Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Gwiazdy świecą po to, by palić się jasno i zgasnąć równie szybko. Ja nie jestem gwiazdą, jestem czarną dziurą, która pochłonie je wszystkie swoim mrokiem.”

Val, zdeterminowana i nieustraszona, od pięciu lat przebywa w królestwie Lumii, Nikaze, gdzie pomaga matce utrzymać władzę nad Cesarstwem. Przemierzając ścieżkę zemsty, poprzysięgła sobie zniszczyć Daero, lecz musi działać ostrożnie, by nie ujawnić swojego Błogosławieństwa. Wszystkie drogi prowadzą Val do Akademii Wojskowe Kelio, gdzie planuje stworzyć zespół składający się z najsilniejszych czarodziejek urodzonych w żywiole. Nie jest to takie proste, gdyż kadetki nie mogą zdradzić, jakimi mocami władają, a Val musi przekonać je do siebie, nie zdradzając przy tym swoich prawdziwych pobudek. Podczas pobytu w Akademii musi stawić czoła nie tylko treningom magii, ale także własnej przeszłości oraz zdradzieckim intrygom, które mogą zniszczyć wszystko, na co tak ciężko pracowała. Gdy na horyzoncie pojawia się elf obiecujący zemstę za swoje krzywdy, a tajemnice Kelio stają się coraz bardziej niebezpieczne, Błogosławiona zmuszona jest zmierzyć się z czyhającymi na nią wrogami, ale i pojawiającymi się wątpliwościami. Tam, gdzie walka o władzę, miłość i lojalność splatają się w nieprzewidywalny taniec, Val musi znaleźć w sobie siłę, by przetrwać i zwyciężyć.

“Gwiezdne łowy” to niesamowita i absolutnie wciągająca kontynuacja cyklu “Post mortem”, która wbija czytelnika w fotel już po przeczytaniu pierwszego zdania i na długo nie pozwala się oderwać. Akcja opisywana w tym tomie dzieje się pięć lat po wydarzeniach ze “Słonecznego Gonu”, co pozytywnie wpłynęło nie tylko na dojrzałość głównej bohaterki, ale i całą fabułę. Książka wydaje się zupełnie inna, stanowiąca odrębną historię, która doskonale zazębia się z wydarzeniami z pierwszego tomu. Autorka z niezwykłą dokładnością przedstawia czytelnikom magiczną, a zarazem okrutną krainę Lumii, kreując Nikaze od podstaw. Otrzymujemy to zderzenie piękna i brzydoty, bogactwa i biedy odnoszących się nie tylko do społeczeństwa, ale i krajobrazu. Różnice między ludźmi a lumiami zostają wyraźnie nakreślone, dzięki czemu poznajemy podziały społeczne oraz odmienne kultury. Ponadto autorka wykreowała solidne fundamenty, system magiczny oraz zasady, na których opiera się świat przedstawiony. Wątek magii żywiołów oczarowuje swoją zawiłością i potęgą. Zdecydowanie przypadł mi do gustu system magiczny oparty na arkanach, kole fortuny i znakach. Pojawia się również motyw akademii, gdzie niezwykle krwawe próby i brutalne intrygi mieszają się z gorącymi uczuciami i zjednaniem sojuszników. Każda podjęta decyzja ma niespodziewane konsekwencje, a walka o przetrwanie to codzienność, z którą muszą mierzyć się kadeci akademii. Poznajemy także mnóstwo nowych, barwnych postaci, posiadających wyraziste charaktery i odmienne motywacje. Mimo że każde z nich ma za sobą trudną przeszłość i dźwiga ogromne brzemię, nie załamują się i dążą do obranych celów, pozostając przy tym autentycznymi i niepozbawionymi wad postaciami. Są żądni zemsty, zdeterminowani i choć zdecydowanie różnią ich poglądy i przeżycia, doskonale się dopełniają, tworząc dobrany zespół. Zazwyczaj nie przepadam za motywem found family, lecz w tym przypadku byłam oczarowana tym, jak silne więzi wytworzyły się między obcymi, całkowicie różniącymi się od siebie jednostkami. Val w pierwszym tomie bywała irytująca, a jej zachowania i reakcje często napędzały targające nią emocje, natomiast w “Gwiezdnych łowach” możemy podziwiać pełen rozkwit charakteru głównej bohaterki. Cechuje ją dojrzałość, której wcześniej zabrakło, spryt, determinacja i zadziwiająca odwaga oraz zdolność do poświęceń. Posiada słabości, których jest w pełni świadoma. Mamy tu również do czynienia z dwoma mrocznymi i tajemniczymi postaciami męskimi, podbijającymi serca niejednej czytelniczki. Autorka ukazuje Daero z nieco innej strony niż dane nam było go wcześniej poznać. To doskonały dyplomata i strateg, ukrywający emocje i uczucia za maską okrucieństwa. Jego ostrożność w stosunku do Val była urocza i powodowała uśmiech na mojej twarzy. Pojawia się również Rave, pozbawiony królestwa książę - wyjątkowo intrygujący, okrutnie przebiegły i mroczny, a także pokryty tatuażami i władający cieniami. Czego chcieć więcej? Każde jego pojawienie się dostarcza wielu emocji i powoduje wypieki na twarzy. Mimo że nie jest on taki, jak się początkowo wydaje i posiada głęboko skrywaną dobroć, potrafi pokazać też swój drapieżny charakterek. Ogromnym plusem książki okazało się napięcie budowane przez autorkę w znakomity sposób oraz nieustanne granie na emocjach czytelników. Podczas czytania towarzyszy cała gama emocji - momenty łamiące serce i wyciskające łzy mieszają się z grzejącymi serce i wywołującymi uśmiech scenami, tworząc osobliwy kalejdoskop emocji. Mnóstwo zwrotów akcji, jeszcze więcej tajemnic i niewiadomych stopniowo odkrywanych przed czytelnikiem doskonale dopełnia wydarzenia z pierwszego tomu i sprawia, że wszystko nabiera głębszego sensu. Dodatkowo dynamiczna akcja oraz barwne i plastyczne opisy krajobrazów i uczuć bohaterów pozwalają przenieść się do brutalnego świata i zrozumieć zachowania postaci. Mocne zakończenie pozostawia w osłupieniu, odciska swoje piętno i nie pozwala o sobie zapomnieć. Emocjonujące, szokujące, pozostawiające nutkę niepewności. Dodatkowo pierwszy raz spotkałam się z umieszczeniem streszczenia pierwszego tomu na początku książki oraz słowniczka pojęć. To świetny zabieg, który pozwala odświeżyć sobie pamięć, na nowo wciągnąć się w historię oraz zrozumieć nowe, pojawiające się określenia.

“Gwiezdne łowy” to książka, która zostaje w pamięci na długo i zachwyca niepowtarzalnym klimatem. Piękny i jednocześnie brutalny świat, gdzie niebezpieczne intrygi mieszają się z płomiennym uczuciem i pożądaniem, pochłonie Was do reszty i oczaruje mrokiem oraz magią opartą na znakach i arkanach. Warto również wspomnieć o pięknym wydaniu i niesamowitej wyklejce, przez co książka nie tylko dostarcza całej gamy emocji, ale i cieszy oko. To kawał dobrej, brutalnej, niezwykle przemyślanej i przede wszystkim, polskiej fantastyki z motywem akademii i found family z silną, niebojącą się sięgać po swoje główną bohaterką, która zdecydowanie zasługuje na większą uwagę i rozgłos. To jak autorka buduje napięcie i gra na odczuciach, to coś niesamowitego. Dosłownie zbierałam szczękę z podłogi i z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

“Gwiazdy świecą po to, by palić się jasno i zgasnąć równie szybko. Ja nie jestem gwiazdą, jestem czarną dziurą, która pochłonie je wszystkie swoim mrokiem.”

Val, zdeterminowana i nieustraszona, od pięciu lat przebywa w królestwie Lumii, Nikaze, gdzie pomaga matce utrzymać władzę nad Cesar...

Rozwiń

Zwiń

“Tak, można kochać kogoś tak mocno. Można zmienić miłość w więzienie.”

