Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść jest próbą biografii wyimaginowanej przez autorkę gwiazdy filmowej Evelyn Hugo. Próbą w moim odczuciu całkowicie nieudaną, bo skupiającą się na powierzchowności, doczesnym blasku, romansach, bogactwie, urodzie, sławie, skandalach.
Brakło mi nie tylko głębszej refleksji ale co ważniejsze, odróżnienia dobrego od złego.

Proste opisy skupiają się na nudnawym referowaniu kreacji, wyglądu postaci, koloru mebli, zasłon. Zwięzły sposób pisania ale z wieloma powtórzeniami, nie przykuł mej uwagi.
Nie sposób doszukać się tu klimatu czy wyszukanych porównań.
Postacie prócz tytułowej Evelyn niczym się nie wyróżniają, są poprawnie skonstruowane ale nic poza tym.
Jedynymi w mym uznaniu atutami są lekkie pióro Taylor Jenkins Reid i niektóre trafne stwierdzenia.

Autorka nie wierzy w możliwość podjęcia przez swe bohaterki przyzwoitych decyzji, uważa że sytuacje w jakich się znalazły usprawiedliwiają niejako krzywdzenie bliskich.

"Siedmiu mężów Evelyn Hugo" to zdecydowanie przereklamowana powieść. Uwzględniając lekki styl stawiam 6/10.

Powieść jest próbą biografii wyimaginowanej przez autorkę gwiazdy filmowej Evelyn Hugo. Próbą w moim odczuciu całkowicie nieudaną, bo skupiającą się na powierzchowności, doczesnym blasku, romansach, bogactwie, urodzie, sławie, skandalach.
Brakło mi nie tylko głębszej refleksji ale co ważni...

Rozwiń

Zwiń

Napisany z dużą dozą wrażliwości kryminał, w którym trafnie oddana jest istota zła. Piekła rodzinnego, gdzie zawsze cierpią dzieci, kłamstw, zdradzających się małżonków, machlojek, morderstw. Chmielarz w "Ranie" dla przeciwwagi opisuje także dobro, na przykład dzieci z rodzin patologicznych często wyrastają na osoby wrażliwe a nawet zaradne, mimo na zawsze poranionych dusz.

Tocząca się szybko i płynnie akcja oraz bogaty bardzo klarowny język to niezaprzeczalne atuty.
Dokładnie naszkicowane, przekonujące postacie, takie jakie można spotkać w życiu dodatkowo uwiarygodniają powieść.
Karolina, Gniewek i Sławek to nastolatkowie z rodzin patologicznych, nie mogą liczyć na dzieciństwo, zrozumienie, jakąkolwiek pomoc. Podobnie nauczycielka matematyki Klementyna, mimo sędziwego wieku codziennie budzi się zlana potem z koszmaru jaki zgotowali jej rodzice.

Rana to nie tylko dobry kryminał, to powieść o mocnym podłożu psychologiczno-socjologicznym.
Coraz bardziej cenię pióro Pana Wojciecha.
Choć utwór potrafi rozjątrzyć zapomniane rany, stawiam 8/10.

Napisany z dużą dozą wrażliwości kryminał, w którym trafnie oddana jest istota zła. Piekła rodzinnego, gdzie zawsze cierpią dzieci, kłamstw, zdradzających się małżonków, machlojek, morderstw. Chmielarz w "Ranie" dla przeciwwagi opisuje także dobro, na przykład dzieci z rodzin pat...

Rozwiń

Zwiń

John Irving przykłada do oczu czytelnika soczewki absurdu i groteski, a w nich z pozoru śmieszne sytuacje okazują się być bardzo gorzką konstatacją.
Ten sposób opowiadania męczył mnie. Przyznaję nie byłem w stanie wytrwać do końca powieści.

Postrzeganie seksualności wydaje się tu zbyt radykalne. Mężczyźni stoją na z góry przegranej pozycji, gdyż ich popęd płciowy większy niż u kobiet jest uznawany przez autora za niewłaściwy a nawet groźny. Wybujałe libido może stanowić zagrożenie dla kobiet. Na szczęście świat nie składa się z samych zboczeńców i gwałcicieli. Mimo że tak pisarz przedstawia mężczyzn.

