Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niesamowicie nudna i pozbawiona jakichkolwiek emocji.

Niesamowicie nudna i pozbawiona jakichkolwiek emocji.

Nie kupiłem tej historii. Każdy bohater niesamowicie mnie irytował, żaden do siebie nie przekonał ani nie utkwił w pamięci. Miałem chociaż nadzieję, że się nieco pośmieję, ale zaśmiałem się tylko dwa razy (szczególnie dlatego, że większość żartów zdawała się być wciśnięta na siłę, jakby autorka sporządziła listę infantylnych i irytujących żartów, które koniecznie chciała wrzucać co kilka zdań). To już by było coś, gdyby tylko (za drugim razem) autorka nie uznała mnie, czytelnika, za idiotę i po rzuceniu niezwykle prostym żartem nie wyjaśniła go zdanie później. Moje zaśmianie się szybko zostało przeobrażone w zażenowane i zirytowane skrzywienie. Ostatecznie liczyłem, że finał historii choć trochę mnie zaintryguje, ale niestety okazał się niezwykle nieciekawy.

Nie kupiłem tej historii. Każdy bohater niesamowicie mnie irytował, żaden do siebie nie przekonał ani nie utkwił w pamięci. Miałem chociaż nadzieję, że się nieco pośmieję, ale zaśmiałem się tylko dwa razy (szczególnie dlatego, że większość żartów zdawała się być wciśnięta na siłę, jakby autorka sporządziła listę infantylnych i irytujących żartów, które koniecznie chciała...

Muszę przyznać, że pogubiłem się w tej historii. Natłok dialogów (na których opierała się książka) z istotnymi dla śledztwa/akcji informacjami i multum nazwisk używanych wymiennie z pseudonimami tak mnie przytłoczył, że w połowie nie tylko nie wiedziałem, co się dzieje, ale nawet nie za bardzo miałem ochotę poznać, jak ta historia się skończy. A dobrnąwszy do finału mogłem jedynie wzruszyć bezradnie ramionami.

Muszę przyznać, że pogubiłem się w tej historii. Natłok dialogów (na których opierała się książka) z istotnymi dla śledztwa/akcji informacjami i multum nazwisk używanych wymiennie z pseudonimami tak mnie przytłoczył, że w połowie nie tylko nie wiedziałem, co się dzieje, ale nawet nie za bardzo miałem ochotę poznać, jak ta historia się skończy. A dobrnąwszy do finału mogłem...

"Egzekutor" bez wątpienia jest wciągający, pomysł na fabułę niezwykle ciekawy, ale zdawało mi się, że niektóre momenty (sytuacje lub rozmowy) wypadają dziwnie infantylne. Natomiast rozwiązanie głównego wątku - bardzo proste. Poprzedni tom wypadał o wiele lepiej, niemniej "Egzekutor" zasługuje na ocenę 7/10, a dalsze losy Huntera na uważne śledzenie.

"Egzekutor" bez wątpienia jest wciągający, pomysł na fabułę niezwykle ciekawy, ale zdawało mi się, że niektóre momenty (sytuacje lub rozmowy) wypadają dziwnie infantylne. Natomiast rozwiązanie głównego wątku - bardzo proste. Poprzedni tom wypadał o wiele lepiej, niemniej "Egzekutor" zasługuje na ocenę 7/10, a dalsze losy Huntera na uważne śledzenie.

Naprawdę inteligentna i wciągająca. Po dwóch książkach Mroza, które mnie niesamowicie odrzuciły, "Kasacja" stała się zdecydowanie pozytywnym zaskoczeniem.

Naprawdę inteligentna i wciągająca. Po dwóch książkach Mroza, które mnie niesamowicie odrzuciły, "Kasacja" stała się zdecydowanie pozytywnym zaskoczeniem.