Isla przełamała klątwy ciążące od stuleci nad Lightlarkiem oraz zdobyła serca dwóch potężnych władców królestw, lecz nie było jej dane długo nacieszyć się upragnionym spokojem. Władczyni dwóch królestw, obdarzona niezwykłymi mocami, staje w obliczu niebezpieczeństwa, które zagraża zarówno jej ludowi, jak i sercu. Pragnąc zagłuszyć ból zdrady, porzuca nowe obowiązki i odkrywa urokliwe zakątki wyspy, nie zważając na wrogów uważających, że nie zasłużyła na tron. Gdy mroczne tajemnice zaczynają wychodzić na jaw, Isla musi podjąć najtrudniejszą decyzję swojego życia - wybrać lojalność wobec ludu czy ulec namiętnościom, które mogą okazać się największym zagrożeniem dla jej królestwa.

Po ekscytującym pierwszym tomie pełnym akcji, klątw i gorącego wątku romantycznego, a także wbijającym w fotel zakończeniu, nie mogłam się doczekać aż w końcu sięgnę po “Nightbane”. Niestety, przeżyłam spory zawód i nie mogłam zrozumieć, co się wydarzyło z tak świetnie zapowiadającą się serią. Świat bez klątw i rywalizacji stał się bezbarwny, wręcz nijaki. Również bohaterowie zostali pozbawieni swych unikalnych charakterów, ich zachowania i reakcje wydawały się irracjonalne i nieautentyczne, a dialogi między nimi wyglądały, jakby prowadzono je na siłę. Jakby słowa były wciskane w ich usta, pozbawione jakichkolwiek emocji i uczuć, przez co trudno wczuć się w sytuację bohaterów. Autorka nie tylko zgasiła ciepło i potęgę bijącą od Ora, ale i usilnie starała się pozbawić go sympatii czytelników. Władca przestał panować nad emocjami, niekontrolowane wybuchy zagrażały najbliższym osobom i całemu królestwu. Isla natomiast w pierwszym tomie bywała irytująca, lecz nadrabiała charyzmą i determinacją, dzięki czemu dało się ją lubić. Miałam wrażenie, że w “Nightbane” nadmiar obowiązków i powracające wspomnienia przytłoczyły główną bohaterkę, do tego stopnia, że stała się cieniem samej siebie. Wpadała ona w dwa stany - impulsywność i mocne kierowanie się emocjami, co przyczyniało się do niezrozumiałych zachowań i pochopnie podejmowanych decyzji oraz stan, w którym rozważania nad egzystencją brały górę, a Isla potrzebowała ciągłej aprobaty otoczenia, w innym przypadku zaczynała się nad sobą użalać. Dzika bez magii wydawała się dużo potężniejsza i zdeterminowana niż gdy posiadła dwie odmienne moce. Jedynie Grim pozostaje sobą. Mimo że jest zlepkiem wielu szarych moralnie bohaterów znanych czytelnikom z literatury, posiada jasne cele i motywacje, a także charakter, który pozostał wyrazisty. Mamy okazję poznać go również ze strony emocjonalnej, skrywanej pod grubą warstwą mroku i chłodu. Książkę czyta się szybko - ułatwiają to krótkie rozdziały, często urywające się zbyt szybko i niebudujące napięcia oraz prosty styl autorki, który w porównaniu z “Lightlarkiem” uległ pogorszeniu i wydaje się pozbawiony emocji, wręcz ubogi. Całość została napisana w nieco chaotyczny sposób, akcja pędzi, a wszelkie tajemnice nie zostają wyjaśnione w sensowny sposób, przez co początkowo łatwo się pogubić i trudno wciągnąć się w fabułę. Ogromnym minusem jest brak akapitów, czegokolwiek, co by oddzielało przenoszącą się akcję. Wiele razy musiałam czytać daną stronę kilka razy, gdyż miejsce akcji, a nawet upływ czasu potrafił się zmienić w ciągu jednej linijki. Pojawiło się mnóstwo absurdów - zaczynając od mocy Dzikich będącej w stanie stworzyć pola pełne kwiatów i drzew, a nie radzącej sobie z jedną istotną rośliną, mającą wpływ na losy ludności. Korzystanie z magii nie miało absolutnie żadnych ograniczeń, a specjalne wywoływanie bólu, by stać się potężniejszym, nie miało sensu i zniesmaczyło mnie. Dodatkowo znikąd pojawiają się magiczne artefakty, odmieniające losy całego świata. Nie przypadła mi również do gustu relacja między Orem a Islą. Ich uczucie zrodziło się nagle, bez większej przyczyny (nawet trudno mi zrozumieć, w którym momencie), a między bohaterami nie ma absolutnie żadnej chemii, jedynie wyczuć można pożądanie bijące od Dzikiej. Autorka przedstawia czytelnikowi dwie linie czasowe, co jest bardzo dobrym zabiegiem. Poznajemy wydarzenia dziejące się na bieżąco tj. przygotowania do nadchodzącej wojny oraz poskramianie nowych umiejętności Isli, a także zagłębiamy się w mroczne wspomnienia głównej bohaterki, gdzie możemy śledzić rozkwit jej relacji z Grimem oraz poznać przeszłość zasnutą do tej pory tajemnicą. Odkrywanie wspomnień zdecydowanie przypadło mi do gustu i według mnie było najmocniejszym i najciekawszym elementem książki. Postacie drugoplanowe wnoszą nieco świeżości do historii, rozbawiając przepychankami słownymi i zaskakując autentycznością. Zakończenie nadrabia kiepski i dość męczący początek oraz szokuje i zachęca do poznania dalszych losów Isli przy boku jednego z władców.

“Nightbane” to kontynuacja świetnie zapowiadającej się serii, którą dopadła nieszczęsna klątwa drugiego tomu. Autorka miała dobry pomysł na fabułę, ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Wyraziste postacie, które dane nam było poznać w “Lightlarku” straciły na charakterze, brakowało akcji i przedstawienia świata po zdjęciu ciążących nad nim klątw. Gdzieś zniknął niesamowity i brutalny klimat na rzecz miałkich opisów, relacji i wydarzeń. Książce z pewnością zaszkodziła również znaczna inspiracja innymi znanymi dziełami z gatunku fantasy, co w pewnych momentach jest mocno wyczuwalne. Nie jest to zła lektura, jednak nie porwała mnie tak, jak tego oczekiwałam po pierwszym tomie. Mimo wszystko z chęcią poznam dalsze losy bohaterów. Kto wie, być może walczą nie tylko o miłość, wolność oraz bezpieczeństwo, ale i odnajdą swoją zagubioną iskrę i charakter.

“Tak, można kochać kogoś tak mocno. Można zmienić miłość w więzienie.”

Isla przełamała klątwy ciążące od stuleci nad Lightlarkiem oraz zdobyła serca dwóch potężnych władców królestw, lecz nie było jej dane długo nacieszyć się upragnionym spokojem. Władczyni dwóch królestw, obdarzona niezw...

Rozwiń

Zwiń

“Czasami musimy upaść, czasami musimy się podnieść, niektórzy muszą cierpieć, gdy inni mają szczęście, gdyż tylko w taki sposób możemy polegać na sobie nawzajem. Jeśli komuś się powodzi, jego przywilejem jest pomagać tym, których życie nie jest takie proste. Jedność często wyrasta z trudności.” 

Niegdyś Elantris, znajdujące się w królestwie Arelonu, błyszczało jako symbol moc i dobrobytu. Zamieszkujące w nim istoty były zwyczajnymi ludźmi, którzy za sprawą mocy tajemniczego Shaodu zyskiwały potężne magiczne zdolności, będące w stanie uleczyć nawet człowieka na skraju śmierci. Jednakże, gdy magia zawiodła, Elantris pogrążyło się w ruinie, a jego mieszkańcy stali się cieniem własnych istnień. Shaod stał się przekleństwem. Kiedy księżniczka Sarene przybywa do nowej stolicy, Kae, by zawrzeć polityczne sojusze, odkrywa, że jej przyszły mąż, książę Raoden, został uznany za zmarłego. W obliczu nieoczekiwanego przeznaczenia Sarene musi zmierzyć się z tajemnicami Elantris i zapanować nad własnym losem, zanim ciemność pochłonie całą krainę.

