Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Stażystka” okazała się być niezwykle interesującą historią, gwarantującą przyjemny dreszcz emocji. To thriller z uwodzicielskim wątkiem romansu spreparowany w idealnych proporcjach, wstrząśnięty, nie zmieszany. Książka przepełniona jest namiętnością i tajemnicą, opowiada o skomplikowanych relacjach, słabościach, pragnieniach i potrzebie… symetrii.
***
Narracja “Stażystki” poprowadzona została naprzemiennie przez Klaudię Neter oraz Ewę Skalską, dwie kobiece, wyjątkowo intrygujące bohaterki. Obie skrywają sekrety, obie także w przeszłości popełniły błędy, które teraz boleśnie wracają. Marek Skalski jest natomiast osobą nieznoszącą sprzeciwu, narzucającą swoje zdanie, jego osobowość jest wręcz osaczająca. Poczucie organizacji, równowagi i symetrii jest dla niego priorytetem zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym, przez co zawiłość relacji małżeństwa Skalskich, uchodzącej powszechnie za wzorcową, romantyczną i doskonałą jest potężna.
***
Piękna, młodzieńczo naiwna i negatywnie doświadczona przez życie Klaudia Neter jest kluczową postacią w książce Alicji Sinickiej. Najbardziej w życiu pragnie stabilizacji, a oferta dobrze płatnego stażu w jednej z oławskich firm zdaje się móc ją do realizacji tego celu przybliżyć. Przepełniona optymizmem, nie ma świadomości w jak poważne tarapaty została uwikłana podejmując pracę w produkującym hełmy ochronne przedsiębiorstwie Marka Skalskiego. Prędko okazuje się, że nadzwyczaj podobne fizycznie do niej poprzedniczki, Weronika i Daria, nigdy nie ukończyły rozpoczętego w firmie stażu… nie żyją. Niepokój i strach stają się codziennością dziewczyny.
***
Układy sponsorowane ze starszymi mężczyznami nie są Klaudii obce, a nowy szef, Marek Skalski, wydaje jej się być jednocześnie przerażający i pociągający, budzi w niej pożądanie. Decyzja o romansie z przełożonym bardzo szybko staje się dla głównej bohaterki przytłaczająca. Świadomość, że Ewa Skalska wie o zdradzie męża, co więcej wyraża dla niej aprobatę, jest dla Klaudii kuriozalna. Ten miłosny trójkąt jest wyjątkowo zagmatwany i ciekawy, a atrakcyjności dodaje mu doskonale skonstruowana kryminalna intryga.
***
Domestic noir to literacki podgatunek mrocznej, niepokojącej powieści, której wydarzenia toczą się za zamkniętymi drzwiami. “Stażystka” właśnie taka jest - niepokojąca, duszna, zaglądająca w mroczne zakamarki ludzkiej psychiki. Akcja książki cudownie trzyma w napięciu, dynamicznie przyspiesza zapierając dech, zwalniając nagle, stając się powściągliwą i tajemniczą. Ostatnie strony powieści kompletnie mnie zaskoczyły, zupełnie nie spodziewałam się przygotowanego przez autorkę zakończenia. Zdecydowanie Czas z twórczością Alicji Sinickiej był dla mnie ekscytujący, natomiast na szczególną uwagę w mojej ocenie zasługuje jej piękny, bardzo kobiecy styl pisania.
(Współpraca barterowa, recenzencka z Wydawnictwem W.A.B.)

“Stażystka” okazała się być niezwykle interesującą historią, gwarantującą przyjemny dreszcz emocji. To thriller z uwodzicielskim wątkiem romansu spreparowany w idealnych proporcjach, wstrząśnięty, nie zmieszany. Książka przepełniona jest namiętnością i tajemnicą, opowiada o skomplikowanych relacjach, słabościach, pragnieniach i potrzebie… symetrii.
***
Narracja “Stażystki”...

Reportaż w wersji audiobookowej to dla mnie nowość, niesłusznie obawiałam się, że umkną mi pewne fakty i wątki. Okazało się jednak, że "Dziewczyna w czarnej sukience. Historia zbrodni miłoszyckiej” to książka tak pochłaniająca i absorbująca, że jedyne co mi umykało podczas słuchania to… otaczający mnie rzeczywisty świat.
***
Ewa Wilczyńska, reporterka, z ogromną precyzją ujawnia szczegóły zbrodni z przełomu roku 1996 i 1997. To przerażająca i pełna okrucieństwa sprawa piętnastoletniej Małgosi, która ostatnie chwile swojego życia spędziła w Miłoszycach pod Wrocławiem. Dziewczynę odnaleziono na prywatnej posesji naprzeciwko dyskoteki Alcatraz, martwą i nagą, porzuconą na siarczystym, noworoczonym mrozie.
***
Autorka przedstawia historię zbrodni miłoszyckiej z perspektywy wielu, powiązanych ze sprawą osób. Rozmawia ze śledczymi, rozmawia z Tomaszem Komendą i jego bliskimi, rozmawia z oskarżonymi i skazanymi po latach w sprawie Ireneuszem oraz Norbertem, rodziną zamordowanej Małgosi, uczestniczy w rozprawach, zagląda do akt. Mimo tak licznego grona rozmówców, reporterka Ewa Wilczyńska, nawet na moment nie pozwala zapomnieć, że najważniejszą postacią w tym dochodzeniu jest Małgosia.
***
Upływ lat stworzył przestrzeń dla licznych niedomówień i niedopowiedzeń, wciąż jednak jest to historia generująca szeroki wachlarz emocji. Nie sposób jest przejść obojętnie wobec tragedii, która dotknęła tak wielu osób, wobec niekończących się rozpraw, oceanu wylanych łez, poczucia bezsilności i niesprawiedliwości. Autorka w profesjonalny, dający poczucie bezstronności sposób, wskazuje na możliwe błędy i niedociągnięcia w procesie dochodzeniowym, a także wspomina towarzyszącą mu polityczną atmosferę.
***
Ewa Wilczyńska od pierwszej strony wciąga czytelnika w wydarzenia bezpośrednio związane z zaginięciem i śmiercią młodej dziewczyny. Autorka rzetelnie przedstawia fakty, nie dokonując ich oceny, pozostawiając to niełatwe zadanie czytelnikowi. To byłby świetny, mrożący krew w żyłach kryminał, gdyby tylko ta historia nie wydarzyła się naprawdę. Poczucie, że zawarte na stronach książki wydarzenia nie są literacką fikcją jest przytłaczające, budzi we mnie smutek, frustrację i bezradność.

Reportaż w wersji audiobookowej to dla mnie nowość, niesłusznie obawiałam się, że umkną mi pewne fakty i wątki. Okazało się jednak, że "Dziewczyna w czarnej sukience. Historia zbrodni miłoszyckiej” to książka tak pochłaniająca i absorbująca, że jedyne co mi umykało podczas słuchania to… otaczający mnie rzeczywisty świat.
***
Ewa Wilczyńska, reporterka, z ogromną precyzją...

