Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No nie jest to łatwa książka - po pierwsze dlatego, że na początek wrzuca czytelnika na głęboką wodę tego, jak się robi naukę "od kuchni": w niewygodnym laboratorium, z benedyktyńską cierpliwością, w powtarzalnych, żmudnych zadaniach, wymagających precyzji, precyzji i jeszcze raz precyzji.
Potem robi się trochę lepiej, ponieważ autor "śledzi" drogę obrazu od wiązki światła, która pada na cieniuteńką siatkówkę. To zdumiewająca podróż, bo tak naprawdę komórki w siatkówce rozpoznają tylko krawędzie i to, z której strony jest jasne i ciemne, a my faktycznie widzimy w trzech miejscach mózgu. Jeśli jesteście ciekawi, dlaczego żeby coś lepiej usłyszeć przymykamy oczy, w tej książce jest odpowiedź.

Problematyczna jest dla mnie trzecia część książki. Nie odpowiada bowiem o wzroku, ale o tym, jak naukowa wrażliwość i badania siatkówki przyczyniły się do rozwoju... sztucznej inteligencji.
Nie tego się spodziewałam i jakkolwiek historia rozwoju tych badań jest frapująca, wolałabym więcej o tym, jak działa wzrok.

No nie jest to łatwa książka - po pierwsze dlatego, że na początek wrzuca czytelnika na głęboką wodę tego, jak się robi naukę "od kuchni": w niewygodnym laboratorium, z benedyktyńską cierpliwością, w powtarzalnych, żmudnych zadaniach, wymagających precyzji, precyzji i jeszcze raz...

Rozwiń

Zwiń

Chaotyczna, przegadana, nudna - przebiłam się przez cholerne 500 stron tekstu, w którym autorka próbowała błyszczeć erudycją i wiedzą, podczas gdy wystarczyłby dobry edytor i ostre nożyczki, żeby wycisnąć 200 stron wartościowego tekstu.

Szkoda czasu.

Chaotyczna, przegadana, nudna - przebiłam się przez cholerne 500 stron tekstu, w którym autorka próbowała błyszczeć erudycją i wiedzą, podczas gdy wystarczyłby dobry edytor i ostre nożyczki, żeby wycisnąć 200 stron wartościowego tekstu.

Szkoda czasu.

Nie mogę uwierzyć w to, że zbiorowi opowiadać Kawabaty nie daję miliarda gwiazdek na dziesięć, bo powieści tego autora to klasa sama w sobie - "Głos góry" i "Kraina śniegu" to arcydzieła, a tymczasem w porównaniu do nich "Tancerka z Izu" jest... nijaka?
Zbiór jest, choć trudno mi to przyznać, nierówny. Są tu opowiadania, które bardzo subtelnie pokazują rozterki i trudności kobiecego życia, w którym miłość lub fascynacja prowadzą do komplikacji, są siłą raczej utrudniającą życie ("Sceny z festynu", "Pensjonat w uzdrowisku"). Są tu intrygujące miniaturki ("Fotografia", "Kochanka ubogich"), przywołujące ten niepokojący, oniryczny i groteskowy klimat tak charakterystyczny dla tego autora (cudowna "Ręka", "Zatoka Łuku", "Pierwsza miłość matki") - w nich widać całą klasę pisarza, z jego niezwykłą wrażliwością, z tą umiejętnością nadawania detalom głębi i znaczenia.
Ale są też opowiadania, które zostawiły mnie z poczuciem "co to ma być, bo na pewno nie Kawabata, jakiego znam i lubię" ("Dostawca zwłok", "Wszelkie stworzenie") - i opowiadania, których zwyczajnie już nie pamiętam.

Jestem dość zaskoczona, ale mowa noblowska zostawiła mnie z poczuciem niedosytu i rozczarowania, żeby nie powiedzieć, że lekkiego niesmaku...

Nie mogę uwierzyć w to, że zbiorowi opowiadać Kawabaty nie daję miliarda gwiazdek na dziesięć, bo powieści tego autora to klasa sama w sobie - "Głos góry" i "Kraina śniegu" to arcydzieła, a tymczasem w porównaniu do nich "Tancerka z Izu" jest... nijaka?
Zbiór...

Rozwiń

Zwiń

Jak mnie denerwują takie zdania, jak ten przykład copywriterskiej desperacji: "W Japonii jedzenie jest czymś więcej niż tylko jedzeniem". Proszę mi pokazać kraj, w którym jedzenie jest tylko jedzeniem, nie ma znaczenia kulturowego i nie jest obiektem zainteresowania.

