Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyszedł czas na zmierzenie się z „Guzikożercą” i choć to książka, którą znajdziecie zapewne w kategorii „Dla dzieci” to jednak myślę, że treść jest atrakcyjna i ważna także dla starszych czytelników.
Głównym bohaterem i jednocześnie narratorem jest 5 letni Leon. Wpuszcza nas on do swojej głowy i przedstawia świat widziany oczami osoby w spektrum. Pokazuje nagromadzenie bodźców, ale także prezentuje z jakim niezrozumieniem i problemami komunikacyjnymi spotyka się na co dzień. Zwraca także uwagę, że to co przyjęte jako standard, jako coś „normalnego” niekoniecznie takie jest dla każdego. I to tylko od nas zależy czy spróbujemy to zaakceptować.

Trudna to książka, bo pomimo, że część fragmentów wzbudzi w czytelnikach uśmiech, to jednak po głębszym zastanowieniu okaże się, że właśnie daliśmy się złapać, złapać w pułapkę niezrozumienia. I myślę, że jeśli po lekturze dojdzie się do takiego wniosku to można powiedzieć, że pozycja ta skutecznie edukuje i uświadamia.

Podsumowując- moim zdaniem po „Guzikożercę” sięgać należy*. Ze swojej strony polecam też w tej tematyce „Barwne cienie i nietoperze” oraz „Dziwny przypadek psa nocną porą”.

*nikt nie sprawdza czy kupujecie to dla siebie czy dla dziecka

Przyszedł czas na zmierzenie się z „Guzikożercą” i choć to książka, którą znajdziecie zapewne w kategorii „Dla dzieci” to jednak myślę, że treść jest atrakcyjna i ważna także dla starszych czytelników.
Głównym bohaterem i jednocześnie narratorem jest 5 letni Leon. Wpuszcza nas on do swojej...

Rozwiń

Zwiń

Infermiterol, węglan litu, ambien, trazodon, ativan, xanax, lunesta, valium. Tylko tyle, albo aż tyle by zapewnić sobie rok błogiego snu, przerywanego jedynie krótkimi wyjściami do lokalnego sklepu i seansami filmowymi, koniecznie przy wykorzystaniu magnetowidu na kasety VHS. Od pierwszych stron uderza zdecydowanie bohaterki do podjęcia tego planu. Im dalej w las tym jest jednak trudniej. Pojawiają się efekty uboczne, ale także na pierwszy plan wychodzą przyczyny podjęcia tego typu decyzji. Ciekawa to próba przejścia żałoby, pokonania własnych demonów.

Trudna była to dla mnie lektura przez mniej więcej pierwszą połowę, jednak im lepiej poznawałem powody decyzji bohaterki tym bardziej ta książka mnie pochłaniała. I choć nie było tu może takiego efektu „wow” jak przy „Lapvonie” to pomysł i realizacja są na bardzo wysokim poziomie. Było dobrze po prostu.

Infermiterol, węglan litu, ambien, trazodon, ativan, xanax, lunesta, valium. Tylko tyle, albo aż tyle by zapewnić sobie rok błogiego snu, przerywanego jedynie krótkimi wyjściami do lokalnego sklepu i seansami filmowymi, koniecznie przy wykorzystaniu magnetowidu na kasety VHS. Od pierwszych...

Rozwiń

Zwiń

Bezimienna bohaterka nakreśla nam portret swojej rodziny. Rodziny dotkniętej alkoholizmem. Pokazuje matkę, która nie potrafi lub nie chce nawiązać relacji z córką. Ojca, alkoholika, zagubionego w swoim nałogu. Babki, pełne bezradności, próbujące na siłę godzić małżonków. Na koniec pozostaje narratorka, która próbuje wytłumaczyć sobie i czytelnikowi to co się dzieje, szuka swojego miejsca w świecie, chce być w tej rodzinie zauważona. To co jednak otrzymuje ciężko nazwać rodzicielską miłością.

Bardzo prawdziwie przedstawione zostały tu realia dorastania w latach 90. Próby usprawiedliwiania patologii, przemoc, a to wszystko pod płaszczykiem wiary, pod okiem ikon spoglądających ze ścian opisywanych miejsc.

Lektura krótka, jednak zapadająca w pamięci. Mówię jak było.

Bezimienna bohaterka nakreśla nam portret swojej rodziny. Rodziny dotkniętej alkoholizmem. Pokazuje matkę, która nie potrafi lub nie chce nawiązać relacji z córką. Ojca, alkoholika, zagubionego w swoim nałogu. Babki, pełne bezradności, próbujące na siłę godzić małżonków. Na koniec pozostaj...

