Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść nastoletniej Walerii o życiu nastolatki w latach 30. XX wieku. Z obecnej perspektywy powieść jest archaiczna pod dwoma względami. Po pierwsze, opisuje rzeczywistość, której już nie znamy - szkoła z mundurkami, skupowanie szmat, trudność w dostępie do edukacji wśród dziewcząt. Po drugie, podejście do literatury młodzieżowej. Autorka nie pominęła tematów skrajnej biedy, alkoholu i nadchodzącej II wojny światowej. Daleko tu od banalności, np. gdy nastoletnie bohaterki prowadzą rozmowy na temat wiary i ateizmu.
Dla współczesnego młodego czytelnika - koniecznie z komentarzem, rozmową o przeszłości.

Opowieść nastoletniej Walerii o życiu nastolatki w latach 30. XX wieku. Z obecnej perspektywy powieść jest archaiczna pod dwoma względami. Po pierwsze, opisuje rzeczywistość, której już nie znamy - szkoła z mundurkami, skupowanie szmat, trudność w dostępie do edukacji wśród dziewcząt. Po drugie, podejście do literatury młodzieżowej. Autorka nie pominęła tematów skrajnej...

Zakwalifikowałabym tę powieść do literatury młodzieżowej, a nie dziecięcej. Dokładniej - powieść edukacyjna z początku XX wieku, a nawet - powieść tendencyjna charakterystyczna dla myślenia pozytywistycznego. Fabuła dotyczy podróży Polaków i nieco tajemniczych Anglików po Tatrach. I to właśnie Tatry - ich przyroda i kultura - są tu dużo ważniejsze niż bohaterowie. Popularnonaukowość na pierwszym planie, a w tle dydaktyczny obraz patriotyzmu tamtych czasów.

Zakwalifikowałabym tę powieść do literatury młodzieżowej, a nie dziecięcej. Dokładniej - powieść edukacyjna z początku XX wieku, a nawet - powieść tendencyjna charakterystyczna dla myślenia pozytywistycznego. Fabuła dotyczy podróży Polaków i nieco tajemniczych Anglików po Tatrach. I to właśnie Tatry - ich przyroda i kultura - są tu dużo ważniejsze niż bohaterowie....

Cenię za język, tajemniczość, erudycyjność. Tak jak w przypadku innych powieści Tokarczuk - fragmenty poruszają, dotykają, odrywają od profanum.
Krytykuję sztuczność wygłaszanych przemów bohaterów. Jakby cała ciekawa zagadkowość świata przedstawionego miała momentami być tylko tłem do światopoglądowych wykładów w zbyt oczywisty sposób łączących 1913 rok ze współczesnością.

Cenię za język, tajemniczość, erudycyjność. Tak jak w przypadku innych powieści Tokarczuk - fragmenty poruszają, dotykają, odrywają od profanum.
Krytykuję sztuczność wygłaszanych przemów bohaterów. Jakby cała ciekawa zagadkowość świata przedstawionego miała momentami być tylko tłem do światopoglądowych wykładów w zbyt oczywisty sposób łączących 1913 rok ze współczesnością.