Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zabawna historia napisana z dwóch perspektyw, samego Maminsynka i jego potencjalnej partnerki. Podobało mi się w tej książce to, że zawiera sporo elementów humorystycznych. Jest rubaszna, co sprawia, że czyta się ją z przyjemnością i oczywiście z przymrużeniem oka. Bo czy rzeczywiście istnieją tacy mężczyźni (bezgranicznie oddani swoim matkom) albo takie kobiety (bezgranicznie zakochane w swoich synach)?

Zabawna historia napisana z dwóch perspektyw, samego Maminsynka i jego potencjalnej partnerki. Podobało mi się w tej książce to, że zawiera sporo elementów humorystycznych. Jest rubaszna, co sprawia, że czyta się ją z przyjemnością i oczywiście z przymrużeniem oka. Bo czy rzeczywiście istnieją tacy mężczyźni (bezgranicznie oddani swoim matkom) albo takie kobiety...

To jest taka książka, którą można przeczytać dla relaksu a którą niewiele wnosi do naszego życia. Ot, kilka kobiet, które przypadkiem spotykają się ponieważ łączy je jedno - wredni mężowie. Przy czym każdy jest wredny w inny sposób a ich żony postanawiają się na nich zemścić. Zemsta najlepiej smakuje na zimno a koniec końców okazuje się, że.... no właśnie, kto chce znać zakończenie tej opowieści niech przeczyta ją sam :) W każdym bądź razie, historia ta nie zwaliła mnie z nóg ani nie spowodowała,że nie mogłam przez nią spać.

To jest taka książka, którą można przeczytać dla relaksu a którą niewiele wnosi do naszego życia. Ot, kilka kobiet, które przypadkiem spotykają się ponieważ łączy je jedno - wredni mężowie. Przy czym każdy jest wredny w inny sposób a ich żony postanawiają się na nich zemścić. Zemsta najlepiej smakuje na zimno a koniec końców okazuje się, że.... no właśnie, kto chce znać...

To taka typowo amerykańska powieść. Od samego początku miałam wrażenie, że jest napisana po to, byśmy inaczej spojrzeli na swoje życie, byśmy poczuli, że można coś zmienić. Takie listy rzeczy do zrobienia kojarzą mi się z postanowieniami noworocznymi. Moim zdaniem, to trochę infantylne i oderwane od rzeczywistości. Oraz takie "amerykańskie".
Sama książka należy do kategorii "tych lekkich, miłych i przyjemnych", służących do rozrywki i do tego, by na chwilę oderwać się od naszego życia tu i teraz. Nie zamierzam spisywać swojej listy, ale jeśli kogoś ta historia natchnie do tego, to ok. W końcu każdy z nas jest innym człowiekiem i potrzebuje do szczęścia czegoś innego.

To taka typowo amerykańska powieść. Od samego początku miałam wrażenie, że jest napisana po to, byśmy inaczej spojrzeli na swoje życie, byśmy poczuli, że można coś zmienić. Takie listy rzeczy do zrobienia kojarzą mi się z postanowieniami noworocznymi. Moim zdaniem, to trochę infantylne i oderwane od rzeczywistości. Oraz takie "amerykańskie".
Sama książka należy do...

Z przykrością muszę stwierdzić, że czytanie tej książki nie sprawilo mi żadnej przyjemności. Losy siódemki bohaterów, którzy znaleźli się nieoczekiwanie na bezludnej wyspie - na wyspie skazańców - były dla mnie niestety nie dość ciekawe a wręcz zawiłe i niezbyt intrygujące. Miałam wrażenie, że autor pisał tę powieść pod wpływem jakichś bardzo mocnych środków psychodelicznych. Może był już bliski tego, co w efekcie udało mu się zrealizować - czyli samobójstwa. Czuć bowiem w tej książce taką próbę rozliczenia się z życiem. Jest ona mroczna i posępna. Roi się w niej od jaszczurek oraz takich gadzich skojarzeń i brzydkich zapachów, widoków oraz doznań. Przeczytałam ją w całości ponieważ cały czas liczyłam na to, że jednak autor mnie czymś zaskoczy. Nie zaskoczył i dlatego z ulgą przeczytałam ostatnie jego słowa - a potem fini.

