Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od czytania tej książki można dostać depresji. Wg autorki wszystko jest do dupy i żałosne: ludzie, otoczenie, środowisko, życie, ogólnie wszystko. Niektóre fragmenty wydają się błyskotliwe i mają w sobie to coś, ale co z tego, skoro na następnej stronie znowu dowiaduję się, że wszystko jest do dupy i nic niewarte. Depresja to poważna choroba i z jednej strony zgadzam się, że trzeba o niej jak najwięcej mówić, ale z drugiej strony wydaje mi się, że tego gadania jest już ostatnio za dużo i mnie to przytłacza i nie chcę o tym słyszeć ani czytać. Poza tym pachnie mi to trochę rozpaczliwą potrzebą zwrócenia na siebie uwagi. Podsumowując: nie polecam.

Od czytania tej książki można dostać depresji. Wg autorki wszystko jest do dupy i żałosne: ludzie, otoczenie, środowisko, życie, ogólnie wszystko. Niektóre fragmenty wydają się błyskotliwe i mają w sobie to coś, ale co z tego, skoro na następnej stronie znowu dowiaduję się, że wszystko jes...

Rozwiń Zwiń

Książka mnie nie zachwyciła. I wcale nie chodzi o wszechobecny turpizm, bo nie ma co się czepiać głównego założenia książki. Po prostu nie odczułam tego, czego oczekiwałaby ode mnie, jako czytelnika, autorka. Nie odczułam grozy, napięcia, jedyne, co odczuwałam, to obrzydzenie. Książka mnie nie wciągnęła, i w większości ją przesłuchałam niż przeczytałam (wiecie, tak jak się słucha czegoś do gotowania albo wieszania prania). Irytowało mnie ciągłe stosowanie zaimków zamiast imion bohaterów ("On coś tam zrobił, ona mu coś powiedziała, on jej odpowiedział). Ale oczywiście są też plusy. Światotwórstwo jest trudnym zabiegiem, a pani Agustinie nie można wmówić, że sobie z nim nie poradziła. Wszystko zabrzmiało wiarygodnie, widać, że książka została przemyślana. Ogółem: książka niezła, ale nienajlepsza. Podczas czytania/słuchania zastanawiałam się też, czy autorka w ogóle zna koncepcję "show, don't tell", tak kluczową dla każdego powieściopisarza. Wiele fragmentów zostało opowiedzianych, zamiast pokazanych. Może dlatego też nie odczuwałam w ogóle napięcia podczas lektury, bo czułam się, jakby mi ktoś opowiadał tę historię, a nie jakbym była w środku akcji. Rzadko mogłam wczuć się w bohatera, prawie w ogóle. Ogółem: pomysł na książkę fascynujący, ale szkoda, że potencjał nie został dobrze wykorzystany.

Książka mnie nie zachwyciła. I wcale nie chodzi o wszechobecny turpizm, bo nie ma co się czepiać głównego założenia książki. Po prostu nie odczułam tego, czego oczekiwałaby ode mnie, jako czytelnika, autorka. Nie odczułam grozy, napięcia, jedyne, co odczuwałam, to obrzydzenie. Książka mnie...

Rozwiń Zwiń

Jakim cudem mężczyzna wkradł się do umysłu kobiety i zdołał opisać cały jej proces myślowy i uczuciowy? Nie wiem, chyba trzeba być geniuszem. Anna Karenina to lektura obowiązkowa, nie tylko dla kobiet. Główna bohaterka chce być tylko szczęśliwa, ale aby taką być, musi zignorować wszelkie społeczne konwenanse. W tych czasach niestety jest to prawie niemożliwe i dla bohaterki zerwanie z konwenansami kończy się tragicznie. Jedna z niewielu książek, która wyraźnie pokazuje, jak społeczeństwo nas ogranicza i jak ma na nasze życie ogromny wpływ, nawet jeśli chcemy od niego się odciąć.

Jakim cudem mężczyzna wkradł się do umysłu kobiety i zdołał opisać cały jej proces myślowy i uczuciowy? Nie wiem, chyba trzeba być geniuszem. Anna Karenina to lektura obowiązkowa, nie tylko dla kobiet. Główna bohaterka chce być tylko szczęśliwa, ale aby taką być, musi zignorować wszelkie s...

Rozwiń Zwiń