“Elantris” to debiutancka powieść Brandona Sandersona skupiająca się na snuciu politycznych intryg oraz obalaniu władzy i ustroju bez rozlewu krwi, a także ukazująca cierpienie jednostek, które może dotknąć każdego, niezależnie od jego pozycji społecznej. Mimo że uwielbiam twórczość autora, długo wzbraniałam się przed lekturą nie tylko ze względu na opasłość tomu i niezbyt zachęcające opinie, ale i wrażenie, które sprawiała ta książka - poruszająca trudną tematykę, przesycona bólem i zniszczeniem, lecz całkiem niepotrzebnie tak bardzo odwlekałam to w czasie. Sanderson ukazuje, co może uczynić zdolność przewidywania i znajomość ludzkiej psychiki w połączeniu z ambicją i arogancją. Fenomenalnie wykreowany świat od podstaw z odmiennymi wierzeniami i kulturami zachwyca czytelnika już od pierwszych stron, a barwność i plastyczność opisów pozwala z łatwością przenieść się do zniszczonego miasta pełnego brudu i bólu, poznać najmroczniejsze zakamarki zakonu oraz udać się na bal organizowany przez zamożnych arystokratów. Autor stopniowo odkrywa przed czytelnikiem świat z zaskakującą geografią, systemem politycznym i zderzeniem kilku religii. Momentami męczyłam się, czytając kolejny nieco rozwleczony opis otoczenia bądź rozważań i emocji bohaterów. Pojawiały się również dość problematyczne nazwy (nie tylko krain, ale i imion), co wymagało dużego zaangażowania i skupienia. Tak samo jak zrozumienie hierarchii w religii sprawia początkowo sporo problemu, lecz nie jest to coś, czego nie da się przyswoić. Mocną stroną “Elantris” jest szczypta intrygującej i skomplikowanej magii opierającej się na unikalnym systemie Aonów, znaków, które swoje korzenie mają w ukształtowaniu terenu królestwa. Historię upadłego miasta poznajemy z trzech perspektyw - księżniczki Teodu scalającej dwa królestwa, fanatyka religijnego i przeklętego księcia. Każda z perspektyw pozwala lepiej zrozumieć motywacje bohaterów, ich cele, a także zasady panujące w świecie, które niestety bardzo często są naginane do woli postaci. Jeśli chodzi o kreację bohaterów, zostały one przedstawione w sposób niejednoznaczny i autentyczny. Choć nie mają złożonych charakterów i istnieje tu wyraźny podział na dobro i zło, nie sposób ich nie polubić. Podejmują decyzje w rozsądny sposób, zgodny z ich przekonaniami i aktualną wiedzą, jak również posiadają własne słabości i lęki, z którymi muszą się mierzyć. Gyron Hrathen to intrygująca postać, kierująca się własnymi zasadami oraz będąca obecnie w kryzysie wiary. Jego perspektywa wciąga najmniej ze wszystkich, lecz jednocześnie jest najbardziej interesująca i wyrazista. To postać, która swoją osobą i działaniami jest w stanie zmienić wydarzenia, a także przechodzi najbardziej widoczną i zadziwiającą przemianę. Bardzo chętnie poznałabym przeszłość gyrona, zanim stał się tak ważną osobistością. Rozdziały z perspektywy Raodena czytało mi się najprzyjemniej, mimo że mężczyzna nie wyróżniał się niczym spośród klasycznych “dobrych bohaterów”. To charyzmatyczny, niepoprawny optymista, starający się czerpać z życia pełnymi garściami, mimo pojawiających się przeciwności losu i trudnej sytuacji. Robił wszystko, by być lepszy niż ojciec i odbudować zniszczone przez rządy królestwo. Księżniczka Teodu, Serene, jako piekielnie inteligentna i sprytna dyplomatka, z łatwością zjednuje sobie arystokratów i podbija ich serca swą błyskotliwością. Świetny zmysł polityczny oraz umiejętność przewidywania i krzyżowania planów przeciwnikom sprawia, że jest niezwykle trudnym do pokonania przeciwnikiem. Niestety, brak dynamicznej akcji i zaskakujących zwrotów oraz sztywne, nienaturalne dialogi, szybko przechodzące do sedna sprawy nie ułatwiały wciągnięcia się w lekturę. Znaczna część “Elantris” okazała się po prostu przegadana i dopiero zakończenie serwuje czytelnikom sporo wartkiej akcji i zadziwiających, choć logicznych rozwiązań. Czasem irytowało mnie, że wszystko działo się po myśli bohaterów, a ewentualne przeszkody były tłumaczone starymi tradycjami bądź panującymi zasadami.

“Elantris” to wywołująca skrajne emocje i zmuszająca do myślenia opowieść o władzy i jej przewrotności oraz o cierpieniu jednostek, które może pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie. Niesie za sobą ważny przekaz i ukazuje, jak wiele może dać złamanemu człowiekowi nadzieja w obliczu spotykającej go tragedii. To historia o krzywdzie i ludzkim cierpieniu, o upadku wspaniałego królestwa przez rządy i chciwość króla, a także o kryzysie wiary i poświęceniu. “Elantris” nie zabierze Was do świata pełnego krwawych bitew i magii, lecz zmusi do refleksji i opowie historię o prostych bohaterach - o kobiecie, która nie chce dać się zdefiniować przez role, jakie narzuca jej społeczeństwo, o mężczyźnie, który stara się naprawić błędy ojca i odbudować społeczeństwo, a także o kapłanie będącym w kryzysie wiary. Mimo że nie uważam tej książki za najlepsze dzieło Sandersona, zdecydowanie zasługuje na uwagę.

“Czasami musimy upaść, czasami musimy się podnieść, niektórzy muszą cierpieć, gdy inni mają szczęście, gdyż tylko w taki sposób możemy polegać na sobie nawzajem. Jeśli komuś się powodzi, jego przywilejem jest pomagać tym, których życie nie jest takie proste. Jedność często wyrasta z trudno...

Rozwiń

Zwiń

“Mimo że jej logika mogła się wydać pokrętna, tak przejawiała się potęga miłości. Mogła roztaczać ciepło i światło, ale potrafiła też rozniecić żar pojedynczego węgielka, tak że obróci się w piekło, unicestwiając tych, którzy jej zagrażali. Możliwe, że obdarzona tą dwojaką naturą, miłość jest najstraszliwszym ze wszystkich grzechów.”

Życie Emilii wywraca się do góry nogami za sprawą niespodziewanego odkrycia - jej zaginiona siostra bliźniaczka, Vittoria, nadal żyje. Na jaw wychodzi również fakt, że dusza Emilii nie znalazła się w Krainie Cienia przez przypadek, a została uprowadzona przez wilkołaka Domenico na zlecenie bliźniaczki. Gdy na Dworze Chciwości dochodzi do morderstwa, a Vittoria staje się główną podejrzaną, Emilia walczy, by odkryć prawdę o swojej siostrze i sobie samej. Musi stawić czoła demonom przeszłości i sprostać nieoczekiwanym wydarzeniom, podczas gdy jej uczucia wobec Pana Gniewu przybierają na sile i ciągną ją ku jego sercu. Jego ciało już do niej należy, jednak serce i dusza wciąż pozostają niezdobyte. Cena miłości może okazać się ogromna, tak samo jak konsekwencje idące za zdradą i ujawnionymi mrocznymi tajemnicami.