Rozwiń

Zwiń

„Mona” to powieść skupiona wokół młodej, peruwiańskiej pisarki, która udaje się na „Meeting” podczas, którego jednemu z obecnych tam autorów wręczona zostanie nagroda literacka. Samą bohaterkę poznajemy w drodze do Szwecji, gdzie organizowane jest spotkanie, zarysowane są także nieznacznie wydarzenia z dni poprzedzających wyjazd, które to wydarzenia oprócz śladów fizycznych, jakimi są liczne siniaki, pozostawiły ogromny bagaż emocjonalny. Wraz z przebiegiem spotkań literackich oraz spotkań pomiędzy autorami, oczywiście zakrapianych alkoholem, demony wydarzeń sprzed wyjazdu stopniowo się uwalniają.

Nie ukrywam, że finał rzeczywiście był nieco zaskakujący i pozwolił spojrzeć na kreację postaci w zupełnie inny sposób. Jednak mam wrażenie, że troszeczkę nie trafiłem z tą pozycją w swoje gusta. Jest filozoficznie, ale czyta się to płynnie, jednak wyjątkowych wątków, czy celnych prztyczków w nos skierowanych do grona pisarek i pisarzy jakoś nie potrafiłem odnaleźć. Mimo to nie czuję się zobligowany do jakiejś ogromnej krytyki, bo od pewnego momentu miałem poczucie, że nie jest to książka dla mnie.

„Mona” to powieść skupiona wokół młodej, peruwiańskiej pisarki, która udaje się na „Meeting” podczas, którego jednemu z obecnych tam autorów wręczona zostanie nagroda literacka. Samą bohaterkę poznajemy w drodze do Szwecji, gdzie organizowane jest spotkanie, zarysowane są także nieznacznie...

Rozwiń

Zwiń

„Swobodne wpadanie” to powieść o relacji. Córka i ojciec w wyniku historii kryminalnej „skazani” są na wspólne przebywanie pod jednym dachem. I może nie byłoby w tym nic wyjątkowego gdyby nie zaszłości, urazy z dzieciństwa, które w zasadzie przez wiele lat ich relację torpedowały. Dla córki sytuacja staje się drogą do swoistego rewanżu, odpłacenia za to co było, a co nie zostało przepracowane, naprawione. Ojciec staje się zaś męczennikiem, wolnym ptakiem zamkniętym w czterech ścianach. Ciekawa jest ta zamiana gdzie w zasadzie ten który kiedyś skrzywdził staje się nagle ofiarą.

Co wyróżnia tę książkę to z pewnością piękny, poetycki język, można się konstrukcją zdań napawać. Na uwagę zasługuje też plastyczność tekstu, który oddaje gęstą, emocjonalną atmosferę, a także daje spore pole do popisu dla wyobraźni.

Całość objęta jest okładką, która wyróżni się na półce. I choć to książka objętościowo na dwa wieczory to moim zdaniem nie trzeba się spieszyć. Ja jestem na tak.

„Swobodne wpadanie” to powieść o relacji. Córka i ojciec w wyniku historii kryminalnej „skazani” są na wspólne przebywanie pod jednym dachem. I może nie byłoby w tym nic wyjątkowego gdyby nie zaszłości, urazy z dzieciństwa, które w zasadzie przez wiele lat ich relację torpedowały. Dla córk...

Rozwiń

Zwiń

„Guguły” to podróż do lat osiemdziesiątych. Narracja prowadzona jest z perspektywy kilkuletniej Wioli, która z pewnością stanowi alter ego autorki. Treść stanowi zbiór krótkich historii, które w zasadzie zawierają pełne spektrum emocji i wydarzeń, od radości po smutki, od pierwszych miłości po śmierć. Nie ma tutaj koloryzowania, życie pokazane jest takim jakie jest w rzeczywistości, a perspektywa dziecka jest jak najbardziej trafna i dobrze zobrazowana. Choć to czasy PRL myślę, że każdy, nawet nie pamiętający czasów komunizmu, znajdzie tutaj punkt odniesienia do swojego dzieciństwa i wspomnień z nim związanych. Ciekawa jest także relacja narratorki z ojcem, jego postać stanowi tło dla całej historii i swego rodzaju klamrę bo cała narracja prowadzona jest w zasadzie od momentu gdy pojawia się on w życiu bohaterki i kończy wraz z jego odejściem.

Czy zatem warto po „Guguły” sięgnąć? Dla mnie było to niestety nieco za mało, jest to książka na dwa wieczory, ale jednak chyba niewiele zostawia w czytelniku. Czyta się szybko, płynnie, ale ja jednak oczekuję, że po lekturze będę miał co rozpamiętywać, do czego wracać. Tutaj tego uczucia nie miałem i choć może w niektórych fragmentach jakaś struna we mnie drgnęła to było to chwilowe.

„Guguły” to podróż do lat osiemdziesiątych. Narracja prowadzona jest z perspektywy kilkuletniej Wioli, która z pewnością stanowi alter ego autorki. Treść stanowi zbiór krótkich historii, które w zasadzie zawierają pełne spektrum emocji i wydarzeń, od radości po smutki, od pierwszych miłośc...

Rozwiń

Zwiń