Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z przykrością muszę stwierdzić, że czytanie tej książki nie sprawilo mi żadnej przyjemności. Losy siódemki bohaterów, którzy znaleźli się nieoczekiwanie na bezludnej wyspie - na wyspie skazańców - były dla mnie niestety nie dość ciekawe a wręcz zawiłe i niezbyt intrygujące. Miałam wrażenie, że autor pisał tę powieść pod wpływem jakichś bardzo mocnych środków psychodelicznych. Może był już bliski tego, co w efekcie udało mu się zrealizować - czyli samobójstwa. Czuć bowiem w tej książce taką próbę rozliczenia się z życiem. Jest ona mroczna i posępna. Roi się w niej od jaszczurek oraz takich gadzich skojarzeń i brzydkich zapachów, widoków oraz doznań. Przeczytałam ją w całości ponieważ cały czas liczyłam na to, że jednak autor mnie czymś zaskoczy. Nie zaskoczył i dlatego z ulgą przeczytałam ostatnie jego słowa - a potem fini.

Z przykrością muszę stwierdzić, że czytanie tej książki nie sprawilo mi żadnej przyjemności. Losy siódemki bohaterów, którzy znaleźli się nieoczekiwanie na bezludnej wyspie - na wyspie skazańców - były dla mnie niestety nie dość ciekawe a wręcz zawiłe i niezbyt intrygujące. Miałam wrażeni...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobra powieść, której nie da się odłożyć, bo chce się ją czytać i czytać. Jest w niej jakiś urok, który sprawia, że zwykła historia o przyjaźni chłopca z bogatym rodzeństwem- Alexem i Stellą - staje się powieścią o życiu, przemijaniu, relacjach z ludźmi których los stawia na naszej ścieżce oraz przede wszystkim o miłości. Dla mnie ta historia jest zarówno smutna jak i piękna. Jest chwilami nudna ale też pociągająca. Tak jak życie, w którym ciągle spotykają się różne antagonizmy. Są narodziny i śmierć, jest radość i smutek, miłość i rozstanie, ból i przyjemność. Dlatego tak dobrze mi się ją czytało, ponieważ ona opowiada o życiu.

Bardzo dobra powieść, której nie da się odłożyć, bo chce się ją czytać i czytać. Jest w niej jakiś urok, który sprawia, że zwykła historia o przyjaźni chłopca z bogatym rodzeństwem- Alexem i Stellą - staje się powieścią o życiu, przemijaniu, relacjach z ludźmi których los stawia na naszej...

Rozwiń

Zwiń

Znakomity kryminał dla fanów tego gatunku. Co prawda, w tym przypadku najpierw obejrzałam serial a potem dlugo zbierałam się do przeczytania książki (gdyż już wiedziałam, jaki będzie final), ale ostatecznie wzięłam się za książkę i nie żałuję. Czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Akcja toczy się wartko, mamy do czynienia z ciekawymi postaciami jak choćby Thulin czy Hess oraz oczywiście Rosa Hartung, która jest motywem przewodnim powieści.
Polecam z całego serca "Kasztanowego ludzika" (powieść nawiązuje do jesiennych klimatów, ale równie dobrze czyta się ją w maju).

Znakomity kryminał dla fanów tego gatunku. Co prawda, w tym przypadku najpierw obejrzałam serial a potem dlugo zbierałam się do przeczytania książki (gdyż już wiedziałam, jaki będzie final), ale ostatecznie wzięłam się za książkę i nie żałuję. Czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Akcja...

Rozwiń

Zwiń

Trzecia część powieści "Zanim wystygnie kawa" toczy się w innym miejscu ale o podobnym klimacie. Kawiarnia Donna Donna jest prowadzona przez matkę Nagare - Yukari, która niczym dobra wróżka pomaga innym ludziom. Są to kolejne historie o przenoszeniu się w czasie z różnych powodów. Ale łączy je jedna myśl nadrzędna - człowiek nie wie, ile będzie żył. Nikt nie może być pewien, że dożyje jutra. Dlatego każdy dzień powinniśmy celebrować w wyjątkowy sposób. A zwłaszcza doceniać ludzi, którzy są wokół nas. Jeśli dzisiaj mamy ich przy swoim boku, to cieszmy się z tego, bo nie wiadomo, jak długo to będzie trwać. Życie jest bardzo ulotne. Jest tylko sumą oddechów i bić serca. Naszym zadaniem jest cieszyć się każdą daną nam chwilą. I to właśnie jest przesłaniem tej książki

Trzecia część powieści "Zanim wystygnie kawa" toczy się w innym miejscu ale o podobnym klimacie. Kawiarnia Donna Donna jest prowadzona przez matkę Nagare - Yukari, która niczym dobra wróżka pomaga innym ludziom. Są to kolejne historie o przenoszeniu się w czasie z różnych powodów...

Rozwiń

Zwiń

To są takie bajeczki dla dorosłych, ale nie twierdzę, że dorośli nie lubią tego typu literatury. Jest ona w pewien sposób pokrzepiająca, dodaje otuchy i sprawia, że zadajemy sobie pytania egzystencjalne. A jeśli książka nakłania nas do jakichkolwiek przemyśleń, to uważam, że zasługuje na miano literatury w szerokim tego słowa znaczeniu.
Bajeczki o przenoszeniu się w czasie w jednej z tokijskich restauracji są nieco infantylne, ale czas spędzony z tą lekturą nie uważam za całkowicie stracony. Tęsknota ludzka do podróży w czasie miała i ma swoje odbicie w książkach. Jako gatunek ludzki dążymy do rozwoju, do poznawania nowych wymiarów i kto wie, czy właśnie w innym wymiarze, nie da się spotkać osób z naszej przeszłości lub przyszłości. Byłoby to niewątpliwie ogromnie ciekawym przeżyciem gdyby udało nam się tego dokonać pewnego dnia. Wierzę, że człowiek jako istota myśląca, spowoduje, że dzisiejsza fikcja o podróżach w czasie, kiedyś stanie się rzeczywistością. I tego nam życzę.

To są takie bajeczki dla dorosłych, ale nie twierdzę, że dorośli nie lubią tego typu literatury. Jest ona w pewien sposób pokrzepiająca, dodaje otuchy i sprawia, że zadajemy sobie pytania egzystencjalne. A jeśli książka nakłania nas do jakichkolwiek przemyśleń, to uważam, że zasługuje na m...

Rozwiń

Zwiń