“Królestwo Złowrogich” to ostatni tom cyklu “Królestwa Nikczemnych” ostatecznie rozwiązujący tajemnicę śmierci Vittorii oraz pochodzenia obu bliźniaczek, a także ujawniający klątwę ciążącą na Panu Gniewu. Przyznam, że strasznie wymęczyłam się czytając ten tom - z pozoru banalne rozwiązanie zagadek zostało rozwleczone do granic możliwości i owiane tak ogromną ilością kolejnych tajemnic, że można było odnieść wrażenie, iż sama autorka pogubiła się w nich w trakcie pisania historii. Cała seria miała spory potencjał, unikalny klimat, temperamentnych bohaterów, potężną magię i gorący wątek romantyczny, jednak nie wszystko dobrze ze sobą zagrało. Moje zaciekawienie z każdym kolejnym tomem miało raczej tendencję spadkową, a sam cykl robił się coraz bardziej chaotyczny i nużący - po zakończeniu poczułam ulgę, że mam to już za sobą. Momentami czytelnik łatwo mógł zgubić się w fabule i licznych intrygach, a także postaciach, gdyż zdarzały się pomyłki w imionach Książąt Piekieł i pojawiały się one, nawet gdy bohater nie brał udziału w akcji. Mimo że to ostatni tom serii, odnosi się wrażenie, że nie wszystko zostało wyjaśnione, a fabuła do końca rozwiązana. Brakowało mi dynamicznej akcji, ciekawych zwrotów, klimatu królestwa podziemnego oraz wszechobecnej magii i samego czarowania. Wszystko to odeszło w zapomnienie i stanowiło jedynie tło dla kwitnącego w najlepsze wątku romantycznego i kolejnych scen uniesień oraz monotonnych rozważań, które prowadziły donikąd i często się powtarzały, przez co można było odnieść wrażenie, że nieustannie czyta się o tym samym. Łatwo dostrzec zmiany zachodzące w bohaterach, które nie wpływają korzystnie na ich odbiór przez czytelnika. Emilia nie jest już zagubioną i naiwną czarownicą, pragnącą odkryć tajemnicę śmierci własnej siostry. Staje się niezwykle potężną i bezwzględną kobietą zdolną do wielkich poświęceń. Z ogromną ciekawością obserwowało się jej zmagania z przeszłością i dawną osobowością oraz starania, by stać się lepszą istotą. Niestety jej egoistyczne i często niezrozumiałe zachowania oraz nieprzewidywalność i impulsywność w działaniach sprawiły, że straciłam do Emilii sympatię. Niekontrolowane wybuchy gniewu oraz niestabilność emocjonalna budziły strach i niechęć, oraz ukazywały ją w niekorzystnym dla władczyni świetle. Pan Gniewu również traci w tym tomie sporo swojego mrocznego uroku i drapieżnego charakteru. Wydaje się pozbawiony własnego zdania i stłamszony przez porywczy charakter Emilii, a także nie czuć od niego zaangażowania w relację. Autorka pozbawiła Gniew nie tylko pazura, ale i kluczowej roli w całej historii - pojawia się on jedynie w scenach erotycznych, które, o zgrozo, stanowią znaczną część książki i to na nich opiera się znaczna część fabuły. Dużym plusem okazało się przedstawienie wilkołaków ich świata cieni, a także fascynującej magii i siły oraz oddania godnego podziwu. Żałuję jednak, że zostało to zrobione w tak niewyczerpujący sposób, gdyż mogło to stanowić przyjemną odskocznię od rozważań głównej bohaterki. Autorka pozwoliła również na lepsze poznanie Nikczemnych i ich królestw, lecz sporo tracili w oczach czytelnika na lepszym poznaniu. Jako istoty piekielne nie wzbudzali ani strachu, ani respektu, w swoich czynach byli zbyt przewidywalni, a także brakowało im mrocznego charakteru, grozy oraz cwaniactwa i snucia intryg. Momentami bywali zabawi, a ich specyficzny komentarz idealnie wpasowywał się w daną sytuację, jednak częściej w swoich słownych przepychankach bardziej przypominali nastoletnich chłopców niż nieśmiertelnych władców Piekieł. Szkoda, że nie było nam dane poznać unikalnych klątw, ciążących nad każdym z nich oraz ich historii. Zakończenie serii niestety nie przypadło mi do gustu - sielankowo, naiwne, wręcz przesłodzone i niepotrzebnie przeciągane na siłę. Zakończenie mogło również sugerować powstanie nowej historii ze świata Nikczemnych przedstawiającego zdarzenia związane z Panem Pychy i jego klątwą.

“Królestwo Złowrogich” nie było moim wymarzonym zakończeniem tak fantastycznie zapowiadającej się serii. Autorka zaoferowała nam intrygujący świat z niepowtarzalnym klimatem, mnogością ras i ciekawym systemem magicznym. Oprócz tego dostajemy temperamentnych bohaterów z silnymi charakterami, intrygi i mnóstwo niepotrzebnych rozważań. Nie była to zła seria, ale również nie zachwyciła mnie wystarczająco, by stać się moim ulubieńcem (nawet ze względu na Pana Gniewu). Z pewnością na długo zapisze się w mojej pamięci ze względu na liczne opisy aromatycznych potraw dające klimat Włoch oraz irytujące zachowania głównej bohaterki, która miewała swoje momenty i przebłyski inteligencji. To książka, w której wraz z bohaterami czytelnik przełamuje klątwy oraz odkrywa przeszłość potężnych bogiń - Śmierci i Furii. To historia ukazująca potęgę prawdziwej miłości, będącej w stanie przezwyciężyć nawet śmierć i pokonać wszystkie przeciwności losu. Jeśli lubicie duszny klimat podziemi, potęgę czarownic, klątwy oraz mrocznych bohaterów, czyhających nie tylko na Wasze serca, ale i dusze, ta książka z pewnością przypadnie Wam do gustu.

“Mimo że jej logika mogła się wydać pokrętna, tak przejawiała się potęga miłości. Mogła roztaczać ciepło i światło, ale potrafiła też rozniecić żar pojedynczego węgielka, tak że obróci się w piekło, unicestwiając tych, którzy jej zagrażali. Możliwe, że obdarzona tą dwojaką naturą, miłość j...

Rozwiń

Zwiń

“Napisz mi tragedię, Lwie Fiodorowie. Napisz mi litanię grzechów. Napisz mi plagę udręczenia. Napisz mi samotność, pragnienie, rozpacz, strach i zagubienie. A potem opisz mnie w swoich ramionach, choćby na jedną noc, i napisz to znowu, I znowu, i znowu, Lwie, aż oboje nauczymy się tych kartek na pamięć. Przecież to też jest opowieść, czyż nie?”

Dwanaście latach pokoju między dwoma zwaśnionymi rodami wiedźm kończy się zuchwałą kradzieżą, za która winny musi ponieść konsekwencje. Masza Antonowa nie cofnie się przed niczym, nawet gdy odpowiedzialnym za ten czyn okazuje się jej pierwsza miłość, Dimitrij Fiodorow. Dziewczyna, jako idealna spadkobierczyni, nie może zawieść matki i zrobi wszystko, by chronić swoją najmłodszą siostrę, Saszę. Gdy serce Maszy otwiera się na nowo, a tajemnice przeszłości rodzą coraz więcej pytań, Sasza angażuje się w niebezpieczny romans, wskutek czego rozlew krwi i śmierć okazuje się nieunikniona. Przeszłość matki Antonowych kładzie cień na życiu wszystkich sióstr, zmuszając je do wyborów, których konsekwencje mogą okazać się tragiczne. 

