Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy słyszycie „greckie wesele”, to z pewnością wyobrażacie sobie sielankowy klimat, mnóstwo tańca, radość i śmiech. Od razu na myśl przychodzi mi też sympatyczny film „Moje wielkie greckie wesele”, które od lat mnie bawi i z chęcią do niego powracam. Autor kryminałów Tomasz Duszyński w swojej najnowszej książce postanowił do tego sielankowego wyobrażenia dodać do tego obrazka coś, czego nikt się nie spodziewał – morderstwo i w ręce czytelników oddał "Moje wielkie, greckie morderstwo". To, co miało być więc beztroskim świętowaniem miłości, przerodzi się w zwariowaną, pełną humoru komedię kryminalną, której nie można przegapić.

Cała akcja zaczyna się właściwie już w samolocie do słonecznej Grecji, bo już wtedy poznajemy towarzyszy podróży autora i jego Pani Żony i Pani Córki. Wszyscy bohaterowie oprócz odpoczynku w pięknym miejscu lecą na wesele Katarzyny Masłowskiej. Zgromadzeni pasażerowie stanowić będą bardzo barwne zbiorowisko, a im dłużej będziemy z nimi przebywać, tym jeszcze bardziej się rozkręcą. Nie wiem, czy można autorowi zazdrościć 😉
Główna akcja zaś zacznie się w greckim pensjonacie Zorba, jeden z gości weselnych Kostas Papadopoulos zostanie znaleziony martwy i wtedy zacznie się prawdziwa zabawa! A miał to być spokojny ślub. Najlepsze jest to, że to sam autor kryminałów będzie musiał rozwiązać tajemnicę morderstwa, grecka policja stara się bagatelizować całą sprawę. Kto może być podejrzany? Może ksiądz lub emerytowana aktorka Maślakowa? Gdy do pensjonatu przybywa Nikolaos Katastropoulos – nietuzinkowy inspektor znany z zamiłowania do białych garniturów, słomkowych kapeluszy i chodzenia boso, wydaje się, że śledztwo jest w dobrych rękach, ale to tylko pozory!

Tomasz Duszyński umiejętnie balansuje między napięciem a humorem, tworząc atmosferę, która trzyma czytelnika w ciągłym oczekiwaniu na to, co jeszcze może się wydarzyć. Zwroty akcji, które serwuje nam autor, są nie tylko zaskakujące, ale i niezwykle zabawne. Z taką ekipą barwnych gości nie sposób się nudzić! Wesele, które miało być dniem pełnym miłości, zamienia się w nieprzewidywalny ciąg zdarzeń, gdzie każdy gość ma coś do ukrycia, a każdy kąt pensjonatu kryje nową tajemnicę. Czy wyjdą na jaw rodzinne tajemnice i czy każdy z gości skrywa jakiś sekret?

"Moje wielkie, greckie morderstwo" to książka, która idealnie łączy w sobie elementy klasycznego kryminału z komedią. Duszyński nie boi się wprowadzać absurdalnych sytuacji i kolorowych postaci, które sprawiają, że cała fabuła jest nie tylko intrygująca, ale i niezwykle przebojowa. Styl pisania autora jest lekki, pełen ironii i zaskakujących dialogów, które wywołują uśmiech na twarzy. Narracja jest dynamiczna, a opisy malowniczej Grecji dodają całości uroku. Nie sposób nie zakochać się w tym idyllicznym, choć pełnym zagadek, miejscu.

Książka na pewno sprawdzi się idealnie na letnie popołudnie, pozwalając oderwać się od codzienności i zanurzyć w greckiej przygodzie pełnej humoru i tajemnic. Jednym z najbardziej urokliwych elementów książki jest postać Nikolaosa Katastropoulosa – inspektora, który nie tylko swoim nazwiskiem, ale i stylem bycia przypomina postacie z najlepszych komedii. Jego zamiłowanie do białych garniturów, słomkowych kapeluszy i chodzenia boso sprawia, że każdy jego pojawienie się na scenie wywołuje uśmiech na twarzy. Wydaje się, że śledztwo pod jego przewodnictwem nabiera profesjonalizmu, ale sprawy szybko wymykają się spod kontroli.

"Moje wielkie, greckie morderstwo" to doskonała propozycja dla każdego, kto szuka lekkiej, ale jednocześnie intrygującej książki z dużą dawką humoru. Ta książka sprawia, że wakacje w Grecji wydają się jeszcze bardziej kuszące – nawet z trupem w tle. Duszyński udowadnia, że potrafi pisać nie tylko świetne kryminały, ale także komedie kryminalne, które bawią i zaskakują. Jeśli więc szukacie książki, która wywoła uśmiech na waszej twarzy i dostarczy wam wielu niezapomnianych chwil – nie możecie przegapić tej pozycji. Opa!