Dawno nie czytałem książki tak mocno przesiąkniętej emocjami!
„Bujda” to pełen dynamizmu thriller YA - zapierający dech, ale z odpowiednią dawką ciętego języka i humoru. Jednak powieść ta jest przede wszystkim kunsztownie napisana. Postacie stworzone są niesamowicie precyzyjnie, akcja została poprowadzona naprawdę wybornie, wątki umiejętnie spleciono, a język jest gładki i swobodny, dzięki czemu książkę czyta się (a także słucha, bo część powieści miałem okazję wysłuchać w interpretacji Zofii Zoń) bardzo przyjemnie.
Zakończenie wgniotło mnie w fotel. Chociaż można było przewidzieć rozwiązanie poszczególnych wątków, to jednak autorka zakończyła powieść w sposób na tyle ciekawy, że niecierpliwiłem się przed poznaniem ostatniego rozdziału.
Jeśli szukacie bardzo dobrej, wciągającej i niesamowicie emocjonującej książki, to koniecznie sięgnięcie po „Bujdę”!

Dawno nie czytałem książki tak mocno przesiąkniętej emocjami!
„Bujda” to pełen dynamizmu thriller YA - zapierający dech, ale z odpowiednią dawką ciętego języka i humoru. Jednak powieść ta jest przede wszystkim kunsztownie napisana. Postacie stworzone są niesamowicie precyzyjnie, akcja została poprowadzona naprawdę wybornie, wątki umiejętnie spleciono, a język jest gładki i...

Carter bez wątpienia jest mistrzem w swoim gatunku, a "Krucyfiks" naprawdę wciąga. Niektóre sceny wręcz powalają. Ostatecznie daję 8/10, bo książka była za mało dynamiczna jak na taki temat. Niemniej po tomie pierwszym nie sposób nie sięgnąć po kolejne, bo Carter pisze wręcz doskonale, a główny bohater został bardzo dobrze wykreowany.

Carter bez wątpienia jest mistrzem w swoim gatunku, a "Krucyfiks" naprawdę wciąga. Niektóre sceny wręcz powalają. Ostatecznie daję 8/10, bo książka była za mało dynamiczna jak na taki temat. Niemniej po tomie pierwszym nie sposób nie sięgnąć po kolejne, bo Carter pisze wręcz doskonale, a główny bohater został bardzo dobrze wykreowany.

Opinia po wysłuchaniu serialu audio:
Dość absurdalny, momentami infantylny, naszpikowany sformułowaniami typu „podniósł do góry”. Makłowicza nie da się słuchać, wypada okropnie. Zapowiadanej historii praktycznie nie ma, wyłącznie początek jest tym, co mieliśmy dostać (według opisu). Ostatecznie jednak historia nawet wciąga, ale końcowy efekt jest słaby.

Opinia po wysłuchaniu serialu audio:
Dość absurdalny, momentami infantylny, naszpikowany sformułowaniami typu „podniósł do góry”. Makłowicza nie da się słuchać, wypada okropnie. Zapowiadanej historii praktycznie nie ma, wyłącznie początek jest tym, co mieliśmy dostać (według opisu). Ostatecznie jednak historia nawet wciąga, ale końcowy efekt jest słaby.

Niesamowicie ciekawa, wciągająca i pouczająca. Polecam.

Niesamowicie ciekawa, wciągająca i pouczająca. Polecam.

Dawno nie czytałem książki z tak ciekawym rozwiązaniem zagadki.

Dawno nie czytałem książki z tak ciekawym rozwiązaniem zagadki.

Przyzwoity thriller z ciekawym, ale raczej prostym zakończeniem. Brakowało mi tutaj jakichkolwiek zaskoczeń, poza tym końcowym oczywiście. Niemniej rozumiem fenomen książki, bo naprawdę wciągała.

Przyzwoity thriller z ciekawym, ale raczej prostym zakończeniem. Brakowało mi tutaj jakichkolwiek zaskoczeń, poza tym końcowym oczywiście. Niemniej rozumiem fenomen książki, bo naprawdę wciągała.

