Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy sięgam po twórczość nieznanych autorek i autorów, towarzyszą mi jednocześnie dwa odczucia. Obawa, że książka może nie przypaść mi do gustu i zwyczajnie rozczarować oraz ekscytacja, związana z poznawaniem czegoś nowego, z wkraczaniem w zupełnie inny, nieznany dotąd literacki świat. Rzeczywistość Kiry i Marii, bohaterek książki „Skradzione dni”, zmieniła moje wszystkie obawy w pełną emocji podróż w głąb rodzinnych tajemnic i zagadek.

Doświadczyłam tego satysfakcjonującego uczucia, że warto było na chwilę porzucić mroczny klimat thrillerów i kryminałów, by poznać prozę pani Grażyny Jeromin-Gałuszki. Szalenie podoba mi się pióro Autorki. Z jednej strony lekkie, sprawiające, że powieść czyta się przyjemnie i szybko, ale z drugiej strony, niezwykle refleksyjne, bogate w trafne przemyślenia oraz cytaty, które aż chce się zapamiętać.

Książka „Skradzione dni” to zachwycająco opisany związek przyczynowo-skutkowy. Cudownie przedstawiony motyw przeszłości, która bezwzględnie wpływa na teraźniejszość, kształtuje codzienność bohaterek i determinuje ich potrzeby, marzenia, obawy a nawet lęki. Niektóre momenty w książce łamią serce, ich tragizm wręcz wylewa się z wersów powieści, ale dla równowagi jest też sporo optymizmu, nadziei oraz Szczęścia, takiego prawdziwego, przez duże „S”. I to zakończenie, nie sposób się nie wzruszyć… 

Dzięki takim powieściom, jak „Skradzione dni” pojęcie literatury obyczajowej nabiera zupełnie nowego, głębszego znaczenia. Na mojej czytelniczej liście jest również „Skradzione lato”, historia poprzedzająca wydarzenia opisane w książce, którą właśnie przeczytałam. W wolnej chwili z przyjemnością wrócę do świata Marii i Kiry, teraz już wiem, że to nadzwyczaj wyjątkowy świat.

Gdy sięgam po twórczość nieznanych autorek i autorów, towarzyszą mi jednocześnie dwa odczucia. Obawa, że książka może nie przypaść mi do gustu i zwyczajnie rozczarować oraz ekscytacja, związana z poznawaniem czegoś nowego, z wkraczaniem w zupełnie inny, nieznany dotąd literacki świat. Rzeczywistość Kiry i Marii, bohaterek książki „Skradzione dni”, zmieniła moje wszystkie...

Niepokój, strach, złość, współczucie - tym właśnie jest „Szept”. Zaczyna się bardzo intrygująco, a potem wciąga coraz głębiej i głębiej w historię, która przeraża. Czy my naprawdę tacy jesteśmy? Czy bezmyślnie wychowujemy pokolenie ignorantów, nie mających za grosz empatii, wrażliwości na krzywdę innych, na ich inność?

Mogę się założyć, że dla najnowszej książki Weroniki Mathii, nie jeden czytelnik zarwie noc. Tylko zacznijcie czytać/słuchać, a szept wyobraźni nie da Wam spokoju, dopóki nie poznacie całej historii. Moim zdaniem nie jest to kryminał, lecz thriller. Mroczny, oblepiający odbiorcę mackami niepewności i strachu. To jedna z tych opowieści, która zmusza do refleksji, do ponownego przemyślenia fabuły.

„Szept”, który jest krzykiem - to tytuł mojej recenzji na blogu, w której nie tylko poznacie bliżej Dominikę, Roberta, Anię i Piotra. Dowiecie się również, dlaczego warto sięgnąć po najnowszą książkę Autorki oraz jak to możliwe, że widniejący na okładce „Szept”, w fabule przeobraża się w donośny krzyk. Brzmi intrygująco? Zapraszam do przeczytania wpisu! Link -> https://mamao.pl/szept/

Niepokój, strach, złość, współczucie - tym właśnie jest „Szept”. Zaczyna się bardzo intrygująco, a potem wciąga coraz głębiej i głębiej w historię, która przeraża. Czy my naprawdę tacy jesteśmy? Czy bezmyślnie wychowujemy pokolenie ignorantów, nie mających za grosz empatii, wrażliwości na krzywdę innych, na ich inność?

Mogę się założyć, że dla najnowszej książki Weroniki...

Czy podejmowane decyzje mogą zmienić życie? Nawet nie wiecie jak bardzo!
A jeżeli chcecie się dowiedzieć, zachęcam do przeczytania recenzji książki „Ostatnia tajemnica” na blogu -> https://mamao.pl/ostatnia-tajemnica/

Powieść Anny Ziobro jest nie tylko świetną literaturą obyczajową, ale również doskonałym pretekstem do refleksji i zastanowienia się nad przyszłością. Przestrogą przed gorzkim smakiem samotności, jaki poczuła Sabina Lenecka oraz przed zatraceniem się w codziennej gonitwie i rutynie, w jaką popadli Eliza i Artur. Uwielbiam książki, które niosą jakąś wartość, dają czytelnikowi do myślenia, zmuszają do zatrzymania się i zastanowienia nad losami bohaterów. Pozwalają zobaczyć życie w szerszej perspektywie, w kontekście konsekwencji podejmowanych decyzji i dokonywanych wyborów. Dlatego koniecznie zwróćcie uwagę na „Ostatnią tajemnicę”, naprawdę warto!

Dziękuję Wydawnictwu Dragon za egzemplarz książki.

Czy podejmowane decyzje mogą zmienić życie? Nawet nie wiecie jak bardzo!
A jeżeli chcecie się dowiedzieć, zachęcam do przeczytania recenzji książki „Ostatnia tajemnica” na blogu -> https://mamao.pl/ostatnia-tajemnica/

Powieść Anny Ziobro jest nie tylko świetną literaturą obyczajową, ale również doskonałym pretekstem do refleksji i zastanowienia się nad przyszłością....