“One for my enemy” to niesamowicie emocjonalny retelling “Romea i Julii” osadzony we współczesnym świecie z wyczuwalną w powietrzu szczyptą magii i niepowtarzalną otoczką zwaśnionych rodów czarownic. Książka została podzielona na akty i sceny, co doskonale oddaje tragiczny charakter historii. Dodatkowo krótkie rozdziały sprawiają, że mimo chwil łamiących serce i wyszukanego stylu autorki, czyta się ją z łatwością, płynąc przez kolejne strony. Wydarzenia obserwowane z różnych perspektyw pozwalają poznać każdą ze stron konfliktu oraz odkryć, że każdy z bohaterów odgrywa ważną rolę i dopełnia w znaczący sposób całość. Dynamiczna akcja nie pozwala nudzić się nawet przez chwilę, jednak łatwo się zgubić w pojawiających się intrygach, gdyż nie wszystko zostało powiedziane wprost i wiele pozostaje do domysłu czytelnika. Urzekła mnie niepowtarzalna poetyckość dzieła, liczne metafory i wszechobecna wyniosłość przedstawiona w dobrym tego słowa znaczeniu. Podczas czytania towarzyszyła mi cała gama (często sprzecznych) emocji, a niektóre ze scen chwytały mnie za serce i poruszały do głębi, na zawsze zapisując się w moim umyśle. Pojawiło się również kilka scen erotycznych, jednak wszystkie z nich czytało się komfortowo ze względu na ich subtelność. Autorka w niesamowity, wręcz namacalny sposób ukazuje emocje bohaterów, tak że czytelnik z dokładnością może poczuć ich cierpienie, tęsknotę i miłość silniejszą niż sama śmierć. Niestety, skupienie się na poznawaniu postaci i ich odczuć wpływa na przedstawienie otaczającego świata. Kosztem barwnych opisów i metafor związanych z emocjonalnością, nie mamy szansy poznać uroków Nowego Jorku, w którym toczy się akcja. Kreacja bohaterów miała tu swoje mocne i słabe strony - to postacie tragiczne, zdolne do wielkich poświęceń, posiadające odmienne motywacje i kierujące się w życiu nie tylko rozsądkiem, ale i emocjami, lecz także niepozbawieni wad i słabości. Antonowe to nieustraszone, stanowcze i silne kobiety zdolne rzucić świat na kolana i ugiąć go do własnej woli. Doskonale wiedziały, czego chcą od życia i brały to, nie zważając na konsekwencje. Największy podziw wywołała u mnie Sasza, jej wewnętrzna przemiana wywołana tragicznymi wydarzeniami oraz determinacja w dążeniu do celu. Niestety, Fiodorowie nie zrobili na mnie tak ogromnego wrażenia. Oprócz niespotykanej wrażliwości, zdolności do poświęceń i zawziętości, nie mieli w sobie nic, co by mnie przekonało do tego rodu. Każdy z braci miał być godnym przeciwnikiem Antonowych, równie potężnym jak one, jednak wyczuwało się od nich swego rodzaju flegmatyczność. Z łatwością uginają się do woli kobiet, podporządkowywali rozkazom ojca i robili wszystko, by mu się przypodobać (przynajmniej najmłodsi bracia). Momentami wydawali się pozbawieni charakteru i omamieni potęgą Antonowych, co nie pasowało mi do jednego z najokrutniejszych rodów czarownic. Rozwijającą się relację Saszy i Lwa obserwowałam z zapartym tchem, ich spotkania i wyznania sprawiały, że uśmiech sam kwitł mi na twarzy, jednak brakowało mi między nimi zacieśniania więzi czy napięcia. Ich relacja kształtowała się zbyt szybko, a zakochanie się od pierwszego wejrzenia pozbawiło bohaterów lepszego poznania się i budowania poważnego uczucia opartego na zaufaniu i stabilności. Niektóre ze zdarzeń straciły na swojej mocy i wartości, gdyż w tej książce śmierć nie jest ostatecznością, a jedynie początkiem czegoś nowego, przez co z biegiem stron historia wydawała się sztucznie i niepotrzebnie rozciągnięta. Brakowało mi również elementów fantastycznych. Jedynymi z nich były wzmianki o czarownicach, odrobina czarowania i tajemniczy fae, Klamra, zasługujący na szczególną uwagę ze względu na zdolność łączenia światów. To niezwykle sprytna postać zawierająca sojusze według własnego sumienia i płynących z tego korzyści.

“One for my enemy” to powieść o miłości, tragedii i rodzinnych waśniach, wyróżniająca się na tle innych tego typu książek niepowtarzalnym klimatem, poetyckością i emocjami wypływającymi z każdej kolejnej strony. Wszechobecny tragizm wzbudza w czytelniku całą gamę emocji, chwyta za serce i porusza do głębi. To książka skłaniająca do przemyśleń i pokazująca, że nie tylko los jest odpowiedzialny za tragedie, ale i podejmowane przez nas decyzje. Mimo że “One for my enemy” mnie nie zachwyciło, nie czuję się też zawiedziona lekturą. Nie do końca trafiła w mój gust czytelniczy, jednak na długo zapisze się w mojej pamięci płynącymi z niej wartościami i namacalnością opisywanych emocji.

“Napisz mi tragedię, Lwie Fiodorowie. Napisz mi litanię grzechów. Napisz mi plagę udręczenia. Napisz mi samotność, pragnienie, rozpacz, strach i zagubienie. A potem opisz mnie w swoich ramionach, choćby na jedną noc, i napisz to znowu, I znowu, i znowu, Lwie, aż oboje nauczymy się tych kar...

Rozwiń

Zwiń

Nie ma nic gorszego od zdrady osoby, której ufało się najbardziej, od chłodu ostrza jej kłamstw, które raz po raz wbija w nasze słabo bijące serce. Nie ma nic okrutniejszego niż zabawa uczuciami drugiego człowieka - nic jej nie usprawiedliwia, nawet najwyższy i najbardziej szlachetny cel.”

Lunara, szkolona na bezwzględną zabójczynię, uciekając z uwięzi Zakonu Burz, spotyka na swojej drodze mityczne stworzenie - Żar Ptaka, który obdarza ją niezwykłą i śmiertelnie niebezpieczną mocą. Zapoczątkowuje to nie tylko nieprzewidywalną, pełną przygód podróż, ale i wiszącą od dawna w powietrzu rewolucję. Gdy los skrzyżuje ścieżki dziewczyny z tajemniczym łowcą Brunem, będzie musiała podjąć decyzję, czy zaufać nieznajomemu. Ucieczka Lunary sprawiła, że iskra zemsty na oprawcach zaczyna palić się coraz jaśniej, zwiastując poważne zmiany w Amarii. W tym wirze wydarzeń zabójczyni musi odkryć, kto jest przyjacielem, a kto zdrajcą, nim będzie za późno.