Żeby jeszcze książka Katherine Tamiko Arguile jakoś potwierdzała tę tezę - ale poza dość naturalnym szacunkiem do podstawowego produktu spożywczego nie znajdziemy tu nic niezwykłego. Jak refren będzie wracała sezonowość japońskiej kuchni, ale jakoś tak z pominięciem smutnego faktu, że w górzystym i rolniczo niezbyt zasobnym kraju sezonowość jest bardziej smutną koniecznością niż świadomym wyborem.

"Meshi" to książka nudna, przegadana i w dużej mierze o niczym. Trochę chaotycznych wspomnień z dzieciństwa i młodości autorki, trochę jej osobistych wynurzeń, trochę wspominków o tym, co jadła w Japonii i co gotowały kobiety w jej rodzinie.

Nie warto czytać jej dla kuchni, kulinariów, historii albo kultury "spożywczej".
Ciekawe jest w niej coś zupełnie innego: Katherine Tamiko Arguile jest dzieckiem z mieszanego małżeństwa, która dużą część swojego życia spędziła poza Japonią, do tego stopnia, że ma trudność z pisaniem po japońsku i mówieniu "dorosłym" japońskim. "Meshi" jest intrygującą rekonstrukcją tożsamości - Arguile opisuje Japonię z perspektywy kogoś z zewnątrz, kto przez "swoich" jest traktowany jako "obcy" i cały czas gdzieś tam pobrzmiewa żal za utraconym dziedzictwem, za poczuciem, że "nie uchodzi" za prawdziwą Japonkę. Intrygująca jest również wizja Japonii, jaką tworzy i przedstawia - dużo bym dała, żeby się dowiedzieć, jak w zbiorowej świadomości zakorzeniły się te, a nie inne elementy składowe, które widzimy mówiąc "Japonia".

Wniosek na przyszłość: jeśli jakiejś książki nie ma w bibliotece, prawdopodobnie nie warto w nią inwestować, bo niepotrzebnie wydam pieniądze i skończę z niepotrzebnym klamotem na półce.

Jak mnie denerwują takie zdania, jak ten przykład copywriterskiej desperacji: "W Japonii jedzenie jest czymś więcej niż tylko jedzeniem". Proszę mi pokazać kraj, w którym jedzenie jest tylko jedzeniem, nie ma znaczenia kulturowego i nie jest obiektem zainteresowania.

Żeby jeszc...

Rozwiń

Zwiń

Otóż jestem w bibliotece i frontem do klienta na półce z nowościami stoi "Ona i ona", a ja przecieram oczy ze zdumienia - czy naprawdę raptem 20 lat temu musiałam przebijać się przez tzw. klasykę, żeby znaleźć zakamuflowany wątek LGBT?

I oto mam na koncie książkę, która zapewniła mi dwa wieczory miłej i niezobowiązującej rozrywki. Jest tu wszystko, co powinno być: historia oparta na rozpoznawalnym motywie, postacie skonstruowane według schematu, który znam i lubię, każda ze swoim rodzinnym problemem, który rozwiązuje dlatego, że zdobywa kompetencje społeczne i dorasta.

Nie ma tu jakiejś kipiącej chemii między bohaterkami, nie ma nieprzespanych nocy, kiedy dręczy pożądanie etc, etc - jest za to dużo przyjaźni, budowania więzi, uczenia się drugiego człowieka. I wiecie, te postacie są poprowadzone tak, że budzą czułość: są dzielne, odważne, nie poddają się, a o tym, jakiej odwagi wymaga próbowanie nowych rzeczy, przełamanie wstydu i nieśmiałości, wie tylko ten, kto był nastolatkiem.
I wiecie? Na ostatniej scenie naprawdę się wzruszyłam.

Co poza tym bardzo mnie zaintrygowało? Że nie dowiadujemy się, jak wyglądają dziewczyny - coś o włosach, coś o oczach, coś o tym, że wzajemnie się sobie podobają, ale nic o tym jakie mają figury, rysy twarzy czy cokolwiek bardziej charakterystycznego. Jestem zachwycona wolnością wyobraźni, jaką to daje!
I Cora Meyers grająca w rugby. Zachwyca mnie i to, że dziewczyny mają dla siebie ten ikoniczny męski sport, i naturalność tego rozwiązania.
Poproszę więcej takich young adultsów.

Otóż jestem w bibliotece i frontem do klienta na półce z nowościami stoi "Ona i ona", a ja przecieram oczy ze zdumienia - czy naprawdę raptem 20 lat temu musiałam przebijać się przez tzw. klasykę, żeby znaleźć zakamuflowany wątek LGBT?

I oto mam na koncie książkę, która zapewni...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka zamiast lamerskiego tytułu "Pokusa. Try" powinna nazywać się "Cringe" albo, żeby zachować konwencję, "Żenua".