Pomimo że poruszany w książce temat zupełnie mnie nie dotyczy i byłam jedynie ciekawym tematu obserwatorem, poradnik bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Zjawisko gaslightingu może występować nie tylko w związku, lecz także w relacjach rodzinnych, wśród znajomych czy współpracowników. Mechanizm zawsze jest podobny i w książce został szczegółowo opisany. Oczywiście nie chodzi o to, by komukolwiek stawiać taką czy inną diagnozę! Jednak warto być wyczulonym na pewne charakterystyczne zachowania, mieć świadomość ich podłoża oraz konsekwencji jakie mogą z nich wynikać.

Patrycja napisała książkę w oparciu o własne doświadczenia. Poradnik jest przepełniony zrozumieniem, wsparciem oraz merytoryczną wiedzą. To niezwykle cenny tytuł dla tych, których temat bezpośrednio może dotyczyć, ale również interesujący dla wszystkich, którzy chcą wiedzieć więcej o gaslightingu, prowadzącego do przemocy w relacjach.

Więcej o książce przeczytacie na blogu: https://mamao.pl/gaslighting/ Zapraszam!

Pomimo że poruszany w książce temat zupełnie mnie nie dotyczy i byłam jedynie ciekawym tematu obserwatorem, poradnik bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Zjawisko gaslightingu może występować nie tylko w związku, lecz także w relacjach rodzinnych, wśród znajomych czy współpracowników. Mechanizm zawsze jest podobny i w książce został szczegółowo opisany. Oczywiście nie chodzi o...

Najnowszy tytuł Bartosza Szczygielskiego jest bardzo mocno symetryczny względem jego poprzednich książek - czyli niezwykle intrygujący, oryginalny, z powiewem kryminalnej świeżości, jeżeli mogę tak to ująć…
W powieści zobaczycie, co się dzieje gdy przeszłość uderza w teraźniejszość i totalnie zniekształca poukładany świat Alicji Mort. Główną bohaterkę „Asymetrii” nie można nazwać ani przeciętną, ani spełnioną zawodowo, ani do końca szczęśliwą. Ze względu na wrodzone umiejętności, z powodzeniem mogłaby zajmować stanowisko jednej z najlepszych śledczych w kraju, tymczasem z karierą w policji pożegnała się już dawno. Za sprawą przesyłki, którą otrzymuje, jest zmuszona do odgrzebania starej kryminalnej sprawy. Czy to możliwe, że dając z siebie wszystko, coś przeoczyła?

To, co króluje w „Asymetrii” i bardzo podkręca dreszcz niepokoju, to rys psychologiczny postaci. Ponadto, istotną rolę odgrywa tu natura kłamstwa, to jak bardzo gryzie się z zaufaniem, odpowiedzialnością i sprawiedliwością. Momenty niepewności bohaterki, która w gruncie rzeczy jest bardzo pewną siebie osobą, powodują, że odbiorca powieści mocno odczuwa zagrożenie i czający się za nim mrok. Do końca nie wiadomo, co jest prawdą, a co perfekcyjnie zakamuflowanym kłamstwem.

„Asymetria” to nie tylko doskonała rozrywka, to historia która skłania do refleksji, do głębszego zastanowienia się nad wnioskami, wynikającymi z zakończenia. Generalnie, finał niewiarygodnie zaskakuje i jednocześnie daje nadzieję na ciąg dalszy! Mam tylko nadzieję, że kontynuacja pojawi się niebawem

Dodatkowo, na blogu przeczytacie sporo o Alicji Mort, a konkretnie o tym, dlaczego mam dylemat, czy zaliczyć ją do wyjątkowych postaci kobiecych, czy jednak dorzucić do listy tych trochę wybijających się ponad przeciętność. Wpis dostępny tutaj -> https://mamao.pl/asymetria/

Najnowszy tytuł Bartosza Szczygielskiego jest bardzo mocno symetryczny względem jego poprzednich książek - czyli niezwykle intrygujący, oryginalny, z powiewem kryminalnej świeżości, jeżeli mogę tak to ująć…
W powieści zobaczycie, co się dzieje gdy przeszłość uderza w teraźniejszość i totalnie zniekształca poukładany świat Alicji Mort. Główną bohaterkę „Asymetrii” nie można...

Trzeci tom serii „Tron we krwi. Grzech” w niczym nie ustępuje poprzednim. Powiem nawet więcej! Jest to jeden z tytułów, na które czekałam i jednocześnie bardzo się go obawiałam. Zarówno „Zdrada” jak i „Kłamstwo” od początku porwały mnie w wir historycznych wydarzeń, intryg i tajemnic. Jedyne czego się obawiałam to to, że kolejna część niczym nie będzie w stanie mnie zaskoczyć i równie mocno wciągnąć. Moje obawy zostały zupełnie rozwiane już na początku książki. Tym razem na tronie zasiada Władysław II - Wodzisław (zwany później Wygnańcem), kraj został podzielony na dzielnice, a każdy z braci nie cofnie się przed niczym, by podporządkować sobie ziemie innych. Życie bohaterów konsekwentnie toczy się ścieżką podejmowanych wcześniej decyzji, co wyraźnie widać w tej części serii.

„Tron we krwi” to wielka, fascynująca, historyczna przygoda w towarzystwie słowiańskich bóstw, wierzeń i legend. Wszystkie trzy części tworzą spójną całość, ukazując piastowski świat zdrad, intryg i tajemnic w bardzo charakterystycznym i godnym zapamiętania świetle. Z jednej strony wyraźnie widoczna jest bezwzględna walka o władzę, bogactwa, wszechobecny egoizm w działaniach oraz duchowe, wzniosłe wartości, które są jedynie narzędziem do osiągnięcia niecnych celów. Z drugiej strony istotnymi elementami są również romans, miłość, tęsknota, rozczarowanie, zakazane uczucie,

Jeżeli historyczne klimaty są Wam bliskie, gorąco polecam „Zdradę”, „Kłamstwo” i „Grzech”. Zwłaszcza jeżeli mówimy tu o rodzie Piastów, związanymi z nimi tajemnicami i okolicznościami ich panowania.

