Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem, czemu, ale spodziewałam się czegoś lepszego. Dostałam prostą historię osadzoną, owszem, w ciekawych czasach. Szkoda tylko, że nie wymagała myślenia: kto okazał się zły na początku, pozostał zły do końca (lub prawie końca), przez długie dekady hodując nienawiść do dobrych bohaterów, właściwie nie wiadomo, czemu. Wygląda to tak, jakby autor nie był w stanie wyobrazić sobie dojrzewania bohaterów. Trzydzieści czy pięćdziesiąt lat to szmat czasu, naprawdę trudno uwierzyć, by spotkanie Filipa czy Alieny mogło mieć aż taki wpływ na ludzi.

Intrygi były dla bohaterów zaskakująco łatwe do przejrzenia, jakby razem z czytelnikiem śledzili knowania przeciwników, a rozwiązania też przychodziły im niesłychanie łatwo.

Wreszcie, ze wstępu od autora wydawało się, że powieść będzie o budowniczych katedry, tymczasem budowa została przesunięta na drugi czy nawet trzeci plan, za bardziej irytującymi niż ciekawymi problemami miłosnymi (dokładnie ten sam problem dotyka matkę i syna? Serio?) i w pewnym momencie nużącą już prawością i świątobliwością Filipa.

Nie wiem, czemu, ale spodziewałam się czegoś lepszego. Dostałam prostą historię osadzoną, owszem, w ciekawych czasach. Szkoda tylko, że nie wymagała myślenia: kto okazał się zły na początku, pozostał zły do końca (lub prawie końca), przez długie dekady hodując nienawiść do dobrych bohateró...

Rozwiń

Zwiń

Liczyłam na coś lepszego. Niestety, toporny język, niedokończone anegdoty i wątpliwy wybór tematów (a już na pewno ich kolejność) sprawiają, że książka owszem, jest ciekawa, ale nie porusza aż tak, jakby mogła.

Irytujące jest skupienie autora na amerykańskim systemie służby zdrowia, tym bardziej, że opisywany jest tak, jakby czytelnik znał ten system. Oczywiście, w przypadku większości czytelników pewnie tak jest, ale w wydaniu polskim oczekiwałabym lepszego wytłumaczenia - może wstępu od tłumacza i pokazania podobieństw i różnic względem polskiego systemu? Do tłumacza mam zresztą więcej zarzutów: kalki językowe pojawiają się stanowczo za często, za to za rzadko tłumacz stara się ułatwić czytelnikowi zrozumienie pewnych słów czy konceptów, które dla Amerykanów mogą być oczywiste, ale dla Polaków niekoniecznie.

Wracając do autora - irytujące było wrzucanie wielu nieistotnych informacji czy to w środek zdania, czy to w nawias. Czasem z jakiegoś powodu były podawane w przypisach, które nie każdy przecież sprawdza, zwłaszcza, że znajdują się na końcu książki. Ujednolicenie anegdotek i wyrzucenie zupełnie niepotrzebnych wtrętów z pewnością ułatwiłoby czytanie. Pomogłoby również wyraźniejsze zaznaczenie przejść od jednego bohatera do innego - trzeba było naprawdę uważnie czytać, by się zorientować, że nagle przenosimy się o 50 lat w czasie do zupełnie innego lekarza czy naukowca.

Wreszcie, w ostatnim rozdziale autor podkreśla wagę rewolucji implantów, a w Podziękowaniach jeszcze raz zaznacza, że znajdujemy się w samym jej środku. Jednak z książki nie wynika, dlaczego ta rewolucja jest tak cudowna - opisane wyżej niedoskonałości skutecznie zamazują obraz i nie pozwalają dostrzec niesamowitej przemiany, jaka nastąpiła w medycynie w ciągu ostatnich 100 lat.

Liczyłam na coś lepszego. Niestety, toporny język, niedokończone anegdoty i wątpliwy wybór tematów (a już na pewno ich kolejność) sprawiają, że książka owszem, jest ciekawa, ale nie porusza aż tak, jakby mogła.

Irytujące jest skupienie autora na amerykańskim systemie służby zdrowia, tym b...

Rozwiń

Zwiń

Jakiś czas temu próbowałam oglądać "Turbulencje" na Netflixie... no nie dało się tego oglądać. Co innego "Anomalia" - kolejny przykład na to, że książka jest lepsza od filmu.

Mimo, że autor przedstawia historię wielu bohaterów, powieść robi wrażenie minimalistycznej, bo każdemu bohaterowi poświęcono raptem dwa lub trzy rozdziały. Można za to dzięki temu poznać najróżniejsze perspektywy na to, co się dzieje, a także przyjrzeć się różnym problemom, które dotykają ludzi na całym świecie. Wielki plus na subtelne poruszenie takich kwestii jak homoseksualność w Afryce czy pedofilia w rodzinie. Choc wątki te są tylko delikatnie nakreślone, skłaniają do myślenia, a wnioski zostają z czytelnikiem na dłużej. Mimo że nie ma tu za wiele treści stricte naukowych, nie jest to też zwykł fantastyczne czytadło. Autorowi się wierzy, że przedstawia solidną teorię naukową - i może nawet ma rację? Może jesteśmy tylko symulacją? Z pewnością jesteśmy zbiorem informacji, co więc stoi na przeszkodzie, by jakaś istota czy istoty ponad nami świetnie się bawiła, patrząc, jak ten zbiór informacji reaguje na anomalie?

