Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po raz pierwszy mam styczność z twórczością tej pisarki. Historia przeciętna, taka lekka w czytaniu.

Nie polecam jak na pierwsza styczność z pisarką. Mam nadzieję, że pozostałe są lepsze.

Po raz pierwszy mam styczność z twórczością tej pisarki. Historia przeciętna, taka lekka w czytaniu.

Nie polecam jak na pierwsza styczność z pisarką. Mam nadzieję, że pozostałe są lepsze.

Totalnie inna niż dotychczasowe powieści Colleen Hoover. Nie jestem w stanie powiedzieć czy to jest dobry thriller, bo nie czytam tego rodzaju książek, chociaż po przeczytaniu tego mam ochotę sięgnąć po jakiś kolejny.
Książka nie jest bardzo przerażająca (tak jak "Lśnienie" Stephen Kinga), ale za to wciągająca. Bardzo podobało mi się przeplatanie rozdziałów autobiografii i tego co się działo w rzeczywistości.

Czytając autobiografie Verity doszłam do wniosku, że kobieta jest w stanie zrobić wszystko jeśli ma obsesje na punkcie kogoś bliskiego. Miała pomysły, które nie tylko przerażają co masz taką myśl w głowie "Jak? Jak tak można?", takie totalne niezrozumienie bohaterki.

Totalnie inna niż dotychczasowe powieści Colleen Hoover. Nie jestem w stanie powiedzieć czy to jest dobry thriller, bo nie czytam tego rodzaju książek, chociaż po przeczytaniu tego mam ochotę sięgnąć po jakiś kolejny.
Książka nie jest bardzo przerażająca (tak jak "Lśnienie" Stephen Kinga), ale za to wciągająca. Bardzo podobało mi się przeplatanie rozdziałów autobiografii i...

Jak o pierwszym tomie nie byłam w stanie wyrazić swojej opinii, nie powaliła mnie na kawałki, ale tez nie była najgorsza. Pisanie z perspektywy dwóch osób jest bardzo fajnym zabiegiem literackim, jednak gdy piszemy z perspektywy 4 osób to moim zdaniem lekka przesada.

Historia Reida, Emmy, Grahama oraz Brooke moim zdaniem mogłabym zostać napisana przez dwóch głównych bohaterów, tak jak pierwsza cześć. Moim zdaniem wprowadzili to czytelnika w lekkie zamieszanie.

Jak o pierwszym tomie nie byłam w stanie wyrazić swojej opinii, nie powaliła mnie na kawałki, ale tez nie była najgorsza. Pisanie z perspektywy dwóch osób jest bardzo fajnym zabiegiem literackim, jednak gdy piszemy z perspektywy 4 osób to moim zdaniem lekka przesada.

Historia Reida, Emmy, Grahama oraz Brooke moim zdaniem mogłabym zostać napisana przez dwóch głównych...