Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem w stanie zrozumieć fenomen tej książki. Chociaż „Opowieść podręcznej” ma już prawie 40 lat, to niektóre jej elementy nadal zachowują aktualność, a po lekturze trudno nie odnieść wrażenia, że taki teokratyczny reżim miałby szansę zaistnieć, zwłaszcza w dzisiejszych czasach. Przerażające.

Mimo to literacko Atwood mnie nie porwała. Owszem zaintrygowała, ale nie porwała. Myślę, że koncepcja świata przedstawionego dawała dużo więcej możliwości. Brakowało mi przede wszystkim mocniejszego osadzenia Gileadu w kontekście świata zewnętrznego — dzięki temu „Opowieść…” zyskałaby jeszcze większą głębię i siłę rażenia.  To, co autorka próbowała przemycić między wierszami to niestety za mało, żeby wzbudzić we mnie zachwyt.

Niedosyt pozostał, niemniej bardzo liczę na „Testamenty”.

Jestem w stanie zrozumieć fenomen tej książki. Chociaż „Opowieść podręcznej” ma już prawie 40 lat, to niektóre jej elementy nadal zachowują aktualność, a po lekturze trudno nie odnieść wrażenia, że taki teokratyczny reżim miałby szansę zaistnieć, zwłaszcza w dzisiejszych czasach. Przerażające.

Mimo to literacko Atwood mnie nie porwała. Owszem zaintrygowała, ale nie...

Może i humor mógłby być jeszcze bardziej pojechany po bandzie. Może i nie ma iconic momentów jak ten z da Vinci vs. „Single Ladies” Beyoncé . Może i trudno połapać się w niektórych nawiązaniach do brytyjskiej (pop)kultury.

ALE

"Cunk o wszystkim…” to dokładnie ten poziom absurdu, który kocham bezwarunkowo. Świat potrzebuje takich rozkmin.

Może i humor mógłby być jeszcze bardziej pojechany po bandzie. Może i nie ma iconic momentów jak ten z da Vinci vs. „Single Ladies” Beyoncé . Może i trudno połapać się w niektórych nawiązaniach do brytyjskiej (pop)kultury.

ALE

"Cunk o wszystkim…” to dokładnie ten poziom absurdu, który kocham bezwarunkowo. Świat potrzebuje takich rozkmin.