Jakub Szamałek cały czas zaskakuje wyrazistością technologicznych zagrożeń i przeraża realnością tego, co w pierwszej chwili jawi się jako niemożliwe. Rzuca nam w twarz pesymizmem i dosadnie zauważa, że im śmielej przyglądamy się światu, tym z coraz większą grozą dostrzegamy, jak bardzo szokujący on jest. To znakomita i wciągająca powieść, która doskonale wieńczy trylogię. Po przeczytaniu Gdziekolwiek spojrzysz musimy przyznać, że nigdy już nie będzie lepiej, bo wszyscy zmierzamy do miejsca, w którym może być wyłącznie gorzej.

Jakub Szamałek cały czas zaskakuje wyrazistością technologicznych zagrożeń i przeraża realnością tego, co w pierwszej chwili jawi się jako niemożliwe. Rzuca nam w twarz pesymizmem i dosadnie zauważa, że im śmielej przyglądamy się światu, tym z coraz większą grozą dostrzegamy, jak bardzo szokujący on jest. To znakomita i wciągająca powieść, która doskonale wieńczy trylogię....

Miłosz rozczarowuje za każdym razem.

Miłosz rozczarowuje za każdym razem.

Najciekawszy tom Dziennika. Całość jest niekwestionowanym arcydziełem.

Najciekawszy tom Dziennika. Całość jest niekwestionowanym arcydziełem.

Dawid Kain jest zdecydowanie jednym z najciekawszych polskich autorów. Jego "Oczy pełne szumu" to psychodeliczna, przesycona surrealizmem i groteską powieść, która w najlepszy sposób ryje banię. Kawał dobrej, wciągającej i przejmującej lektury, którą Wydawnictwo IX wydało w znakomity sposób.

Dawid Kain jest zdecydowanie jednym z najciekawszych polskich autorów. Jego "Oczy pełne szumu" to psychodeliczna, przesycona surrealizmem i groteską powieść, która w najlepszy sposób ryje banię. Kawał dobrej, wciągającej i przejmującej lektury, którą Wydawnictwo IX wydało w znakomity sposób.

Książka niezwykle obszerna jak na opowiadaną treść. Zdecydowanie przegadana, choć fabuła jest ciekawa. Tylko dla wytrwałych, którzy lubią długie, powolne lektury.

Książka niezwykle obszerna jak na opowiadaną treść. Zdecydowanie przegadana, choć fabuła jest ciekawa. Tylko dla wytrwałych, którzy lubią długie, powolne lektury.

Michał Witkowski - polski Hrabal. Przelewa na papier strumień swojej świadomości w sposób wyśmienity. Czytany głosem samego Witkowskiego brzmi najlepiej. Ale często niewiele z tych opowieści wynika. "Barbara..." jest czystą rozrywką, książką do pociągu. Przyjemna, lecz nie zachwyca. Forma jest ważniejsza od treści, którą niemal w całości zdradza okładkowy opis.

Michał Witkowski - polski Hrabal. Przelewa na papier strumień swojej świadomości w sposób wyśmienity. Czytany głosem samego Witkowskiego brzmi najlepiej. Ale często niewiele z tych opowieści wynika. "Barbara..." jest czystą rozrywką, książką do pociągu. Przyjemna, lecz nie zachwyca. Forma jest ważniejsza od treści, którą niemal w całości zdradza okładkowy opis.

Jeśli zastanawiasz się, jak powinien wyglądać idealny thriller, to dowiesz się tego, czytając powieść Jakuba Szamałka. Jest tutaj wszystko, co wywołuje strach, nieustannie trzyma w napięciu, wzbudza ciągłe zaciekawienie i niepohamowaną chęć połknięcia całej historii już przy pierwszym podejściu. Emocje wręcz wylewają się z każdej strony. Autor doskonale wie, jak zmrozić krew w żyłach.

Jeśli zastanawiasz się, jak powinien wyglądać idealny thriller, to dowiesz się tego, czytając powieść Jakuba Szamałka. Jest tutaj wszystko, co wywołuje strach, nieustannie trzyma w napięciu, wzbudza ciągłe zaciekawienie i niepohamowaną chęć połknięcia całej historii już przy pierwszym podejściu. Emocje wręcz wylewają się z każdej strony. Autor doskonale wie, jak zmrozić...

