Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna absolutnie porywająca powieść od Leigh Bardugo, którą po prostu uwielbiam zarówno w jej młodzieżowym jak i dorosłym repertuarze. Przegryzienie się przez ,,The Familiar" zajęło mi tylko dwa popołudnia i było mi naprawdę ciężko odkładać tą książkę, bo czytało się ją po prostu wspaniale. Nie spodziewałam się aż takiego bogactwa świata przedstawionego i tak intrygujących bohaterów - zwłaszcza protagonistka, Luzia, skradła moje serce. - a pewnie powinnam, bo Bardugo raczej w tych kwestiach nie zawodzi. Co bardziej zaskakujące, pojawiło się w tej książce wiele realizmu magicznego oraz całkiem sporo pikanterii w romansie i muszę stwierdzić, że oba te elementy bardzo przypadły mi do gustu. Całość czyta się bardziej jako baśń niż historical fiction, a ja czułam się niesamowicie oczarowana. Ogromnie polecam!

Kolejna absolutnie porywająca powieść od Leigh Bardugo, którą po prostu uwielbiam zarówno w jej młodzieżowym jak i dorosłym repertuarze. Przegryzienie się przez ,,The Familiar" zajęło mi tylko dwa popołudnia i było mi naprawdę ciężko odkładać tą książkę, bo czytało się ją po prostu wspaniale. Nie spodziewałam się aż takiego bogactwa świata przedstawionego i tak...

Wybitna wiwisekcja żałoby, która sprowadziła jednego z największych literackich geniuszów 20 .wieku do punktu, do którego sprowadza każdego z nas - rozpaczy. Książka sama w sobie jest ogromnie ważna i bardzo poruszająca, ale muszę powiedzieć, że jestem bardzo zażenowana decyzją tłumacza o tak mało wiernym przetłumaczeniu tytułu. Jak jest nawet wspomniane we wstępie, "A Grief Observed" ma ogromne znaczenie dla zrozumienia sensu tej książki i absolutnie nie mogę zrozumieć takiej literackiej samowolki w tej kwestii. Co więcej, wielokrotnie w tekście słowo ''żałoba" zastępował ten nieszczęsny ,,smutek" właśnie. a przecież smutek i żałoba to dwa różne uczucia! Żałoba zwykle owszem zawiera w sobie smutek, ale jest pojęciem o wiele szerszym i bardziej złożonym. Ogromny, ogromny błąd (ze strony tłumacza? Wydawnictwa?) moim zdaniem. Częściowo odebrał on tej książce wartość, bo właściwe słowa (słowa autora) mają znaczenie.

Wybitna wiwisekcja żałoby, która sprowadziła jednego z największych literackich geniuszów 20 .wieku do punktu, do którego sprowadza każdego z nas - rozpaczy. Książka sama w sobie jest ogromnie ważna i bardzo poruszająca, ale muszę powiedzieć, że jestem bardzo zażenowana decyzją tłumacza o tak mało wiernym przetłumaczeniu tytułu. Jak jest nawet wspomniane we wstępie,...

Podobnie jak część pierwsza, jest to bardzo przyjemna lektura na jeden dzień/jedną dłuższą podróż pociągiem. Zauważyłam też, że autorka stanowczo się wyrabia - ten tom perypetii Florki czyta się już o wiele lepiej niż poprzedni, dialogi wypadają naturalniej, a poszczególne sceny są nieco mniej ,,oderwane'' od siebie. Jestem bardzo ciekawa kontynuacji!

Podobnie jak część pierwsza, jest to bardzo przyjemna lektura na jeden dzień/jedną dłuższą podróż pociągiem. Zauważyłam też, że autorka stanowczo się wyrabia - ten tom perypetii Florki czyta się już o wiele lepiej niż poprzedni, dialogi wypadają naturalniej, a poszczególne sceny są nieco mniej ,,oderwane'' od siebie. Jestem bardzo ciekawa kontynuacji!

Generalnie to Bride jest dla mnie dużym pozytywnym zaskoczeniem i bardzo miłym powrotem do trendu paranormal romance, który świecił triumfy kiedy byłam nastolatką. Lekka, łatwa i przyjemna, nie udaje czegoś, czym nie jest, a przy tym autoironiczna - naprawdę dobrze się bawiłam przy lekturze!

