Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na praskiej bibliotece poszukiwałem Arystofanesa, ale jak czasem to się zdarza – spojrzałem na adres nie tej praskiej biblioteki. Jednak by wyprawa nie była całkiem bez sensu, skorzystałem, że był bardzo uwidoczniony dział dla nastolatków… także wypożyczyłem od razu 4 tytuły strasznej historii, dobrze znanej za dziecka tymbardziej że w moich rodzinnych stronach raczej były tylko pojedyncze sztuki tych książek, więc dodatkowy atut "to skorzystanie z nowości”

Sam tytuł „Okrutni Rzymianie” – muszę przyznać pochłonąłem raptem w dwa dni – co nie jest wyczynem ze względu chociażby na format. Sama lekkość i kompilacja anegdotek na tytułowych okrutnych Rzymian, w taki nieco obrazoburczy sposób, z umiarkowanym poszanowaniem „nobliwych” Rzymian – bo to prawda jest że mamy głęboko wryte marmurowe obliczę pomników Rzymu, odrzucając często z świadomości to, że one były często mocno pstrokate w wszystkich kolorach tęczy. W związku z czym często niewiele się różniąca od kolorowych dewocjonaliów – po prostu farba z nich fizycznie znikła zostawiając samą skałę ...
Problem pewnego rodzaju krwawości Rzymu, w czasach w których może, aż tak nie powinniśmy się może w to wdawać, bo co by nie mówić to trochę przykładanie dzisiejszych standardów do czasów całkiem odmiennych, dobrze autorzy ugryźli pokazując problem w tym, że krwawe łaźnie i masakry Rzym w pewien sposób „zdemokratyzował” czyniąc z etruskiego zwyczaju może i nieco dziwnego, składania ofiary na pogrzebie ważnej osoby na grobie szoł, w pełnym tego współczesnym znaczeniu. Trudno mi to stopniować, ale jest w tym coś jednak niepokojącego jak się nad tym zastanowić. Kary śmierci i długo potem były rozrywką dla gawiedzi, ale jednak rzymski rozmach w tej kwestii jest faktycznie unikalna bo była wręcz częścią systemu.
Ta ewolucja tego procesu, z konkretnymi datami i anegdotycznymi cytatami z łacińskich i greckich historyków o igrzyskach, były naprawdę interesujące, szczególnie. że wcześniej aż tak się nigdy tym nie interesował.
Co do dat i anegdot – muszę przyznać, że tak jako 13 latkowi do głowy nie przyszło pomyśleć o przypisach tak tutaj czasem aż mnie skręcało by sprawdzić skąd dany czasem szokujący fakt jest wzięty ( może to oznaka starości … ). Jako laik i osoba bez wykształcenia historycznego – posłużyłem się na szybko w pytaniach googlem, ale ciężko było mi coś w źródłach – trochę chat gpt rzucił mi wątpliwości w niektórych sprawach, że źródła na których autor prawdopodobnie się opiera są krytykowane – szczególnie podejrzane są sztuki teatralne w której w finale przy śmierci bohatera sztuki, podstawiono skazańca i faktycznie go zabijano. Może kwestia większego krytycyzmu w środowisku naukowym, niż te ponad 20 lat temu kiedy pisano tą książkę.
Na pewno książki będę próbował wcisnąć jakiemuś przedstawicielowi młodszemu pokoleniu, bo brakuje takich pozycji – nawet jeśli w pewnych momentach nie dopowiada czy częściowo koloryzuje sprawę na rzecz atrakcyjności tytułu – ale potrafi zaciekawić tematem na tyle by później samemu się wgłębiać. Z jakiejś strony z recenzją całej serii ktoś fajnie zauważył że książka celując w wiek 8-14 lat dobrze zrozumieli pewno niezrozumiała fascynację w tym wieku na temat krwi i śmiertelności dla młodego człowieka. Nie umiem określić co jest tego przyczyną – ale faktycznie jak się nad tym zastanowić coś w tym jest.
Podsumując bardzo fajne, może bym przypisami bym nie pogardził, ale przypisy tu są przydatne tylko dla tych, co nie byli adresatami książki więc…

Na praskiej bibliotece poszukiwałem Arystofanesa, ale jak czasem to się zdarza – spojrzałem na adres nie tej praskiej biblioteki. Jednak by wyprawa nie była całkiem bez sensu, skorzystałem, że był bardzo uwidoczniony dział dla nastolatków… także wypożyczyłem od razu 4 tytuły strasznej historii, dobrze znanej za dziecka tymbardziej że w moich rodzinnych stronach raczej były...