Z przykrością muszę stwierdzić, że czytanie tej książki nie sprawilo mi żadnej przyjemności. Losy siódemki bohaterów, którzy znaleźli się nieoczekiwanie na bezludnej wyspie - na wyspie skazańców - były dla mnie niestety nie dość ciekawe a wręcz zawiłe i niezbyt intrygujące. Miałam wrażenie, że autor pisał tę powieść pod wpływem jakichś bardzo mocnych środków...

Bardzo dobra powieść, której nie da się odłożyć, bo chce się ją czytać i czytać. Jest w niej jakiś urok, który sprawia, że zwykła historia o przyjaźni chłopca z bogatym rodzeństwem- Alexem i Stellą - staje się powieścią o życiu, przemijaniu, relacjach z ludźmi których los stawia na naszej ścieżce oraz przede wszystkim o miłości. Dla mnie ta historia jest zarówno smutna jak i piękna. Jest chwilami nudna ale też pociągająca. Tak jak życie, w którym ciągle spotykają się różne antagonizmy. Są narodziny i śmierć, jest radość i smutek, miłość i rozstanie, ból i przyjemność. Dlatego tak dobrze mi się ją czytało, ponieważ ona opowiada o życiu.

Bardzo dobra powieść, której nie da się odłożyć, bo chce się ją czytać i czytać. Jest w niej jakiś urok, który sprawia, że zwykła historia o przyjaźni chłopca z bogatym rodzeństwem- Alexem i Stellą - staje się powieścią o życiu, przemijaniu, relacjach z ludźmi których los stawia na naszej ścieżce oraz przede wszystkim o miłości. Dla mnie ta historia jest zarówno smutna...

Znakomity kryminał dla fanów tego gatunku. Co prawda, w tym przypadku najpierw obejrzałam serial a potem dlugo zbierałam się do przeczytania książki (gdyż już wiedziałam, jaki będzie final), ale ostatecznie wzięłam się za książkę i nie żałuję. Czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Akcja toczy się wartko, mamy do czynienia z ciekawymi postaciami jak choćby Thulin czy Hess oraz oczywiście Rosa Hartung, która jest motywem przewodnim powieści.
Polecam z całego serca "Kasztanowego ludzika" (powieść nawiązuje do jesiennych klimatów, ale równie dobrze czyta się ją w maju).

Znakomity kryminał dla fanów tego gatunku. Co prawda, w tym przypadku najpierw obejrzałam serial a potem dlugo zbierałam się do przeczytania książki (gdyż już wiedziałam, jaki będzie final), ale ostatecznie wzięłam się za książkę i nie żałuję. Czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Akcja toczy się wartko, mamy do czynienia z ciekawymi postaciami jak choćby Thulin czy Hess...

Trzecia część powieści "Zanim wystygnie kawa" toczy się w innym miejscu ale o podobnym klimacie. Kawiarnia Donna Donna jest prowadzona przez matkę Nagare - Yukari, która niczym dobra wróżka pomaga innym ludziom. Są to kolejne historie o przenoszeniu się w czasie z różnych powodów. Ale łączy je jedna myśl nadrzędna - człowiek nie wie, ile będzie żył. Nikt nie może być pewien, że dożyje jutra. Dlatego każdy dzień powinniśmy celebrować w wyjątkowy sposób. A zwłaszcza doceniać ludzi, którzy są wokół nas. Jeśli dzisiaj mamy ich przy swoim boku, to cieszmy się z tego, bo nie wiadomo, jak długo to będzie trwać. Życie jest bardzo ulotne. Jest tylko sumą oddechów i bić serca. Naszym zadaniem jest cieszyć się każdą daną nam chwilą. I to właśnie jest przesłaniem tej książki

Trzecia część powieści "Zanim wystygnie kawa" toczy się w innym miejscu ale o podobnym klimacie. Kawiarnia Donna Donna jest prowadzona przez matkę Nagare - Yukari, która niczym dobra wróżka pomaga innym ludziom. Są to kolejne historie o przenoszeniu się w czasie z różnych powodów. Ale łączy je jedna myśl nadrzędna - człowiek nie wie, ile będzie żył. Nikt nie może być...