Trzeci tom serii „Tron we krwi. Grzech” w niczym nie ustępuje poprzednim. Powiem nawet więcej! Jest to jeden z tytułów, na które czekałam i jednocześnie bardzo się go obawiałam. Zarówno „Zdrada” jak i „Kłamstwo” od początku porwały mnie w wir historycznych wydarzeń, intryg i tajemnic. Jedyne czego się obawiałam to to, że kolejna część niczym nie będzie w stanie mnie...

Fabularyzowane opowieści historyczne potrafią mieć w sobie niesamowity magnetyzm. Zwłaszcza, gdy są dobrze przemyślane i odpowiednio zaprezentowane czytelnikowi. Tego typu książki czyta się jednym tchem, połyka stronę za stroną i nie wiadomo kiedy dociera się do ostatnich zdań. Podobnie jak w przypadku pierwszego tomu serii „Tron we krwi. Zdrada”, podczas czytania „Kłamstwa” równie mocno dałam się porwać historycznym wydarzeniom.

Po śmierci Zbigniewa, władzę przejmuje Bolesław Krzywousty, a rządzenie krajem okazuje się niemałym wyzwaniem. Wśród kłamstw, tajemnic, intryg, nieustannych wojen lub ich zapowiedzi, pojawiają się również zwroty akcji, które utrzymują emocje na naprawdę wysokim poziomie. To jedna z tych opowieści, która bez najmniejszego problemu przeniosła mnie w czasie i mocno trzymała wyobraźnię w garści. Trudno powstrzymać się od chęci poznania kolejnych stron, od całkowitego zanurzenia się w fabule, a gdy okoliczności zmuszają do przerwania czytania, wykorzystuje się każdą sposobność, by wrócić do tej czynności.

Autorka doskonale opowiada o historycznych wydarzeniach, a musicie wiedzieć, że ja nie przepadałam za nauką historii, nigdy nie fascynował mnie ten przedmiot w szkole. Teraz zaczynam się zastanawiać dlaczego, skoro tyle się tu działo… Okazuje się bowiem, że wystarczy zmienić perspektywę opowiadania o historii i zupełnie zmienia się odbiór, a suche fakty stają się emocjonującą przygodą!

Niecierpliwie czekam na kolejny tom „Tronu we krwi”! Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Otwarte.

Fabularyzowane opowieści historyczne potrafią mieć w sobie niesamowity magnetyzm. Zwłaszcza, gdy są dobrze przemyślane i odpowiednio zaprezentowane czytelnikowi. Tego typu książki czyta się jednym tchem, połyka stronę za stroną i nie wiadomo kiedy dociera się do ostatnich zdań. Podobnie jak w przypadku pierwszego tomu serii „Tron we krwi. Zdrada”, podczas czytania...

Opowieść o rosyjskiej modelce i polskim gangsterze. Walerija za sprawą udziału w popularnym polskim programie telewizyjnym „Models on” stała się rozpoznawalną celebrytką. Jej aktywność w mediach społecznościowych obserwuje tysiące fanów. Dawid właśnie szykuje się do opuszczenia kraju, chce uniknąć aresztowania za udział w nielegalnych interesach. Gdy bohaterowie spotykają się przypadkiem w jednym z warszawskich klubów, ich plany na przyszłość nie są już tak jasne, a priorytety tak oczywiste.

Pierwsze rozdziały książki były naprawdę świetne, postać zarówno jej jak i jego wydała mi się niezwykle intrygująca, a początek ich znajomości obiecujący. W miarę czytania okazało się, że opowieść nie skupia się jedynie na tych dwóch bohaterach, jest ich o wiele więcej i każdy ma szanse relacjonować wydarzenia z własnej perspektywy. Może dlatego, początkowa sympatia do modelki i gangstera szybko wyparowała, a nadzieja na wydarzenia, które będą mnie wciągały i zaskakiwały przepadła w natłoku wątków, zwrotów akcji i gorącego, burzliwego romansu.

„60” to książka, którą czyta się lekko, dobrze i szybko. Niestety, relacja Waleriji i Dawida okazała się zbyt schematyczna jak na mój gust, łatwo było mi przewidzieć ich reakcje i dalsze kroki. Zakończenie jednoznacznie wskazuje na ciąg dalszy, więc liczę się z tym, że wiele może się jeszcze zmienić. Tym bardziej, że „60” to debiut Autorki i coś mi mówi, że reprezentuje on jedynie próbkę możliwości Magdaleny Pyznar.

Dziękuję Wydawnictwu za możliwość przedpremierowego przeczytania książki.

Opowieść o rosyjskiej modelce i polskim gangsterze. Walerija za sprawą udziału w popularnym polskim programie telewizyjnym „Models on” stała się rozpoznawalną celebrytką. Jej aktywność w mediach społecznościowych obserwuje tysiące fanów. Dawid właśnie szykuje się do opuszczenia kraju, chce uniknąć aresztowania za udział w nielegalnych interesach. Gdy bohaterowie spotykają...

Lubię takie zaskoczenia. Nie znałam twórczości Przemysława Żarskiego, a „Gabinet luster” trafił w moje ręce przy okazji zainteresowania zupełnie inną książką. Z uwagi na to, że poszerzanie czytelniczych horyzontów z reguły wychodzi mi na dobre, postanowiłam dłużej nie zwlekać i zagłębić się w wydarzenia oraz losy bohaterów. Już na początku zwróciłam uwagę na dwie płaszczyzny czasowe, stanowiące oś fabuły i umiejętnie, wręcz mistrzowskie stopniowane napięcie. Wbrew pozorom, nic tu nie jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka... Zwroty akcji zmuszały mnie do weryfikowania przypuszczeń, przemyślenia wszystkiego pod kolejnym, jeszcze innym kątem. Historia Ady i Igora mocno zakotwiczyła się w mojej chęci poznania prawdy i nie odpuszczała do momentu rozwiania wszelkich wątpliwości. Zdarzało się, że byłam absolutnie pewna swoich przypuszczeń, były również chwile, gdy wątpiłam we wszystko co brałam za pewnik. Dopracowane do perfekcji szczegóły wydarzeń kpiły ze mnie za każdym razem, gdy ich nie dostrzegałam.
Generalnie nie poczułam sympatii do żadnego z bohaterów, ale nie przeszkadzało mi to w podążaniu ich śladem, maksymalnym odczuwaniu emocji i w prowadzeniu czytelniczego śledztwa.

