Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z takiego materiału można było wycisnąć o wiele więcej, choć myślę, że nie należy do końca postrzegać tej książki w kategoriach biografii; jest to raczej gawęda o człowieku-legendzie, która nie tyle stanowi suchy przekrój całego życia naszego ulubionego bohatera, a jest historią z serca i do serca. Rzeczywiście przedstawia nam Kimiego z trochę innej strony, autor przebija się przez maskę Icemana i stara się uchwycić to, co jest w Kimim właściwie tak ujmujące, a niewidoczne na pierwszy rzut oka. A to się generalnie udaje, choć miałam wrażenie, że momentami pozycja zalatywała laurkowością i patosem.

Kolejną rzeczą, do której mogłabym się przyczepić, to zaskakująco częste w książkach o tematyce sportowej wszelkie potknięcia translatorskie i edytorskie. I tej pozycji to nie ominęło. Książka jest ładnie wydana i trzymając ją w dłoni, miało się wrażenie obcowania z czymś estetycznym i porządnym, ale środek — tekst — troszkę odstawał jakościowo.

Ostatecznie — warto, choć trzeba odpowiedzieć sobie na pytanie, czego oczekujemy od tej pozycji: czy porządnego studium biograficznego, czy historii z gatunku sentymentalnych. Jeżeli tego pierwszego, przypuszczam, że być może bardziej trafna byłaby świeżynka SQN autorstwa słynnego Heikkiego Kulty, która czeka też w mojej osobistej kolejce lektur. Jeżeli tego drugiego — zapewne jesteś w dobrym miejscu.

Z takiego materiału można było wycisnąć o wiele więcej, choć myślę, że nie należy do końca postrzegać tej książki w kategoriach biografii; jest to raczej gawęda o człowieku-legendzie, która nie tyle stanowi suchy przekrój całego życia naszego ulubionego bohatera, a jest historią z serca i do serca. Rzeczywiście przedstawia nam Kimiego z trochę innej strony, autor przebija...

Nie wiem, kiedy ta książka się skończyła. Serio. Nim się obejrzałam, byłam w połowie, a zaraz potem już na końcu. Czytanie jej można poczytywać jako książkowy pit stop, w którym wszystko zagrało jak należy.

Elvis snuje fantastyczną opowieść o czasach, w których zaczęłam oglądać F1 jako dziecko i które były schyłkiem Formuły, jaką znaliśmy do tej pory, a którą to nadal jestem tak nieodwołalnie oczarowana do tego stopnia, że czasem mi również włącza się boomerskie "kiedyś to było, teraz to nie ma". Autor dzieli się przekomicznymi anegdotami, a i nie gryzie się w język przy swoich mniej chwalebnych występkach, przemyca nas do zespołowego garażu i na powyścigowe imprezy, pokazując, co naprawdę znaczyło w tamtych czasach bycie mechanikiem F1. Rozdziały o Kimim tylko utwierdziły mnie w przekonaniu, że słusznie był jednym z moich ulubieńców; przy sezonie 2007 totalnie czułam ten dyskomfort i zażenowanie. Sposób, w jaki żył Elvis i jak o tym pisze, wskazuje jednoznacznie, jak wspaniała była to przygoda, pomimo olbrzymich trudów i ograniczeń. Jest dowodem na to, że człowiek, jeśli naprawdę coś kocha, jest gotowy na wiele wyrzeczeń, by spełniać swoje marzenia i może się do tego wszystkiego przyzwyczaić do tego stopnia, że ciężko jest już mu potem wrócić do wygodnickiej, ale raczej szarej rzeczywistości — bo po takich przeżyciach trudno znaleźć coś bardziej kolorowego, wszystko musi być mało nasycone.

Świetna pozycja, obok zeszłorocznej książki redaktora Sokoła absolutny must-read dla fanów F1, choć myślę, że "Mechanik" z powodzeniem zainteresowałby również tych, którzy dotychczas F1 interesowali się w mniejszym stopniu. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to do licznych niedopatrzeń w tekście w wydaniu polskim. Poza tym — ogromny pozytyw!

Nie wiem, kiedy ta książka się skończyła. Serio. Nim się obejrzałam, byłam w połowie, a zaraz potem już na końcu. Czytanie jej można poczytywać jako książkowy pit stop, w którym wszystko zagrało jak należy.

Elvis snuje fantastyczną opowieść o czasach, w których zaczęłam oglądać F1 jako dziecko i które były schyłkiem Formuły, jaką znaliśmy do tej pory, a którą to nadal...

Wspaniała lektura na poprawienie sobie humoru i świetny podręcznik kreatywności. Pan Andrus nie zawodzi, za to ja zawodziłam szalenie, każdą balladę dziadowską śpiewając na głos do melodii "Ballady o Baronie...".
No, ale śpiewać każdy może!

Wspaniała lektura na poprawienie sobie humoru i świetny podręcznik kreatywności. Pan Andrus nie zawodzi, za to ja zawodziłam szalenie, każdą balladę dziadowską śpiewając na głos do melodii "Ballady o Baronie...".
No, ale śpiewać każdy może!