Będąca synonimem niewinności, czystości i łagodności biel staje się tłem mrocznej opowieści, w której główną rolę odgrywają układy, wpływy i prostytucja. “Biel” współtworząca czterotomową serię autorstwa Małgorzaty Oliwii Sobczak jest wciągająca, zaskakująca, nieco wulgarna (choć jest to spójne i absolutnie nieprzesadzone), a także… trupioblada.
***
Przypadkowa kobieta staje się świadkiem samobójczej śmierci w momencie gdy studentka prawa wyskakuje z okna jednej z sopockich kamienic. Wskazujące na zwyrodniałą przemoc ślady pozostawione na ciele młodziutkiej dziewczyny, krętymi ścieżkami, prowadzą do trójmiejskich klubów ze striptizem.
***
Sprawę studentki prowadzi prokurator Leopold Bilski w towarzystwie znanej z poprzednich części serii Anny Górskiej. Powrót do sopockiej prokuratury wywiera na Bilskim korzystny wpływ, pomimo trudnego dochodzenia ma w sobie znacznie więcej zapału i optymizmu. Ponadto śledztwo wspierają fantastyczni drugoplanowi bohaterowie, funkcjonariusze budzący ogromną sympatię - Pająk i Kita.
***
Nade wszystko “Biel” koncentruje się jednak na rozwikłaniu rodzinnej zagadki prokuratora Leopolda Bilskiego, który przy wsparciu psychologa rozlicza się ze swoją skomplikowaną przeszłością. Sprawa, z którą mierzy się współcześnie, bezpośrednio dotyczy nadzorowanego przez ojca Bilskiego dochodzenia z 1988 roku, a także jego niejasnej, niezbadanej śmierci. Odnoszę wrażenie, że wyjaśnienie tajemnicy Miłosza Bilskiego jest dla prokuratora oczyszczające, uzdrawiające…
***
Zdaje się, że “Biel” to najbardziej brutalna część serii, mnóstwo w niej erotyzmu, niezdrowej dominacji, sadyzmu i seksualnych perwersji. Autorka pierwszorzędnie zbudowała napięcie, a sięgająca czasów PRL-u mroczna intryga skonstruowana została w interesujący, przemyślany sposób. Swobodnie przenikające się dwie linie czasu skupiają uwagę, pozwalają odkrywać kolejne wskazówki i spójnie łączyć wątki. “Biel” jest przerażająca, ale jednocześnie satysfakcjonująca i atrakcyjna.

Będąca synonimem niewinności, czystości i łagodności biel staje się tłem mrocznej opowieści, w której główną rolę odgrywają układy, wpływy i prostytucja. “Biel” współtworząca czterotomową serię autorstwa Małgorzaty Oliwii Sobczak jest wciągająca, zaskakująca, nieco wulgarna (choć jest to spójne i absolutnie nieprzesadzone), a także… trupioblada.
***
Przypadkowa kobieta...

Debiutancka książka Konrada Laskowskiego to historia, której fabuła koncentruje się na łódzkim wydziale zabójstw, a także pojawiającym się w przestrzeni medialnej kontrowersyjnym wątku medycznym. Kwestia możliwości wykorzystania krwi do leczenia raka trzustki jest szczególnie intrygująca, gdyż fenotyp “Bombay” faktycznie istnieje. Zidentyfikowana przez doktora Y.M. Bhende w indyjskim Bombaju krew o fenotypie Bombay jest nadzwyczaj rzadka, źródła wskazują na około 0,0004% populacji*. (*Źródło www.kopalniawiedzy.pl (14.05.2024))
***
Książka w szczególności skupia się na losach dwóch nieprzyjaźnie wobec siebie usposobionych funkcjonariuszach policji - Adamie Sempińskim (AS) oraz Łukaszu Leszczyńskim. Zatargi z przeszłości powodują, że nieodłącznym niemal elementem ich relacji jest nieprzychylność, wrogość, a nawet agresja. Z upływem stron, a w “Skoliozie” jest ich blisko pięćset, poznajemy przeszłość bohaterów, która w pewien sposób pozwala zrozumieć zasadność ich zachowania i podejmowanych decyzji.
***
Toczące się w wydziale zabójstw dochodzenie jest zagmatwane. Każdy staje się podejrzanym, a zwłaszcza nieufni wobec siebie, prowadzący śledztwo detektywi, którzy mają motyw, sposobności i… swoją mroczną stronę. Budząca medyczne skojarzenia, tytułowa “Skolioza”, doskonale odzwierciedla przypadłość książkowych postaci, skrzywienie kręgosłupa to ich powszechna dolegliwość. Uściślając, borykają się ze skrzywieniem kręgosłupa… moralnego.
***
Praca policjantów ukazana została w “Skoliozie” z realizmem. W placówkach nie istnieją nieskończone fundusze na brawurowe akcje, zdarzają się braki kadrowe, a toczące się w wydziale kryminalnym śledztwa nakładają się na siebie. Poza łódzkim wydziałem zabójstw autor odkrywa przed czytelnikiem kulisy wydziału informatycznego W - 11. Wątek ten stanowi dla mnie sentymentalną podróż do czasów, kiedy zasiadałam przed teleodbiornikiem i oglądałam oparty na prawdziwych kryminalnych zdarzeniach serial “W-11 Wydział Śledczy”.
***
Autorowi, Konradowi Laskowskiemu, nie można odmówić wyobraźni i oryginalności. Pomysł na fabułę, liczne, choć czasem nieco przegadane wątki poboczne, nieprzewidywalne i zaskakujące zakończenie brzmią jak przepis na debiut doskonały, ale… korekta książki wypadła zatrważająco źle. Przymknęłam oko na swobodny, współczesny język, który nie wzbrania się przed wulgaryzmami czy też anglicyzmami, choć dla mnie ich ilość była nieco przytłaczająca. Odniosłam jednak wrażenie, że korektor w ogóle nie zajrzał do treści. Niemożliwym jest bowiem przeoczenie tak licznie nawarstwiających się błędów ortograficznych, stylistycznych, a to realnie psuje odbiór całkiem ciekawej lektury.

Debiutancka książka Konrada Laskowskiego to historia, której fabuła koncentruje się na łódzkim wydziale zabójstw, a także pojawiającym się w przestrzeni medialnej kontrowersyjnym wątku medycznym. Kwestia możliwości wykorzystania krwi do leczenia raka trzustki jest szczególnie intrygująca, gdyż fenotyp “Bombay” faktycznie istnieje. Zidentyfikowana przez doktora Y.M. Bhende...

Główną bohaterką książki “Pływanie w negliżu” jest Lilly Rose Cleary, adwokatka z kancelarii prawnej z malowniczo położonego nad Zatoką Meksykańską miasta Sarasota. Codziennością Lilly są skomplikowane, niejednokrotnie kontrowersyjne sprawy o błędy w sztuce lekarskiej.
***
Bohaterka ceni sobie harmonię i porządek w dość obsesyjny, charakterystyczny dla nerwicy natręctw sposób. Dyscyplinę ładu i czystości skutecznie zaburza wkradający się w jej prywatne życie adwokat, Newly (Newton Moneta). Newly to stosunkowo sympatyczny, choć nieco dziecinny, wciąż poszukujący swojej wielkiej i romantycznej miłości wielokrotny rozwodnik. Bawią i intrygują natomiast bohaterowie drugoplanowi, do których należy między innymi farmer Dave czy też fretka-albinos Johnny Winter*. (*Johnny Winter - popularny szczególnie w latach siedemdziesiątych amerykański wokalista, gitarzysta i kompozytor.)
***
Niuanse opieki zdrowotnej w Stanach Zjednoczonych są dla mnie niezwykle zawiłe i niezrozumiałe, a fabuła książki wielokrotnie do tejże działalności nawiązuje. Dla głównej bohaterki szczególnie istotnym okazuje się wątek procederu działającego na niekorzyść ubezpieczalni. Sprawca i motyw oszustwa zaskakują, a ich odkrycie ma ogromne konsekwencje dla życia Lilly. Całkiem przystojny funkcjonariusz policji jest niewątpliwą zaletą tego interesującego kryminalnego wątku. Ponadto w “Pływaniu w negliżu” nie brakuje napaści, strzelanin, toksycznych relacji czy też romansów - szeroki wachlarz fabularny.
***
Zupełnie nie przypominam sobie w jaki sposób “Pływanie w negliżu” znalazło się na mojej półce, ale nasze bliższe zapoznanie uważam za udane. Debiut autorski Claire Matturro okazał się być niedługą, niewymagającą, niekoniecznie zapadającą na dłużej w pamięci, lekką i zabawną opowieścią, z którą miło spędziłam czas.

