Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem kiedy - czy już w "Złodzieju pioruna' czy może dopiero w 'Zagubionym herosie', ale jedno jest pewne; pokochałam Ricka Riordana za fantastyczny styl, za bohaterów, z którymi bardzo się zżyłam, za dreszczyk emocji, który sprawiał, że pochłaniałam po kolei każdą ze stron, żeby dowiedzieć się co będzie dalej. Rick Riordan należy do grupy tych wyjątkowych pisarzy, których listę zakupów przeczytalibyśmy z zapartym tchem.

Główną rzeczą, która mnie przerażała była wiadomość, ktora pojawiła się jeszcze przed premierą książki - tylko dwójka bohaterów przeżyje. Dwójka??!! Kiedy się o tym dowiedziałam o mało nie dostałam palpitacji serca. Oczywiście nie wszyscy z bohaterów są moimi ulubionymi, jednak ze wszystkimi zżyłam się na tym poziomie, że nie chciałam widzieć ich martwych. Czy to jednak była prawda, tego już nie zdradzę.

Styl Riordana jak zwykle jest niezawodny - prosty, niezwykle wciągający, przedstawiający nam co dzieje się w tych trudnych dla herosów czasach, ich uczucia, zmagania się z problemami, poświęcenia. Uwielbiam to, że bohaterowie Riordana nie są papierowi - są z krwi i kości, potrafimy ich sobie wyobrazić, poza ratowaniem świata mają oni swoje prywatne rozterki jak każdy inny nastolatek w ich wieku. Zawsze byłam pod wrażeniem jak dobrze autor potrafi wejść w skórę młodych ludzi i oddać tak wiernie wszystkie ich emocje. Tym, co bardzo mnie również cieszy jest fakt, że autor nie "dyskryminuje" swoich bohaterów. Zarówno pod względem seksualności jak i pochodzenia - mają oni różne korzenie, a co się z tym wiąże każdy z nich ma inne poglądy i historie. Autor nie boi się również robić prawdziwych bohaterów z kobiet. Są one równie odważne i silne jak męska część wyprawy. Ta nuta feminizmu jest bardzo odświeżająca i za to dla pana Riordana ogromne brawa. Od zawsze również najbardziej uwielbiałam humor w jego powieściach. Sarkastyczne komentarze bohaterów (zwłaszcza Leona, Percy'ego i trenera Hedge'a) sprawiały, że potrafiłam śmiać się z nich przez kilka minut.

"- A może byśmy tak zaczęli reklamować na przykład adidasy? - zamyślił się Percy. - Może to wkurzyłoby Nike na tyle, żeby się pojawiła?"

Akcja nie zwalnia dosłownie ani na sekundę, na każdej stronie znajdziemy trzymające w napięciu zdarzenia. Ja osobiście czytałam dalsze rozdziały z mocno bijącym sercem, ponieważ nie sposób się było domyślić co będzie dalej. Autor niesamowicie zaskakuje swoimi pomysłami na dalszą akcje, która wcale nie jest wymuszana, ale dzieje się zupełnie naturalnie.

Rick Riordan pisząc już Złodzieja pioruna zafundował nam epicką przygodę i jestem bardzo szczęśliwa, że kontynuował ją również w Olimpijskich herosach. Jest to historia niezwykle wciągająca, śmiem twierdzić, że nawet edukująca i poszerzająca nasze horyzonty, ponieważ nie wierzę, że nikt po przeczytaniu jednej z tych książek nie zajrzał do mitologii greckiej lub rzymskiej. Jest to jedna z tych historii, które zapadają głęboko w pamięć, i do których będziemy wracać nie raz. Jest to również jedna z tych książek, po których trudno się pozbierać - trudno zaakceptować, że to już koniec, ciężko powiedzieć bohaterom "do widzenia", cały czas myśli się o niej jak i o emocjach, które w nas wywołała. Jest to perfekcyjne podsumowanie całej serii o bogach greckich i rzymskich, przygód sławnego herosa Percy'ego Jacksona jak i jego przyjaciół, którzy stali się również naszymi przyjaciółmi. I z całego serca dziękuję Rickowi Riordanowi za stworzenie tak niepowtarzalnych książek.