Kiedy słyszycie „greckie wesele”, to z pewnością wyobrażacie sobie sielankowy klimat, mnóstwo tańca, radość i śmiech. Od razu na myśl przychodzi mi też sympatyczny film „Moje wielkie greckie wesele”, które od lat mnie bawi i z chęcią do niego powracam. Autor kryminałów Tomasz Duszyński w swojej najnowszej książce postanowił do tego sielankowego wyobrażenia dodać do tego...

Jeśli szukacie kryminału, który Was zaintryguje i a ciekawość towarzyszyć będzie do ostatniej strony, to "Zabójcza nadzieja" Marty Guzowskiej będzie strzałem w dziesiątkę. Drugi tom tryptyku kryminalnego "Trzy Cnoty: Miłość. Nadzieja. Wiara" z Franką Kruk w roli głównej całe szczęście nie była rozczarowaniem, lepiej, książka jest wciągającą mieszanką emocji, tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Dodajmy do tego jeszcze bardzo wyszczekaną główną bohaterkę, a nie będziecie żałować czasu spędzonego w jej towarzystwie, choć pewnie może jej zachowanie zszargać Wasze nerwy.

Akcja ponownie rozgrywać będzie się w Brwinowie i nie zapowiada się, by łopoty przestały już nękać Frankę Kruk. Finansowo jest źle, do najlepszych też nie należy relacja z dorastającą córką, lecz sytuacja może się poprawić dzięki nowemu zleceniu. Nowa klienta zleci France śledztwo w sprawie rzekomego samobójstwa byłego komendanta policji. Śmierć, która na pierwszy rzut oka wygląda na typowy przypadek samobójczy, okazuje się początkiem znacznie głębszej intrygi. Guzowska mistrzowsko prowadzi nas przez meandry śledztwa, odsłaniając krok po kroku mroczne sekrety mieszkańców Brwinowa. Nagła zmowa milczenia lokalnej społeczności tylko dodaje pikanterii całej historii, sprawiając, że czytelnik nie może oderwać się od lektury.

Postać Franki Kruk jest jednym z najmocniejszych punktów tej powieści. Jej charyzma, inteligencja i nieugiętość czynią ją detektywką, z którą chce się przeżywać każdą kolejną przygodę. Choć jej zachowanie, często bardzo ironiczny humor może drażnić, denerwować, to jednak ja podziwiałam ją za jej determinację i chęć dotarcia do prawdy. Ciekawa jest też relacja Franki z Marleną, byłą kochanką męża i jednocześnie niezwykłą asystentką. Jakby jakiś magnes ciągnął te dwie kobiety do siebie, choć łatwa ta relacja nie będzie i zdecydowanie doda historii nieoczekiwanej głębi i dynamiki. Wspólne działania Franki i Marleny to uczta dla fanów kryminalnych duetów.

Zadziwiające zwroty akcji i misternie utkane intrygi sprawiają, że "Zabójcza nadzieja" trzyma w napięciu do samego końca. Autorka z wprawą prowadzi czytelników przez labirynt wydarzeń, które wydają się mieć coraz mniej sensu, ale na samym końcu wszystko ułożyło się w zaskakującą całość. I po raz drugi nie dałam rady szybciej od Franki rozwiązać całej sprawy, całkowitym zaskoczeniem był dla mnie finał śledztwa. "Zabójcza nadzieja" to jednak nie tylko świetnie skonstruowany kryminał, bo między wierszami można odnaleźć pocieszenie. Franka, mimo licznych trudności i rzucanych kłód pod nogi, nie poddaje się i walczy do końca. Jej postać jest inspiracją, a jej zmagania z codziennymi problemami dodają książce realizmu i autentyczności. Marta Guzowska porusza tu też i trudne tematy, takie jak samotność, zdrada i próba odnalezienia siebie w świecie pełnym kłamstw i półprawd.

"Zabójcza nadzieja" to książka, która zadowoli zarówno fanów mocnych kryminałów, jak i tych, którzy szukają w literaturze po prostu odskoczni. Marta Guzowska po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzynią w swoim fachu, a jej Franka Kruk to postać, którą warto poznać bliżej. Niecierpliwie czekam na trzeci tom i kolejne przygody naszej nieustraszonej detektywki. Zakończenie sugeruje, że na pewno będzie bardzo ciekawie!

Jeśli szukacie kryminału, który Was zaintryguje i a ciekawość towarzyszyć będzie do ostatniej strony, to "Zabójcza nadzieja" Marty Guzowskiej będzie strzałem w dziesiątkę. Drugi tom tryptyku kryminalnego "Trzy Cnoty: Miłość. Nadzieja. Wiara" z Franką Kruk w roli głównej całe szczęście nie była rozczarowaniem, lepiej, książka jest wciągającą mieszanką emocji, tajemnic i...