Lubię być tak pozytywnie zaskakiwana! Doskonała książka!

Lubię takie zaskoczenia. Nie znałam twórczości Przemysława Żarskiego, a „Gabinet luster” trafił w moje ręce przy okazji zainteresowania zupełnie inną książką. Z uwagi na to, że poszerzanie czytelniczych horyzontów z reguły wychodzi mi na dobre, postanowiłam dłużej nie zwlekać i zagłębić się w wydarzenia oraz losy bohaterów. Już na początku zwróciłam uwagę na dwie...

Bernard Gross jest inny od wszystkich kryminalnych bohaterów, których dotychczas poznałam. Jego nieschematyczną postawę zauważyłam już na samym początku i natychmiast doceniłam postać komisarza. To bohater, który działa metodycznie, a kierując się intuicją potrafi dostrzegać tropy, które są niewidoczne dla innych. Darmo szukać tu dynamicznej akcji, wszechobecnej sensacji – jest zaplanowane działanie, są przemyślane ruchy. Gross po mistrzowsku łączy fakty i wyciąga wnioski z pozornie nieistotnych informacji. Przywiązuje uwagę do szczegółów, które innym wydają się zupełnie nieistotne i niezwiązane ze sprawą. On zawsze obserwuje rozmówcę, zwraca uwagę na gesty, zachowania, wysyłane sygnały, z których ludzie nie zdają sobie sprawy. Jest czujny w kontakcie z innymi, wymagający w stosunku do współpracowników, nie waha się brnąć w szczegóły śledztwa nawet wtedy, gdy wszyscy domagają się zamknięcia sprawy. Gross zawsze zadaje odpowiednie pytania, potrafi umiejętnie zablefować, by wpłynąć na rozmówcę, jednocześnie mając świadomość konsekwencji takiego działania. Bernard jest cenionym w środowisku śledczym, osobą świadomą skuteczności swoich działań, wie, że inni liczą się z jego opinią. Wydawać by się mogło, że komisarz jest szczęśliwym i ustatkowanym człowiekiem sukcesu, ale nic bardziej mylnego. Praca stała się dla Grossa pancerzem, którym odgrodził się od, życia prywatnego. Agnieszka, żona Bernarda, od 10 lat jest w śpiączce klinicznej za sprawą pewnego, niewyjaśnionego dotąd zdarzenia. Syn komisarza boryka się z własnymi problemami oraz jawną niechęcią, niejednokrotnie przybierającą formę nienawiści wobec ojca. Przygnębienie bohatera jest wręcz namacalne, odczuwa się je bardzo wyraźnie, zwłaszcza gdy musi dokonać ważnych wyborów i odpowiedzieć sobie na trudne pytania. Od dawna siedzi w nim pielęgnowane poczucie winy, tkwiące w świadomości niczym drzazga, sprawiając ból zawsze, gdy choćby ociera się myślami o wydarzenia sprzed lat. Zdarza się, że dopada go melancholia i zwątpienie, wtedy brakuje mu siły by postawić następny krok. Wówczas skupia uwagę na modelarstwie – swoim hobbistycznym zajęciu. Układa i porządkuje myśli, analizuje fakty, metodycznie planuje działania. Bez względu na to:
– czy bada sprawę dwóch znalezionych ciał, sprawiających wrażenie zupełnie ze sobą niepowiązanych śmierci,
– czy znajduje ślady makabrycznej zbrodni bez ciała ofiary i jakikolwiek dowodów, potwierdzających jego przypuszczenia,
– czy zostaje wezwany do przyjrzenia się znalezionej przez żołnierzy ludzkiej czaszce i kości udowej.
Bernard Gross jest zbyt uważnym obserwatorem by zmyliło go pierwsze wrażenie, bo jeżeli została tu dokonana zbrodnia, on wytropi sprawców i odtworzy okoliczności wydarzeń. Muszę tu również zauważyć, że komisarz nie działa sam, ma w swoim zespole niezastąpioną Skałkę oraz innych młodszych, ale niewątpliwie zdolnych śledczych.

Recenzja w całości: https://mamao.pl/bernard-gross-robert-malecki/

Bernard Gross jest inny od wszystkich kryminalnych bohaterów, których dotychczas poznałam. Jego nieschematyczną postawę zauważyłam już na samym początku i natychmiast doceniłam postać komisarza. To bohater, który działa metodycznie, a kierując się intuicją potrafi dostrzegać tropy, które są niewidoczne dla innych. Darmo szukać tu dynamicznej akcji, wszechobecnej sensacji –...