To są takie bajeczki dla dorosłych, ale nie twierdzę, że dorośli nie lubią tego typu literatury. Jest ona w pewien sposób pokrzepiająca, dodaje otuchy i sprawia, że zadajemy sobie pytania egzystencjalne. A jeśli książka nakłania nas do jakichkolwiek przemyśleń, to uważam, że zasługuje na miano literatury w szerokim tego słowa znaczeniu.
Bajeczki o przenoszeniu się w czasie w jednej z tokijskich restauracji są nieco infantylne, ale czas spędzony z tą lekturą nie uważam za całkowicie stracony. Tęsknota ludzka do podróży w czasie miała i ma swoje odbicie w książkach. Jako gatunek ludzki dążymy do rozwoju, do poznawania nowych wymiarów i kto wie, czy właśnie w innym wymiarze, nie da się spotkać osób z naszej przeszłości lub przyszłości. Byłoby to niewątpliwie ogromnie ciekawym przeżyciem gdyby udało nam się tego dokonać pewnego dnia. Wierzę, że człowiek jako istota myśląca, spowoduje, że dzisiejsza fikcja o podróżach w czasie, kiedyś stanie się rzeczywistością. I tego nam życzę.

To są takie bajeczki dla dorosłych, ale nie twierdzę, że dorośli nie lubią tego typu literatury. Jest ona w pewien sposób pokrzepiająca, dodaje otuchy i sprawia, że zadajemy sobie pytania egzystencjalne. A jeśli książka nakłania nas do jakichkolwiek przemyśleń, to uważam, że zasługuje na miano literatury w szerokim tego słowa znaczeniu.
Bajeczki o przenoszeniu się w czasie...

Jest to dość krótkie opowiadanie (a liczyłam na coś więcej) o kobiecie, która co rok płynie na wyspę, na której pochowana jest jej matka i przy okazji spotyka różnych mężczyzn, z którymi nawiązuje bliższe relacje. Robi to ponieważ wydaje się być znudzona swoim życiem, małżeństwem i chyba sprawia jej to frajdę. W efekcie dochodzi do wniosku, że naśladuje swoją zmarłą matkę. Wówczas dokonuje ekshumacji i zabiera matkę z wyspy aby samej już nigdy na nią nie wracać. Myślę, że to opowiadanie miało być częścią większej powieści ale po prostu autor nie zdołał jej ukończyć. A szkoda, bo mogło wyjść z tego jakieś kolejne arcydzieło.

Jest to dość krótkie opowiadanie (a liczyłam na coś więcej) o kobiecie, która co rok płynie na wyspę, na której pochowana jest jej matka i przy okazji spotyka różnych mężczyzn, z którymi nawiązuje bliższe relacje. Robi to ponieważ wydaje się być znudzona swoim życiem, małżeństwem i chyba sprawia jej to frajdę. W efekcie dochodzi do wniosku, że naśladuje swoją zmarłą matkę....

Ciekawa książka w zasadzie na jedno popołudnie. Autor podróżuje po powojennych Niemczech. Odkrywa tam ludzi, którzy mieszkają w ciężkich warunkach, ludzi którzy jeszcze 4 lata wcześniej mieli być panami świata a stali się niewolnikami. Niewolnikami głodu, biedy, traumatycznych przeżyć z okresów bombardowań. Ci biedni Niemcy, którzy swego czasu uwierzyli Hitlerowi, po wojnie wypierali się swojej przynależności do SS, SA czy Hitler jugend, szukali świadków którzy potwierdzali, że dobrze traktowali Żydów (i za kilkaset marek znajdowali takich). Z jednej strony budzą litość (bo przegrali wojnę i musieli wrócić do siebie z podkulonym ogonem oraz wyrzec się wartości, w które ślepo wierzyli), ale z drugiej strony, to przecież oni napadli na nasz kraj (i wiele innych) i konsekwentnie niszczyli go przez kilka lat. To oni okazali się zdrajcami (łamiąc pakt o nieagresji). I mimo, że ich powojenne ubóstwo nie powinno nas w żaden sposób cieszyć, to przecież nie możemy też tak się nad nimi litować. Autor był Szwedem. W swych reportażach pokazał po prostu obiektywnie obraz nędzy i rozpaczy panujący w powojennych Niemczech. My Polacy wiemy, że u nas nie było lepiej. Kraj doszczętnie zniszczony, głód i bieda. Dlatego nie, nie umiem im współczuć (choć wiadomo, że nie wszyscy Niemcy popierali Hitlera i jego nazistowską politykę).

Ciekawa książka w zasadzie na jedno popołudnie. Autor podróżuje po powojennych Niemczech. Odkrywa tam ludzi, którzy mieszkają w ciężkich warunkach, ludzi którzy jeszcze 4 lata wcześniej mieli być panami świata a stali się niewolnikami. Niewolnikami głodu, biedy, traumatycznych przeżyć z okresów bombardowań. Ci biedni Niemcy, którzy swego czasu uwierzyli Hitlerowi, po...