Główną bohaterką książki “Pływanie w negliżu” jest Lilly Rose Cleary, adwokatka z kancelarii prawnej z malowniczo położonego nad Zatoką Meksykańską miasta Sarasota. Codziennością Lilly są skomplikowane, niejednokrotnie kontrowersyjne sprawy o błędy w sztuce lekarskiej.
***
Bohaterka ceni sobie harmonię i porządek w dość obsesyjny, charakterystyczny dla nerwicy natręctw...

“Polowanie na psy” rozpoczyna kolejną już trylogię spisaną ręką Mieczysława Gorzki i stanowi pierwszorzędną powieść kryminalną. W książce umiejętnie zostały połączone dwie osie czasowe i dwie sylwetki doświadczonych funkcjonariuszy o całkiem podobnym, dość nieznośnym charakterze. Ponadto cechujące głównych bohaterów zaangażowanie, wybitny instynkt śledczy i nieustępliwość w poszukiwaniu odpowiedzi budzi oczywiste skojarzenia z… psami gończymi.
***
Lata osiemdziesiąte XX wieku reprezentuje w książce kapitan Marek Piekło, uzdolniony śledczy, funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej. Bezduszne, brutalne, a można by nawet rzec, że zahaczające w pewien sposób o tematykę wampiryzmu morderstwo małżeństwa, staje się początkiem śmiertelnych zdarzeń i poważnych kłopotów Piekły. Tłem do osadzonego w PRL-owskiej rzeczywistości dochodzenia jest choroba alkoholowa kapitana. Warto zaznaczyć, iż pociąg do wysokoprocentowych trunków został przedstawiony w naturalistyczny sposób, brzydki, ukazujący wpływ i konsekwencje nałogu nie tylko na życie chorego, ale i jego najbliższych. Skalę bezładu i zamętu ówczesnych lat obrazują natomiast wydarzenia, między innymi największa uliczna manifestacja stanu wojennego z sierpnia 1982 roku, nazywana powszechnie bitwą wrocławską.
***
Współcześnie z rozwikłaniem kryminalnych zagadek mierzy się znany z pierwszej trylogii autora - “Cienie przeszłości”, komisarz Marcin Zakrzewski. Gdy giną funkcjonariusze policji, a ich śmierci towarzyszą ślady naprowadzające śledczych na niewyjaśnione morderstwa z lat osiemdziesiątych, rozpoczyna się wyścig z czasem. Obawie o życie innych policjantów towarzyszy żal i frustracja, ponadto tropy prowadzą do ważnych obecnie osobistości świata polityki i biznesu, co w znacznym stopniu utrudnia ich weryfikację. Twardogłowy i niesforny Zakrzewski jest w “Polowaniu na psy” wyjątkowo intrygującą postacią. Odnoszę wrażenie, że szczególnie rozmyśla nad swoim losem, a także tym, w jaki sposób dotychczasowe, często bolesne doświadczenia wpłynęły na jego życie i relacje. Niezniszczalny i superbohaterski Marcin staje się w tej książce najzwyczajniej bardziej… ludzki.
***
Potrzeba niemałego skupienia i czytelniczego zaangażowania aby nie pogubić się w wielowątkowej fabule książki. Współczesna intryga stale nawiązuje do wydarzeń z przeszłości, co sprawia, że osie czasowe wciąż się przeplatają, przenikają. Bohaterowie są liczni, a poza tym w historii nie brakuje zawirowań, zwrotów akcji i wiodących śledztwo na fałszywe tory wątków. Przekornym jest natomiast fakt, że w doskonały wręcz sposób historię ubarwiła szarość i marazm czasów PRL-u.
***
Do wejścia w świat serii “Wściekłe psy” nie jest niezbędna znajomość poprzednich książek autora, jednak zachęcam do odbycia tej niezwykłej literackiej podróży. Pozwoli Wam to zwinnie wejść w wykreowany przez Mieczysława Gorzkę świat, umożliwi zrozumienie niektórych działań i zachowań bohaterów, a jeżeli zaczytujecie się w kryminalnych opowieściach to… będziecie się świetnie bawić. Pisząc ostatnie zdania opinii na temat “Polowania na psy”, porażona kipiącym od emocji, zapierający w piersiach dech zakończeniem, oddaję się już przyjemności słuchania fenomenalnego głosu lektora, Filipa Kosiora, który przeczyta dla mnie kolejną część serii, zatytułowaną “Dziewięć”.

“Polowanie na psy” rozpoczyna kolejną już trylogię spisaną ręką Mieczysława Gorzki i stanowi pierwszorzędną powieść kryminalną. W książce umiejętnie zostały połączone dwie osie czasowe i dwie sylwetki doświadczonych funkcjonariuszy o całkiem podobnym, dość nieznośnym charakterze. Ponadto cechujące głównych bohaterów zaangażowanie, wybitny instynkt śledczy i nieustępliwość w...

Niefortunne zakończenie głośnej sprawy Skalpela, będącej głównym wątkiem “Czerwieni”, pierwszej części serii, stanowi nadrzędny powód oddelegowania prokuratora Leopolda Bilskiego do Kartuz. Delegacje nie wpływa na Bilskiego najkorzystniej, nikt nie ma wątpliwości, że jest to swego rodzaju zawodowa degradacja. Dodatkowo wielkomiejski prokurator również wśród miejscowych nie jest najmilej widziany.
***
Pierwszą sprawą, z którą mierzy się Leopold Bilski jest zaginięcie siedmioletniego Piotrusia. Warto także wspomnieć, iż wątek powracającej do rodzinnego miasteczka Julii Sarman, matki zaginionego chłopca, jest wyjątkowo intrygujący. Tymczasem w oddalonym o zaledwie godzinę drogi Sopocie, pnąca się dynamicznie po szczeblach kariery zawodowej Anna Górska obejmuje sprawę zaginięcia trzynastoletniej dziewczynki. Kartuzańskie śledztwo Bilskiego oraz sopocka sprawa Górskiej łączą się w niespodziewany, zaskakujący i przeokropny sposób.
***
Odniosłam wrażenie, że po wartkiej, uniemożliwiającej nawet odrobinę wytchnienia pierwszej części serii, fabuła “Czerni” spowalnia. Przyznać jednak należy, że otoczenie pięknych kaszubskich jezior i lasów nieco rozleniwia, rozluźnia. Jednakże wydarzenia i towarzysząca im brutalność zatrważają, a kryminalne zagadki dodatkowo komplikowane są przez mieszkańców kaszubskiej wsi. Małomiasteczkowość bowiem ukazuje w książce swoje najgorsze oblicze - zmowa milczenia, niejasne powiązania i układy oraz zaniedbania z przeszłości. Ponadto, autorka w sprawnie czytających się rozdziałach zawarła możliwe szkodliwe konsekwencje religijnego fanatyzmu, a także ukazała destrukcyjny wpływ doświadczonych w dzieciństwie traum na dorosłe życie.
***
Cechą wspólną książek Małgorzaty Oliwii Sobczak z serii “Kolory zła” jest ogromna rola wydarzeń z przeszłości na krętej ścieżce prowadzącej do odkrycia prawdy. I choć ”Czerń” napisana została w sposób pozwalający na czytanie jej indywidualnie, to zapoznanie się z “Czerwienią” wiele w jej odbiorze i zrozumieniu ułatwia.
***
Literacką podróż na Kaszuby w towarzystwie prokuratora Bilskiego uważam za bardzo udaną. Książkę cechuje wielowątkowość, liczne zwroty akcji, wyraziści bohaterowie i zaskakujące zakończenie. O bycie “Potworem z Kartuz” podejrzewałam niemalże każdego i ta niepewność oraz nieprzewidywalność również stanowią atut powieści. Puentując, “Czerń” pochłonęła mnie całkowicie. Czasu z kolejną częścią serii “Kolory zła” oczekuję z niebywałą ciekawością i niecierpliwością.