Bernard Gross jest inny od wszystkich kryminalnych bohaterów, których dotychczas poznałam. Jego nieschematyczną postawę zauważyłam już na samym początku i natychmiast doceniłam postać komisarza. To bohater, który działa metodycznie, a kierując się intuicją potrafi dostrzegać tropy, które są niewidoczne dla innych. Darmo szukać tu dynamicznej akcji, wszechobecnej sensacji – jest zaplanowane działanie, są przemyślane ruchy. Gross po mistrzowsku łączy fakty i wyciąga wnioski z pozornie nieistotnych informacji. Przywiązuje uwagę do szczegółów, które innym wydają się zupełnie nieistotne i niezwiązane ze sprawą. On zawsze obserwuje rozmówcę, zwraca uwagę na gesty, zachowania, wysyłane sygnały, z których ludzie nie zdają sobie sprawy. Jest czujny w kontakcie z innymi, wymagający w stosunku do współpracowników, nie waha się brnąć w szczegóły śledztwa nawet wtedy, gdy wszyscy domagają się zamknięcia sprawy. Gross zawsze zadaje odpowiednie pytania, potrafi umiejętnie zablefować, by wpłynąć na rozmówcę, jednocześnie mając świadomość konsekwencji takiego działania. Bernard jest cenionym w środowisku śledczym, osobą świadomą skuteczności swoich działań, wie, że inni liczą się z jego opinią. Wydawać by się mogło, że komisarz jest szczęśliwym i ustatkowanym człowiekiem sukcesu, ale nic bardziej mylnego. Praca stała się dla Grossa pancerzem, którym odgrodził się od, życia prywatnego. Agnieszka, żona Bernarda, od 10 lat jest w śpiączce klinicznej za sprawą pewnego, niewyjaśnionego dotąd zdarzenia. Syn komisarza boryka się z własnymi problemami oraz jawną niechęcią, niejednokrotnie przybierającą formę nienawiści wobec ojca. Przygnębienie bohatera jest wręcz namacalne, odczuwa się je bardzo wyraźnie, zwłaszcza gdy musi dokonać ważnych wyborów i odpowiedzieć sobie na trudne pytania. Od dawna siedzi w nim pielęgnowane poczucie winy, tkwiące w świadomości niczym drzazga, sprawiając ból zawsze, gdy choćby ociera się myślami o wydarzenia sprzed lat. Zdarza się, że dopada go melancholia i zwątpienie, wtedy brakuje mu siły by postawić następny krok. Wówczas skupia uwagę na modelarstwie – swoim hobbistycznym zajęciu. Układa i porządkuje myśli, analizuje fakty, metodycznie planuje działania. Bez względu na to:
– czy bada sprawę dwóch znalezionych ciał, sprawiających wrażenie zupełnie ze sobą niepowiązanych śmierci,
– czy znajduje ślady makabrycznej zbrodni bez ciała ofiary i jakikolwiek dowodów, potwierdzających jego przypuszczenia,
– czy zostaje wezwany do przyjrzenia się znalezionej przez żołnierzy ludzkiej czaszce i kości udowej.
Bernard Gross jest zbyt uważnym obserwatorem by zmyliło go pierwsze wrażenie, bo jeżeli została tu dokonana zbrodnia, on wytropi sprawców i odtworzy okoliczności wydarzeń. Muszę tu również zauważyć, że komisarz nie działa sam, ma w swoim zespole niezastąpioną Skałkę oraz innych młodszych, ale niewątpliwie zdolnych śledczych.

Recenzja w całości: https://mamao.pl/bernard-gross-robert-malecki/

Bernard Gross jest inny od wszystkich kryminalnych bohaterów, których dotychczas poznałam. Jego nieschematyczną postawę zauważyłam już na samym początku i natychmiast doceniłam postać komisarza. To bohater, który działa metodycznie, a kierując się intuicją potrafi dostrzegać tropy, które są niewidoczne dla innych. Darmo szukać tu dynamicznej akcji, wszechobecnej sensacji –...

Bernard Gross jest inny od wszystkich kryminalnych bohaterów, których dotychczas poznałam. Jego nieschematyczną postawę zauważyłam już na samym początku i natychmiast doceniłam postać komisarza. To bohater, który działa metodycznie, a kierując się intuicją potrafi dostrzegać tropy, które są niewidoczne dla innych. Darmo szukać tu dynamicznej akcji, wszechobecnej sensacji – jest zaplanowane działanie, są przemyślane ruchy. Gross po mistrzowsku łączy fakty i wyciąga wnioski z pozornie nieistotnych informacji. Przywiązuje uwagę do szczegółów, które innym wydają się zupełnie nieistotne i niezwiązane ze sprawą. On zawsze obserwuje rozmówcę, zwraca uwagę na gesty, zachowania, wysyłane sygnały, z których ludzie nie zdają sobie sprawy. Jest czujny w kontakcie z innymi, wymagający w stosunku do współpracowników, nie waha się brnąć w szczegóły śledztwa nawet wtedy, gdy wszyscy domagają się zamknięcia sprawy. Gross zawsze zadaje odpowiednie pytania, potrafi umiejętnie zablefować, by wpłynąć na rozmówcę, jednocześnie mając świadomość konsekwencji takiego działania. Bernard jest cenionym w środowisku śledczym, osobą świadomą skuteczności swoich działań, wie, że inni liczą się z jego opinią. Wydawać by się mogło, że komisarz jest szczęśliwym i ustatkowanym człowiekiem sukcesu, ale nic bardziej mylnego. Praca stała się dla Grossa pancerzem, którym odgrodził się od, życia prywatnego. Agnieszka, żona Bernarda, od 10 lat jest w śpiączce klinicznej za sprawą pewnego, niewyjaśnionego dotąd zdarzenia. Syn komisarza boryka się z własnymi problemami oraz jawną niechęcią, niejednokrotnie przybierającą formę nienawiści wobec ojca. Przygnębienie bohatera jest wręcz namacalne, odczuwa się je bardzo wyraźnie, zwłaszcza gdy musi dokonać ważnych wyborów i odpowiedzieć sobie na trudne pytania. Od dawna siedzi w nim pielęgnowane poczucie winy, tkwiące w świadomości niczym drzazga, sprawiając ból zawsze, gdy choćby ociera się myślami o wydarzenia sprzed lat. Zdarza się, że dopada go melancholia i zwątpienie, wtedy brakuje mu siły by postawić następny krok. Wówczas skupia uwagę na modelarstwie – swoim hobbistycznym zajęciu. Układa i porządkuje myśli, analizuje fakty, metodycznie planuje działania. Bez względu na to:
– czy bada sprawę dwóch znalezionych ciał, sprawiających wrażenie zupełnie ze sobą niepowiązanych śmierci,
– czy znajduje ślady makabrycznej zbrodni bez ciała ofiary i jakikolwiek dowodów, potwierdzających jego przypuszczenia,
– czy zostaje wezwany do przyjrzenia się znalezionej przez żołnierzy ludzkiej czaszce i kości udowej.
Bernard Gross jest zbyt uważnym obserwatorem by zmyliło go pierwsze wrażenie, bo jeżeli została tu dokonana zbrodnia, on wytropi sprawców i odtworzy okoliczności wydarzeń. Muszę tu również zauważyć, że komisarz nie działa sam, ma w swoim zespole niezastąpioną Skałkę oraz innych młodszych, ale niewątpliwie zdolnych śledczych.

