Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Panie doktorze, proszę zaliczyć mi przedmiot.

Panie doktorze, proszę zaliczyć mi przedmiot.

Niestety jest to najsłabsza część świata wykreowanego przez Abercrombiego. Jej główną wadą, jest antologiczna struktura. Tak jak w przypadku wielu zbiorów opowiadań, zdarzają się lepsze i gorsze. Niektóre postaci zyskały na dodatkowym kontekście z opowiadań (Logen, Glokta, Bethod), w przypadku innych, były one zupełnie zbędne (Płoszka). Moim osobistym faworytem jest opowiadanie "Wolność!", które jest niezwykle zabawne, ale tylko jak się czytało poprzednią powieść. Historie o Shev i Javre w większości nieangażujące.

Niestety jest to najsłabsza część świata wykreowanego przez Abercrombiego. Jej główną wadą, jest antologiczna struktura. Tak jak w przypadku wielu zbiorów opowiadań, zdarzają się lepsze i gorsze. Niektóre postaci zyskały na dodatkowym kontekście z opowiadań (Logen, Glokta, Bethod), w przyp...

Rozwiń

Zwiń

Wydaje mi się że jest lepszy niż ostatnie sdandalone'y. Na pewno lepszy niż "Bohaterowie", trochę lepszy niż "Zemsta...". Szanuję eksperymentalność kolejnych książek, i osadzenie tej w klimacie westernu. Znakomicie działają wracający bohaterowie. Cosca jest tu zupełnie zdegenerowany, ale działa to zaskakująco zgodnie z duchem postaci. Wraca też pewien stary znajomy, który jest chyba postacią ciekawszą niż w poprzednich książkach. Mamy też w niektórych momentach przepiękną prozę.

KRYTYKA: Po pierwsze zdaje mi się, że Abercrombie chciał napisać zwykły western, a świat pierwszego prawa raczej mu w tym przeszkadzał niż pomagał. Poza wracającymi bohaterami nie ma tu niczego, co jest wyjątkowego dla tego świata, jest za to sporo elementów zerżniętych z mitologii dzikiego zachodu. Po drugie: tempo. Po mocnym początku następuje znaczne spowolnienie akcji na następne kilkadziesiąt stron, wcześniejsze części radziły sobie z tym lepiej. Po trzecie: bohaterowie są raczej miałcy. Poza znajomymi twarzami żadna z nowych postaci nie wywołała u mnie szybszego bicia serca, a szkoda.

Książka jest dobra, z resztą jeśli sięgnęliście po pięć poprzednich części, to po tą też sięgniecie.

Jako dodatkowy kontekst polecam obejrzeć film "Bez Przebaczenia" Eastwooda. Joe ewidentnie się nim inspirował, niektóre wątki jawnie są stamtąd zaczerpnięte, z resztą z sukcesem.

Wydaje mi się że jest lepszy niż ostatnie sdandalone'y. Na pewno lepszy niż "Bohaterowie", trochę lepszy niż "Zemsta...". Szanuję eksperymentalność kolejnych książek, i osadzenie tej w klimacie westernu. Znakomicie działają wracający bohaterowie. Cosca jest tu zupełnie ...

Rozwiń

Zwiń

Sięgnąłem obejrzawszy film Scorsese i zdecydowanie się nie zawiodłem.

Przede wszystkim znakomicie poprowadzona narracja. Zmiany między pierwszo a trzeciosoobową narracją działają świetnie, podobnie jak elementy powieści epistolarnej.

Najlepsze jednak są pytania moralne jakie zadaje powieść. Jak zachowa się człowiek wierzący w obliczu takiego cierpienia? Czy ostatni czyn protagonisty to poświęcenie, czy tchórzostwo? Czy chrześcijaństwo w Japonii ma w ogóle racje bytu? Te rozważania były frapujące, nawet z perspektywy osoby niewierzącej.

Dodatkowym plusem jest fakt, że książka jest krótka, i historia nie jest przez to rozciągnięta. Autor nie marnuje czasu.

