Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Może masz słuszność, Watsonie - rzekł. - Zdaje mi się, że pod względem fizycznym te narkotyki źle wpływają na mnie. Niemniej, tak pobudzają i rozjaśniają umysł, że wobec tego, tamto ich oddziaływanie jest drobnostką.

Może masz słuszność, Watsonie - rzekł. - Zdaje mi się, że pod względem fizycznym te narkotyki źle wpływają na mnie. Niemniej, tak pobudzają ...

Największymi nieprzyjaciółmi człowieka są jego namiętności.

Największymi nieprzyjaciółmi człowieka są jego namiętności.

Skoro to takie łatwe — to dlaczego trzymasz się tego nicka? Jesteś w ogóle człowiekiem?

Skoro to takie łatwe — to dlaczego trzymasz się tego nicka? Jesteś w ogóle człowiekiem?

Nie pamiętam, żebym był kiedykolwiek zmęczony pracą, próżniactwo nuży mnie i wyczerpuje niesłychanie.

Nie pamiętam, żebym był kiedykolwiek zmęczony pracą, próżniactwo nuży mnie i wyczerpuje niesłychanie.

Lekko traktuj sprawy dużej wagi, a zdecydowanie te o nieistotnych konsekwencjach. Trudno jest stanąć wobec kryzysu i rozwiązać go łagodnie, jeśli nie masz w sobie zdecydowania, bo niepewność podważy twe starania.

Lekko traktuj sprawy dużej wagi, a zdecydowanie te o nieistotnych konsekwencjach. Trudno jest stanąć wobec kryzysu i rozwiązać go łagodnie, ...

- Chcecie mnie zwerbować. I jest to dla mnie niewiarygodnie irytująca sprawa. Chcesz wiedzieć dlaczego? Powiem ci dlaczego. Widzisz te dłonie? One miały moc formowania rzeczywistości i rozrywania tego, co istnieje miedzy dwoma wymiarami. No i świetnie! Uczyłem się pod okiem Gatewaya. To mi dało w kość. Ale w zamęcie mojego życia jest ośmioliterowe słowo trzymające mnie z dla od tego, kim chcę być. Wiesz, co to za słowo? Pielucha. (pokazuje przepaskę biodrową Aborygena) To, co powinienem, to uczyć się u kogoś, kto naprawdę pojmuje moje prawdziwe zdolności. Rozumiesz? Może u Van Halena, Iommi albo Page'a. Powinienem nosić skórzane spodnie. A moje dłonie powinny robić tak. (pokazuje gest mano cornuta) - Dlaczego? - Nich zgadnę pituri? - Niesłychane. Nie. Moim dragiem jest Randy Rhoads. Bezwzględnie nie mogę iść z wami.

- Chcecie mnie zwerbować. I jest to dla mnie niewiarygodnie irytująca sprawa. Chcesz wiedzieć dlaczego? Powiem ci dlaczego. Widzisz te dłoni...

W tej chwili chciałem być sam. Musiałem być sam. Nie zdobyłem się jeszcze na nic, na żadną decyzję, nie zapadło żadne postanowienie. Wpatrzony w ciemniejące niebo, w gwiazdy, które były tylko widmowym cieniem ziemskich gwiazd, stałem bez ruchu, a w pustce, która zastępowała gonitwę myśli sprzed chwili, rosła bez słów martwa, obojętna pewność, że tam, dokąd nie mogłem sięgnąć, wybrałem już, i udając, ze nic się nie stało, nie miałem nawet tyle siły, żeby sobą wzgardzić.

W tej chwili chciałem być sam. Musiałem być sam. Nie zdobyłem się jeszcze na nic, na żadną decyzję, nie zapadło żadne postanowienie. Wpatrzo...

Ziemia? Myślałem o jej wielkich, zatłoczonych, huczących miastach, w których się zgubię, zatracę prawie tak, jak gdybym uczynił to, co chciałem zrobić drugiej czy trzeciej nocy - rzucić się w ocean ciężko falujący w ciemności. Utonę w ludziach. Będę milkliwym i uważnym, a przez to cenionym towarzyszem, będę miał wielu znajomych, nawet przyjaciół, i kobiety, a może nawet jedną kobietę. Przez pewien czas będę musiał sobie zadawać przymus, aby się uśmiechać, kłaniać, wstawać, wykonywać tysiące drobnych czynności, z których składa się ziemskie życie, aż przestanę je czuć. Znajdę nowe zainteresowania, nowe zajęcia, ale nie oddam im się cały. Nikomu ani niczemu, już nigdy więcej. I być może będę patrzał w nocy tam, gdzie na niebie ciemność pyłowej chmury jak czarna zasłona powstrzymuje blask dwu słońc, pamiętając wszystko, nawet to, co myślę teraz, i wspomnę z pobłażliwym uśmiechem, w którym będzie odrobina żalu, ale i wyższości, moje szaleństwa i nadzieje.

Ziemia? Myślałem o jej wielkich, zatłoczonych, huczących miastach, w których się zgubię, zatracę prawie tak, jak gdybym uczynił to, co chcia...

Oczywiście inżynierowie i fizycy zajmujący się kosmosem zgadzali się co do tego, że żadna forma materii nie może poruszać się z prędkością większą niż dziewięć jednostek nadświetlnych. Zdaniem Kirka przekonanie to było współczesną formą zabobonu. Przecież kiedyś, na przykład, wierzono, że człowiek nigdy nie będzie mógł latać lub – rzecz zupełnie niewyobrażalna – przekroczyć prędkości światła.

Oczywiście inżynierowie i fizycy zajmujący się kosmosem zgadzali się co do tego, że żadna forma materii nie może poruszać się z prędkością w...