Niefortunne zakończenie głośnej sprawy Skalpela, będącej głównym wątkiem “Czerwieni”, pierwszej części serii, stanowi nadrzędny powód oddelegowania prokuratora Leopolda Bilskiego do Kartuz. Delegacje nie wpływa na Bilskiego najkorzystniej, nikt nie ma wątpliwości, że jest to swego rodzaju zawodowa degradacja. Dodatkowo wielkomiejski prokurator również wśród miejscowych nie...

Wchodząc na pokład “Cichej Arii” zaskoczona zostałam fabułą, która rozpędziła się już na pierwszych stronach książki, a każda kolejna pozwalała mi odkrywać zagadki tragicznej w skutkach nocy, tworząc nieprawdopodobny wręcz ciąg zdarzeń. Rozdziały są niedługie, nieprzegadane, wypełnione po brzegi wartką akcją.
***
Głównym bohaterem jest młody chłopak, Nataniel Reed, którego cechuje upór, empatia i niezwykła dojrzałość. Budząca moralny sprzeciw sytuacja, w której się znalazł napędza go do działania. Przekrój niebanalnych postaci drugoplanowych jest natomiast w powieści wyjątkowo szeroki, są tacy, którzy budzą sympatię, ale i wręcz przeciwnie - niechęć i odrazę. Akcja książki osadzona została w Oregonie, stanie północno-zachodniej części Stanów Zjednoczonych. Szczególne znaczenie dla historii ma jednak bliskość Pacyfiku, oceanu, który w “Cichej Arii” odegrał znaczącą rolę.
***
Historia wzbudziła moją ciekawość między innymi poruszeniem niepopularnego i wyjątkowo trudnego tematu jakim jest eutanazja. W książce nie brakuje życiowych dylematów i towarzyszących im skrajnych emocji. Aurę tajemniczości tworzą tymczasem niejasne okoliczności wypadku starszego brata Nataniela, a także budzące wątpliwości zeznania naocznych świadków. Przeszłość zna doskonale przypadki zmowy milczenia i jej destrukcyjnego wpływu na otoczenie. Główny bohater, który mimo młodego wieku ma ogromne poczucie odpowiedzialności za życie swojego brata, zdaje sobie sprawę, że tylko obnażenie okrutnej prawdy może go uratować.
***
Oczywiście jako miłośniczka pełnokrwistego kryminału mogłabym snuć rozważania na temat możliwości śledczych młodzieńca, prawdopodobieństwa zdarzeń czy też faktu, że rodzina, którą stać na zachwycającą łódź, nie zamontowała… alarmu. Mogłabym, ale “Cicha Aria” to nie kryminał czy też powieść detektywistyczna, a historia obyczajowa, którą autorka z wybitną zgrabnością urozmaiciła wątkiem młodzieńczej miłości, a także śledczym.
***
Sekrety “Cichej Arii”, a jednocześnie twórczość Natalii K. Palonek odkrywałam z niezwykłą przyjemnością. Za sprawą lekkiego stylu autorki, powieść czyta się z zawrotną prędkością, choć nie zdradzę ile ta prędkość węzłów morskich* wynosi… (: Podpowiadam jednak, że w tej rejs warto się wybrać. Na uwagę zasługuje w mojej ocenie także okładka, która w swojej prostocie i minimalizmie posiada niezwykły magnetyzm, zachęca do sięgnięcia po nią.
(*Jednostka używana do określania prędkości na przykład statków, 1 węzeł morski = 1 mila morska /h =1,852 kilometra /h, źródło www.sailbook.pl (29.04.2024)).

*Współpraca barterowa, recenzencka z autorką*

Wchodząc na pokład “Cichej Arii” zaskoczona zostałam fabułą, która rozpędziła się już na pierwszych stronach książki, a każda kolejna pozwalała mi odkrywać zagadki tragicznej w skutkach nocy, tworząc nieprawdopodobny wręcz ciąg zdarzeń. Rozdziały są niedługie, nieprzegadane, wypełnione po brzegi wartką akcją.
***
Głównym bohaterem jest młody chłopak, Nataniel Reed, którego...

Jeżeli miałabym określić książkę autorstwa Piotra Szymonowicza jednym zaledwie słowem byłaby to oryginalność. “Kalejdoskop” to opowieść o nastoletnim, cierpiącym na depresję chłopaku. Niechęć do otaczającego go świata, przygnębienie, poczucie samotności i pogłębiająca ten stan październikowa szaroburość sprawiają, że młody człowiek decyduje się na ucieczkę przed samym sobą. Niestety próba uwolnienia się od ponurej, zasmucającej go rzeczywistości i dotarcie do Szczęścia ma swoje konsekwencje…
*
Raport Narodowego Funduszu Zdrowia ze stycznia 2023 wskazuje na szacunki, według których na depresję choruje około 1,2 miliona osób (źródło danych www.ezdrowie.gov.pl, 27.04.2024).
***
Brak wsparcia ze strony rodziny nastolatek rekompensuje znajomością ze starszym, nieco niepokornym, wyłamującym się z powszechnych schematów Arturem. To właśnie za jego namową chłopak wyrusza w podróż do miasteczka Szczęście. Ciekawostką jest, że w województwie mazowieckim jedna z wsi szczęśliwą nazwę nosi, jednak Szczęście z książki autorstwa Piotra Szymonowicza jest miejscem zupełnie fikcyjnym. Miłość, Szaleństwo i Nienawiść to trzy zadziwiające dzielnice Szczęścia, a ich mieszkańcy, będący swego rodzaju lokalnymi przewodnikami są bardzo charakterystyczni i intrygujący.
***
Oczekujący poczucia radości i zachwytu nastolatek wpada w pułapkę własnych myśli, wśród których bardzo łatwo jest zabłądzić. Czytając książkę staje się współtowarzyszką jego abstrakcyjnej wędrówki. Nietypowym i zaskakującym jest, że o emocjonalnych rozterkach głównego bohatera dowiaduję się całkiem sporo, nieznanym jest jednak jego imię. Mieszkańcy szczęścia w specyficzny dla siebie sposób skłaniają młodzieńca do filozoficznych rozmyślań o życiu.
***
Sięgając po “Kalejdoskop” zupełnie nie spodziewałam się historii, którą faktycznie na stronach książki znalazłam. To powieść dziwaczna, zagadkowa i wciągająca, za sprawą której mimowolnie podróżuję w głąb siebie, zatrzymuję się na moment, rozważam, pogrążam się w zadumie. Odnoszę także wrażenie, że w tej książce nie istnieją przypadki, każde miejsce, każdy proces, a nawet nazewnictwo mają swoje szczególne znaczenie.
***
Podczas czytania “Kalejdoskopu” w myślach wracał do mnie często cytat z książki “Harry Potter i Insygnia Śmierci” autorstwa J.K. Rowling, który chciałabym na zakończenie przytoczyć.
“- Niech mi pan powie jeszcze tylko jedno - odezwał się Harry. - Czy to dzieje się naprawdę czy tylko w mojej głowie?
- Ależ oczywiście to dzieje się w twojej głowie Harry, tylko skąd, u licha, wniosek, że wobec tego nie dzieje się to naprawdę?”

Jeżeli miałabym określić książkę autorstwa Piotra Szymonowicza jednym zaledwie słowem byłaby to oryginalność. “Kalejdoskop” to opowieść o nastoletnim, cierpiącym na depresję chłopaku. Niechęć do otaczającego go świata, przygnębienie, poczucie samotności i pogłębiająca ten stan październikowa szaroburość sprawiają, że młody człowiek decyduje się na ucieczkę przed samym sobą....