Nie da się ukryć że przenikliwość, inteligencja, żywy, klarowny język są atutami.
Bohaterowie są dziwnymi czasem drażniącymi karykaturami, dobrze wkomponowanymi do stylistyki utworu.

Było to moje pierwsze spotkanie z piórem Johna Irvinga. Sądzę że ciężko będzie mi do niego wrócić. Zmęczony ale bogatszy o nowe doznania stawiam 7/10.

John Irving przykłada do oczu czytelnika soczewki absurdu i groteski, a w nich z pozoru śmieszne sytuacje okazują się być bardzo gorzką konstatacją.
Ten sposób opowiadania męczył mnie. Przyznaję nie byłem w stanie wytrwać do końca powieści.

Postrzeganie seksualności wydaje się tu zbyt rad...

Rozwiń

Zwiń

Poprzednio czytane powieści, urzekające subtelnościami oraz kunsztem autorskim wysoko postawiły poprzeczkę przed następnymi. Tak więc rozczarowałem się Anielicą - Pani Miszczuk, znanej rodzimej pisarki.

Prosty, mało klarowny język mimo swej zwięzłości nudził a ja miałem wrażenie miałkości.
Tocząca się szybko akcja jak i szybko następujące sceny powodowały poczucie chaosu, mimo tego łatwo było przewidzieć jej koleje.

Protagonistka, około dwudziestoletnia Wiktoria zaczęła mnie irytować. Jej dziecięca naiwność, brak przewidywania a nawet słodka nieporadność drażniły. Z drugiej strony gdy jest się młodym często myśli się w podobny sposób.
Pozostałe postacie nakreślono pobieżnie, dosyć ciekawie ale przekonująco.
Jednym z niewielu atutów jest pełen ciepła, przyjemny klimat, łagodzący niedoskonałości.

Fabuła drugiej części cyklu o Wiktorii Biankowskiej, toczy się na Ziemi, w piekle (Niższej Arkadii) i najdłużej w niebie (Wyższej Arkadii). Protagonistka, po zjedzeniu jabłka poznania odzyskuje nadprzyrodzone moce, oraz uzmysławia sobie że Piotruś ją zdradzał. Razem z Belethem, który dał jej owoc znów trafia do piekła. Jaka misja przed nią czeka? Komu zaufa? Wiecznie kuszącemu lecz kłamiącemu Belethowi? Czy może zdradzającemu Piotrusiowi?

Raczej odradzam osobom bardziej oczytanym. Stawiam 6/10.

Poprzednio czytane powieści, urzekające subtelnościami oraz kunsztem autorskim wysoko postawiły poprzeczkę przed następnymi. Tak więc rozczarowałem się Anielicą - Pani Miszczuk, znanej rodzimej pisarki.

Prosty, mało klarowny język mimo swej zwięzłości nudził a ja miałem wrażenie miałkości...

Rozwiń

Zwiń

Osnuta baśniową mgiełką a więc lekka, powieść o człowieku ale i historii przenikającej jego życie. "Raje utracone" to część pierwsza cyklu.

Znakomity badacz natury ludzkiej i filozof, przenosi nas do utkanej z mitu krainy naszych przodków. Leżącej nad brzegami nieznanego jeziora zamieszkanego przez nienazwane plemiona, duchy, bóstwa.

Francuski pisarz urzeka swym ciepłym, pięknym stylem, uwodzi zmysłowością opisów ich bogatym kolorytem.
Postacie jakie powołuje do życia są w pełni wiarygodne, utożsamiamy się z nimi.

Jezioro które zasilają rzeki, niebezpiecznie podnosi swój poziom, zalewając zabudowania.
Pannoam wódz wioski i ojciec Noama buduje więc groble, szkoli wojowników by chronili mieszkańców przed nomadami, którzy kradną zboża i zwierzęta. Jak zręczny polityk skrywa jednak swe prawdziwe ja.
Najistotniejszą postacią jest Noam, wiecznie młody, gdyż nieśmiertelny, krzepki, dobrze zbudowany, przenikliwy obserwator przyrody, ale też porywczy, odważny i samotny w związku ze swą aberracją.

