Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie podobała mi się tak jak np. "Zamiana" tej autorki, ale to wciąż przyjemna komedia romantyczna z postaciami, które dają się lubić. Wątek nie-romantyczny nie jest specjalnie angażujący, a wiele problemów zostałoby rozwiązanych znacznie szybciej jeśli bohaterowie po prostu by porozmawiali. Mimo wad i ocierającego się niemal o kicz zakończenia - czytało się przyjemnie. Polecam jednak podejść do lektury z przymrużeniem oka:)

Nie podobała mi się tak jak np. "Zamiana" tej autorki, ale to wciąż przyjemna komedia romantyczna z postaciami, które dają się lubić. Wątek nie-romantyczny nie jest specjalnie angażujący, a wiele problemów zostałoby rozwiązanych znacznie szybciej jeśli bohaterowie po prostu by porozmawiali. Mimo wad i ocierającego się niemal o kicz zakończenia - czytało się przyjemnie....

Bardzo lubię Sagę o Lipowie (to lekka seria kryminalno-obyczajowa, napisana trochę z przymrużeniem oka). Z ciekawością sięgnęłam po pierwszy horror w dorobku autorki - nie dość, że jestem fanką powieści grozy, to dodatkowo skusiły mnie motywy słowiańskie.

Cóż to było za rozczarowanie.
To co sprawdziło się w Lipowie, w Wieszczach nie grało. A raczej fałszowało od pierwszej do ostatniej strony. W mojej opinii lekka, humorystyczna proza Puzyńskiej gryzie się z klimatem grozy. Zabija wszelkie napięcie, klimat i czar tego gatunku. Nie jestem przeciwniczką humoru w horrorach, jeśli taki był zamysł autorki od początku (zwłaszcza czarnego humoru !), jednak nie na każdej stronie. Nie miałam czasu na wczucie się w atmosferę. To co wywoływało uśmiech w Lipowie, w Wieszczach jedynie irytację, a niekiedy nawet potrzebę wykręcenia oczami. Za dużo powtórzeń - za mało napięcia.
Jak mam traktować horror na poważnie, skoro mam wrażenie, że sama autorka tak go nie potraktowała? Bardzo możliwe, że ta książka po prostu nie jest dla mnie i znajdzie rzeszę czytelników, którzy pokochają ten styl pisania powieści grozy. Ja bym jej wybaczyła wiele, jeśli bałabym się choć przez chwilę. Niestety nie tym razem.

Książka nie jest pozbawiona potencjału i naprawdę dobrych pomysłów - autorka po raz kolejny udowodniła, że asów w rękawie jej nie brakuje. I nie chciałabym być źle zrozumiana. Sama fabuła, klimat i niejedna scena miała duży potencjał, jednak opisana groza na którą patrzymy przez filtr stylu autorki, zwyczajnie nie wybrzmiewa. Historia była ciekawa, klimat zmowy milczenia i słowiańskie motywy wylewały się z każdej strony.

[Dalej średni spoiler] Nie mogę też nie wspomnieć o kilku rażących nielogicznościach w fabule - i o dziwo nie chodzi wcale o motywy nadnaturalne - tu (prawie)wszystko grało. Chodzi o działania głównej bohaterki. Było sporo drobnostek, choćby cała sprawa z kamerką - czy naprawdę musiała ją pożyczać od Alberta? Skąd wiedziała, czy kamerka zadziała z jej laptopem? Dlaczego zaufała Albertowi zamiast po prostu pojechać do Brodnicy po sprzęt? A z większych rozczarowań (tutaj już motywy nadnaturalne były obecne) - morderstwo, które popełniła Julia. Wyjaśnienie tej sprawy zwyczajnie nie uzasadnia pozostania Julii w Wieszczach po pierwszej (lub drugiej) nocy. Nie rozumiem po co tam została. Nie była poszukiwana, nie miała problemów finansowych, nie miała powodów osobistych/romantycznych do pozostania, nikt tam jej nie trzymał siłą (postacie poboczne podkreślały, że obawiały się, że Julia wyjedzie).
Wątek z Gustawem pominę milczeniem, w mojej opinii dodany na siłę.

Podsumowując, dobry pomysł, jednak styl autorki pozbawił historię klimatu grozy. Ta nie jest ani pełnokrwisty horror, ani czarna komedia, ani nawet kryminał. Tajemnica miasteczka była odkrywana w sposób nie budujący napięcia. Może lepiej zagrałoby to gdybym poznawała sekrety Wieszcz razem z Julią Wilk, a nie ze słów postaci pobocznych. Nie pomagało też to, że nie polubiłam głównej bohaterki. Darzyłabym ją może większą sympatią gdybym poznała ją lepiej - nie tylko od strony jej drobnych dziwactw i czarnego humoru.
Na koniec chciałabym zaznaczyć, że niezmiennie darzę autorkę wielką sympatią i z ogromną chęcią sięgnę po dalsze tomy serii o Lipowie. Planuję tez przeczytać pierwsze dwa tomy jej serii fantastycznej. Czy sięgnę po kolejny horror, jeśli takowy powstanie? Wydaje mi się, że nie. Chyba że przekona mnie do niego jakaś bardzo pozytywna opinia. To przecież dopiero pierwsza powieść grozy autorki (w dodatku z bardzo ciekawym pomysłem). Tylko na następny raz proszę - więcej grozy!

Bardzo lubię Sagę o Lipowie (to lekka seria kryminalno-obyczajowa, napisana trochę z przymrużeniem oka). Z ciekawością sięgnęłam po pierwszy horror w dorobku autorki - nie dość, że jestem fanką powieści grozy, to dodatkowo skusiły mnie motywy słowiańskie.

Cóż to było za rozczarowanie.
To co sprawdziło się w Lipowie, w Wieszczach nie grało. A raczej fałszowało od pierwszej...

Po świetnej trylogii Diabelskich Maszyn, kolejny tom Darów Anioła okazał się raczej rozczarowujący. Fabuła wydawała się naciągana. Mimo to, będę czytała dalej z uwagi na to jak dobrze bawiłam się na poprzednich 6 książkach z nadzieją, że będzie lepiej:)

Po świetnej trylogii Diabelskich Maszyn, kolejny tom Darów Anioła okazał się raczej rozczarowujący. Fabuła wydawała się naciągana. Mimo to, będę czytała dalej z uwagi na to jak dobrze bawiłam się na poprzednich 6 książkach z nadzieją, że będzie lepiej:)