Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Więcej tego samego czyli wszystko i nic. Poprzednią pozycję, Sforę przeczytałem jednym tchem, choć fabuła zakrawała o wątki mocno naciągane, wręcz fantastyczne. Kolejny tom, choć zapowiadał się interesująco i mógł wprowadzić powiew świeżości, bardzo szybko wrócił na tory klasztoru Hieronimek i kolejnego ich wychowanka z urazą do Igora, którą zamierza przerodzić w plan zemsty.... Rozumiem, że seria o przygodach danego bohatera wymaga ciągłości, niemniej uporczywe trzymanie się jednego tematu powoli nakazuje zastanowić się czy autor nie ma jakiejś skrywanej urazy do kościoła katolickiego? Można było wyprowadzić te serię na szersze wody, lecz autor trzymał się utartego schematu. Moim zdaniem szkoda, ale wartością dodaną było przynajmniej poruszenie i popchnięcie naprzód wątku miłosnego głównego bohatera, który to został potraktowany po macoszemu w poprzednim tomie. Na chwilę obecną zrobię sobie przerwę z kolejnymi tomami, gdyż ciężko było mi skończyć obecny ze względu na zmęczenie powielanym wątkiem KK.

Więcej tego samego czyli wszystko i nic. Poprzednią pozycję, Sforę przeczytałem jednym tchem, choć fabuła zakrawała o wątki mocno naciągane, wręcz fantastyczne. Kolejny tom, choć zapowiadał się interesująco i mógł wprowadzić powiew świeżości, bardzo szybko wrócił na tory klasztoru Hieronimek i kolejnego ich wychowanka z urazą do Igora, którą zamierza przerodzić w plan...

Książka przepełniona mnóstwem błyskotliwych związków frazeologicznych, anegdoty i aforyzmów o życiu, przeplatanych z para- i hiperbolami oraz odwołaniami do innych dzieł literatury. I głównie te elementy sprawiły, że udało mi się dobrnąć do końca, choć męczyłem się z tą pozycją blisko dwq tygodnie. Ogółem, obyczajowa fabuła, całkowicie pozbawiona jakiejkolwiek wartości rozrywkowej, ekscytacji czy przejęcia losem bohaterów. Historia tak potoczna, że człowiek ma wrażenie, że mogła wydarzyć się ba jego własnej ulicy. Nauczka dla mnie, by w przyszłości bie sięgać po literaturę obyczajową, choć na rozgrzeszenie powiem raz jeszcze, że warsztat literacki p. Karpowicza zasługuje tu na wyróżnienie. Gdyby tylko potrafił wymyślę bardziej intrygujące postacie i fabułę...

Książka przepełniona mnóstwem błyskotliwych związków frazeologicznych, anegdoty i aforyzmów o życiu, przeplatanych z para- i hiperbolami oraz odwołaniami do innych dzieł literatury. I głównie te elementy sprawiły, że udało mi się dobrnąć do końca, choć męczyłem się z tą pozycją blisko dwq tygodnie. Ogółem, obyczajowa fabuła, całkowicie pozbawiona jakiejkolwiek wartości...