Generalnie to Bride jest dla mnie dużym pozytywnym zaskoczeniem i bardzo miłym powrotem do trendu paranormal romance, który świecił triumfy kiedy byłam nastolatką. Lekka, łatwa i przyjemna, nie udaje czegoś, czym nie jest, a przy tym autoironiczna - naprawdę dobrze się bawiłam przy lekturze!

Całe pisarstwo Amora Towlesa przypomina cudowny deser jakim chce się delektować jak najdłużej i którego smak pozostaje w pamięci na lata. Podobnie jak ,,Dżentelmen w Moskwie", ,,Dobre Wychowanie'' wzbudza w czytelniku słodko-gorzką nostalgię do czasów, które już bezpowrotnie przeminęły, miejsc, które już nie istnieją i zasad, które zostały już dawno porzucone. Ta książka jest staromodna w najlepszym tego słowa znaczeniu i aż trudno uwierzyć, że została napisana w 21. wieku. Co za perełka.

Całe pisarstwo Amora Towlesa przypomina cudowny deser jakim chce się delektować jak najdłużej i którego smak pozostaje w pamięci na lata. Podobnie jak ,,Dżentelmen w Moskwie", ,,Dobre Wychowanie'' wzbudza w czytelniku słodko-gorzką nostalgię do czasów, które już bezpowrotnie przeminęły, miejsc, które już nie istnieją i zasad, które zostały już dawno porzucone. Ta książka...

Muszę przyznać, że niezwykle miło było po latach wrócić do perypetii Mii. Książka może i zdezaktualizowała się pod względem popkulturowo-społecznych nawiązań (Mia i Michael w 2024 roku na pewno nie rozmawialiby o Star Treku i Buffy, a raczej o nowej Dunie) ale absolutnie nie pod względem uczuć, jakie wywołuje w czytelniku. Przyjemne, lekkie pisarstwo dla nastolatek, nie wywołujące zażenowania w osobach dorosłych. Wielkie brawa dla Prószyńskiego za to wznowienie - co za piękne nowe okładki! No cóż, teraz trzeba będzie znowu zebrać całą serię, bo pierwszy Pamiętnik to stanowczo książka, którą kończy się z apetytem na kolejne tomy. I może nareszcie doczekamy się wydania tomu ostatniego?

Muszę przyznać, że niezwykle miło było po latach wrócić do perypetii Mii. Książka może i zdezaktualizowała się pod względem popkulturowo-społecznych nawiązań (Mia i Michael w 2024 roku na pewno nie rozmawialiby o Star Treku i Buffy, a raczej o nowej Dunie) ale absolutnie nie pod względem uczuć, jakie wywołuje w czytelniku. Przyjemne, lekkie pisarstwo dla nastolatek, nie...

Bardzo zgrabnie napisane i przyjemne cosy fantasy z elementami lekkiej makabry - myślę, że zarówno młodsi jak i starsi czytelnicy mogą spędzić przy tej lekturze miłe popołudnie. T. Kingfisher, jak zawsze, nie zawodzi.

Bardzo zgrabnie napisane i przyjemne cosy fantasy z elementami lekkiej makabry - myślę, że zarówno młodsi jak i starsi czytelnicy mogą spędzić przy tej lekturze miłe popołudnie. T. Kingfisher, jak zawsze, nie zawodzi.

Raczej zbiór krótkich esejów/relacji o sytuacji życiowej Europejskich Romów około lat 90. niż solidnie opracowana analiza społeczno-psychologiczna - niemniej, przeczytałam książkę z zainteresowaniem i skończyłam ją z apetytem na więcej treści poruszających ten temat, więc zasadniczo bardziej polecam niż odradzam.

Raczej zbiór krótkich esejów/relacji o sytuacji życiowej Europejskich Romów około lat 90. niż solidnie opracowana analiza społeczno-psychologiczna - niemniej, przeczytałam książkę z zainteresowaniem i skończyłam ją z apetytem na więcej treści poruszających ten temat, więc zasadniczo bardziej polecam niż odradzam.