Widzimy nie tylko początek podróży Noama przez życie. Wstęp umiejscowiony jest w dzisiejszym Libanie, gdzie zbudzony z hibernacji niczym snu, dziwi się temu że ludzie zdewastowali piękny niegdyś Świat.

Zdecydowanie polecam, pełną pasji inspirującą powieść. Stawiam 10/10.

Osnuta baśniową mgiełką a więc lekka, powieść o człowieku ale i historii przenikającej jego życie. "Raje utracone" to część pierwsza cyklu.

Znakomity badacz natury ludzkiej i filozof, przenosi nas do utkanej z mitu krainy naszych przodków. Leżącej nad brzegami nieznanego jezi...

Rozwiń

Zwiń

Po latach wracam do twórczości J.K. Rowling, drugi raz czytając o śledztwach detektywa Cormorana Strike'a i jego uroczej asystentki Robin Ellacott.
"Jedwabnik" przenosi nas w zasnute jesienną mgłą, skąpane w deszczu ulice Londynu. Autorka znakomicie wyeksponowała ów klimat, dodając dekadenckie opisy upadku moralnego, zarówno wśród biznesmenów jak pisarzy i ich agentów.

Akcja w związku z licznymi a zbędnymi opisami toczy się w ślimaczym tempie. Fabuła jedynie za sprawą śledztwa i nielicznych suspensów, raczej wciąga ale nie porywa.
Postacie literacko w pełni przekonują, jednak sądzę że niepotrzebnie przybliżono ich powierzchowność.

Na Cormoranie Strike'u przeszłość odcisnęła przytłaczające piętno. Ów syn sławnego piosenkarza, żołnierz, bokser a w końcu prywatny detektyw nie potrafi poradzić sobie z ciężarem tego co przeszedł. Mieszka na maleńkim poddaszu żyjąc skromnie i pracowicie.

Raczej polecam, choć jak dla mnie to zbyt długi kryminał. Stawiam 6/10.

Po latach wracam do twórczości J.K. Rowling, drugi raz czytając o śledztwach detektywa Cormorana Strike'a i jego uroczej asystentki Robin Ellacott.
"Jedwabnik" przenosi nas w zasnute jesienną mgłą, skąpane w deszczu ulice Londynu. Autorka znakomicie wyeksponowała ów klimat, dodaj...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy raz w życiu czytałem książkę przepełnioną miłością do królowej nauk, matematyki.
Ta krótka, kameralna powieść mówi o kruchych, niepewnych relacjach trójki bohaterów: Pierwiastka, dziesięcioletniego miłośnika baseballu będącego synem Gosposi, samotnie go wychowującej, oraz starszego już Profesora matematyki. W wyniku wypadku mężczyzna stracił częściowo pamięć. Może przypomnieć sobie maksymalnie ostatnie osiemdziesiąt minut, w związku z czym do ubrań ma przyczepione mnóstwo karteczek przypominających o ważnych sprawach.

Każdy z bohaterów nosi w sobie osobny świat uczuć, pragnień, doświadczeń, łączą ich jednak dwie pasje matematyka i baseball. Gosposia pod wpływem Profesora "zakochuje się" w liczbach, natomiast Pierwiastka ze staruszkiem łączy miłość do baseballu.

Ta pełna ciepła powieść mówi nam o spokoju i elegancji jakie emanują z liczb oraz ich pięknie. Autorka w przedziwny sposób wplata je w losy bohaterów, łącząc także z baseballem.

Świetnie skrojone postacie, w pełni przekonują, jednocześnie mają w sobie coś magicznego. Sama historia urzeka, prostotą ale i oryginalnością.
Yoko Ogawa to dopiero drugi twórca a właściwie twórczyni z kraju kwitnącej wiśni z jaką miałem do czynienia. Spotkanie to wypadło obiecująco, na pewno sięgnę po kolejne jej powieści.

Gorąco polecam, stawiam 8/10.