“Call center” to odcinkowa, spisana w formie dialogów opowieść o codzienności czwórki nowych telekonsultantów działu sprzedaży w instytucji Bank KIER. Milena, Michał, Miłosz i Olaf to główni bohaterowie tej historii, różni ich wiele. Niezależnie jednak od różnicy charakterów czy też wielkości bagażu życiowych doświadczeń, w nowej pracy, ramię w ramię budują zespół sprzedażowy, rozwijają relacje i tworzą wspomnienia. W mojej ocenie “Call center” autorstwa Konrada Laskowskiego stanowi przykład nieszablonowego podejścia do literatury, które w dobie powszechnej optymalizacji może znaleźć swoich zwolenników.
***
Rozrywkowa, pełna specyficznego poczucia humoru i bazującego na języku angielskim słowotwórstwa historia, początkowo sprawiła, że miałam pewną trudność aby poczuć się w jej towarzystwie swobodnie. Należąc jednak do grupy pokoleniowej “Y”, przyznaję sobie prawo do dłuższego czasu aklimatyzacji w tak niecodziennej, nowoczesnej, mini-serialowej formie. Sądze, że w “Call center” sprawnie odnajdą się osoby, które doświadczenie pierwszej pracy, związane z tym emocje i rozterki wciąż mają doskonale zachowane w pamięci.
***
Odcinkowość, rezygnacja z opisów, szczegółowej charakterystyki czasu i miejsca sprawia, że historię czyta się bardzo szybko. Nie powiedziałabym, że poczułam się jak uczestnik prowadzonych przez bohaterów rozmów, ale towarzyszyło mi uczucie, że troszkę ich podsłuchuję. Można rzec, że nikt z czwórki głównych postaci się nie “wymutował”, uchylając tym samym odbiorcy rąbka tajemnicy swojego życia, które okazuje się być całkiem zaskakujące.
***
“Call center” to pozycja dla osób, którym nie straszny jest złośliwy żart i literacka swoboda. Literatura piękna zawsze była moją największą czytelniczą miłością, nie mogę jednak zaprzeczyć, że za sprawą autora odkryłam coś nowego, odświeżającego i niezobowiązującego.
*Współpraca barterowa z autorem*

“Call center” to odcinkowa, spisana w formie dialogów opowieść o codzienności czwórki nowych telekonsultantów działu sprzedaży w instytucji Bank KIER. Milena, Michał, Miłosz i Olaf to główni bohaterowie tej historii, różni ich wiele. Niezależnie jednak od różnicy charakterów czy też wielkości bagażu życiowych doświadczeń, w nowej pracy, ramię w ramię budują zespół...

“Czas pogardy” to autentyczna relacja zbrojnej konfrontacji przedstawiona nie z perspektywy korespondenta wojennego czy żołnierza, ale oczami bezbronnego, zagubionego dziecka. Autor, Yarek Aranowicz ukazał w książce losy swojego ojca, któremu lata dzieciństwa przyszło spędzić w kraju ogarniętym bestialską wojną. To właśnie momenty, w których uświadamiałam sobie, że historia nie jest fikcją literacką, a została oparta na niewyobrażalnie okrutnych faktach, były dla mnie najtrudniejsze.
***
Jedynie dziecięce zabawy i towarzysząca im chwilowa beztroska przypominały mi, że bohaterem książki jest mały chłopiec, któremu spokój, rodzina, godność i bezpieczeństwo zostały w jednym, krótkim momencie odebrane. Osierocony, zdany na własną zaradność, pomysłowość czy też łut szczęścia Tomaszek, spędza pięć lat w poczuciu lęku i stałego zagrożenia. Jego wileńskiej tułaczce niejednokrotnie towarzyszy chłód i głód. Wszechobecna gwałtowna i niesprawiedliwa śmierć, utrata rodziny i przyjaciół, a także źli, pozbawieni ludzkich odruchów ludzie, gaszą w chłopcu ostatnie płomienie nadziei na lepszą przyszłość.
***
Odwaga, wytrwałość, niezłomność, wola przetrwania, cechy te dość powszechnie utożsamiane są z męstwem. Przekonana jestem, że liczni czytelnicy i czytelniczki podzielą moją opinię, iż nie powinny być to przymioty charakteryzujące dziecko, a jednak właśnie w ten sposób myślę o sześcioletnim Tomaszku. Historia głównego bohatera uświadamia wyraźnie, nie pozostawiając żadnych wątpliwości jak istotne w życiu człowieka jest poczucie bezpieczeństwa, a także bliskość i troska drugiej osoby.
***
Wilno kojarzące mi się dotychczas z miejscem koncentrującym reprezentacyjną architekturę sakralną, pachnące cudnie parującymi cepelinami i babką ziemniaczaną, całkowicie zmieniło swój obraz. Ogarnięte czasem wojny miasto jest groźne, nieprzyjazne, złowieszcze. Autor nie szczędzi licznych opisów topografii miasta, rozmieszczonej w nim zabudowy, dróg czy też piękna przyrody. To momenty wytchnienia, pozwalają mi złapać oddech przed… kolejnym wybuchem bomby. Czyjej? Ciężko stwierdzić, ale czy to istotne? Wydarzenia na froncie były dynamiczne, okupanci zmieniali się, bomby natomiast, niezależnie od właściciela były śmiercionośne.
***
Historia Tomaszka Aranowicza kończy się na stacji kolejowej w Suwałkach. Głęboko wierzę, że przekroczenie granicy miało dla chłopca wymiar nie tylko dosłowny, ale i symboliczny, ucinający ciąg tragicznych, przepełnionych nieszczęściem i cierpieniem wydarzeń. Mam nadzieję, że w Polsce zaznał spokoju, odnalazł swój azyl i wiódł szczęśliwe życie.
***
Świadomie unikałam książek o tematyce wojennej, ponieważ historie te są dla mnie okropnie bolesne. Liczne recenzje czytelników skłoniły mnie jednak do wyjścia z komfortowej strefy i zmierzenia się z lekturą. “Czas pogardy” przeczytałam w zawrotnym tempie, kierowana ciekawością, a przede wszystkim nadzieją, że na kolejnej stronie znajdę dobre zakończenie, happy end. Jest to przejmująca opowieść, przedstawiająca wydarzenia, wobec których tuż obok smutku, odczuwam bezsilność. To dla mnie, sugerując się tytułowaniem przez autora rozdziałów, czas bezsilności...

“Czas pogardy” to autentyczna relacja zbrojnej konfrontacji przedstawiona nie z perspektywy korespondenta wojennego czy żołnierza, ale oczami bezbronnego, zagubionego dziecka. Autor, Yarek Aranowicz ukazał w książce losy swojego ojca, któremu lata dzieciństwa przyszło spędzić w kraju ogarniętym bestialską wojną. To właśnie momenty, w których uświadamiałam sobie, że historia...