Jest to znakomita powieść o ludziach z północy. Mieszkają na wyspie, która stanowi "miniaturowy kosmos". W trudnych warunkach starają się żyć, uprawiać ziemię, hodować zwierzęta, posyłać dzieci do szkoły, obchodzić święta.
Dotykają ich różne kataklizmy (potężne sztormy) i inne nieszczęścia (śmierć najbliższych). Nic nie jest im oszczędzone. Od najmłodszych lat mają obowiązki i czasami wydaje się jakby urodzili się już jako dorośli. Muszą sprostać naprawdę wielu wymaganiom. To co nam się wydaje trudne czy niemożliwe do przejścia, oni traktują jako chleb powszedni, taka jest ich codzienność. To ludzie godni podziwu. Nie załamują się zbyt łatwo, nie pobłażają sobie i nie ubolewają nad swym losem.
Podobał mi się także akcent polski w postaci porcelanowego zestawu obiadowego z Ćmielowa :)

Jest to znakomita powieść o ludziach z północy. Mieszkają na wyspie, która stanowi "miniaturowy kosmos". W trudnych warunkach starają się żyć, uprawiać ziemię, hodować zwierzęta, posyłać dzieci do szkoły, obchodzić święta.
Dotykają ich różne kataklizmy (potężne sztormy) i inne nieszczęścia (śmierć najbliższych). Nic nie jest im oszczędzone. Od najmłodszych lat mają...

Dobra powieść o życiu, o rodzinie w której wszyscy mają swoje tajemnice, a także o przemijaniu i miłości, która ma różne oblicza.
Mimo, że tematyka jest dość poważna nawet miejscami mroczna, książka wręcz kipi emocjami. I dlatego tak dobrze się ją czyta. I nie ma efektu znudzenia czy "zawieszenia".
Proza skandynawska ma swoje charakterystyczne cechy i one są dostrzegalne w tej powieści.

Dobra powieść o życiu, o rodzinie w której wszyscy mają swoje tajemnice, a także o przemijaniu i miłości, która ma różne oblicza.
Mimo, że tematyka jest dość poważna nawet miejscami mroczna, książka wręcz kipi emocjami. I dlatego tak dobrze się ją czyta. I nie ma efektu znudzenia czy "zawieszenia".
Proza skandynawska ma swoje charakterystyczne cechy i one są dostrzegalne...

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce o tak intrygującym tytule. Jakie to będą blizny? I zaczęłam ją czytać zupełnie przypadkowo. A potem po prostu nie mogłam przestać i tak dobrnęłam do końca. To jest wielki plus tej powieści, że jest zwięzła a zarazem porusza bardzo poważne kwestie.
Egzystencja ludzka kryje w sobie wiele tajemnic. Szukamy celu naszego życia. Zastanawiamy się, co świat zyskał wraz z naszymi narodzinami. Co zmieniliśmy w świecie swoim jestestwem. I jak świat zareaguje na naszą śmierć.
Historia głównego bohatera pokazuje jak zmieniają się nasze plany i potrzeby. Jak uświadomimy sobie, że inni ludzie mogą mieć i mają gorzej a jednak dalej żyją i nie załamują się. Możemy w każdej chwili stać się czyimś bohaterem, człowiekiem który bezinteresownie niesie pomoc innym, człowiekiem z wiertarką.
Opisy powojennej rzeczywistości w jednym z najbardziej niebezpiecznych krajów, powolne odbudowywanie, powrót do normalnego życia - to wszystko działa na wyobraźnię i na psychikę czytelnika.
Na uwagę zasługuje postać Swana - sąsiada.
Jednym słowem - jestem miło zaskoczona tą powieścią i polecam ją z czystym sercem.

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce o tak intrygującym tytule. Jakie to będą blizny? I zaczęłam ją czytać zupełnie przypadkowo. A potem po prostu nie mogłam przestać i tak dobrnęłam do końca. To jest wielki plus tej powieści, że jest zwięzła a zarazem porusza bardzo poważne kwestie.
Egzystencja ludzka kryje w sobie wiele tajemnic. Szukamy celu naszego...

Po małej przerwie powróciłam do Harrego Hole.
Z początku jakoś nie za bardzo podobała mi się ta książka. Dużo w niej było o narkotykach, narkomanach i całym tym środowisku. Raczej odpychające. Ale potem powieść się rozkręciła. Harry wkroczył do akcji. I nagle zaczęło być ciekawiej, mogłam się bardziej wczuć w sytuację.
Co do zakończenia , to ... cicho sza. Ale na pewno sięgnę po kolejny tom, by się przekonać co dalej.