Jeśli czytać ją jako pastisz na durne fanfiki pisane przez nastolatki, którym wydaje się, że seks to miłość, pożądanie jest doświadczeniem naskórkowym, a tak zwana "chemia" między bohaterami może usprawiedliwić absolutnie każdą nierealistyczną sytuację, głupotę bohaterów, luki fabularne i gówniany warsztat autorki - to "Try" jest arcydziełem.
Jeśli jednak wykreślimy z pamięci durne fanfiki i potraktujemy "Try" jako samodzielny utwór, to zostaje znudzenie i niesmak, ewentualnie materiał do analizy kulturoznawczej na temat zinternalizowanej mizoginii u kobiet (postać byłej żony) oraz stereotypów samca alfa i geja.

Ze względu na to, że poza seksem w tej książce nie za wiele się dzieje, otwórzcie sobie AO3 i przeczytajcie dowolne inne PWP, wyjdzie taniej i zabawniej.
Jeśli jednak upieracie się, żeby przeczytać "Try", zgodnie z tytułem spróbujcie gry: wybieracie swój ulubiony słodycz, zaopatrujecie się w całe opakowanie, zjadacie jeden za każdym razem, kiedy złapiecie w tekście jakąś kliszę. Zabawa ta gwarantuje, że będziecie mieć jakiś fun, bo lektura raczej go nie dostarczy.

Ta książka zamiast lamerskiego tytułu "Pokusa. Try" powinna nazywać się "Cringe" albo, żeby zachować konwencję, "Żenua".

Jeśli czytać ją jako pastisz na durne fanfiki pisane przez nastolatki, którym wydaje się, że seks to miłość, pożądanie jest doświadczenie...

Rozwiń

Zwiń

Ej. Jestem zaskoczona, ale całkiem dobrze się bawiłam. Scenariusz znany i przewidywalny, więc jest wszystko, co w romansie być powinno, ale postaci są sympatyczne, mają swoje charaktery. Bohaterka jest czymś więcej niż dodatkiem do swojego mężczyzny, bohater jest w sam raz fajny, ale nie za doskonały.
Fajny warsztat, nie było dłużyzn... chyba rozumiem, czemu można lubić romanse.

Ej. Jestem zaskoczona, ale całkiem dobrze się bawiłam. Scenariusz znany i przewidywalny, więc jest wszystko, co w romansie być powinno, ale postaci są sympatyczne, mają swoje charaktery. Bohaterka jest czymś więcej niż dodatkiem do swojego mężczyzny, bohater jest w sam raz fajny, ale nie z...

Rozwiń

Zwiń

Jestem fanką. Chociaż wyrosłam już z motylków w brzuchu i bezkrytycznego zachwytu, fandom pozostaje moim punktem odniesienia i na zawsze ustawił mi np. sposób odbioru treści popkulturowych.
A jednak...

Akari pokazuje ten fandom, o którym wiem, że istnieje, ale znam go tylko z opowiadań. Fanatyczny, wymagający poświęceń, fandom ustawiający życie i trzymający za pysk silniej niż jakikolwiek autorytet.
Pokazuje fandom, który jest jedynym schronieniem i miejscem ucieczki dla tych wystraszonych, niepewnych, pozbawionych umiejętności społecznych, gorzej odnajdujących się w realiach, gdzie jest stres, wymagania, oczekiwania innych i normy, których przestrzeganie decydują o akceptacji i sukcesie.
Pokazuje fandom samotnych i zagubionych.

Zauważcie jednak, że fandom Akari w zasadzie jest pozbawionych znajomych i przyjaciół. Nie ma w nim wspomnień wspólnego przeżywania radosnych momentów. Jeśli kiedykolwiek doświadczyliście bycia w fandomie, czegoś będzie wam brakowało.
Intrygujące jest też to, że idol, który niemal dosłownie trzyma Akari przy życiu, w zasadzie nie istnieje w narracji powieści - jest jednocześnie wszechobecny i w przedziwny sposób anonimowy.
Żałuję trochę, że nie dowiedzieliśmy się o nim więcej - o jego życiu, ciężarze sławy i wreszcie powodów, dla których uderzył fankę lub czy w ogóle to zrobił...?

No i jest sama Akari, o której autorka nie mówi nam wprost, czy jej zachowanie wynika z autyzmu, zgrabnie unikając piętnowania. Dla mnie narratorka-bohaterka była testem empatii, który totalnie oblałam - denerwujący, nieogarnięty typ, który najchętniej solidnie bym sprała, a intensywność mojej irytacji na fikcyjną postać dość mnie zaskoczyła.
Nie umiem lubić Akari, nie umiem jej współczuć i nie mam do niej za grosz cierpliwości.