Dawno nie czytałem tak dobrej i wciągającej książki. Znakomicie napisana historia kobiety, która postanawia dosłownie zapaść w sen zimowy. Faszeruje się lekami i zasypia, często ucieka jej świadomość na kilka dni, a potem dowiaduje się, co w tymczasowe robiła. Towarzyszy jej przyjaciółka - goniąca za urodą, wiecznie zmartwiona chorującą na raka matką.

Niesamowita jest ta książka. Idealnie pasuje do czytania w łóżku. Idealnie się też zasypia co kilkadziesiąt stron, żeby potem sennie czytać dalej ;)

Dawno nie czytałem tak dobrej i wciągającej książki. Znakomicie napisana historia kobiety, która postanawia dosłownie zapaść w sen zimowy. Faszeruje się lekami i zasypia, często ucieka jej świadomość na kilka dni, a potem dowiaduje się, co w tymczasowe robiła. Towarzyszy jej przyjaciółka - goniąca za urodą, wiecznie zmartwiona chorującą na raka matką.

Niesamowita jest ta...

Dawno już nie czytałem równie wciągającej i ekscytującej powieści, która mimo dość statycznej narracji pochłania bez granic.

„Pięć toastów Hannigana” to powieść o mężczyźnie, który w hotelowym barze wznosi pięć toastów, a przy każdym snuje historie o najważniejszych osobach w życiu. Są wśród nich starszy brat Maurice’a, chora psychicznie szwagierka, córka, z którą spędził zaledwie piętnaście minut, syn, będący niejako adresatem wszystkich opowieści, i w końcu zmarła niedawno żona. Opowiadając o tych wszystkich osobach Hannigan tworzy obraz swojego życia, a także życia osób, które dawały jego rodzinie pracę aż od czasów dzieciństwa Maurice’a.
Choć historia ta na pierwszy rzut oka może wydać się dość typowa, to jednak życie Hannigana do standardowych nie należy. Napędza je skandal, który rozegrał się u jego pracodawcy i naznaczył ich wszystkich swym piętnem, a także miłość do osoby, której odejście jest powodem snucia całej tej opowieści.

Książka jest doskonale skonstruowana, nie ma w niej luk ani niedopowiedzeń, choć opisuje całe życie Hannigana, a całość układa się zarówno w realną, lecz jednak niepowtarzalną historię. Maurice to bohater z krwi i kości, opowiadający płynnie i spokojnie, a mimo to porywająco i z rozwagą dawkując istotne dla fabuły informacje.

Czyta się wyśmienicie, a każda strona przynosi nowe emocje. Niewątpliwie jest to jedna z najlepszych powieści, jakie przeczytałem w tym roku. Jedynym minusem jest tłumaczenie - niekiedy niedoszlifowane stylistycznie, a niekiedy niepotrafiące dokładnie przedstawić pewnych sytuacji, które rozmywają się i sprawiają wrażenie niedopracowanych (jednak widać, że nie jest to wina oryginału, bowiem pewne momenty nakreślone są w sposób odpowiedni, jednak słowami, które po prostu nie pasują). Jest to jednak jedyny minus, przez który książkę oceniam na 8/10 zamiast o jeden stopień wyżej, który być może dostałoby oryginalne wydanie. Niemniej naprawdę warto przeczytać „Pięć toastów Hannigana”, z pewnością zostaniecie nimi zauroczeni.

Dawno już nie czytałem równie wciągającej i ekscytującej powieści, która mimo dość statycznej narracji pochłania bez granic.

„Pięć toastów Hannigana” to powieść o mężczyźnie, który w hotelowym barze wznosi pięć toastów, a przy każdym snuje historie o najważniejszych osobach w życiu. Są wśród nich starszy brat Maurice’a, chora psychicznie szwagierka, córka, z którą spędził...