Nie wiem kiedy - czy już w "Złodzieju pioruna' czy może dopiero w 'Zagubionym herosie', ale jedno jest pewne; pokochałam Ricka Riordana za fantastyczny styl, za bohaterów, z którymi bardzo się zżyłam, za dreszczyk emocji, który sprawiał, że pochłaniałam po kolei każdą ze stron, żeby dowiedzieć się co będzie dalej. Rick Riordan należy do grupy tych wyjątkowych pisarzy,...

Osiemnastoletnia Layken przeprowadza się do Michigan wraz ze swoją mamą i dziewięcioletnim bratem po śmierci ojca. Sytuacja finansowa rodziny pogorszyła się, co zmusiło ich do zmiany miejsca zamieszkania. W pierwszym dniu po przeprowadzce Layken poznaje Willa - między tą dwójką od razu zaiskrzyło. Niestety na drodze młodych staje przeszkoda, która uniemożliwia im dalsze spotykanie się.

"Pułapka uczuć" jest pierwszą powieścią Colleen Hoover, co z resztą widać. Styl autorki dopiero się rozwija, brak w nim jeszcze specyficznego humoru, który znajdziemy w kolejnych książkach. Nie jest to jednak tak bardzo rażące i nie zwraca się na to większej uwagi, ponieważ książka niesamowicie wciąga. Przeczytałam, a może raczej "połknęłam" ją w kilka godzin, naprawdę trudno się od niej oderwać.

Historia może wydawać się dosyć prosta - dwoje młodych ludzi, szaleńczo w sobie zakochanych, ale niestety, los staje im na drodze i nie mogą byc razem. Jednak w powieściach pani Hoover jest coś niezwykłego, co zawsze będę powtarzać. Jej niesamowicie prosty i wciągający styl, uczucie, które wkłada w swoje opowieści, które nie raz potrafi wycisnąć łzy z oczy. Kreowani przez nią bohaterowie nie są idealni - mają swoje rozterki, kłopoty i wady. Podoba mi się to, że w każdej książce główna bohaterka ma takiego przyjaciela, który sprawia, że mamy ochotę sami się z nim zaprzyjaźnić i spędzać czas, ponieważ ma on niesamowitą osobowość, tak jak w tym przypadku Eddie.

Miłym "dodatkiem" były wiersze tworzone przez bohaterów. Nie jest to oczywiście jakaś górnolotna poezja, jednak przemawiająca do czytelnika i wzruszająca. Idea slamu jest tak świetna, że z chęcią sama wzięłabym udział w czymś takim.

Było kilka sytuacji, kiedy wszystko wydawało sie zbyt idylliczne, ale ogólnie rzecz biorąc jest to dobra książka. Poruszająca temat śmierci bliskich i radzenia sobie z nią, prób postępowania w sposób moralny i według zasad, które czasem mogą się przyczynić do naszego nieszczęścia jak również o miłości. "Pułapka uczuć", pomimo poruszanych problemów, jest powieścią lekką, idealną na ciepły letni dzień. Historia ta wciągnęła mnie na tyle, że z pewnością sięgnę po następną część.

Osiemnastoletnia Layken przeprowadza się do Michigan wraz ze swoją mamą i dziewięcioletnim bratem po śmierci ojca. Sytuacja finansowa rodziny pogorszyła się, co zmusiło ich do zmiany miejsca zamieszkania. W pierwszym dniu po przeprowadzce Layken poznaje Willa - między tą dwójką od razu zaiskrzyło. Niestety na drodze młodych staje przeszkoda, która uniemożliwia im dalsze...

Uwielbiam wykreowanych przez autorkę bohaterów. Zżyłam się z nimi motylkowo mocno i ciężko było mi się z nimi rozstać :)

Uwielbiam wykreowanych przez autorkę bohaterów. Zżyłam się z nimi motylkowo mocno i ciężko było mi się z nimi rozstać :)