Debiutancka „Śpiewaczka” Macieja Klimarczyka była książką, która już na samo wspomnienie tytułu przywołuje na mojej twarzy uśmiech. Była zjawiskowa, doskonała! Mój apetyt na kolejną książkę autora się zaostrzył bardzo, jestem też osobą bardzo cierpliwą i choć na najnowszą „Prokuratorkę” przyszło mi czekać trzy lata, to jednak warto było! Nie bez powodu wspominam tutaj o debiutanckiej książce, bo jeśli i Wy ją już znacie, to myślę, że z przyjemnością powitacie główną bohaterkę tej nowej książki, a mianowicie bydgoską prokuratorkę Alicję Zakliczyńską. Czytelnicy, którzy dopiero zapoznawać się będą z twórczością autora, niech się nie obawiają, „Prokuratorkę” można czytać bez znajomości debiutu, choć myślę, że sporo stracicie!


Polityka nigdy nie leżała w obrębie moich zainteresowań, ale dla niektórych autorów warto zrobić wyjątek i po prostu sięgnąć po książkę. Klimarczyk obsadza fabułę w świecie, w którym władza staje się wręcz obsesją, a moralność często znika na rzecz politycznych ambicji. Ambitna i bezkompromisowa prokuratorka Alicja Zakliczyńska będzie musiała powalczyć o sprawiedliwość, a powierzona jej sprawa wcale nie będzie prosta. Młoda kobieta zostanie zamordowana w biurze wiceministra sprawiedliwości, a głównym podejrzanym będzie syn owego polityka – Paweł Janicki. Podejrzany twierdzi, że w słyszy głosy i to one kazały mu odebrać życie kobiecie. Czy Alicja zgodzi się z wystawioną przez psychiatrów diagnozą ostrej psychozy? Czy może komuś na rękę jest to, by Janickiego uznano za niepoczytalnego? Prokuratorka znajdzie się w środku rozgrywanej niebezpiecznej gry, pytanie, co zrobi? Zaryzykuje karierę i będzie dążyć do sprawiedliwości, czy może dla własnego bezpieczeństwa się wycofa? Skonstruowana przez autora intryga przeprowadzi nas przez mroczne zakamarki ludzkiej psychiki i politycznych manipulacji!


Maciej Klimarczyk przygotował dla czytelników nie tylko śledztwo w klasycznym tego słowa znaczeniu. Owszem Alicja będzie musiała zmierzyć się z tą trudną sprawą i zdecydować, czy Janicki jest winny, lecz przede wszystkim fabuła jest opowieścią o psychologicznej wojnie. Prokuratorka zmierzy się z własnym sumieniem i systemem, którego jest częścią. Polityczne przepychanki nie obiecują czystej gry, będziemy świadkami manipulacji, kłamstw i mataczenia. Czy w takim świecie sprawiedliwość ma szansę? Warto wspomnieć też tutaj o przyjaciółce Alicji – Dorocie, lekarzu psychiatrii, która też dostanie swoje „pięć minut”. Pani doktor pomagać będzie prokuratorce i dzięki niej czytelnik będzie się przechadzał po psychiatrycznym oddziale. Postacie w "Prokuratorce" są zaskakująco złożone i wielowymiarowe. Alicja Zakliczyńska to nie tylko bezkompromisowa prokurator, ale także człowiek z krwi i kości, który musi zmagać się z własnymi lękami i wątpliwościami. Podobnie jak w przypadku "Śpiewaczki", Klimarczyk umiejętnie pokazuje, że granica między dobrem a złem często jest cieńsza, niż nam się wydaje.


Nie sposób nie docenić także wnikliwości autora w tematykę manipulacji politycznej i psychologicznej. Autor rzuca światło na mechanizmy, które sprawiają, że ludzie tracą swoją tożsamość i godność w imię władzy i ambicji. Klimarczyk doskonale też potrafi uśpić czujność czytelnika, może się wydawać, że tempo nagle zwalnia i tak właściwie czujemy, że już niczym nas fabuła nie zaskoczy. Chwila nieuwagi i pojawia się mocny zwrot akcji, emocje będą gwarantowane i już wszystkie myśli o przewidywalności i odgadnięciu zakończenia pójdą w niepamięć.
Podsumowując: "Prokuratorka" to mroczny thriller psychologiczny, który nie tylko powoduje u czytelnika ciekawość, ale także zmusza do refleksji nad kondycją ludzkiej natury i mechanizmami władzy. Po lekturze tej książki nie sposób nie zastanawiać się, czy świat, który nas otacza, rzeczywiście jest taki, jakim go widzimy. Dla wszystkich fanów "Śpiewaczki" ta książka będzie pozycją obowiązkową, a dla tych, którzy dopiero odkrywają talent tego autora, będzie znakomitym wprowadzenie w świat jego literackiego mistrzostwa. Zdecydowanie warto sięgnąć po tę mroczną i poruszającą powieść.

Debiutancka „Śpiewaczka” Macieja Klimarczyka była książką, która już na samo wspomnienie tytułu przywołuje na mojej twarzy uśmiech. Była zjawiskowa, doskonała! Mój apetyt na kolejną książkę autora się zaostrzył bardzo, jestem też osobą bardzo cierpliwą i choć na najnowszą „Prokuratorkę” przyszło mi czekać trzy lata, to jednak warto było! Nie bez powodu wspominam tutaj o...