Po małej przerwie powróciłam do Harrego Hole.
Z początku jakoś nie za bardzo podobała mi się ta książka. Dużo w niej było o narkotykach, narkomanach i całym tym środowisku. Raczej odpychające. Ale potem powieść się rozkręciła. Harry wkroczył do akcji. I nagle zaczęło być ciekawiej, mogłam się bardziej wczuć w sytuację.
Co do zakończenia , to ... cicho sza. Ale na pewno...

Nie jest to może wybitna powieść, do której by się chciało wracać, ale ma w sobie jakiś urok, powab, czar. Choćby opisy miejsc, w których bywa Kai, główny bohater. Z pewną dozą nostalgii wspominam swoją podróż po Lazurowym Wybrzeżu i ta książka pod tym względem zajmuje u mnie specjalne miejsce. Nicea, Monte Carlo.... Ogólnie czyta się dość szybko. Ale wisienką na torcie jest ostatni rozdział, w którym odbywa się wyścig. Cudowne tempo, szalona jazda!
Poza tym, na uwagę zasługuje postawa Kaja w sytuacji, gdy na torze pojawiły się dwa pieski. Należą mu się brawa.

Nie jest to może wybitna powieść, do której by się chciało wracać, ale ma w sobie jakiś urok, powab, czar. Choćby opisy miejsc, w których bywa Kai, główny bohater. Z pewną dozą nostalgii wspominam swoją podróż po Lazurowym Wybrzeżu i ta książka pod tym względem zajmuje u mnie specjalne miejsce. Nicea, Monte Carlo.... Ogólnie czyta się dość szybko. Ale wisienką na torcie...

Moim zdaniem, ta część opowieści o rodzie Kippów jest najsłabsza. Taka trochę przeciągająca się agonia. Jana wyjeżdża na swoją wystawę do Sztokholmu, potem na wyspę, gdzie uczy się rzeźbiarstwa od ojca poznanej na wystawie Nikki.
Potem wraca do swojego gospodarstwa bo z Johnem nie jest dobrze. W tle obrazy z jej życia Stevenem Kingiem. Dla mnie to trochę taki groch z kapustą. Najmniej podobała mi się sytuacja z Dianą- jej córką. Zupełnie nie umiały wykrzesać z siebie żadnych uczuć, jakby były sobie obce.
I sam koniec też taki bezpłciowy. Jana dojrzała żeby zostać artystką bo to było jej terapią. Wszyscy ludzie, którzy ją otaczali gdzieś się rozpierzchli i została jej tylko sztuka i suka, którą kiedyś przygarnęła.

Moim zdaniem, ta część opowieści o rodzie Kippów jest najsłabsza. Taka trochę przeciągająca się agonia. Jana wyjeżdża na swoją wystawę do Sztokholmu, potem na wyspę, gdzie uczy się rzeźbiarstwa od ojca poznanej na wystawie Nikki.
Potem wraca do swojego gospodarstwa bo z Johnem nie jest dobrze. W tle obrazy z jej życia Stevenem Kingiem. Dla mnie to trochę taki groch z...

Drugi tom powieści o bliźniakach albinosach czyli Janie i Brorze Kippo. Pojechali na północ, do wsi z której pochodziła ich matka i tak naprawdę tam się rozgrywa cała akcja. Bror zostaje częścią Wspólnoty a Jana próbuje go z tego wyciągnąć. W międzyczasie dzieją się różne inne rzeczy (postać Magdaleny, relacja Jany i Jussiego).
Powieść dobrze się czyta, jest ciekawa i wciągająca i już tak nie przeszkadza brak przecinków oraz inne niedogodności (używanie małych liter w miejsce wielkich czy zlepki imion i nazwisk). Czytelnik się z nimi oswaja.
Jeśli jesteście ciekawi, czy Jana i Bror wrócą do domu, to koniecznie przeczytajcie drugi tom.

Drugi tom powieści o bliźniakach albinosach czyli Janie i Brorze Kippo. Pojechali na północ, do wsi z której pochodziła ich matka i tak naprawdę tam się rozgrywa cała akcja. Bror zostaje częścią Wspólnoty a Jana próbuje go z tego wyciągnąć. W międzyczasie dzieją się różne inne rzeczy (postać Magdaleny, relacja Jany i Jussiego).
Powieść dobrze się czyta, jest ciekawa i...

