmentów, do których chce się wracać. Tutaj jest bardziej subtelny, mniej spektakularny, przez co może wydawać się nudniejszy, ale jest w tym pewien czar, bo jeśli już coś w nas trafi w tej ciszy, razi jeszcze mocniej. Ta książka kojarzy mi się z wieloma takimi bombami z opóźnionym zapłonem, które dojrzewają w nas i wybuchają potem ze zdwojoną siłą. Nawiązania do poprzednich książek do dodatkowy smaczek.

Remarque trafia do mnie jak mało kto. Jak zwykle sporo podkreślonych fragmentów, do których chce się wracać. Tutaj jest bardziej subtelny, mniej spektakularny, przez co może wydawać się nudniejszy, ale jest w tym pewien czar, bo jeśli już coś w nas trafi w tej ciszy, razi jeszcze mocniej. Ta książka kojarzy mi się z wieloma takimi bombami z opóźnionym zapłonem, które...

Przez długie stronice wydawało mi się, że to książka dość przeciętna. Wydawało mi się. Mnóstwo wspaniałych powiedzeń, mądrych przemyśleń, ciekawe postacie, fascynujące dialogi. Chapeux-bas, Monsieur Remarque:)

Przez długie stronice wydawało mi się, że to książka dość przeciętna. Wydawało mi się. Mnóstwo wspaniałych powiedzeń, mądrych przemyśleń, ciekawe postacie, fascynujące dialogi. Chapeux-bas, Monsieur Remarque:)

Dzięki temu, że powieść pojawiła się wreszcie w Legimi udało mi się skończyć historię opowiedzianą w "Nocy w Lizbonie" i "Łuku tryumfalnym". Z jednej strony to nadal doskonała literatura, z drugiej odczuwa się czasami, że książka nie została ukończona przez autora.

Dzięki temu, że powieść pojawiła się wreszcie w Legimi udało mi się skończyć historię opowiedzianą w "Nocy w Lizbonie" i "Łuku tryumfalnym". Z jednej strony to nadal doskonała literatura, z drugiej odczuwa się czasami, że książka nie została ukończona przez autora.

OCENA - 9/10 WYBITNA

Powieść „CIENIE W RAJU” to w dużej części lustrzane odbicie książki pod tytułem ”NA ZIEMI OBIECANEJ”. Powieść powstał już w latach 50, ale nie zastała oficjalnie w tamtym okresie wydana dla szerszego grona czytelników. Uczyniono to dopiero po śmierci autora czyli w roku 1971. Po zapoznaniu się z treścią nie mogę oprzeć się wrażeniu, że oba tytuły bardzo wiele łączy. Oczywiście nie są identyczne, ale jednak mają ze sobą wiele wspólnego. Niewątpliwie będąc po lekturze jednej z tych książek, czytając drugą na pewno dostrzeżemy podobieństwa.

Różnice nie są duże w wielu fragmentach wręcz kosmetyczne jak choćby w narracji. Większa część dialogów między postaciami została rozbudowana, ale dotyczą one tych samych problemów w obu tytułach i bez większego wysiłku można to wychwycić. Bohaterowie w powieści „CIENIE W RAJU” pojawiają się pod innymi danymi personalnymi, ale to wciąż są te same osoby o tej samej charakterystyce jak w drugiej książce. Ich życie oraz losy w Ameryce są zbieżne i na próżno doszukiwać się znaczących różnic. Warto w tym miejscu przypomnieć, że książkę „NA ZIEMI OBIECANEJ” autor pisał u schyłku swojego życia i jej nie dokończył. Z pewnością przy jej tworzeniu korzystał z maszynopisu gotowego już projektu „CIENIE W RAJU” oraz osobistych notatek, stąd tyle podobieństw.

Z dużym prawdopodobieństwem można przypuszczać, że Erich Maria Remarque celowo odkładał wydanie opiniowanej powieści za życia. Dlaczego? Otóż zawarł w niej rozszerzony wątek miłosny dotyczący Roberta Rossa. Są to z całą pewnością osobiste przeżycia autora. Opisywał wielką niespełnioną miłość, namiętność nie szczędząc przy tym pikantnych scen oraz szczegółów, pisał o tęsknocie do Nataszy więc dotykał intymnej sfery własnego życia. Właśnie te fragmenty zostały pominięte w książce „NA ZIEMI OBIECANEJ”, której nie udało mu się ukończyć w takim kształcie jakim sobie założył. Oczywiście to o czym piszę w opinii jest wyłącznie moimi osobistymi przemyśleniami. Konsekwencją tego z czym zapoznałem się i przeczytałem w obu książkach na przestrzeni bardzo krótkiego czasu. Te spostrzeżenia nasuwają się samoistnie dlatego nimi się dzielę, aby świadomie można było wybrać, którą książkę najpierw przeczytać.

