Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek któraś z postaci literackich irytowała mnie tak bardzo jak Spence Douthit i jego żona Mound. Bieda spowodowana wielkim kryzysem, w efekcie którego masowo plajtują najbardziej intratne fabryki, to jedynie tło do nakreślenia faktycznego problemu - próby odnalezienia się w sytuacji, na którą pozornie nie ma się wpływu. Piszę pozornie, gdyż, jak czytelnik może dowiedzieć się z książki, główny bohater konsekwentnie dąży do przyjęcia postawy "co robić, aby nie musieć robić i żyć jak pączek w maśle". Cudowna manna z nieba wkrótce spływa na Spencea (pod postacią znacznej jak na tamte czasy sumy pieniędzy), a ten, jak można się było spodziewać po kimś o inteligencji kija od miotły,trwoni wszystko w jeden dzień, dochodząc ponownie do punktu wyjścia.

Czytają "Ziemię tragiczną" odnosiłam wrażenie, że sam autor gardzi swoimi postaciami,przekonująco udowadniając, że żyją one w biedzie, będącej bardziej efektem przyzwyczajenia (i paradoksalnie wygodny)aniżeli faktycznych problemów społecznych, a jedyne na co je stać, to nieustanne utyskiwanie na swój marny los.

Spence i jego żona Mund to ludzie bez polotu, wybierający najkrótszą drogę do osiągnięcia celu - bezwzględne żerowanie na innych i nieudolne próby wzbudzania litości, najbardziej zagorzale realizując swój plan wobec starszej córki. Hipokryzja, głupota i życiowa inercja, to najdobitniej pośród wielu innych, dające o sobie znać przywary głównych bohaterów. Cieszę się, że książkę czyta się szybko, gdyż w innym wypadku musiałabym zaopatrzyć się w pokaźną ilość herbaty z melisy...

Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek któraś z postaci literackich irytowała mnie tak bardzo jak Spence Douthit i jego żona Mound. Bieda spowodowana wielkim kryzysem, w efekcie którego masowo plajtują najbardziej intratne fabryki, to jedynie tło do nakreślenia faktycznego problemu - próby odnalezienia się w sytuacji, na którą pozornie nie ma się wpływu. Piszę pozornie,...

Trzy opowiadania tematycznie rozbieżne, lecz łączy je jeden dominujący aspekt: poczucie niemocy w stosunku do bezwzględniej rzeczywistości. Jeden z czytelników zauważył, że "wolnym można być dopiero będąc niezależnym od nikogo". Powiedziałabym wiec, że opowiadania te skłaniają ku refleksji- nigdy nie zazna się wolności, gdyż nasze wybory zawsze uwzględniają innych, podyktowane są w oparciu już o sam fakt istnienia drugiego człowieka.

W opowiadaniu Intymność, główną bohaterką jest kobieta (Lulu) miotająca się miedzy dwoma mężczyznami - mężem Henrykiem i kochankiem Piotrem. Sytuacja ta byłaby jeszcze możliwa do zaakceptowania, gdyby do głosu doszły jakiekolwiek pozytywne uczucia, natomiast w tym wypadku Sartre karze wybierać swojej udręczonej bohaterce,pomiędzy różnymi odcieniami zła i trwać w beznadziei (bez względu na okoliczności). Cóż to w istocie za koszmarny wybór, który uwzględnia, albo życie przy boku nudnego, flegmatycznego męża - impotenta, albo rozsadzanego przez testosteron, lecz brutalnego i nieczułego kochanka? Decyzja może zostać osadzona jedynie na "moralnej powinności" a nie świadomej woli. Zdaje się, że autor celowo skonfrontował ze sobą tak charakterologicznie rożne męskie sylwetki, aby na ich tle w jaskrawszym świetle przedstawiać chwiejną osobowość Lulu.

Pokój to generalnie opowiadanie o granicach jakie wyznaczamy między tym co normalnie i nienormalne. Pomimo tego, że głównym bohaterem jest Piotr ( psychicznie chory mężczyzna nieustannie przesiadujący w zaciemnionym tytułowym pokój), moją uwagę bardziej zwróciła postać jego żony, gdyż to właśnie na jej barkach ciąży (podobnie jak w przypadku Lulu) przymus bycia "pomiędzy", nigdy nie będąc sobą. Niezmiennie odrzucająca nietaktowane namowy ojca ( typowego mielczanina -hipokryty),skłaniające do ubezwłasnowolnienia Piotra i zamknięcia go w szpitalu, dzielącego, oględnie mówiąc, ludzi na tych jego pokroju i "nie ludzi", uparcie trwa przy mężu, lecz również i w jego towarzystwie nie odnajduje spokoju. Ewa nie należny do żadnego że światów ( ani normy ani szaleństwa), gdyż nie jest wystarczająco "zdefiniowana", aby na stałe się w którymkolwiek z nich zadomowić a nie umiejętność ta, jest moim zdaniem największą przyczyną jej osamotnienia.

Trzy opowiadania tematycznie rozbieżne, lecz łączy je jeden dominujący aspekt: poczucie niemocy w stosunku do bezwzględniej rzeczywistości. Jeden z czytelników zauważył, że "wolnym można być dopiero będąc niezależnym od nikogo". Powiedziałabym wiec, że opowiadania te skłaniają ku refleksji- nigdy nie zazna się wolności, gdyż nasze wybory zawsze uwzględniają innych,...

Tiendriakow na kartach powieści "Zaćmienie", nie dokonuje niczego odkrywczego lustrując instytucje jaką jest małżeństwo, lecz robi to w tak bezpretensjonalny sposób, że czyta się ją z przyjemnością.
Motyw przewodni- dramat dwojga ludzi, którzy pozostawieni "sami sobie" ( jako młode małżeństwo ze świeżo uwitym gniazdkiem), próbują budować relacje w oparciu o wyświechtane i przestarzałe wyobrażenia. Gdzieś między wierszami, nachalnie wybrzmiewa kolejny problem - rozdźwięk pomiędzy tym kim naprawdę jesteśmy a tym, jak chcą widzieć nas inni ( szczególnie ukochana osoba). Pozory, to właściwe słowo, określające wzajemne stosunki bohaterów, którzy usilnie dążą do nadania sensu swojemu życiu, poprzez sam fakt istnienie drugiej osoby. On, traktuje ją jak swoją muzę, niemal boginie, której "wspaniałość", ma przyczynić się do przyspieszenia jego kariery naukowej. Ona, skwapliwie chwyta się tej "roli". Finalnie, dochodzi do nieuniknionego rozpadu, iluzje ustępują miejsca nieukrywanemu gniewowi i pretensjom. Książka smutna, nie niepozostawiająca nadziei a przez to okrutnie prawdziwa. Polecam każdemu, kto pragnie spojrzeć na swój związek z nieco większym dystansem ;)

Tiendriakow na kartach powieści "Zaćmienie", nie dokonuje niczego odkrywczego lustrując instytucje jaką jest małżeństwo, lecz robi to w tak bezpretensjonalny sposób, że czyta się ją z przyjemnością.
Motyw przewodni- dramat dwojga ludzi, którzy pozostawieni "sami sobie" ( jako młode małżeństwo ze świeżo uwitym gniazdkiem), próbują budować relacje w oparciu o wyświechtane i...