Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Frankl traktuje o sprawach tak fundamentalnych w sposób tak wysoce wiarygodny, że ma się wrażenie, jakby już przez samą lekturę tego dzieła obcowało się z istotą człowieczeństwa; ludzkiego istnienia.

Nie unikanie bólu, lecz walka o to, o co walczyć warto. W parze z wolnością - odpowiedzialność; za wybory, za czyny, za reakcje na każdą sytuację. Twórcza praca, doświadczanie natury, kultury i drugiego człowieka jako źródeł doznawania piękna, dobra i prawdy; miłości. I wreszcie - nadawanie sensu cierpieniu. Głęboki, elementarny humanizm. To kwestie, które poruszyły mnie najbardziej i które odzwierciedlają moje własne poczucie sensu istnienia - ta subiektywna zgodność z pewnością rzutuje na moje odczucie wartościowości tej książki.

Tym niemniej, jeśli miałabym osobiście stworzyć kanon literatury, z którą powinien zapoznać się każdy, byłaby to chyba pierwsza pozycja. Jest w niej poruszone to, co dotyczy każdego człowieka, czego każdy człowiek szuka i co każdy człowiek ma w swoim zasięgu.

Gorąco polecam.

Frankl traktuje o sprawach tak fundamentalnych w sposób tak wysoce wiarygodny, że ma się wrażenie, jakby już przez samą lekturę tego dzieła obcowało się z istotą człowieczeństwa; ludzkiego istnienia.

Nie unikanie bólu, lecz walka o to, o co walczyć warto. W parze z wolnością - odpowiedzialność; za wybory, za czyny, za reakcje na każdą sytuację. Twórcza praca, doświadczanie...

Erudycja Elif Shafak, a tym bardziej sposób jej wykorzystania, przyprawia mnie o czysty zachwyt. Mimo niepodważalnego ogromu jej wiedzy kulturowej, nie serwuje jej w formie nadętych popisów czy nawet dłuższych, autonomicznych dygresji. Zamiast tego sukcesywnie i w małych dawkach przemyca ją wraz z daniem głównym, czyniąc z niej jedynie (i aż!) esencjonalną przyprawę, nośnik smaku, niemalże halucynogenny proszek, w którym ta sama strawa dostarcza nowych wrażeń, odkrywczych perspektyw jej doświadczania. Mało tego! Już całkowicie rozbraja mnie kontrastowe, uroczo groteskowe wykorzystanie tych intelektualnych narzędzi do obrazowania treści zupełnie zwyczajnych, tworzenie przestrzeni paradoksów, dynamicznych i komicznie zaskakujących zmian punktów widzenia, głębi nanizanej na nić ironii, dystansu, szerokiego pola widzenia ludzkich spraw.

A ludzkie sprawy są tu bliskie i tak znane naszemu zbiorowemu doświadczeniu, pomimo różnorodności swoich jednostkowych oblicz.
O czym opowiada "Araf"?
Każdy jest samotny inaczej; i to jest dla nas wszystkich wspólne.

Erudycja Elif Shafak, a tym bardziej sposób jej wykorzystania, przyprawia mnie o czysty zachwyt. Mimo niepodważalnego ogromu jej wiedzy kulturowej, nie serwuje jej w formie nadętych popisów czy nawet dłuższych, autonomicznych dygresji. Zamiast tego sukcesywnie i w małych dawkach przemyca ją wraz z daniem głównym, czyniąc z niej jedynie (i aż!) esencjonalną przyprawę, nośnik...

Wspaniała - łączy rzeczowość i bogactwo merytoryczne reportażu z literackim kunsztem (w niektórych sformułowaniach można się zmysłowo rozsmakować) oraz włóczęgowskim duchem, który niezmiennie inspiruje.

Jedyne, czego - jako piechur - mogłabym chcieć więcej, to szczegóły natury praktycznej, dotyczące prozaicznych aspektów codzienności w drodze. Ich brak lub ogólnikowość jestem jednak w stanie autorom wybaczyć - wszak profil poradniczy nie jest niezbędnym składnikiem ani udanego reportażu, ani zapisu sytuacji egzystencjalnej współczesnych nomadów.

Zdecydowanie polecam!

Wspaniała - łączy rzeczowość i bogactwo merytoryczne reportażu z literackim kunsztem (w niektórych sformułowaniach można się zmysłowo rozsmakować) oraz włóczęgowskim duchem, który niezmiennie inspiruje.

Jedyne, czego - jako piechur - mogłabym chcieć więcej, to szczegóły natury praktycznej, dotyczące prozaicznych aspektów codzienności w drodze. Ich brak lub ogólnikowość...