“Czarne serce. Zdrada” to pierwszy tom cyklu “Jaskółka” opowiadający o przeznaczeniu, zemście, nieoczekiwanych uczuciach i sile skrzywdzonych przez los kobiet, które postanowiły się sprzymierzyć. Na początku chciałabym zaznaczyć, że jest to książka skierowana do dorosłego czytelnika, o czym zostajemy poinformowani już na pierwszych stronach w ostrzeżeniu. Pojawiają się w niej drastyczne sceny znęcania się, wykorzystywania seksualnego oraz opisywanych ze szczegółami scen morderstw, mogące być nieodpowiednimi dla wrażliwych osób. Autorka miała naprawdę świetny pomysł na fabułę - Zakon szkolący bezwzględne wojowniczki, tajemniczy łowca pozbawiony moralności, mistyczne stworzenie władające potężną mocą oraz silna i śmiertelnie niebezpieczna główna bohaterka. Wszystkie te elementy miały ogromny potencjał, który w moim odczuciu niestety nie został wykorzystany, i mimo zachęcającego opisu i ulubionych motywów, ta książka nie zawładnęła moim sercem. Brakowało mi kreacji świata, punktu, w którym osadzona by była cała historia. Niewiele wiemy zarówno o panujących zasadach i wierzeniach, jak i samym klimacie oraz krajobrazach królestwa. Autorka skupiła się na opisach najbliższego otoczenia (zazwyczaj były to lasy, pojedyncze pomieszczenia i jaskinie) oraz przedstawieniu emocji, targającymi bohaterami. Bardzo przypadł mi do gustu podział na perspektywy, dzięki czemu można było poznać punkt widzenia Lunary, Bruna oraz wojowniczek z Zakonu Burz. Każda z nich dopełnia historię, pozwala lepiej zrozumieć motywacje i cele bohaterów, a także łączy wszystkie zawarte wątki. Zaintrygował mnie również zabieg związany z połączeniem magii i technologii. Dało to powiew świeżości, nie tylko ze względu na to, że owo połączenie rzadko można spotkać w literaturze, ale i ze względu na całą otoczkę - realia życia wydawały się wręcz średniowieczne, a jednak potrafili skonstruować śmiercionośną broń. Żałuję, że wątek ten nie został bardziej rozwinięty. Autorka ciekawie wykreowała bohaterów, nadając im odmienne charaktery, cele i motywacje. Mimo że momentami wydawali się papierowi, a ich reakcje i dialogi często wychodziły odrobinę nienaturalnie, łatwo obdarzyć sympatią główną bohaterkę oraz inne wojowniczki. Lunara została przedstawiona czytelnikowi jako silna i bezwzględna zabójczyni pozbawiona skrupułów, która wiele złego doświadczyła w swoim życiu, jednak absolutnie nie wyczuwałam w niej tej bezwzględności, nie budziła we mnie strachu i respektu, jak to było w przypadku Mii z “Nibynocy”. Trudna przeszłość odcisnęła swoje piętno na Lunarze i uwidoczniła w niej cechy tj. zagubienie, naiwność i płaczliwość, a chęć zemsty średnio rzutowała na jej działania. Mimo że odczuwałam w stosunku do niej współczucie i podziw ze względu na wolę walki, nie zyskała ona mojej sympatii. Natomiast Bruno okazał się cwaniakiem i manipulatorem wykorzystującym innych do własnych celów. Chętnie poznałabym jego historię, by lepiej zrozumieć, co pchnęło go do tak okrutnych rozwiązań. Całość wydawała mi się odrobinę chaotyczna i niedopracowana ze względu na spore przeskoki czasowe oraz kończenie niemalże każdej akcji utratą przytomności lub zapadnięciem w sen głównej bohaterki. Sprawiało to wrażenie jakby autorka nie wiedziała jak zakończyć rozdział i rozpocząć kolejną akcję, więc pozbawiała bohaterkę przytomności. Książkę czytało się niezwykle szybko, dzięki dużej czcionce i prostemu, niewyszukanemu stylowi autorki, która skupiła się tutaj na poznawaniu odczuć bohaterów i przeżywaniu wraz z nimi całej gamy emocji niż na opisach otoczenia. Pojawiło się kilka literówek i dziwnie skonstruowanych zdań, jednak nie wpływało to na zrozumienie lektury. Inną sprawą były natomiast absurdy i luki fabularne, zmuszające mnie do odłożenia książki i głębszych rozmyślań. Przykładowo - “Akinora i Wolana spały, przytulone do siebie. Rozgwieżdżone niebo stopniowo ustępowało miejsca brzaskowi. Z oddali nadciągały gęste, ciemne chmury, a powietrze wypełniała groźba. Wolana leżała, wpatrując się w sufit.”. Moim ulubionym okazało się jednak stwierdzenie “jesteś dla niego tak ważna jak biała kredka”. Miała to być obraza, ukazanie jak dana osoba jest nieważna w oczach drugiego człowieka, lecz wyszło dość koślawo. Biała kredka jest wręcz niezastąpiona. Brakowało mi również magii - istniała, lecz nic więcej o niej nie wiemy.

“Czarne serce. Zdrada” to książka, o której nie wiem, co myśleć. Autorka miała genialny pomysł na fabułę, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Posiada ona swoje lepsze i gorsze momenty, jak to w przypadku debiutów bywa, lecz w całej serii drzemie spory potencjał. Ukazanie siły kobiet, przyjaźni między nimi, troski i zaufania, jakim się darzyły, zdecydowanie przypadło mi do gustu i chwyciło mnie za serce. To książka z motywem zemsty, traumatycznymi przeżyciami i walką o swoje z magicznymi stworzeniami, intrygami i wątkiem romantycznym oraz zdradą w tle. Na uwagę zasługuje piękna okładka, niezwykle dopracowana mapa pozwalająca się odnaleźć w świecie i ciekawe ilustracje wewnątrz książki. “Czarne serce” pozostawiło po sobie również wiele pytań. Dlaczego Żar Ptak wybrał akurat Lunarę? Jak udało jej się przeżyć tyle czasu bez pieniędzy po ucieczce? Dlaczego Bruno pragnął stworzyć sobie skrzydła? Niestety, to historia, o której z pewnością szybko zapomnę.

Nie ma nic gorszego od zdrady osoby, której ufało się najbardziej, od chłodu ostrza jej kłamstw, które raz po raz wbija w nasze słabo bijące serce. Nie ma nic okrutniejszego niż zabawa uczuciami drugiego człowieka - nic jej nie usprawiedliwia, nawet najwyższy i najbardziej szlachetny cel.”...

Rozwiń

Zwiń

“W pewnym momencie, prawdopodobnie podczas drugiego roku, zdasz sobie sprawę, że zaufanie, jakim darzysz swoich przyjaciół i rodzinę, nie ma nic wspólnego z lojalnością, jaką rozwijasz wobec własnej drużyny.”

Uczelnia Wojskowa Basgiath jest areną, gdzie brutalny Odsiew wydaje się być jedynie wstępnym etapem selekcji kadetów, nieposiadających woli walki. Violet Sorrengail, mimo kruchego ciała, pozostaje niewzruszona, a spryt i żelazna wola są jej bronią. Jednak gdy nowy wicekomendant stawia ultimatum i nakazuje jej zdradzić swojego mężczyznę, Violet musi stawić czoła nie tylko próbom fizycznym, lecz także moralnym. Lojalność dziewczyny zostaje wystawiona na próbę, a tajemnice, jakie skrywa uczelnia, zagrażają nie tylko jej przetrwaniu, ale i całemu światu. Czy determinacja Violet będzie wystarczająca, by przetrwać, gdy smoczy ogień stanie się jedynie jednym z wielu zagrożeń?

“Iron Flame. Żelazny płomień” to bezpośrednia kontynuacja wydarzeń mających miejsce w pierwszym tomie serii Empireum, która już od pierwszych stron szokuje, zachwyca i wciąga czytelnika w wir akcji. Liczne intrygi oraz odkrywane sekrety trzymają w napięciu i nie pozwalają się oderwać nawet na chwilę. Nie mogłam się doczekać, aż autorka ponownie zabierze nas w niesamowitą podróż do świata smoków, gdzie zachwyt otaczającym pięknem i majestatycznością miesza się z brutalnością, ciągłym strachem i rozlewem krwi. Niezmiennie fascynowała mnie kreacja świata, panujące w nim zasady, a także smoki będące jednym z największych atutów tej historii. Więź między nimi a kadetami niejednokrotnie chwytała za serce i ukazywała wzajemną troskę i lojalność oraz to, że jedno nie mogło istnieć bez drugiego - gdy ginie smok, ginie też jego jeździec. Połączenie Tairna (jego inteligencji oraz ciętego języka) i humorów Andarny, nastoletniej smoczycy za każdym razem powodowało u mnie szeroki uśmiech na twarzy i niekontrolowane wybuchy śmiechu. Ponadto autorka z godną podziwu autentycznością ukazała relacje rodzinne oraz przyjaźnie, które mimo wzajemnego zaufania, bywały słodko-gorzkie i miały momenty łamiące serce. Ogromnym plusem jest również barwne pióro autorki, pozwalające na własnej skórze poczuć podmuchy mroźnego wiatru, metaliczny zapach krwi oraz usłyszeć łopot smoczych skrzydeł. W tym tomie między Xadenem a Violet aż iskrzy, a emocje (nie zawsze te pozytywne) sięgają zenitu. Ich relacja zbudowana jest na pożądaniu i licznych sekretach, a przymusowa rozłąka nie służy im podczas odzyskiwania utraconego zaufania. Momentami ich zachowanie było dla mnie niezrozumiałe, miałkie i wręcz męczące. Oboje nie potrafili przeprowadzić ze sobą poważnej rozmowy, a wszelkie próby jakiejkolwiek szczerej dyskusji kończyły się kłótnią. W moich oczach Xaden jako jedyny udowadniał swoją szczerość i dobre intencje. Nie okłamywał Violet, po prostu nie dzielił się z nią wszystkimi informacjami również ze względu bezpieczeństwa dziewczyny. Natomiast ona nieustannie podważała prawdziwość jego uczuć i sprowadzała wszystko jedynie do pociągu fizycznego i zbliżeń. Miałam też wrażenie, że w “Iron Flame” bohaterowie nieco stracili na swoich charakterach i niestety nie mam tu na myśli jedynie postaci drugoplanowych, które w tym wypadku były jedynie tłem dla zawiłego wątku romantycznego oraz rebelii, ale i samą Violet. Podziwiałam jej determinację oraz spryt, które w tym tomie zostały zgaszone przez ogrom tragicznych przytłaczających zdarzeń mających miejsce w tak krótkim czasie. Violet stała się typową “naj” bohaterką - najmądrzejsza, najpotężniejsza, najodważniejsza i niepokonana, a zarazem niezwykle delikatna i krucha, co autorka nieustannie przypominała czytelnikom i opisywała kolejne wybite stawy bohaterki niemalże podczas każdej ważniejszej akcji. Pojawienie się bliskiej osoby z przeszłości Xadena okazało się kolejną cegiełką do męczących rozważań i niezrozumiałych zachowań Violet - dziecinne przepychanki i nieuzasadniona zazdrość odrobinę zepsuły mi postrzeganie jej osoby i odebrały przyjemność z czytania. Dużym plusem okazał się sceny batalistyczne (gdy się pojawiają, mrożą krew w żyłach i zapierają dech w piersiach) oraz rebelia. Zakończenie zdecydowanie szokuje, wbija w fotel i gra na emocjach czytelnika.