Idąc jeszcze dalej pozwolę sobie na małą dygresję. Otóż uważam, że wydawnictwa, które wypuszczały na rynek oba dzieła po śmierci autora, zagrały nie do końca uczciwie i z całą pewnością kierowały się uzyskaniem wyższego zysku ze sprzedaży. W mojej ocenie zastosowano tutaj wydawniczy blef, wprowadzając świadomie czytelnika w błąd bo przecież znano treść obu książek. Co więcej wydawnictwa nie musiały spełniać żadnych oczekiwań autora oraz niczego z nim konsultować więc prościej było zastosować taki manewr. Nie wiadomo jak potoczyłyby się losy tych książek, gdyby żył Remarque. A tak potraktowano wydanie obu tytułów jako ukoronowanie dorobku literackiego pisarza i na tym podwójnie zarobiono. Remarque tak skomentowałby ten fakt: cytat z książki „CIENIE W RAJU” - „ Fałsz ma po prostu większą bezwładność niż prawda”. Ileż w tym słowach jest racji!.

Niezależnie od moim osobistych rozważań” CIENIE W RAJU” są cudowną i bardzo wartościową książką, po którą warto sięgnąć zapoznając się z literaturą Remargue. W gruncie rzeczy lepiej najpierw sięgnąć po tę lekturą, a „NA ZIEMI OBIECANEJ” zostawić sobie na sam koniec w ramach uzupełnienia, gdy zna się już prozę Niemca. Wybór jednak należy do Was. Polecam i pozdrawiam. Jack_

OCENA - 9/10 WYBITNA

Powieść „CIENIE W RAJU” to w dużej części lustrzane odbicie książki pod tytułem ”NA ZIEMI OBIECANEJ”. Powieść powstał już w latach 50, ale nie zastała oficjalnie w tamtym okresie wydana dla szerszego grona czytelników. Uczyniono to dopiero po śmierci autora czyli w roku 1971. Po zapoznaniu się z treścią nie mogę oprzeć się wrażeniu, że oba tytuły...

Typowy Remarque, klimat "Łuku Triumfalnego", nie jest to jednak jego kontynuacja. Ravic pojawia się jedynie przelotnie. Jestem zauroczona tą pozycją.

Typowy Remarque, klimat "Łuku Triumfalnego", nie jest to jednak jego kontynuacja. Ravic pojawia się jedynie przelotnie. Jestem zauroczona tą pozycją.

nikt tak jak Remarque nie potrafil pisac o milosci i smierci

nikt tak jak Remarque nie potrafil pisac o milosci i smierci

„Cienie w raju” to ostatnia książka Ericha Marii Remarqu'a, która pozostała mi do przeczytania. Jest to jeden z moich ulubionych autorów, jeśli nie mój numer 1, więc chciałam poznać wszystkie jego powieści. Udało się to jeszcze przed zakończeniem roku, chociaż niełatwo było kupić niektóre, mniej popularne tytuły, gdyż od dawna są tylko w obiegu z drugiej ręki. Poza tym o niektórych książkach w polskim internecie znajdziemy tylko bardzo ogólne i lakoniczne informacje. Dlatego bardzo się zdziwiłam po przeczytaniu kilku stron powieści – zadziwiająco przypominała mi inną książkę Remarqu'a pt.: „Na ziemi obiecanej”.

Otóż, okazało się, że „Cienie w raju“ to wersja ostatniej (niedokończonej) powieści Remarqu'a noszącej roboczy tytuł „Na ziemi obiecanej”. Nieautoryzowana, wydana w 1971 roku (czyli po śmierci autora) i dość mocno opracowana przez wydawnictwo…, co niestety jest dość mocno wyczuwalne. Nieraz miałam wrażenie, że fabuła jakoś dziwnie się urywa i kolejny wątek zjawia się ni z tego ni z owego. Brakowało mi ciągłości i płynności tekstu, aż musiałam sprawdzać, czy aby nie skleiły mi się kartki podczas czytania.

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

„Cienie w raju” to ostatnia książka Ericha Marii Remarqu'a, która pozostała mi do przeczytania. Jest to jeden z moich ulubionych autorów, jeśli nie mój numer 1, więc chciałam poznać wszystkie jego powieści. Udało się to jeszcze przed zakończeniem roku, chociaż niełatwo było kupić niektóre, mniej popularne tytuły, gdyż od dawna są tylko w obiegu z drugiej ręki. Poza tym o...

Kolejna książka autora, którą czytało mi się topornie i bez przyjemności. Pomysł wydał mi się dość fajny, jednak to w jaki sposób został zrezlizowany niekoniecznie. Opowiedziana historia w praktyce nie zaciekawiła mnie, bohaterowie irytowali a cała książka okazała się być nudna i cięzka w odbiorze. Zakończę moją czytelniczą przygodę z tym autorem

Kolejna książka autora, którą czytało mi się topornie i bez przyjemności. Pomysł wydał mi się dość fajny, jednak to w jaki sposób został zrezlizowany niekoniecznie. Opowiedziana historia w praktyce nie zaciekawiła mnie, bohaterowie irytowali a cała książka okazała się być nudna i cięzka w odbiorze. Zakończę moją czytelniczą przygodę z tym autorem

Ciezka, jak to u Remarqua. Ale warto...chociaz pozniej trzeba troche odpoczac...

Ciezka, jak to u Remarqua. Ale warto...chociaz pozniej trzeba troche odpoczac...