Recenzja w całości: https://mamao.pl/bernard-gross-robert-malecki/

Bernard Gross jest inny od wszystkich kryminalnych bohaterów, których dotychczas poznałam. Jego nieschematyczną postawę zauważyłam już na samym początku i natychmiast doceniłam postać komisarza. To bohater, który działa metodycznie, a kierując się intuicją potrafi dostrzegać tropy, które są niewidoczne dla innych. Darmo szukać tu dynamicznej akcji, wszechobecnej sensacji –...

Są takie miejsca, o których wspomina się z uśmiechem. Miejsca, które przywołują wyjątkowe wspomnienia i beztroskie chwile młodości. Dla mnie, takim właśnie miejscem jest Zawoja i Babia Góra, gdzie spędziłam jeden z studenckich wyjazdów. Owa wycieczka była tak udana, że z czasem obrosła w legendy i anegdoty, które ciepło wspomina się w towarzystwie znajomych, opowiada o nich dzieciom, a może i w przyszłości wnukom. Pewnie dlatego, nazwa „Babia Góra” w tytule od razu zwróciła moją uwagę. Wiedziona ciekawością i przeczuciem, które wręcz krzyczało w mojej głowie, że to może być naprawdę dobra opowieść, włączyłam audiobooka. Zaintrygowana, zastanawiałam się cóż mrocznego czai się w cieniu tak uroczego miejsca. W taki oto sposób poznałam policjantkę – Baśkę Zajdę, główną bohaterkę książek „W cieniu Babiej Góry” oraz „Więcej niż jedno życie”. Baśka jest kobietą z nieco pokaleczonym życiem prywatnym i z niezwykle intrygującym charakterkiem szczególnie w sprawach zawodowych. Od początku wywołała u mnie ciepłe uczucia, polubiłyśmy się i to bardzo! Pewnie dlatego odłożyłam na bok wszystkie inne audiobooki, gdy tylko „Więcej niż jedno życie”, najnowsza książka Autorki, pojawiła się na horyzoncie.

Recenzja w całości: https://mamao.pl/wiecej-niz-jedno-zycie-w-cieniu-babiej-gory-irena-malysa/

Są takie miejsca, o których wspomina się z uśmiechem. Miejsca, które przywołują wyjątkowe wspomnienia i beztroskie chwile młodości. Dla mnie, takim właśnie miejscem jest Zawoja i Babia Góra, gdzie spędziłam jeden z studenckich wyjazdów. Owa wycieczka była tak udana, że z czasem obrosła w legendy i anegdoty, które ciepło wspomina się w towarzystwie znajomych, opowiada o nich...

Fascynująca historia życia Aliny Szapocznikow. Polska rzeźbiarka żydowskiego pochodzenia przeżyła obóz koncentracyjny i żyje w powojennej Europie. Od razu zaznaczę, że NIE jest to biografia artystki, treść zawierająca jedynie suche fakty. To przepiękna, liryczna opowieść o życiu Szapocznikow, życiu w okrutnych czasach, gdy trzeba było być najlepszym, by zostać uznanym za wystarczająco dobrym. Obraz żydowskiego pokolenia, które przeżyło piekło obozu, wykluczenia, doświadczyło śmierci najbliższych, poniżenia, odczłowieczenia.
Rzeźbiarka prowadzi w książce wewnętrzny dialog z Fridą Kahlo, w której widzi bratnią duszę. Nie waha się przed zadawaniem trudnych pytań, wyciąganiem przerażających wniosków, formułowaniem brutalnej prawdy. Dzieli się z nią wszystkimi spostrzeżeniami, nawiązując do życia malarki oraz własnych odczuć.

„Usta rzeźbiarki” to doskonale napisana książka, będąca swego rodzaju podróżą przez życie rzeźbiarki. To wyznanie, odsłaniające wszystkie dobre i złe strony bycia artystą w niebywale trudnych czasach. Tworzenie rzeźb ma dla Szapocznikow wyjątkowe znaczenie, wyraża ją samą, targające nią emocje, stosunek do otoczenia, do świata.
To opowieść, która mocno porusza w czytelniku czułe struny. Momentami wzruszająca, ciepła, radosna, chwilami brutalna, okrutna, trudna do uwierzenia i zaakceptowania. Idealna propozycja dla artystycznych dusz, dla wrażliwych na literackie piękno czytelników, dla osób szukających informacji o losach Żydów w czasie wojny, o tym co pomagało im przetrwać koszmar obozów koncentracyjnych.
Relacje rodzinne, wola walki, chęć życia, próby ułożenia sobie codzienności w każdych warunkach. To wszystko daje niesamowity obraz artystki, która potrafiła uformować własne emocje, nadać im kształt, tworzyć rzeźby, które opowiadały historię jej życia, gorycz ludzkiego cierpienia.

Fascynująca historia życia Aliny Szapocznikow. Polska rzeźbiarka żydowskiego pochodzenia przeżyła obóz koncentracyjny i żyje w powojennej Europie. Od razu zaznaczę, że NIE jest to biografia artystki, treść zawierająca jedynie suche fakty. To przepiękna, liryczna opowieść o życiu Szapocznikow, życiu w okrutnych czasach, gdy trzeba było być najlepszym, by zostać uznanym za...

