Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka o autodestrukcji głównej bohaterki. Brakowało mi w niej jednak jakiejś podbudowy, przyczyny czy wyjaśnienia dlaczego bohaterka działa w ten sposób. Niby są jakieś szczątki jej dzieciństwa, relacji z rodzicami, ale to wszystko jest dla mnie jakieś takie nieprzekonujące, płytkie. Przez całą książkę czułam do głównej bohaterki tylko odrazę, zero współczucia (być może taki był zamysł). Jedyne co będę pamiętać z tej książki to niekończące się opisy mieszanek leków, zero refleksji. Bardziej przekonuje mnie szklany klosz, jeżeli chodzi o zobrazowanie stanu psychicznego osoby pogrążającej się w mroku. Niemniej ciekawe doznanie literackie, zdecydowanie inne od wszystkiego co czytałam wcześniej.

Książka o autodestrukcji głównej bohaterki. Brakowało mi w niej jednak jakiejś podbudowy, przyczyny czy wyjaśnienia dlaczego bohaterka działa w ten sposób. Niby są jakieś szczątki jej dzieciństwa, relacji z rodzicami, ale to wszystko jest dla mnie jakieś takie nieprzekonujące, płytkie. Przez całą książkę czułam do głównej bohaterki tylko odrazę, zero współczucia (być może...

O nadmiarze ładu, pustce i prawie do bycia nieszczęśliwym.

O nadmiarze ładu, pustce i prawie do bycia nieszczęśliwym.

Jeden z najlepszych pisarzy, którzy potrafią tak pięknie pisać o życiu. Polecam do wolnego czytania, bez pośpiechu, z możliwością robienia sobie przerw do kontemplacji swojego własnego życia.

Jeden z najlepszych pisarzy, którzy potrafią tak pięknie pisać o życiu. Polecam do wolnego czytania, bez pośpiechu, z możliwością robienia sobie przerw do kontemplacji swojego własnego życia.