“Iron Flame” to obowiązkowa lektura dla każdego miłośnika smoków, gorących wątków romantycznych oraz magicznych, a zarazem niezwykle brutalnych światów. To niewymagająca książka przemycająca między wierszami ważne wartości i ukazująca miłość nie tylko tą budującą, ale i mającą destrukcyjny wpływ na człowieka oraz uczy o poświęceniu, lojalności i prawdziwej przyjaźni opartej na zaufaniu. Oprócz fantastycznie wykreowanego świata i postaci, których łatwo pokochać, gwarantuje całą gamę emocji - liczne intrygi, sceny łamiące serce, zapadające głęboko w pamięć, romantyczne oraz frustrujące. Jeśli nie przekonało Was jeszcze to obłędne wydanie (z tłumaczeniem nieco odbiegającym od perfekcji), z pewnością zrobią to smoki i ich cięte riposty (lub groźba spalenia smoczym ogniem). Po lekturze nasunęło mi się również przemyślenie - warto doceniać każdą chwilę w życiu, bo bardzo łatwo utracić to, o co walczymy i na czym nam najbardziej zależy. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

“W pewnym momencie, prawdopodobnie podczas drugiego roku, zdasz sobie sprawę, że zaufanie, jakim darzysz swoich przyjaciół i rodzinę, nie ma nic wspólnego z lojalnością, jaką rozwijasz wobec własnej drużyny.”

Uczelnia Wojskowa Basgiath jest areną, gdzie brutalny Odsiew wydaje się być jedy...

Rozwiń

Zwiń

“Żadne z nich nie mogło poszczycić się dużym gronem znajomych, jednak nic nie podnosi na duchu tak bardzo, jak możliwość dzielenia swojej samotności z kimś innym. Szczególnie z kimś dla siebie tak ważnym.”

Nicolas ma jeden cel w życiu - stworzyć sobie duszę, bez której się urodził. Aby rozwinąć swe magiczne umiejętności i choć odrobinę zbliżyć się do przeznaczenia, wyrusza na studia do Akademii Czarnoksięskiej. Chłopak nie spodziewa się jednak, że poznanie tajemniczej adeptki, Mai, może pokrzyżować wszystkie jego plany oraz ściągnąć na oboje śmiertelne niebezpieczeństwo. Zapuszczając się do akademickiej biblioteki w poszukiwaniu wiedzy, Nikolas trafia na niezwykle starą i zakazaną księgę, będącą własnością okrutnego czarnoksiężnika. Zabierając ją ze sobą, ściąga na siebie niebezpieczeństwo i rozpoczyna nieustanną walkę nie tylko o miejsce na uczelni. Gra toczy się o znacznie wyższą stawkę, o życie. Maja natomiast musi się zmierzyć z konsekwencjami własnych decyzji, które zostały przez nią podjęte dawno temu.

“Między nami jest Śmierć” to książka, która już od pierwszych stron wciąga czytelnika w wir wydarzeń i oczarowuje niesamowitym klimatem mrocznej akademii magicznej z niepowtarzalnymi osobliwościami oraz ciekawymi zajęciami, mającymi na celu wykształcenie przyszłych czarowników i czarnoksiężników. Całość lekko daje klimat Hogwartu, przez co z wielką chęcią miałoby się ochotę rozpocząć naukę magii w murach tejże akademii. Niestety, aby się na nią dostać, trzeba zdać egzaminy na najwyższym poziomie. Autor wykreował od podstaw intrygujący świat pełen zapierających dech w piersiach widoków, niespotykanych stworzeń oraz wszechobecnej magii, nie tylko tej dobrej, ale i niszczycielskiej. Przyjemny w odbiorze, barwny styl Patryka Żelaznego sprawia, że z łatwością można przenieść się w głąb lasu, usłyszeć szum liści, poczuć muśnięcia wiatru na twarzy oraz zapach kurzu i starych ksiąg charakterystyczny dla wielkich bibliotek. Odrobinę brakowało mi głębszego zarysowania świata, przedstawienie panujących w nim zasad i fundamentów, na których by się to wszystko opierało. Historia świata, akademii oraz opisy pozwalające poczuć potęgę tego miejsca i magię zaklętą w jej murach z pewnością nadałaby jeszcze więcej kolorów lekturze. Na uwagę zasługuje interesująca kreacja bohaterów oraz budowanie relacji między nimi. Mimo że Nicolas i Maja są swoim zupełnym przeciwieństwem (niczym księżyc i słońce), jednak ich charaktery idealnie się dopełniają, przez co wiele mogą się od siebie nauczyć. Nicolas to wycofany, zamknięty w sobie i pozbawiony emocji bohater, próbujący zrozumieć siebie, stworzyć sobie duszę oraz znaleźć swoje miejsce na świecie. Często nie rozumie emocji i uczuć, jakie targają Mają i sam nie potrafi ich wyrazić, jednak nadrabia chłodnym podejściem do pojawiających się problemów oraz determinacją w dążeniu do obranego celu. Wybory i decyzje chłopaka stopniowo kształtowały jego charakter i przyszłość, a wraz z biegiem wydarzeń czytelnik mógł obserwować wewnętrzną przemianę tego bohatera. Maja jest jego kompletnym przeciwieństwem, a ciepło promieniujące od tej dziewczyny skutecznie wpływa na chłodne zachowania Nicolasa. Żywiołowa, wygadana i empatyczna, z łatwością dostrzega dobro i piękno tam, gdzie inni go nie widzieli. Jej emocjonalność i chęć pomocy niejednokrotnie ściągały na nią poważne kłopoty. Bohaterowie drugoplanowi nie byli jedynie tłem dla całej historii, lecz aktywnie w niej uczestniczyli. Moim ulubieńcem okazał się profesor Migellan, który odrobinę przypominał mi Snape’a z “Harry'ego Pottera”. Otaczająca go aur tajemniczości, zrzędliwość, a także cięty język zdecydowanie przypadły mi do gustu. Dialogi między bohaterami wręcz ociekały sarkazmem, były pełne dobrego i wyważonego humoru, a przede wszystkim okazały się autentyczne. Pojawił się również motyw śmierci, która nie była jedynie symbolem - aktywnie brała udział w przedstawionych wydarzeniach oraz miała wpływ na decyzje bohaterów i ich dalsze losy. Liczne intrygi, niespodziewane zwroty, a także wartka akcja nie pozwalała się nudzić nawet przez chwilę, przez co trudno było oderwać się od lektury. Na uwagę zasługuje również zakazana księga z runami, od której wszystko się zaczęło. Pomysł ze stworzeniem okładki na wzór księgi zmarłego czarnoksiężnika niesamowicie przypadł mi do gustu. Delikatnie brakowało mi czarowania, rzucania zaklęć i magicznych pojedynków, jednak i bez tego świetnie się bawiłam. Zaskakujące zakończenie pozostawiło po sobie lekki niedosyt, a rozwiązanie nie do końca mnie usatysfakcjonowało, jednak epilog sugeruje, że owy tom może być jedynie wstępem do znacznie szerszej historii, która przeniesie losy Nikolasa na zupełnie inny poziom.