Postanowiłam zrobić sobie przerwę od słuchanych ostatnio thrillerów i kryminałów, które pochłaniałam w dość wysokich dawkach. Chciałam sięgnąć po coś lekkiego i jednocześnie intrygującego z odpowiednią porcją emocji. Po kilku nieudanych próbach wczucia się w kolejno odtwarzane z listy audiobooki trafiłam na „To tylko zimowy blues” Anny Chaber. Bardzo szybko okazało się, że jest to dokładnie taka opowieść, której potrzebowałam. Ciepła, wzruszająca, chwytająca za serce i otulająca fabułą niczym miękki, puchowy koc. Klimat tej książki tak bardzo przypadł mi do gustu, że po jej wysłuchaniu natychmiast włączyłam wcześniejszą książkę Autorki „Zaproś mnie na pumpkin latte” – jak się później okazało jej debiut.

Obie powieści reprezentują literaturę obyczajową z nutką romansu, a panujący w nich nastrój jest absolutnie uroczy, wręcz idealny zarówno na chwilową przerwę od pióra cięższego kalibru jak i na obecną porę roku. Zarówno jesienna deszczowa szaruga jak i bluesowy styczeń okazały się wdzięcznym tłem wydarzeń. Autorka całkowicie przemieniła te niezbyt lubiane pory roku w niesamowicie czarujące opowieści.

Recenzja w całości: https://mamao.pl/to-tylko-zimowy-blues-przy-pumpkin-latte/

Postanowiłam zrobić sobie przerwę od słuchanych ostatnio thrillerów i kryminałów, które pochłaniałam w dość wysokich dawkach. Chciałam sięgnąć po coś lekkiego i jednocześnie intrygującego z odpowiednią porcją emocji. Po kilku nieudanych próbach wczucia się w kolejno odtwarzane z listy audiobooki trafiłam na „To tylko zimowy blues” Anny Chaber. Bardzo szybko okazało się, że...

Postanowiłam zrobić sobie przerwę od słuchanych ostatnio thrillerów i kryminałów, które pochłaniałam w dość wysokich dawkach. Chciałam sięgnąć po coś lekkiego i jednocześnie intrygującego z odpowiednią porcją emocji. Po kilku nieudanych próbach wczucia się w kolejno odtwarzane z listy audiobooki trafiłam na „To tylko zimowy blues” Anny Chaber. Bardzo szybko okazało się, że jest to dokładnie taka opowieść, której potrzebowałam. Ciepła, wzruszająca, chwytająca za serce i otulająca fabułą niczym miękki, puchowy koc. Klimat tej książki tak bardzo przypadł mi do gustu, że po jej wysłuchaniu natychmiast włączyłam wcześniejszą książkę Autorki „Zaproś mnie na pumpkin latte” – jak się później okazało jej debiut.

Obie powieści reprezentują literaturę obyczajową z nutką romansu, a panujący w nich nastrój jest absolutnie uroczy, wręcz idealny zarówno na chwilową przerwę od pióra cięższego kalibru jak i na obecną porę roku. Zarówno jesienna deszczowa szaruga jak i bluesowy styczeń okazały się wdzięcznym tłem wydarzeń. Autorka całkowicie przemieniła te niezbyt lubiane pory roku w niesamowicie czarujące opowieści.

Recenzja w całości: https://mamao.pl/to-tylko-zimowy-blues-przy-pumpkin-latte/

Postanowiłam zrobić sobie przerwę od słuchanych ostatnio thrillerów i kryminałów, które pochłaniałam w dość wysokich dawkach. Chciałam sięgnąć po coś lekkiego i jednocześnie intrygującego z odpowiednią porcją emocji. Po kilku nieudanych próbach wczucia się w kolejno odtwarzane z listy audiobooki trafiłam na „To tylko zimowy blues” Anny Chaber. Bardzo szybko okazało się, że...

Zupełnie nie wiem jak ująć w słowa to, co czułam słuchając wspomnianych wyżej audiobooków. Emocje, które towarzyszyły mi podczas zagłębiania się w losy bohaterów jeszcze długo pozostaną w mojej pamięci.
„Siła kobiet” jest kontrastem pomiędzy blaskiem odradzającej się Polski, a bezczelną dwulicowością władzy i kwintesencją jej zgnilizny. Bardzo wyraźnie odczuwa się gorzki smak tamtych, bezlitosnych dla kobiet czasów. Brutalność i strach, wyzwolenie i odwaga, nienawiść i śmierć, miłość i namiętność oraz przede wszystkim bijąca z tej opowieść potężna siła kobiet.

Szczerze przyznam, że gdyby nie „Siła kobiet” to nie sięgnęłabym po poprzednią książkę Autorki pt. „Narzeczona nazisty”. Nie należę do fanów literatury z wojennym tłem wydarzeń. Jednak w tym wypadku nie żałuję ani chwili spędzonej na słuchaniu audiobooka. To było niewiarygodnie dobre, szczere, z całą bezwzględnością i brutalnością tych okrutnych dla Polski chwil. Nie potrafiłam od razu, na gorąco wyrazić swojej opinii o fabule. Musiałam poczekać, zebrać myśli, dobrze przeanalizować to, czego właśnie wysłuchałam. Powoli docierało do mnie, jakie to wszystko było mocne, przejmujące, przerażające i jak bardzo prawdziwe. Związek Hani i Johanna pokazuje realia wojny z zupełnie innej perspektywy. To miłość, która nigdy nie powinna się wydarzyć, a jednak stało się inaczej. Niestety oboje muszą dokonywać wyborów zgodnych z własnym honorem oraz sumieniem, choć nie zawsze uwzględniają one dobro ukochanej osoby.

Recenzja w całości: https://mamao.pl/sila-kobiet-narzeczona-nazisty-barbara-wysoczanska/

Zupełnie nie wiem jak ująć w słowa to, co czułam słuchając wspomnianych wyżej audiobooków. Emocje, które towarzyszyły mi podczas zagłębiania się w losy bohaterów jeszcze długo pozostaną w mojej pamięci.
„Siła kobiet” jest kontrastem pomiędzy blaskiem odradzającej się Polski, a bezczelną dwulicowością władzy i kwintesencją jej zgnilizny. Bardzo wyraźnie odczuwa się gorzki...