Jakiś czas temu próbowałam oglądać "Turbulencje" na Netflixie... no nie dało się tego oglądać. Co innego "Anomalia" - kolejny przykład na to, że książka jest lepsza od filmu.

Mimo, że autor przedstawia historię wielu bohaterów, powieść robi wrażenie minimalistycznej, ...

Rozwiń

Zwiń

To nie tylko miła odmiana. Powieść fantasy, która nie kręci się wokół Stanów Zjednoczonych i bogów greckich albo w najlepszym razie nordyckich, tylko wierzeń latynoskich. Powieść, w której kultura hiszpańskojęzyczna dosłownie wypływa z każdej strony. Powieść, której głównym bohaterem jest transpłciowy gej. Powieść, której autor tak dobrze zna kulturę, w której osadził głównego bohatera, oraz to, co ten bohater przeżywa, że nie można mu nie uwierzyć i nie dać się porwać wartkiej akcj. To nie tylko miła odmiana. To także, mam nadzieję wyznacznik przyszłości, w której będzie powstawać coraz więcej powieści celebrujących różnorodność i tradycje - w nowoczesniej odsłonie - oraz poruszające problemy na miarę dwudziestego pierwszego wieku, zamiast nurzać się ciągle w dziewiętnastowiecznym klasizmie i motywie wybranego nie wiadomo, czemu, zbawcy.

To nie tylko miła odmiana. Powieść fantasy, która nie kręci się wokół Stanów Zjednoczonych i bogów greckich albo w najlepszym razie nordyckich, tylko wierzeń latynoskich. Powieść, w której kultura hiszpańskojęzyczna dosłownie wypływa z każdej strony. Powieść, której głównym bohaterem jest ...

Rozwiń

Zwiń

Mimo, że większa część książki poświęcona jest dwudziestoleciu międzywojennemu, najbardziej wybrzmiewa rozdział ostatni - o tym, jak życie naszych babek i prababek wpływa na nas samych. Od wyparcia po dumę, chłopskie korzenie wywołują najróżniejsze uczucia, często wymagające pomocy terapeuty. I to jest, moim zdaniem, najważniejszy wydźwięk tej książki: wieki głodu, poniżenia, pracy ponad siły, bycia zbędną, bycia matką, służącą, kucharką, nauczycielką i darmową pracownicą, wymagają przepracowania. Tak jak wspominają bohaterki ostatniego rozdziału, wciąż tłamsi nas poczucie gorszości, konieczności oszczędzania i bez sensu "zbytków" dbania o siebie czy rozpieszczania się.

Mimo, że większa część książki poświęcona jest dwudziestoleciu międzywojennemu, najbardziej wybrzmiewa rozdział ostatni - o tym, jak życie naszych babek i prababek wpływa na nas samych. Od wyparcia po dumę, chłopskie korzenie wywołują najróżniejsze uczucia, często wymagające pomocy terapeu...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka mogłaby być świeta. Jest ciekawy świat, jest konflikt między niemal anarchistyczną Kulturą a autorytarnym imperium, są różnorodni bohaterowie, jest wielowarstwowa intryga. Niestety, przed to wszystko wysuwa się główny bohater, o którym nie wiadomo nic. Nie wiemy, jak myśli, co czuje, czego chce od życia, bo przez wszystkie wydarzenia idzie obojętnie. Nawet jak coś się dzieje, nie da się wyczuć jego nastroju, a zaraz po dramatycznych wydarzeniach wraca do swojej ponurej obojętności. Bardzo utrudnia to nie tylko wczucie się w jego sytuację, zrozumienie przekazu książki i wagi wydarzeń (a jak się nad tym zastanowić, to naprawdę robią wrażenie), ale w ogóle wciągnięcie się w fabułę. Wydarzenia mogłyby się wydarzyć, ale też mogłoby nic się nie dziać, bohater mógłby przeleżeć całą fabułę na kanapie i nic by to nie zmieniło. A szkoda, bo gdy już się czytelnik wysili i pomyśli nad tym, o co tak właściwie autorowi chodziło, to dochodzi do ciekawych wniosków.

Bo z jednej strony mamy anarchię, skrajny indywidualizm i hedonizm, brak pracy, słowem - sielskie życie, Kulturę. A z drugiej strony autorytaryzm, terror, wyścig szczurów i ciągła walka o to, żeby utrzymać się na powierzchni - imperium Azad. Gdy jednak przyjrzeć się blizej, okazuje się, że to w Kulturze ludzie są tolerancyjni i każdy ma swoją przestrzeń do życia, podczas gdy w imperium ci najwyżej postawieni wydzielają sobie przestrzeń kosztem całej rzeszy tych, którym się mniej poświęciło. W Kulturze panują swobodne obyczaje seksualne, a ludzie na zawołanie zmieniają płeć, dla kaprysu, ale w imperium garstka rządzących torturuje i gwałci, żeby zaspokoić swoje rządze. Wreszcie, w Kulturze gry są tylko rozrywką, w imperium gra wyznacza być albo nie być.

Ta książka mogłaby być świeta. Jest ciekawy świat, jest konflikt między niemal anarchistyczną Kulturą a autorytarnym imperium, są różnorodni bohaterowie, jest wielowarstwowa intryga. Niestety, przed to wszystko wysuwa się główny bohater, o którym nie wiadomo nic. Nie wiemy, jak myśli, co c...

Rozwiń

Zwiń