“Między nami jest Śmierć” to historia o poszukiwaniu własnej drogi oraz odnajdywaniu siebie, o rodzącej się przyjaźni i jej sile, a także o wyborach i decyzjach, które mogą być nieodwracalne w skutkach. To niezwykle udany i zaskakujący debiut z oryginalnym pomysłem na fabułę i intrygującym wykonaniem. Zdecydowanie przekonał mnie wątek z brakiem duszy i szukaniem sposobów, by ją sobie stworzyć. Wisienką na torcie okazał się pakt ze śmiercią oraz walka z nią o największy skarb, jaki może posiadać człowiek, o życie. Wszechobecna magia, magiczne istoty, sarkazm i bohaterowie, których łatwo polubić, to nie wszystko, co gwarantuje ta książka. Zabierzcie swoje pióra i razem ze mną przekroczcie mury Akademii Czarnoksięskiej, gdzie wszystko staje się możliwe!

“Żadne z nich nie mogło poszczycić się dużym gronem znajomych, jednak nic nie podnosi na duchu tak bardzo, jak możliwość dzielenia swojej samotności z kimś innym. Szczególnie z kimś dla siebie tak ważnym.”

Nicolas ma jeden cel w życiu - stworzyć sobie duszę, bez której się urodził. Aby ro...

Rozwiń

Zwiń

“Los rozdaje karty i może próbować sprzyjać pewnym zdarzeniom, ale ostatecznie jesteśmy wolni i sami decydujemy o sobie. Nigdy w to nie wątp.”

Emilia zrobi wszystko, by odkryć tajemnicę morderstwa swojej siostry bliźniaczki oraz zemścić się na sprawcach niepotrzebnego rozlewu krwi wśród czarownic. Szukając wendety, nie cofnie się nawet przed zawarciem paktu z jednym z Książąt Piekieł oraz przyrzeczenia swojej ręki samemu diabłu. Pojawiając się w Piekle, wiedźma powinna pamiętać, że nikomu nie można ufać, a niebezpieczeństwo może przyjść z najmniej oczekiwanej strony. Wystawiona na liczne pokusy i grzechy, Emilia będzie musiała się zmierzyć z samotnością oraz narastającymi sprzecznymi uczuciami w stosunku do Pana Gniewu. Demon kieruje się własnym interesem, nie zważając na sojusz łączący go z Emilią w świecie śmiertelnych, co wywołuje w dziewczynie frustrację. Gdy pożądanie miesza się z nienawiścią, a płomienne uczucia biorą górę, prawdziwa natura demona i jego mroczne intrygi boleśnie dają o sobie znać.

Drugi tom cyklu “Królestwo Nikczemnych” zabiera czytelnika wprost do Piekieł, gdzie nic nie jest takie, jak może się wydawać. Autorka w niecodzienny i nieco odbiegający od klasycznych wyobrażeń sposób przedstawia podziemne królestwo, gdzie zamiast wszechobecnego gorąca, smoły i mroku panuje przenikający chłód, ziemia pokryta jest grubą warstwą śniegu, a Książęta mieszkają w pałacach ociekających bogactwem. Nadało to powiewu świeżości, i mimo że pomysł ten zdecydowanie przypadł mi do gustu, to zabrakło w nim dreszczyku grozy, czyhającego wszędzie niebezpieczeństwa i być może odrobiny okrucieństwa, będącego nieodłącznym elementem Piekieł. Czytelnik częściej jest jedynie ostrzegany o zagrożeniu, niż doświadcza go na własnej skórze. Przeniesienie miejsca akcji pozwoliło również z bliska przyjrzeć się innym grzechom (nie tylko Gniewowi), zagłębić w odmienne zachowania i obyczaje panujące między Kręgami oraz poznać niektórych Książąt Piekieł. Wyczuwalny w poprzednim tomie włoski klimat i dobiegające zewsząd aromaty przypraw zanikają na rzecz nużących opisów kreacji, sal balowych i sukien, które prezentowane są czytelnikowi z najmniejszymi szczegółami. W pewnym momencie miałam ochotę je po prostu pomijać, gdyż nie wnosiły nic kluczowego do fabuły. Podobnie jak przemyślenia Emilii, które nie dość, że nieustannie się powtarzały, to na dodatek były o niczym i również do niczego nie prowadziły. Jej rozterki sercowe oraz ciągłe wahanie się między skonsumowaniem małżeństwa z Panem Gniewu a wbiciem mu sztyletu prosto w serce w pewnym momencie stały się męczące i powodowały jedynie ból głowy. Wraz z biegiem wydarzeń w głównej bohaterce zachodzi subtelna zmiana, która niestety nie ma nic wspólnego z jej charakterem. Nadal jej zachowania są dość nieprzemyślane, nie bierze pod uwagę konsekwencji wynikających z popełnionych czynów, jednak pod względem seksualnym staje się znacznie odważniejsza, nieco wulgarna i nie boi się brać tego, co chce w danej chwili. W porównaniu do pierwszego tomu, w “Królestwie Przeklętych” akcja zwalnia, fabularnie dzieje się niewiele, a mocny element książki, jakim jest poszukiwanie mordercy Vittorii, schodzi na dalszy plan. Autorka skupia się tutaj na wątku romantycznym i budowaniu relacji między Emilią a Panem Gniewu. Mimo że jest ona skomplikowana i brakuje jej autentyczności, dość przyjemnie obserwuje się ich zmagania. Jednym z większych minusów były dla mnie dialogi pełne niedopowiedzeń i tajemnice, w których bardzo łatwo można się pogubić. Część z nich okazała się naciągana i na siłę, sekret gonił sekret, przez co podczas lektury czułam się zagubiona. Natomiast zakończenie ponownie zaskakuje i wywraca znany czytelnikowi świat do góry nogami, dzięki czemu ma się ochotę sięgnąć po kolejny tom i rozwikłać wszystkie tajemnice.

“Królestwo Przeklętych” na tle pierwszego tomu wypada trochę gorzej, jednak książka ta ma w sobie coś, przez co chce się do niej wracać i myśli się o niej nawet po odłożeniu lektury. Mam wrażenie, że tym czymś, a raczej kimś, jest Pan Gniewu oraz nieustanne poszukiwanie mordercy Vittorii. Smaku dodają również tajemnice i intrygi - gdy wydaje się, że już wiemy wszystko, okazuje się, że autorka wodzi nas za nos i nie wiemy zupełnie nic. Brakowało mi matactwa i intryg u samych Piekielnych Książąt oraz lepszej kreacji Piekła i rozbudowania otaczającego świata, co mogłoby dodać pikanterii całej historii. Niemniej, książkę czytało się przyjemnie. To dobra i niewymagająca (oprócz pokładów cierpliwości) lektura na wieczór z wątkiem romantycznym, licznymi zagadkami do rozwikłania oraz frustrująco dokładnymi opisami kreacji ubieranych przez bohaterów. Relacja między Emilią i Panem Gniewu, niesamowite opisy otoczenia i klątwy sprawiły, że z pewnością sięgnę po finalny tom.

“Los rozdaje karty i może próbować sprzyjać pewnym zdarzeniom, ale ostatecznie jesteśmy wolni i sami decydujemy o sobie. Nigdy w to nie wątp.”

Emilia zrobi wszystko, by odkryć tajemnicę morderstwa swojej siostry bliźniaczki oraz zemścić się na sprawcach niepotrzebnego rozlewu krwi wśród c...

Rozwiń

Zwiń