Jestem fanką. Chociaż wyrosłam już z motylków w brzuchu i bezkrytycznego zachwytu, fandom pozostaje moim punktem odniesienia i na zawsze ustawił mi np. sposób odbioru treści popkulturowych.
A jednak...

Akari pokazuje ten fandom, o którym wiem, że istnieje, ale znam go tylko z opowiadań....

Rozwiń

Zwiń

E, żeby tak trzymała w napięciu do ostatniej strony, to bym nie powiedziała, bo co może się dziać w pociągu, w którym zebrało się kilku płatnych morderców?
Ciekawe jest natomiast to, jak zgrabnie Isaka Kotaro prowadzi narrację, zgrabnie przemycając w powieści wątki z przeszłości bohaterów i budując ich portrety bez dłużyzn i mielizn.

Każda z osób jadących pociągiem ma oczywiście swoje zamiary, cele do osiągnięcia i wady, które im przeszkadzają, a są to postacie tak różne od siebie i tak starannie naszkicowane, że bez problemu wybierasz faworytów, którym kibicujesz w mokrej robocie (Mandarynka, uwielbiam cię!) i tych denerwujących, do których mimo wszystko zaczynasz czuć sympatię (dla mnie Cytryna i Biedronka). Dodatkowe oklaski za stworzenie Księcia, totalnie najbardziej antypatycznej, wstrętnej postaci od czasów mamuśki Bennet i jej głupich córek w "Dumie i uprzedzeniu".

Fajne czytadło, rozrywkowe i na niezłym poziomie.
Uwaga: kto nie widział filmu, niech nie ogląda, a kto widział i uznał, że powieść na pewno też durna, niech da szansę książce. Warto!

E, żeby tak trzymała w napięciu do ostatniej strony, to bym nie powiedziała, bo co może się dziać w pociągu, w którym zebrało się kilku płatnych morderców?
Ciekawe jest natomiast to, jak zgrabnie Isaka Kotaro prowadzi narrację, zgrabnie przemycając w powieści wątki z przeszłości bohaterów...

Rozwiń

Zwiń

Jest to dziwna książka, nie z powodu swojej treści, ale z powodu tej części osobowości autorki, która zdaje się przebijać między wierszami.

No bo słuchajcie - kto w czasach absolutnego i niepodzielnego prymatu miłości romantycznej przyznaje, że bez większych uczuć wyszedł za mąż za przedstawiciela innej kultury? Kto jednocześnie kocha go i troskliwie się nim opiekuje w chorobie, ale jednocześnie kreśli obraz tegoż samego małżonka to jako nieczułego tyrana, to jako wyrozumiałego i czułego kochanka?
Jakkolwiek może być to przykre dla rodzimych japonofilów, historie o japońskiej ksenofobii i niechęci do obcych, którzy z przejezdnych i gości próbują stać się częścią ich społeczeństwa, pojawiają się z porażającą regularnością na kartach niejednego dziennika i wspomnień z pobytu. Zastanawiająca jest natomiast skala prześladowań, jakich doświadcza Joanna Tanaka, wytrwałość, z jaką je znosi oraz otwartość, z jaką rozmawia o nich z kompletnie obcymi ludźmi.

Przyznaję, że książka ta niesamowicie mnie intryguje. Nie śmiałabym zarzucać autorce kłamstwa ani mijania się z prawdą, ale dużo bym dała, żeby niektóre historie usłyszeć opowiedziane przez drugą stronę - jej męża, sąsiadów, pracodawców.

Nie mam wątpliwości, że nieuczciwi ludzie, parszywi pracodawcy, rasiści, alkoholicy i agresorzy znajdą się w każdym miejscu na świecie, tak samo w Polsce, jak i w Japonii, więc nie bulwersują mnie sam fakt ich istnienia również w miejscu, które lubimy wyobrażać sobie jako wiśniowy raj.
Mimo to przy każdym egzaltowanym opisie szykany, przejawu dyskryminacji czy zwyczajnie głupiego zachowania miejscowych naprawdę trudno jest nie zadać sobie pytania, czy naprawdę było tak źle, czy to wspomnienie przefiltrowane przez pamięć autorki nadało mu takiego zabarwienia.
Kto nie zastanowił się nad warsztatem (rzetelny reportaż czy fabularyzowana biografia) w kontekście intymnych przypadłości autorki relacjonowanych nieznajomemu pod koniec książki, ręka do góry.

Jest to dziwna książka, nie z powodu swojej treści, ale z powodu tej części osobowości autorki, która zdaje się przebijać między wierszami.

No bo słuchajcie - kto w czasach absolutnego i niepodzielnego prymatu miłości romantycznej przyznaje, że bez większych uczuć wyszedł za mąż za przed...

Rozwiń

Zwiń