Znam Marcina od początku. Pamiętam jego nadzwyczajny debiut w „Martwym sadzie”, kolejne skomplikowane sprawy w następnych częściach serii i szczyt śledczej formy w „Polowaniu na psy”. Aczkolwiek dopiero teraz wyraźnie dostrzegam jak bardzo się zmienił. Tu doskonale widać zależność między determinacją i zaangażowaniem w śledztwo, a ich destrukcyjnym wpływem na zdrowie i życie nadkomisarza. On zawsze był i nadal jest indywidualistą, praca w zespole czy zarządzanie nim nigdy nie leżały w jego naturze. Jednak będąc jednym z pracowników policji, Zakrzewski musi podporządkować się pewnej strukturze, działać według procedur i zasad, niejednokrotnie absurdalnych. W konkretnych sytuacjach. Niestety naginanie osobowości, dostosowywanie się do wymogów przełożonych ma swoje konsekwencje, zarówno dla niego samego jak i dla otoczenia. Szalenie podoba mi się ten brak wyidealizowania głównego bohatera, to że jest taki prawdziwy, że dokładnie można śledzić wszystkie zachodzące w nim zmiany, zarówno te pozytywne jak i negatywne.

Recenzja w całości: https://mamao.pl/dziewiec-mieczyslaw-gorzka/

Znam Marcina od początku. Pamiętam jego nadzwyczajny debiut w „Martwym sadzie”, kolejne skomplikowane sprawy w następnych częściach serii i szczyt śledczej formy w „Polowaniu na psy”. Aczkolwiek dopiero teraz wyraźnie dostrzegam jak bardzo się zmienił. Tu doskonale widać zależność między determinacją i zaangażowaniem w śledztwo, a ich destrukcyjnym wpływem na zdrowie i...

Seria „Ukryta sieć” obejmuje trylogię „Cokolwiek wybierzesz”, „Kimkolwiek jesteś”, „Gdziekolwiek spojrzysz” i jest wstrząsającym obrazem zasięgu oraz możliwości nowych technologii. Ta opowieść bezlitośnie wciągnęła mnie w wir wydarzeń, brutalnie przeżuła moje wyobrażenie na temat cyfrowego świata, by na koniec wrzucić mój przerażony umysł z powrotem do rzeczywistości. Nie ma żadnych wątpliwości, co do tego, że Internet daje wiele możliwości, ale można z nich korzystać zarówno w dobrym, jak i w tym złym, wręcz najgorszym z możliwych, celu. Ciekawie postrzega się ten temat z perspektywy bohaterów serii, gdyż każdy z nich odkrywa przed czytelnikiem nową, momentami wstrząsającą, innym razem intrygującą stronę cyfrowych działań. Czas akcji to w przeważającej części współczesność, niby taka sama a jednak nie do końca poznana, biorąc pod uwagę drugie dno wydarzeń. Rdzeniem fabuły jest dziennikarskie śledztwo Julity Wójcickiej, które wraz z oplatającymi je wątkami tworzy sieć lepkich, ociekających tajemnicą i wstrząsających wydarzeń. Złapałam się w nią już na samym początku, zaintrygowana podążyłam tropem, a później już nie mogłam przestać chcieć więcej…

Recenzja w całości: https://mamao.pl/ukryta-siec-jakub-szamalek/

Seria „Ukryta sieć” obejmuje trylogię „Cokolwiek wybierzesz”, „Kimkolwiek jesteś”, „Gdziekolwiek spojrzysz” i jest wstrząsającym obrazem zasięgu oraz możliwości nowych technologii. Ta opowieść bezlitośnie wciągnęła mnie w wir wydarzeń, brutalnie przeżuła moje wyobrażenie na temat cyfrowego świata, by na koniec wrzucić mój przerażony umysł z powrotem do rzeczywistości. Nie...

Seria „Ukryta sieć” obejmuje trylogię „Cokolwiek wybierzesz”, „Kimkolwiek jesteś”, „Gdziekolwiek spojrzysz” i jest wstrząsającym obrazem zasięgu oraz możliwości nowych technologii. Ta opowieść bezlitośnie wciągnęła mnie w wir wydarzeń, brutalnie przeżuła moje wyobrażenie na temat cyfrowego świata, by na koniec wrzucić mój przerażony umysł z powrotem do rzeczywistości. Nie ma żadnych wątpliwości, co do tego, że Internet daje wiele możliwości, ale można z nich korzystać zarówno w dobrym, jak i w tym złym, wręcz najgorszym z możliwych, celu. Ciekawie postrzega się ten temat z perspektywy bohaterów serii, gdyż każdy z nich odkrywa przed czytelnikiem nową, momentami wstrząsającą, innym razem intrygującą stronę cyfrowych działań. Czas akcji to w przeważającej części współczesność, niby taka sama a jednak nie do końca poznana, biorąc pod uwagę drugie dno wydarzeń. Rdzeniem fabuły jest dziennikarskie śledztwo Julity Wójcickiej, które wraz z oplatającymi je wątkami tworzy sieć lepkich, ociekających tajemnicą i wstrząsających wydarzeń. Złapałam się w nią już na samym początku, zaintrygowana podążyłam tropem, a później już nie mogłam przestać chcieć więcej…

Recenzja w całości: https://mamao.pl/ukryta-siec-jakub-szamalek/

Seria „Ukryta sieć” obejmuje trylogię „Cokolwiek wybierzesz”, „Kimkolwiek jesteś”, „Gdziekolwiek spojrzysz” i jest wstrząsającym obrazem zasięgu oraz możliwości nowych technologii. Ta opowieść bezlitośnie wciągnęła mnie w wir wydarzeń, brutalnie przeżuła moje wyobrażenie na temat cyfrowego świata, by na koniec wrzucić mój przerażony umysł z powrotem do rzeczywistości. Nie...