Mogę prosić Cię do tańca?
***
Funkcjonariusze wrocławskiej policji odnajdują zwłoki kilku kobiet, nieznany sprawca zostawia przy nich niejasne wiadomości. Ponadto wśród młodych ludzi dochodzi do zagadkowych, nagłych i niespodziewanych aktów samobójczej śmierci. Co więcej, w sieci pojawiają się opowiadania dotyczące śmiertelnych zdarzeń, najbardziej niepokoi jednak fakt, że opisywane zdarzenia są łudząco podobne do tych rzeczywistych. Śmierć ogarnia miasto, jest wszechobecna, mroczna, zimna, a towarzyszy jej niemal zawsze tajemnicza postać, obserwator z nienaturalnie długimi rękami…
***
Wielowątkowym dochodzeniem zostaje obarczony komisarz Marcin Zakrzewski, a jego nową partnerką w wyniku całkiem niespodziewanych, ale też wyjątkowo niebezpiecznych zdarzeń staje się Karina. Wspólnie muszą wyjaśnić kryminalną zagadkę Satyra, (Śmieciora) Śmierciora i Obserwatora. Uważam, że sposób jaki autor wybrał na stworzenie antybohatera jest niezwykle interesujący. Dokładnie tak jak w poprzednich częściach serii, tak i w “Totentanz”, przeszłość odegra w śledztwie ogromną rolę. Cienie przeszłości znów będą smętne, nieprzyjemne i bolesne.
***
Nie ulega wątpliwości, że fabuła “Totentanz” jest skomplikowana, pełna zwrotów akcji i sensacji. Przede wszystkim jednak, trzecia część cyklu Cienie przeszłości daje odpowiedź na dręczące od ponad trzydziestu lat rodzinę Zakrzewskich pytanie. Co właściwie stało się z Ryśkiem Zakrzewskim, bratem bliźniakiem Marcina? Czy rozwiązanie tej zagadki da wreszcie ukojenie, czy przyniesie spokój?
***
Oczywiście, nie jest to książka o miłości, jednakże romantyczna cząstka mojej duszy ubolewa nieco nad rozpadem relacji Marcina Zakrzewskiego i Pauliny Czerny. Ucisk w sercu rekompensuje natomiast wątek śledztwa nadzorowanego przez Paulinę, jest doskonały. Kochliwy prokurator Wysocki, znany dość dobrze czytelnikom z poprzednich części serii, odgrywa w dochodzeniu hmm… znaczącą rolę.
***
Nie pierwszy już raz napiszę, że Marcin Zakrzewski to postać, którą darzę sympatią. “Totentanz” mojego zdania nie zmienił, komisarz wciąż daje się lubić. Autor zgromadził w tej książce ogromną ilość wątków. Znów zaskakuje balansując na granicy prawdopodobieństwa, jednak strona po stronie każde z zagadnień zostaje wyjaśnione, tworząc ostatecznie spójną całość. Akcja toczy się niezwykle wartko, wydarzenia następują jedno po drugim w zastraszającym wręcz tempie i… dobrze się to czyta. Ponadto bardzo lubię sposób w jaki autor oprowadza mnie po Wrocławiu i jego okolicach, choć przyznaję, robi to w stosunkowo makabrycznych okolicznościach.

Mogę prosić Cię do tańca?
***
Funkcjonariusze wrocławskiej policji odnajdują zwłoki kilku kobiet, nieznany sprawca zostawia przy nich niejasne wiadomości. Ponadto wśród młodych ludzi dochodzi do zagadkowych, nagłych i niespodziewanych aktów samobójczej śmierci. Co więcej, w sieci pojawiają się opowiadania dotyczące śmiertelnych zdarzeń, najbardziej niepokoi jednak fakt, że...

Pierwsze strony powieści, jak i opis zamieszczony na uroczej, budzącej nostalgię, stylizowanej na kasetę VHS okładce, pozwalają mi twierdzić, że głównym bohaterem książki jest Marcin Małys. Prędko jednak zmieniam zdanie, mężczyzna nie jest jedyną postacią pierwszoplanową. Ogromne znaczenie na bieg wydarzeń ma bowiem głowa rodziny Małysów, Jan. Jego przeszłość, podejmowane decyzje i podejście do życia ukształtowały postać Marcina. Wreszcie trzecim, istotnym bohaterem “Taśm rodzinnych” są w mojej ocenie uzależniające i przejmujące kontrolę pieniądze.
***
Książka autorstwa Macieja Marcisza ma trzysta dwadzieścia stron, cztery części i dwie perspektywy. Marcin natomiast ma trzydzieści lat, dwoje rodzeństwa, sześćdziesiąt trzy tysiące długu i zerową wręcz perspektywę jego spłaty. Pogrążony w depresji, niespełniony artystycznie, z niewyraźną, zmętniałą wizją przyszłości, prowadzi życie ograniczone do zaspokajania wyłącznie niezbędnych potrzeb, egzystuje, wegetuje... Nie ulega wątpliwości, że poznajemy mężczyznę w niekoniecznie najlepszym momencie jego życia.
***
Użycie prywatnych, rodzinnych taśm do stworzenia artystycznego projektu okazało się być destrukcyjnym dla stosunków z najbliższymi. Taśmy zbyt wiele obnażyły, zburzyły starannie kreowany przez lata obraz nowobogackiej, szczęśliwej, idealnej rodziny. Tym przedsięwzięciem Marcin doprowadził do utraty kontaktów z bliskimi, środków do życia, a także nadziei na ojcowską darowiznę. Najzwyczajniej nikt nie chce z nim rozmawiać, a rzeczywistość to niestety nie rodzinna taśma, którą klatka po klatce możemy cofnąć, przewinąć.
***
Jak już wspomniałam, “Taśmy rodzinne” to nie tylko Marin Małys, ale także jego ojciec, Jan. Fragmenty książki ukazane z jego perspektywy były dla mnie dość trudne w odbiorze. Przede wszystkim dlatego, że nawet gdy przedstawiały chwile radości i sukcesu, czuć w nich było niewyobrażalny smutek. W książce poznajemy dzieciństwo i młodość Jana, a wspomnieć należy, że wychowywany był w anormalnej rodzinie, w codzienność której stale wkradała się bieda, krzywda i alkoholizm. Towarzyszymy mu także w drodze do dorosłości, której celem jest lukratywny biznes. Widzimy jak fascynacja pieniądzem i pogoń za bogactwem sprawiają, że zaprzepaszcza to co najcenniejsze i drogie, traci rodzinę.
***
Rok urodzenia nie pozwolił mi świadomie doświadczyć czasu transformacji, momentu, w którym za jej sprawą tworzyły się rodzinne fortuny. Tym bardziej interesującym były dla mnie losy zachłyśniętych nowobogactwem Jana i Marcina Małysów. Za sprawą bohaterów odbyłam sentymentalną podróż w czasie do lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych.
***
Pieniądze szczęścia nie dają? Autor w bardzo prosty i przyziemny sposób nadaje temu powiedzeniu świeżości, uwspółcześnia je. Jestem przekonana, że każdy odnajdzie w książce cząstkę swojego życia, choćby fragmentarycznie, bo “Taśmy rodzinne” to pełna nostalgii, bardzo intymna opowieść o relacjach, pieniądzach, rodzinie. Książka wciąga, angażuje i składnia do licznych refleksji.
*Współpraca barterowa z Wydawnictwem*

Pierwsze strony powieści, jak i opis zamieszczony na uroczej, budzącej nostalgię, stylizowanej na kasetę VHS okładce, pozwalają mi twierdzić, że głównym bohaterem książki jest Marcin Małys. Prędko jednak zmieniam zdanie, mężczyzna nie jest jedyną postacią pierwszoplanową. Ogromne znaczenie na bieg wydarzeń ma bowiem głowa rodziny Małysów, Jan. Jego przeszłość, podejmowane...

