Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie było ochów i achów z mojej strony, bo gdzieś to już czytałam. A, tak, w "Pokutniku" tego samego autora. Tutaj mamy Lublin i Warszawę, tam było USA i Jerozolima. Tutaj mamy prostych ludzi, tam byli intelektualiści i ludzi sukcesu. Co nie zmienia faktu, że jest to dobra powieść o przemianie wewnętrznej. A w Lublinie do dziś odbywa się największy w Polsce zlot cyrkowców.

Nie było ochów i achów z mojej strony, bo gdzieś to już czytałam. A, tak, w "Pokutniku" tego samego autora. Tutaj mamy Lublin i Warszawę, tam było USA i Jerozolima. Tutaj mamy prostych ludzi, tam byli intelektualiści i ludzi sukcesu. Co nie zmienia faktu, że jest to dobra powieść o przemianie wewnętrznej. A w Lublinie do dziś odbywa się największy w Polsce zlot...

Całkiem przyjemnie się czytało. Jednak... Decyzje głównej bohaterki były dla mnie niezrozumiałe. Jane była damą, a dwa razy podjęła absurdalnie głupie decyzje, zupełnie niepasujące do jej stanu (których nie przytoczę, żeby nie zdradzać fabuły, ale kto czytał, pewnie domyśli się, o co chodziło). Ale książę udany. Na pierwszy rzut oka wydaje się zadufanym w sobie hulaką, a okazuje się dżentelmenem z silnym kręgosłupem moralnym. Tylko nadal nie wiem, jak wymówić jego imię... Co to ma być za imię? Jocelyn...

Mary Balogh jest zręczną opowiadaczką. Jak zwykle u niej wciągnęły mnie emocje, te powoli budzące się pożądanie, które nie wiadomo kiedy przekształciło się w coś więcej. Jednak zakończenie wypadło słabo. W ostatniej rozmowie między nimi sama się zgubiłam, czy ona w końcu go chce, czy nie. W ogóle dlaczego go nie chciała? Coś tu nie zagrało.

Całkiem przyjemnie się czytało. Jednak... Decyzje głównej bohaterki były dla mnie niezrozumiałe. Jane była damą, a dwa razy podjęła absurdalnie głupie decyzje, zupełnie niepasujące do jej stanu (których nie przytoczę, żeby nie zdradzać fabuły, ale kto czytał, pewnie domyśli się, o co chodziło). Ale książę udany. Na pierwszy rzut oka wydaje się zadufanym w sobie hulaką, a...

Opinią ostatniego tomu trochę podsumuję całą serię. Dobrze się przy niej bawiłam, mimo kilku rażących błędów.

1. Zdecydowanie za długo trwają wątki początkowe, które potem, po odzyskaniu pamięci przez Gniew i Emilię, okazują się mało znaczące. Większość ważnej akcji jest w ostatnim tomie, a dwa pierwsze tomy są zdecydowanie za długie względem trzeciego.
2. Wiele wątków nie zostało należycie rozwiniętych lub w ogóle rozwiązanych. Wspomniane jest, że każdy z braci odczuł skutki klątwy, ale w ogóle niepotrzebnie, bo tylko rozbudziło to ciekawość, która nie została zaspokojona. Cały czas było mówione, że wiedźmy coś kombinują, a wątek ten został w ogóle porzucony i nierozwiązany. Nie mówiąc już o Claudii...
3. Duuuużo błędów edytorskich. Czasem pomylone imiona, albo mówią, że idą na inny dwór, niż w rzeczywistości poszli. W trzecim tomie dodatkowo dużo literówek, które pojawiły się już w polskim tłumaczeniu.
4. Sporo relacji jest czysto na papierze. Cały czas powtarza, że jest przyjaciółką Claudii, a w ogóle tego nie czuć. Tak samo z Florą.

To moje drugie zetknięcie z romantasy i było lepiej niż przy poprzednim (Krew i popiół). Tutaj też jest wątek taki, że dziewczyna myśli, że jest zwykłą śmiertelniczką, a nie jest, ale było to dużo lepiej i sensowniej poprowadzone.

Opinią ostatniego tomu trochę podsumuję całą serię. Dobrze się przy niej bawiłam, mimo kilku rażących błędów.

1. Zdecydowanie za długo trwają wątki początkowe, które potem, po odzyskaniu pamięci przez Gniew i Emilię, okazują się mało znaczące. Większość ważnej akcji jest w ostatnim tomie, a dwa pierwsze tomy są zdecydowanie za długie względem trzeciego.
2. Wiele wątków nie...