Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam po tę książkę tylko dlatego, że według Wikipedii pojawia się w niej postać Szama Grajera, „żydowskiego króla” z getta lubelskiego. Niestety, po 100 stronach dałam sobie spokój. Nie mogłam się na początku połapać, kto jest kto (logiczne, bo to 3 tom), ale nawet jak już pierwsze zdezorientowanie minęło, getta się nie doczekałam i po prostu nie chciałam marnować czasu na nudnawą obyczajowkę, w której okupacja służy raptem tylko za tło.

Sięgnęłam po tę książkę tylko dlatego, że według Wikipedii pojawia się w niej postać Szama Grajera, „żydowskiego króla” z getta lubelskiego. Niestety, po 100 stronach dałam sobie spokój. Nie mogłam się na początku połapać, kto jest kto (logiczne, bo to 3 tom), ale nawet jak już pierwsze zd...

Rozwiń

Zwiń

Pamiętnik pisany przez młodą dziewczyną w getcie warszawskim. Autorka, mimo że była świadkiem tych okropnych wydarzeń, nie doświadczyła upiorności głodu i chorób w takim stopniu, jak inni nieuprzywiliowani mieszkańcy, bo amerykański paszport matki nawet na Niemców działał zaporowo. W otoczeniu dość zamożnych przyjaciół nie musiała się mierzyć z trudnościami tych, którzy wycieńczeni, bez znajomości i bez środków finansowych zostali wrzuceni do getta na pewną śmierć. Strach (wystrzelona kula na ulicy nie pyta o paszport), znaczne obniżenie standardu życia rodziny i niepewność jutra dają się jednak bez wyjątku wszystkim we znaki.
Autorka jest świetną obserwatorką, choć czasem jej spojrzenie na otaczający świat bywa naiwne. Uważa np. że Polacy bezwarunkowo powinni się poświęcać dla ratowania Żydów, ale sama nie zastanawia się, skąd ta niechęć/bierność wynika. Mieszkając przed wojną w Łodzi w bardzo bogatej rodzinie, jej kontakt z „gojami” był raczej sporadyczny. A przecież jakby nie było jej dom był w Polsce, a nie w jakimś kraju-widmo. Integracja zerowa.
Nie wchodzę w polemikę z autorkę, nie rzucam kamieniem z napisem: „A co Ty zrobiłaś lub mogłaś zrobić dla innych?”, bo przeszłości nie da się zmienić. Z niej można się tylko uczyć i pamiętnik traktuję wyłącznie jako świadectwo tamtych czasów.

Pamiętnik pisany przez młodą dziewczyną w getcie warszawskim. Autorka, mimo że była świadkiem tych okropnych wydarzeń, nie doświadczyła upiorności głodu i chorób w takim stopniu, jak inni nieuprzywiliowani mieszkańcy, bo amerykański paszport matki nawet na Niemców działał zaporowo. W otocz...

Rozwiń

Zwiń

Książkę, mimo że kierowaną do młodszego czytelnika, pochłonęłam w ciągu dwóch wieczorów i nie czułam, że czytam infantylną historię. Pomijając już samo zainteresowanie wojennymi przeżyciami Srulika/Jurka i moje nieograniczone współczucie dla niego, ugrzęzłam we własnym świecie, zastanawiając się nad promowaną na siłę koncepcją multikulturowego społeczeństwa. Bez pełnej integracji są oni i my, podział, który w ekstralnych warunkach wojennych prowadzi do katastrofalnych skutków i różnorakich wypaczeń.
Orlev, sam ofiara holocaustu, na szczęście nie wykreował schematycznych postaci, gdzie narodowość decydowała o tym, czy protagonista był dobrym lub złym człowiekiem. Nie oburzam się więc, że w książce pojawiają się też nikczemni Polacy i ludzcy Niemcy, bo takie były fakty. I, mimo że te dwubiegunowe relacje polsko-niemiecko-żydowskie są jak najbardziej do zaakceptowania, to właśnie tego pierwiastka zabrakło mi w opisie Rosjan. Dżentelmeńsko zachowujący się Rosjanin w stosunku do kobiet, to był istny cud nad Wisłą!

Książkę, mimo że kierowaną do młodszego czytelnika, pochłonęłam w ciągu dwóch wieczorów i nie czułam, że czytam infantylną historię. Pomijając już samo zainteresowanie wojennymi przeżyciami Srulika/Jurka i moje nieograniczone współczucie dla niego, ugrzęzłam we własnym świecie, zastanawiaj...

Rozwiń

Zwiń

Prawie 400 stron i poza kilkoma fragmentami np. opisem bitwy pod Adrianopolem lub wątkami natury filozoficznej nieziemsko się wynudziłam. Językowo też zdarzały się potknięcia np. „kierować chrześcijaństwem jak chłop cepem” w znaczeniu źle (akurat co jak co, ale cep w ręku chłopa funkcjonował bez zarzutu), główny bohater wspiera prekariotów (doprawdy w IV wieku?) lub kontaminacje frazeologiczne np. „nie może pisnąć pary” w znaczeniu „nie może nic powiedzieć”.
Główną postacią jest Ammian Marcellinus historyk i żołnierz, ale przede wszystkim poganin, pałający zrozumiałą niechęcią do chrześcijaństwa. Niższość kultury chrześcijańskiej w stosunku do antycznej jest tak dobitnie podkreślana, że w sumie nie trzeba się nawet zastanawiać, jakie intencje przyświecały autorowi, żeby uczynić Marcellinusa głównym protagonistą. Tak sobie myślę, czy nie lepiej byłoby p. Dutce po prostu napisać felieton i rozprawić się raz na zawsze z tym chrześcijańskim duchem, zamiast męczyć czytelnika powieścią?
Ponoć z „Apostaty” można się co nieco dowiedzieć o tamtym czasach, jednak przeczytanie kilku pojęć i życiorysów w Wikipedii jest zdecydowanie mniej czasochłonne. Z przykrością muszę stwierdzić, że mnie akcja utworu nie porwała, bo bohater był, poszedł, pojechał, …i tak dalej. Jednowymiarowo prowadzona fabuła w powieści historycznej to grzech numer 1 i ja jako czytelnik absolucji niestety nie mogę udzielić.
Mimo krytyki 5*, bo czytałam gorsze rzeczy.

Prawie 400 stron i poza kilkoma fragmentami np. opisem bitwy pod Adrianopolem lub wątkami natury filozoficznej nieziemsko się wynudziłam. Językowo też zdarzały się potknięcia np. „kierować chrześcijaństwem jak chłop cepem” w znaczeniu źle (akurat co jak co, ale cep w ręku chłopa funkcjonow...

Rozwiń

Zwiń