“Symfonia ciszy” to opowieść o miłości, lecz nie jest to zwyczajna i przewidywalna historia romantyczna. Oczywiście, niemało jest w książce nastrojowych, poetycznych wręcz momentów, lecz równie wiele tych poruszających, wzruszających i smutnych.
***
Książka podzielona została na dwie części, bardzo charakterystyczne, które oddziela od siebie przełomowy dla głównego bohatera punkt zwrotny powieści. Pierwsza część pełna jest niedopowiedzeń, żalu, wściekłości. Działania Marcela, kluczowej postaci, kierowane są przede wszystkim żądzą zemsty i poczuciem krzywdy. Natomiast druga część historii to dla mężczyzny czas na zrozumienie siebie, zgłębienie własnych emocji, pogodzenie się z przeszłością i w końcu… otwarcie się na prawdziwą miłość.
***
Natasza Socha stworzyła cudowną historię miłosną, w której poza niezaprzeczalnym ładunkiem emocjonalnym, znalazło się całkiem sporo mądrych, życiowych przesłanek.
* Mądrość i doświadczenie starszych pokoleń to cenny dar, z którego powinniśmy czerpać pełnymi garściami. Miłośniczka słodkości Janina wraz z Andrzejem, nauczycielem gry na wiolonczeli stanowią pierwszorzędne poparcie tej tezy.
* Zemsta jest słodka… tylko przez jeden krótki moment. O tym jak szybko poczucie satysfakcji ustępuje miejsca wyrzutom sumienia, przygnębieniu i zniechęceniu, dotkliwie przekonuje się główny bohater powieści.
* Szczera rozmowa jest filarem szczęśliwego związku. Relacja partnerska, romantyczna nie przetrwa próby czasu, gdy pojawiają się w niej niedopowiedzenia, nieuczciwość, zakłamanie…
***
Autorka z niebywałą umiejętnością równoważy urokliwy romantyzm, gorzkimi, ale życiowymi, realistycznymi fragmentami i być może dlatego książka pochłonęła moją uwagę całkowicie. Z “Symfonią ciszy” spędziłam wieczór, podczas którego byłam rozmarzona, rozczulona, przejęta, zła, niezadowolona i zadowolona również. To nieprzeciętnie wzruszająca opowieść, gwarantująca różnorodny, rozległy wachlarz emocji. Sądzę, że warto poświęcić jej swój czas i uwagę.

“Symfonia ciszy” to opowieść o miłości, lecz nie jest to zwyczajna i przewidywalna historia romantyczna. Oczywiście, niemało jest w książce nastrojowych, poetycznych wręcz momentów, lecz równie wiele tych poruszających, wzruszających i smutnych.
***
Książka podzielona została na dwie części, bardzo charakterystyczne, które oddziela od siebie przełomowy dla głównego...

“Julia. Dom cezarów” to spisana w piętnastu rozdziałach, wyjątkowo dopracowana opowieść o wydarzeniach toczących się tysiące lat temu. Przemierzanie niezwykle odległych czasów Cesarstwa Rzymskiego było dla mnie ogromną przyjemnością. Śmiało mogę przyznać, że Rzym pochłonął mnie już od pierwszych stron.
***
Wydawałoby się, że tytułowa bohaterka, jedyna córka cesarza Augusta, posiada wszystko - bogactwo, uwielbienie, władzę i pozycję. Nic bardziej mylnego. Wkraczająca nieśmiało w dorosłość Julia ma w sobie mnóstwo dziecięcej naiwności, rzeczywistość natomiast jest podstępna, pełna intryg, tajemnic, spisków… Dziewczyna stale poddawana jest manipulacjom ze strony najbliższych. Każdy kolejny dzień spędzony w pałacowych murach uświadamia Julii, że jest zaledwie pionkiem krwawych politycznych rozgrywek. Cennym, zamkniętym w złotej klatce pionkiem…
***
W powieści “Julia. Dom cezarów” nie brakuje także drugoplanowych, charakterystycznych postaci. W szczególności intrygujące są dla mnie bohaterki. Zarówno Liwia, Skrybonia jak i Oktawia to kobiety operatywne, bystre, o silnych osobowościach.
***
Książka stanowi interpretację możliwych, prawdopodobnych wydarzeń, stworzoną na podstawie nielicznych dostępnych źródeł, co autor podkreśla w posłowiu, wspominając iż “rozpiął tkaniny fikcji na rusztowaniu historycznej rzeczywistości”. Połączenie faktów z fikcją sprawiło, że powieść historyczna nabrała tempa i rumieńców, stąd też moje przypuszczenie, że nie tylko sympatycy historii starożytnej będą nią zachwyceni.
***
Jestem pod ogromnym wrażeniem jak gigantyczną ilość wiedzy z zakresu starożytnej rzeczywistości otrzymuje czytelnik sięgając po historię tytułowej Julii. Szczegółowe opisy codzienności, garderoby, wnętrz, mitologiczna symbolika to wszystko składa się na niebywale szeroką wiedzę autora z zakresu starożytności. Na uwagę zasługuje również wyjątkowo plastyczny język książki, który sprawia, że krajobrazy oraz piękno starożytnej architektury kreują świat, w którym można się zatracić.
***
“Julia. Dom cezarów” kartka po kartce odkrywa przed czytelnikiem brutalność i bezwzględność ówczesnej polityki, obnażając precyzyjnie utkaną sieć intryg i znajomości. Każda chwila spędzona z książką była dla mnie wciągająca i inspirująca. Odbyłam zachwycającą literacką podróż, pełną dramatycznych zwrotów akcji, rywalizacji i skomplikowanych rodzinnych relacji.

“Julia. Dom cezarów” to spisana w piętnastu rozdziałach, wyjątkowo dopracowana opowieść o wydarzeniach toczących się tysiące lat temu. Przemierzanie niezwykle odległych czasów Cesarstwa Rzymskiego było dla mnie ogromną przyjemnością. Śmiało mogę przyznać, że Rzym pochłonął mnie już od pierwszych stron.
***
Wydawałoby się, że tytułowa bohaterka, jedyna córka cesarza Augusta,...

[Audiobook] Jedna z wrocławskich kamienic okazuje się skrywać makabryczną tajemnicę, zmumifikowane zwłoki młodej kobiety. Budzące grozę i przerażenie znalezisko staje się początkiem rozbudowanej, skomplikowanej i wyjątkowo niebezpiecznej sprawy kryminalnej. Ponadto równolegle w okolicy odnajdywani są zamordowani z niezwykłym okrucieństwem, wręcz zwyrodnialstwem mężczyźni. Początkowo ofiary trudno ze sobą powiązać, gdyby tylko w mieście był zdeterminowany, nie potrafiący odpuszczać funkcjonariusz policji, gdyby tylko ktoś taki był… (:
***
Komisarz Marcin Zakrzewski ponownie trafia w wir nieprawdopodobnych i intrygujących wydarzeń, ponownie śledztwo przenikają bolesne cienie przeszłości. Postać fascynującego, tajemniczego Iluzjonisty sprawia, że Zakrzewski decyduje się na uczestnictwo w dochodzeniu, mimo iż doświadczenia związane z seryjnym mordercą ze Szczepanowa, poważnie nadszarpnęły jego chęć kontynuowania pracy w wydziale.
***
Wielowątkowość, niemała ilość dowodów, wskazówek i postaci nieco przytłaczają, zdają się nie mieć sensu, jednakże tylko pozornie. Fałszywe tropy odwracają skutecznie uwagę od tych prawdziwych, wprowadzają chaos, tworzą… iluzję. W drugiej części serii Cienie przeszłości Komisarz Zakrzewski zmierzy się z przestępczym półświatkiem w towarzystwie młodego i błyskotliwego funkcjonariusza Gotarda - Parola. Utrzymujące nieustannie napięcie zwroty akcji doprowadzą śledczych nawet nad Mierzeje Sarbską, a więc przygotujcie się na mroczną przygodę z Morzem Bałtyckim w tle.
***
Zaciekawiona tematyką true crime przywykłam do zbrodni popełnianych w przypływie emocji, nagłego impulsu czy też najbardziej prymitywnie… alkoholu. Autor “Iluzji” zdecydowanie nie podążą w tym kierunku. Zbrodnicze działania zaplanowane są w najmniejszym nawet detalu, każdy szczegół ma swoje unikalne znaczenie, a ponadprzeciętny spryt mordercy sprawia, że stale jest on o krok przed funkcjonariuszami policji. Powoduje to, że historia coraz mniej subtelnie oddziela się od realizmu.
***
Zasłuchując się w “Iluzji” odniosłam wrażenie, że Marcin Zakrzewski jest nieprawdopodobnie odporny na wszelakie zranienia, a jednocześnie kompletnie brak mu odporności na kobiece wdzięki. Komisarz jednak wciąż budzi moją ogromną sympatię. Upór i stanowczość z jakimi podchodzi do rozwikłania przerażającej i zagmatwanej kryminalnej zagadki sprawiły, że z przyjemnością wzięłam w tym śledztwie udział.

