Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tej pozycji zrobiło mi się wstyd.
Pamiętam jednego razu sytuację z małego centrum handlowego; matka z dwójką dzieci przy kasie, jedno malutkie na rękach miała, a chłopczyk mniej-więcej lat 7. Młody darł się wniebogłosy, że on "coś tam chce", a ta matka na spokojnie mu tłumaczy, że nie dostanie. Na dworze ulewa i burza, jakby biblijny potop się zbliżał, więc ludzie stali przed wyjściem, a ta kobieta z dzieciakami odeszła już od kasy i stanęła w naszej grupce. Chłopak dalej się nadziera, a ona spokojnie mu coś tłumaczy, ale na plecach czuje wszystkie spojrzenia w stylu "głupia, dzieciaka nie potrafi uspokoić; trzy szybkie na dupe i chodziłby jak złoto; niektórzy nie powinni mieć dzieci, etc." Byłam młoda i głupia, ale czy to mnie tłumaczy? Nic, a nic, a niestety byłam w tym tłumie.
Przypomniałam sobie tę sytuację gdzieś w połowie czytania i z kolejnymi rozdziałami pamięć o tym coraz bardziej mnie dusiła. Po 15stu latach przyszła refleksja: ten chłopak mógł być w spektrum, a ja jak ten kretyn z tym stadem ślepch owiec stałam i śmiałam kogoś osądzać. Mało tego! Nawet jeśli ten dzieciak był neurotypowy to jakim prawem miałabym osądzać jego zachowanie czy sposoby wychowawcze jego matki? Kim jestem, żeby rościć sobie do tego prawo?
Kobieta nie zniosła fali gówna jaka się wylała na nią z naszej strony i wyszła ze sklepu w środek armagedonu jaki rozgrywał się na dworze.
Teraz chciałabym ją odnaleźć, przeprosić i błagać o wybaczenie.

Po przeczytaniu tej pozycji zrobiło mi się wstyd.
Pamiętam jednego razu sytuację z małego centrum handlowego; matka z dwójką dzieci przy kasie, jedno malutkie na rękach miała, a chłopczyk mniej-więcej lat 7. Młody darł się wniebogłosy, że on "coś tam chce", a ta matka na spokojnie mu tłumaczy, że nie dostanie. Na dworze ulewa i burza, jakby biblijny potop się zbliżał, więc...