Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mass Effect to jedna z moich ulubionych serii gier. Jednak nie ma ona ostatnio dobrej passy. Andromeda to w porywach gra przyzwoita nie spełniająca wysoko zawieszonej poprzeczki trylogii Sheparda. Ale nie o grach ma być to opinia a o książce. Jak więc wypada Inicjacja? No niestety zła passa dotyczy i książek, bo także tutaj jest co najwyżej przeciętnie.

Od razu zaznaczam, że nie czytałem innych powieści z serii książek wydanej z okazji premiery Andromedy, więc jeżeli kontynuuje lub zaczyna jakieś wątki pojawiające się w innych pozycjach i to znacząco zmienia ich odbiór w kontekście całości to tego ta opinia nie zawrze. Oceniam tylko Inicjację i jej ewentualne powiązanie z grą.

No ale tu pojawia się pierwszy problem, bo jest to książka po prostu zbędna. Nie wnosi do świata gry niczego ważnego, znajomość historii z książki nie wpływa na to, że lepiej rozumiemy lub więcej wiemy o świecie.

Gracze grający w Andromedę chociaż godzinę wiedzą, że nie ma tu żadnej stawki, co najwyżej może zniechęcić do postaci występujących w grze.

Ale miało już nie być o grach. Niestety, historia jest najsłabszą częścią tej książki. Nawet nie chodzi o to, że jest nieciekawa, bo zaczyna się całkiem w porządku. Jest jakieś śledztwo, jakaś intryga, jakiś plot twist. Problem jest potem co tak naprawdę można jeszcze opowiedzieć. Biorąc pod uwagę niewielką ilość stron ja tu naliczyłem co najmniej trzy historie luźno ze sobą powiązane jakby autorzy już nie wiedzieli jak dociągnąć do końca.

Z pozytywów może relacja głównej bohaterki z inną postacią jest przyzwoicie napisana. Niewiele. Jak na tak krótką książkę męczyłem się niemiłosiernie.

Mass Effect to jedna z moich ulubionych serii gier. Jednak nie ma ona ostatnio dobrej passy. Andromeda to w porywach gra przyzwoita nie spełniająca wysoko zawieszonej poprzeczki trylogii Sheparda. Ale nie o grach ma być to opinia a o książce. Jak więc wypada Inicjacja? No niestety zła passa dotyczy i książek, bo także tutaj jest co najwyżej przeciętnie.

Od razu zaznaczam,...

Stephen King znany jest głównie z powieści grozy. Billy Summers to powieść niewpisująca się w ten gatunek. Ale chyba można powiedzieć, że wpisuje się w gatunek "książka Stephena Kinga" i jak głupio by to nie brzmiało to autor ten ma wypracowany styl przez dziesiątki lat.

Ale zacznijmy od początku. Tytułowy bohater to wysokiej klasy specjalista od zabójstw na zlecenie. Zaczynamy historię od otrzymania kolejnego zlecenia i na tym skończę, żeby nie psuć za dużo.

Wracając do stylu Kinga. Już w poprzednich recenzjach zauważyłem, że King najlepszy jest w opisywaniu tego co mogłoby wydawać się nudne. Codzienne życie, akcja tocząca się niespiesznie. Pod tym względem Billy Summers ma na to mnóstwo miejsca, bo w końcu profesjonalista musi się przygotować do akcji. Mniej więcej w środku książki następuje pewne wydarzenie, które wprowadza nieco więcej relacji do życia naszego głównego bohatera, który jest inteligentny, bystry, dający się lubić od początku a potem zyskuje jeszcze więcej.

I chyba dla głównego bohatera można ten tytuł przeczytać, bo mimo co najmniej dwóch ważnych wydarzeń, które pchają fabułę do przodu to historia jest dosyć prosta. Nie ma tu niczego rewolucyjnego, ale nie musi, to taka powieść na kilka wieczorów, która mniej więcej po podobnym czasie będzie zapomniana. To nie jest zarzut, ale jeżeli ktoś oczekuje, że dostanie coś zupełnie innego od tego autora, to mimo zmiany gatunku, to nadal Stephen King, który w ilości książek, które wydaje nie schodzi poniżej pewnego poziomu.

Stephen King znany jest głównie z powieści grozy. Billy Summers to powieść niewpisująca się w ten gatunek. Ale chyba można powiedzieć, że wpisuje się w gatunek "książka Stephena Kinga" i jak głupio by to nie brzmiało to autor ten ma wypracowany styl przez dziesiątki lat.

Ale zacznijmy od początku. Tytułowy bohater to wysokiej klasy specjalista od zabójstw na zlecenie....

Książka Rafała Cichockiego jest najlepsza kiedy występuje w niej ogromna ilość absurdalnego humoru i dziwnych, nietypowych sytuacji oraz dialogów. Dlatego początek jest tak dobry.

Potem niestety, gdy wchodzimy w nieco poważniejszą historię, całokształt nieco zwalnia a moje wrażenia sprowadzają się do "kolejna książki sci-fi". Ten humor wraca, ale na krótko i tylko do pewnego stopnia, bo zastępowany jest czymś większym, historią o ratowaniu czegoś tam.

Ale na pewno nie można powiedzieć, że to czas stracony, bo autor w dosyć krótkiej historii zdołał zawrzeć masę humoru i kilka ciekawych pomysłów, łącznie z co najmniej dwoma ważnymi zwrotami fabularnymi.

Książka Rafała Cichockiego jest najlepsza kiedy występuje w niej ogromna ilość absurdalnego humoru i dziwnych, nietypowych sytuacji oraz dialogów. Dlatego początek jest tak dobry.

Potem niestety, gdy wchodzimy w nieco poważniejszą historię, całokształt nieco zwalnia a moje wrażenia sprowadzają się do "kolejna książki sci-fi". Ten humor wraca, ale na krótko i tylko do...