Wspaniała powieść o życiu Laury i jej najbliższych - rodziny, kochanków, znajomych na tle zmian zachodzących w Meksyku.
Jak każdy kto pisze historię swojego kraju, Fuentes jest bardzo dokładny i drobiazgowy. Jego opisy są takie realistyczne, że czytelnik wielokrotnie odnosi wrażenie, jakby sam się znajdował w danym miejscu.
Czytanie tej powieści to cudowna podróż jaką zalecam każdemu.

Wspaniała powieść o życiu Laury i jej najbliższych - rodziny, kochanków, znajomych na tle zmian zachodzących w Meksyku.
Jak każdy kto pisze historię swojego kraju, Fuentes jest bardzo dokładny i drobiazgowy. Jego opisy są takie realistyczne, że czytelnik wielokrotnie odnosi wrażenie, jakby sam się znajdował w danym miejscu.
Czytanie tej powieści to cudowna podróż jaką...

Z całą pewnością nie jest to najlepsze dzieło tego pisarza. Tak naprawdę ciężko się czyta tę książkę. Tytułowa bohaterka - Gam - podróżuje, wdaje się w jakieś dziwne relacje z różnymi mężczyznami. W sumie nie wiadomo, jaki jest cel tych podróży oraz tych relacji. Niewiele wiadomo o samej Gam.
Oczywiście jest tutaj wiele epickich obrazów, to typowe dla tego autora. I chyba tylko przez sympatię dla niego udało mi się dobrnąć do końca.
Można powiedzieć, że ostatni rozdział był najciekawszy, najbardziej dynamiczny z całej książki. Ale żeby do niego dojść, trzeba niestety przeczytać inne, mniej ciekawe i wręcz nudne.
Oprócz tego jest w tej powieści wiele przemyśleń egzystencjalnych, które podobnie jak w Domu marzeń skłaniają nas do następującej refleksji - życie jest mieszaniną dobra i zła, jest piękne i zarazem brutalne oraz kto żyje zgodnie z własnymi przekonaniami będzie żył wiecznie.

Z całą pewnością nie jest to najlepsze dzieło tego pisarza. Tak naprawdę ciężko się czyta tę książkę. Tytułowa bohaterka - Gam - podróżuje, wdaje się w jakieś dziwne relacje z różnymi mężczyznami. W sumie nie wiadomo, jaki jest cel tych podróży oraz tych relacji. Niewiele wiadomo o samej Gam.
Oczywiście jest tutaj wiele epickich obrazów, to typowe dla tego autora. I...

Lubię styl tego niemieckiego pisarza. Jest w nim melancholia, jest wiele ciekawych spostrzeżeń na temat życia w ogóle. Jest miłość, ale nie tylko ta między kobietą a mężczyzną, miłość do drugiego człowieka.
Autor odnosi się też do szczęścia. Jest ono w każdym z nas. Pokłady szczęścia znajdują się w każdej istocie ludzkiej. Ale nie każdy potrafi je w sobie odnaleźć oraz czerpać z nich. Łudzimy się natomiast, że szczęście da nam ktoś z zewnątrz. A potem, gdy tak się nie dzieje, czujemy się wielce rozczarowani.
Postaci w tej książce są symboliczne. Malarz Fritz zwany przez młodzież Wujaszkiem jest takim mentorem. On, który ķochal swą piękną Lu, doznał wszystkich uczuć jakie być może dane są człowiekowi tu na ziemi. Kochał, cierpiał ale mimo wszystko nie stał się zgorzkniały. Wręcz przeciwnie, kochał życie, przyrodę, ludzi. Umiał przekazać im to, co jego zdaniem było najważniejsze. Aby być wiernym sobie. I żyć zgodnie z własnymi przekonaniami.
Ta książka jest piękna. Jest hymnem pochwalnym ku czci naszego człowieczeństwa.

Lubię styl tego niemieckiego pisarza. Jest w nim melancholia, jest wiele ciekawych spostrzeżeń na temat życia w ogóle. Jest miłość, ale nie tylko ta między kobietą a mężczyzną, miłość do drugiego człowieka.
Autor odnosi się też do szczęścia. Jest ono w każdym z nas. Pokłady szczęścia znajdują się w każdej istocie ludzkiej. Ale nie każdy potrafi je w sobie odnaleźć oraz...