Jeszcze słowo o polskim wydaniu z 2017. Nie cierpię filmowych okładek, ale sama zawartość książki ją wynagradza. Świetnie prezentują się dekoracyjne inicjały, czcionka jest przyjemna, a do tego mamy ubogacające lekturę przypisy i posłowie. Rzadko kiedy zwracam uwagę na to, jak książka jest wydana, a tu - przyjemna niespodzianka.

Sięgnąłem obejrzawszy film Scorsese i zdecydowanie się nie zawiodłem.

Przede wszystkim znakomicie poprowadzona narracja. Zmiany między pierwszo a trzeciosoobową narracją działają świetnie, podobnie jak elementy powieści epistolarnej.

Najlepsze jednak są pytania moralne jakie zadaje pow...

Rozwiń

Zwiń

Bałem się wielu stron bezmyślnego naparzania się, ale Abercrombie zaludnia swój świat wieloma bohaterami z których perspektywy obserwowanie tych wydarzeń staje się ciekawsze.

Mamy różne perspektywy na bitwę. Są tu weterani, zmęczeni swoją pracą, psychopaci, kochający zabijanie, oportuniści widzący w wojnie ścieżkę kariery i młodzi idealiści, których marzenia wkrótce spotkają się z rzeczywistością. W większości nie są to tropy wyjątkowo odkrywcze, jednak autor prowadzi je w bardzo efektowny sposób. Jest to powieść antywojenna, ale przez to, że widzimy tu całe spektrum perspektyw, uniknięto płytkiego moralizowania.

Ponadto lepiej poznajemy drugo i trzecioplanowych bohaterów "Pierwszego prawa". Z postaci o których nie wiedzieliśmy prawie nic (Calder, Bremer dan Gorst) stają się jednymi z najciekawszych bohaterów.

Bałem się wielu stron bezmyślnego naparzania się, ale Abercrombie zaludnia swój świat wieloma bohaterami z których perspektywy obserwowanie tych wydarzeń staje się ciekawsze.

Mamy różne perspektywy na bitwę. Są tu weterani, zmęczeni swoją pracą, psychopaci, kochający zabijanie, oportuniś...

Rozwiń

Zwiń

Zaskakująco w niektórych aspektach książka się nie zastarzała w cale, w innych bardzo.

Zdecydowanie dobrze wypada szkatułkowa narracja, oraz wszystkie filozoficzne implikacje powieści. Bardzo ciekawie wypada Frankenstein i jego "potwór", autorce udaje się stworzyć postacie niejednoznaczne moralnie, co wypada szczególnie ciekawie biorąc pod uwagę wszelkie popkulturowe przetworzenia tej historii. Dobrze też wypada fabuła, w której brakuje dłużyzn.

Co działało mniej, to romantyczny patos i podniosłość niektórych scen. Postacie wygłaszające trwające kilka stron monologi używając większego niż życie słownictwa to coś uroczo staromodnego. Ale trzeba powieść Shelley przyjąć z całym dobrodziejstwem inwentarza.

Zaskakująco w niektórych aspektach książka się nie zastarzała w cale, w innych bardzo.

Zdecydowanie dobrze wypada szkatułkowa narracja, oraz wszystkie filozoficzne implikacje powieści. Bardzo ciekawie wypada Frankenstein i jego "potwór", autorce udaje się stworzyć postacie niej...

Rozwiń

Zwiń

Ciężko coś napisać, bo to taki sam poziom i forma jest taka sama jak tom poprzedni. Tym razem więcej uwagi autor poświęca Anglii, mamy też pierwszy większy przeskok czasu.

Z plusów można wymienić to z jaką lekkością autor przeprowadza czytelnika przez zawiłe relacje dynastyczne i intrygi polityczne, unikając narracyjnego chaosu. Ciekawe też są krótkie momenty w których autor komentuje praktyki XIV-wiecznych władców z perspektywy współczesnej mentalności.

Znakomita lekcja historii, ciekawa jest nawet lektura przypisów.

Ciężko coś napisać, bo to taki sam poziom i forma jest taka sama jak tom poprzedni. Tym razem więcej uwagi autor poświęca Anglii, mamy też pierwszy większy przeskok czasu.

Z plusów można wymienić to z jaką lekkością autor przeprowadza czytelnika przez zawiłe relacje dynastyczne i intrygi...

Rozwiń

Zwiń