Pierwszy raz w życiu czytałem książkę przepełnioną miłością do królowej nauk, matematyki.
Ta krótka, kameralna powieść mówi o kruchych, niepewnych relacjach trójki bohaterów: Pierwiastka, dziesięcioletniego miłośnika baseballu będącego synem Gosposi, samotnie go wychowującej, oraz starszeg...

Rozwiń

Zwiń

Ktoś mądry kiedyś powiedział że nie należy czytać dobrych książek, a jedynie te bardzo dobre. W pełni się z nim zgadzam, tak więc przeczytałem jedynie kilkadziesiąt stron "Białej gwardii".

Akcja powieści toczy się na ogarniętej wojną domową Ukrainie w Grudniu 1918 roku.
Rodzina Turbinów do której należą osieroceni, młody lekarz Aleksiej, Helena żona kapitana Talberga, i najmłodszy z nich Nikołka; musi stawić czoła wojennej zawierusze. Panuje sroga zima a zapasy szybko się kurczą. Czy młodzi przetrwają ten okrutny czas?

Autor sławnego "Mistrza i Małgorzaty", przelał tu część wspomnień z młodości, oczywiście nie jota w jotę. Jak dla mnie zbyt szczegółowe są opisy, spowalniające tempo akcji. Brakło też magnetyzmu, który przyciągał by uwagę. Miejscami książka była niezrozumiała a nawet nudziła.

Nie rozumiem niechęci Bułhakowa względem Polaków, w tym utworze także widocznej.

Raczej nie polecam utworu, który światło dzienne ujrzał równo sto lat temu. Stawiam 5/10.

Ktoś mądry kiedyś powiedział że nie należy czytać dobrych książek, a jedynie te bardzo dobre. W pełni się z nim zgadzam, tak więc przeczytałem jedynie kilkadziesiąt stron "Białej gwardii".

Akcja powieści toczy się na ogarniętej wojną domową Ukrainie w Grudniu 1918 roku.
Rodzina ...

Rozwiń

Zwiń

Jestem zaskoczony "Końcem świata...", w wykonaniu Harukiego Murakami. Przeogromną wyobraźnią oraz niezwykłym onirycznym klimatem. Tu rzeczywistość miesza się z nieuchwytnym ale podlegającym logice surrealizmem.

Utwór przeraża swą aktualnością, a jego fatalizm sprawia że z czasem boimy się o życie protagonisty.
Japoński autor snuje opowieść na dwóch płaszczyznach w wyobrażonej przestrzeni zwanej "Końcem Świata" oraz w Tokio. Oba światy są odrealnione, są opisem wyobrażeń osoby poddanej eksperymentowi.

W Tokio mamy dwa rywalizujące o wpływy organizacje. System zatrudniający naukowców i cyfrantów (matematyków których zadaniem jest szyfrowanie tajnych danych). Oraz fabrykantów, mafię która kradnie informacje. Starszy profesor zleca cyfrantowi szyfrowanie prac dotyczących dźwięku. Sama droga do laboratorium oraz badania tam prowadzone wyglądają jak zły sen. Najpierw dziwna winda, potem młoda kobieta bezdźwięcznie ruszająca ustami. Kolejno peleryna, gogle i droga z szafy w ciemność i ledwo szumiący wodospad.

W drugiej przestrzeni bohater tracąc swój cień zostaje odizolowany od świata, czymkolwiek by on był. Strażnik mianuje go Czytelnikiem Starych Snów. Odtąd musi unikać światła słonecznego i codziennie razem z bibliotekarką czytać sny.

Japoński mistrz po raz kolejny oczarował mnie prowadzeniem pióra. Zwięźle napisy utwór, pochłonął mą uwagę.
Zdecydowanie polecam stawiając 9/10.

Jestem zaskoczony "Końcem świata...", w wykonaniu Harukiego Murakami. Przeogromną wyobraźnią oraz niezwykłym onirycznym klimatem. Tu rzeczywistość miesza się z nieuchwytnym ale podlegającym logice surrealizmem.

Utwór przeraża swą aktualnością, a jego fatalizm sprawia że z cza...

Rozwiń

Zwiń