Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozdziały dość krótkie, pisane według schematu.

Na plus:
1) Umieszczone na marginesach hasła, które w dwóch-trzech słowach sygnalizują, o czym mówi dany akapit. Ułatwiają wyszukiwanie informacji i przypomnienie sobie najważniejszych zagadnień.

Na minus:
1) Powtarzanie definicji czy opisowego wyjaśnienia danego zjawiska kilkukrotnie, innymi słowami. Bardzo dużo zagadnień jest opisywanych przez cały akapit, po to, aby w następnym akapicie autor zaczął zdanie od „inaczej mówiąc” albo „innymi słowy”, po czym od nowa tłumaczy coś, co już zostało wyjaśnione. Wygląda to tak, jakby autorzy nie mogli zdecydować się, które wyjaśnienie będzie czytelniejsze i łatwiejsze do zrozumienia. Tym samym zamiast ułatwić przyswajanie wiedzy wprowadzają zamęt w głowie czytelnika. Lepiej byłoby, gdyby zdecydowano się na wybranie jednego sposobu wyjaśnienia danego zjawiska.
2) Podręcznik opiera się przede wszystkim na definicjach i pojęciach. Praktycznie w ogóle nie ma przykładów „z życia” czy przytoczonych konkretnych badań
3) Pełno konserwatywnych, patriarchalnych, a nawet mizoginicznych stwierdzeń.
4) Mocno i źle się zestarzała, nie przystaje do współczesnych czasów. Brak wzmianek o zjawiskach związanych z Internetem, jego wpływie na społeczeństwo i kulturę.
5) Niepotrzebny jest rozdział dotyczący transformacji ustrojowej, Pisany z perspektywy trwającej jeszcze transformacji, odwołuje się do badań z początku lat 90., mówi o procesach właśnie trwających, co dzisiaj jest niezrozumiałe i nie daje żadnego punktu odniesienia.

Rozdziały dość krótkie, pisane według schematu.

Na plus:
1) Umieszczone na marginesach hasła, które w dwóch-trzech słowach sygnalizują, o czym mówi dany akapit. Ułatwiają wyszukiwanie informacji i przypomnienie sobie najważniejszych zagadnień.

Na minus:
1) Powtarzanie definicji czy opisowego wyjaśnienia danego zjawiska kilkukrotnie, innymi słowami. Bardzo dużo zagadnień...

Styl Papużanki mimo. że nie najłatwiejszy, zdecydowanie do mnie przemawia. Mniej więcej 2/3 książki, póki Śpik jest w szkole jest bardzo dobra, reszta trochę nudna i chyba niepotrzebna, w przeciwieństwo do "Szopki", która w całości była genialna.

Styl Papużanki mimo. że nie najłatwiejszy, zdecydowanie do mnie przemawia. Mniej więcej 2/3 książki, póki Śpik jest w szkole jest bardzo dobra, reszta trochę nudna i chyba niepotrzebna, w przeciwieństwo do "Szopki", która w całości była genialna.

Nie wiem czy to wina autora (właściwie autorów) czy tłumaczki, ale ta książka jest strasznie topornie napisana, dawno nie miałam takiego problemu z czytaniem przez sposób pisania. Krótkie zdania brzmiące jak didaskalia, dziwnie skonstruowane dialogi i sceny, tak że miałam wrażenie, że czytam scenariusz do filmu. Zajrzałam do drugiego tomu i widzę, że jest podobnie więc rezygnuję z serii bo fabuła i bohater jakoś niespecjalnie mi to zrekompensowały.

Nie wiem czy to wina autora (właściwie autorów) czy tłumaczki, ale ta książka jest strasznie topornie napisana, dawno nie miałam takiego problemu z czytaniem przez sposób pisania. Krótkie zdania brzmiące jak didaskalia, dziwnie skonstruowane dialogi i sceny, tak że miałam wrażenie, że czytam scenariusz do filmu. Zajrzałam do drugiego tomu i widzę, że jest podobnie więc...