[Audiobook] Jedna z wrocławskich kamienic okazuje się skrywać makabryczną tajemnicę, zmumifikowane zwłoki młodej kobiety. Budzące grozę i przerażenie znalezisko staje się początkiem rozbudowanej, skomplikowanej i wyjątkowo niebezpiecznej sprawy kryminalnej. Ponadto równolegle w okolicy odnajdywani są zamordowani z niezwykłym okrucieństwem, wręcz zwyrodnialstwem mężczyźni....

Anne Swärd wykreowała niezwykle trudną, przepełnioną smutkiem, nieszczęściem i bezradnością powieść. To literatura szczególnie kobieca, w której niezależnie od czasu i miejsca znaczącą rolę odgrywają relacje na linii matka - córka. Jeżeli miałabym w zaledwie jednym zdaniu podsumować “Verę”, skorzystałabym z wyjątkowo trafnego okładkowego cytatu: “Opowieść o matkach i córkach, miłości i zdradzie, poczuciu winy i woli przetrwania.”

Mimo młodego wieku, główna bohaterka Sandrine jest kobietą srodze doświadczoną przez los. Dzieciństwo osadzone w dość niechlujnych warunkach francuskiego miasteczka portowego. Z pozoru sielski okres dojrzewania spędzony w podhalańskiej wsi, jednakże przypadający na czas bezwzględnej i okrutnej wojny. Wreszcie surowy skandynawski krajobraz, nie wzbudzająca serdecznych uczuć rodzina Cederów i… maleńka Vera, która przedwcześnie przyszła na ten bezwzględny świat.

Nieustająca walka o przetrwanie sprawiła, że Sandrine jest w mojej ocenie bohaterką wzbudzającą niechęć i antypatię. W każdym niemal jej działaniu dostrzec można niedojrzałość i samolubność. Tajemnice z przeszłości, skomplikowane rodzinne relacje czy też egzystencja w ciągłym poczuciu lęku i zastraszenia sprawiają, że dojście do jakiejkolwiek życiowej równowagi jest w przypadku Sandrine niemożliwe.

Niewiele jest w tej książce dynamicznych zwrotów akcji, historia toczy się niespiesznie, powoli. Atmosfera tajemnicy, oszczędny i surowy, iście skandynawski styl absorbują czytelniczą uwagę w całości. Niestety w pewnym momencie fabuła staje się nieco nużąca, niezajmująca. Nie chciałabym napisać, że jestem rozczarowana, gdyż Anne Swärd zmalowała na stronach tej książki zjawiskowe portrety kobiet. Dręczy mnie jednak w przypadku “Very” swego rodzaju poczucie zmarnowanego potencjału.

Anne Swärd wykreowała niezwykle trudną, przepełnioną smutkiem, nieszczęściem i bezradnością powieść. To literatura szczególnie kobieca, w której niezależnie od czasu i miejsca znaczącą rolę odgrywają relacje na linii matka - córka. Jeżeli miałabym w zaledwie jednym zdaniu podsumować “Verę”, skorzystałabym z wyjątkowo trafnego okładkowego cytatu: “Opowieść o matkach i...

Osadzona w środowisku milicyjnym powieść skupia się na śledztwie, mającym na celu rozwikłać tajemnicę śmierci milicjanta Kopytowa, a także serii napadów rabunkowych. Trzech funkcjonariuszy milicji - Kostienko, Sadczikow oraz Roslakow tworzą specjalną grupę operacyjną, stając w opozycji do trzech złoczyńców - Czity, Barona i Prochora. Sprawa kryminalna jest złożona, ma wiele wątków, a więc doprowadzenie sprawców przed wymiar sprawiedliwości nie będzie łatwym zadaniem.
***
Fabuła “Trzech z wydziału śledczego” obejmuje nie tylko śledztwo, ale także opisuje codzienne wyzwania i dylematy, z jakimi muszą mierzyć się zarówno milicjanci, jak i pozostali bohaterowie powieści. Ponadto w książce nie przedstawiono jedynie punktu widzenia głównego bohatera, Kostienki. Zaprezentowano wydarzenia, towarzyszące im odczucia i emocje z różnych perspektyw, również z perspektywy złoczyńców, dzięki czemu odkrywamy tło i motywację ich działań.
***
Akcja książki toczy się w latach 60. XX wieku, a więc użyte w niej słowa, frazy czy też inne środki stylistyczne odbiegają znacznie od dzisiejszych standardów literackich. Mimo to, pierwszą część serii o pułkowniku Kostienko, czytało się prędko i z ogromną ciekawością. “Trzech z wydziału śledczego” to w mojej ocenie całkiem dobry choć niekoniecznie oryginalny i nieco staromodny kryminał.

Osadzona w środowisku milicyjnym powieść skupia się na śledztwie, mającym na celu rozwikłać tajemnicę śmierci milicjanta Kopytowa, a także serii napadów rabunkowych. Trzech funkcjonariuszy milicji - Kostienko, Sadczikow oraz Roslakow tworzą specjalną grupę operacyjną, stając w opozycji do trzech złoczyńców - Czity, Barona i Prochora. Sprawa kryminalna jest złożona, ma wiele...

“Widziałem jak diabeł chodzi tam na palcach…”
- Cytat z książki

[Audiobook] Komisarz Zakrzewski zostaje uwikłany w skomplikowane śledztwo, które zdaje się bezpośrednio dotykać jego dzieciństwa. Morderstwo na wrocławskich peryferiach okazuje się być zaledwie koroną krwawej i spróchniałej paskudnie gruszy. Natomiast niejasne okoliczności rodzinnej tragedii sprzed trzydziestu lat niespodziewanie i dość nieznośnie wdzierają się w teraźniejszość.
***
Zagmatwane, łączące jednak zgrabnie przeszłość z teraźniejszością śledztwo stale podtrzymuje czytelnicze zainteresowanie. Komisarz Zakrzewski staje tymczasem przed niezwykle trudnym zadaniem zmierzenia się nie tylko z wielokrotnym mordercą, ale i nieprzyjemnymi, podsyconymi dodatkowo dziecięcą wyobraźnią wspomnieniami.
***
Nierzadko mroczny i posępny klimat opowieści uprzyjemnia nadzwyczaj precyzyjne lokalizowanie, a także… wątek miłosny. Autor drobiazgowo opisuje pokonywane przez bohaterów trasy podróży, pościgów, określa ich położenie. Choć zabieg ten dla niektórych może zdawać się odrobię nużący czy też zwyczajnie zbędny, to dla zakochanej w okolicznych dróżkach Dolnoślązaczce sprawia niezwykłą radość. Zaś wyjątkowo dynamiczny i nieco przewidywalny motyw romansu stanowi w mojej ocenie przyjemne światełko w morderczym tunelu.
***
“Martwy sad” to kryminalna historia, której słuchało się doskonale. Fabuła książki jest spójna, konsekwentna i logiczna, pomimo licznych podróży do wspomnień oraz zdarzeń z przeszłości. Wartko prowadzona akcja w ostatnich rozdziałach nieco się rozleniwia, jednak po niebagatelnej dawce emocji jest jak najbardziej akceptowalna. Pierwsza część serii “Cienie przeszłości” rozbudza ciekawość i zdecydowanie zachęca do sięgnięcia po kolejną.

“Widziałem jak diabeł chodzi tam na palcach…”
- Cytat z książki

[Audiobook] Komisarz Zakrzewski zostaje uwikłany w skomplikowane śledztwo, które zdaje się bezpośrednio dotykać jego dzieciństwa. Morderstwo na wrocławskich peryferiach okazuje się być zaledwie koroną krwawej i spróchniałej paskudnie gruszy. Natomiast niejasne okoliczności rodzinnej tragedii sprzed...