Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Łazarewicz mnie wprost porwał stylem w jaki opisuje najgłośniejszą sprawę kryminalną II RP. Drobiazgowo przygląda się procesowi Rity Gorgonowej i wiernie odtwarza atmosferę przedwojennego Lwowa, który w rozgorączkowaniu żył tą sprawą jeszcze wiele lat później. W przeciwieństwie jednak do tłumu nie pozwala sobie na tak łatwe ferowanie wyroku. Podsuwa akta sprawy, konfrontuje ze sobą świadków i zostawia czytelnikowi przestrzeń do namysłu. Brzmi to wszystko jak kryminał Agaty Christie jednak sprawa dotyczy postaci z krwi i kości, a minione niemal stulecie wcale nie zaciera i wygładza obrazu tych dramatycznych wydarzeń. Dla wielu sprawa zabójstwa Zarembianki do dzisiaj nie jest jednoznacznie rozwiązana, a los Gorgonowej napiętnowanej przez lata jest być może czarną karta wymiaru sprawiedliwości.

Łazarewicz mnie wprost porwał stylem w jaki opisuje najgłośniejszą sprawę kryminalną II RP. Drobiazgowo przygląda się procesowi Rity Gorgonowej i wiernie odtwarza atmosferę przedwojennego Lwowa, który w rozgorączkowaniu żył tą sprawą jeszcze wiele lat później. W przeciwieństwie jednak do tłumu nie pozwala sobie na tak łatwe ferowanie wyroku. Podsuwa akta sprawy, konfrontuje...

Dobry reportaż portretujący nie tylko historię epidemii HIV ale również wirusa homofobii, którym zakaziło się polskie społeczeństwo na dekady. Ta książka to dowód na stwierdzenie, że w przypadku zbiorowego omamu nie ma miejsca na naukę, a i w XX wieku tłum potrafił zebrać się gromadą trzymając w dłoniach widły grożąc „innym” śmiercią w płomieniach [sic!]. Przerażająca historia głupoty i systemu, który od tłumu nauczył się wykluczać. Aktualna dzisiaj w dobie Internetu i farm trolli, które liczebnością potrafią mieszać w głowach zakrzykując głosy rozsądku i naukowe fakty.

Dobry reportaż portretujący nie tylko historię epidemii HIV ale również wirusa homofobii, którym zakaziło się polskie społeczeństwo na dekady. Ta książka to dowód na stwierdzenie, że w przypadku zbiorowego omamu nie ma miejsca na naukę, a i w XX wieku tłum potrafił zebrać się gromadą trzymając w dłoniach widły grożąc „innym” śmiercią w płomieniach [sic!]. Przerażająca...

Postaci groteskowe, a sama historia to totalny kicz. Podejrzewam, że podobne tempo mają peruwiańskie telenowele, a ta dla niepoznaki była przyozdobiona porwaniem. Na ponad czterystu stronach akcja toczy się ślimaczym tempem, od czasu do czasu przyspieszona dziwacznymi zrządzeniami losu. Postaci głównych bohaterów oraz pobocznych - w tym przypadku ich rodziców są utkane wyjątkowo prosto. Nastoletnie, wulgarne żarty męczą już po kilkudziesięciu stronach, a właściwie to na nich opiera się cała fabuła. Dorośli przedstawieni w książce są jeszcze bardziej irytujący. Przewidywalni, ograniczeni do jednej cechy - smutku, alkoholizmu, luzackiego podejścia - dosłownie każdemu po jednej i ani więcej. Dotrwałem do końca, bo myślałem że może coś ważnego wydarzy się na końcu ale nic z tych rzeczy. Ckliwe zakończenie banalnej historyjki.

Postaci groteskowe, a sama historia to totalny kicz. Podejrzewam, że podobne tempo mają peruwiańskie telenowele, a ta dla niepoznaki była przyozdobiona porwaniem. Na ponad czterystu stronach akcja toczy się ślimaczym tempem, od czasu do czasu przyspieszona dziwacznymi zrządzeniami losu. Postaci głównych bohaterów oraz pobocznych - w tym przypadku ich rodziców są utkane...