Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspaniałą rzeczą w spotkaniu z kimś, kogo prawdopodobnie nigdy więcej nie zobaczysz, jest to, że możesz powiedzieć mu o sobie wszystko, bez żadnych konsekwencji.

Wspaniałą rzeczą w spotkaniu z kimś, kogo prawdopodobnie nigdy więcej nie zobaczysz, jest to, że możesz powiedzieć mu o sobie wszystko, bez żadnych konsekwencji.

- Co oznacza ta? - szepnęła. - Jaka ta? - zapytałem cicho. - Ta cisza. - odparła z rozmarzeniem. - Znam wszystkie Twoje rodzaje milczenia. (…) Ale tej ciszy nie znam. Co ona oznacza? Odwzajemniłem jej spojrzenie. - Oznacza ciebie.

- Co oznacza ta? - szepnęła. - Jaka ta? - zapytałem cicho. - Ta cisza. - odparła z rozmarzeniem. - Znam wszystkie Twoje rodzaje milczenia. (…) Ale tej ciszy nie znam. Co ona oznacza? Odwzajemniłem jej spojrzenie. - Oznacza ciebie.

Przykro mi, że ktoś wpędził Cię w poczucie, że trudno Cię kochać.

Przykro mi, że ktoś wpędził Cię w poczucie, że trudno Cię kochać.

Zabieram ją na kuchenny stół i otwieram kopertę. W środku jest szkic kobiety trzymającej wiosło w powietrzu niczym miecz i krótka notatka: „Znasz mnie. A ja znam ciebie”.

Zabieram ją na kuchenny stół i otwieram kopertę. W środku jest szkic kobiety trzymającej wiosło w powietrzu niczym miecz i krótka notatka: „Znasz mnie. A ja znam ciebie”.

Pochyliła się, by wziąć mnie za rękę, i spojrzała na mnie tymi swoimi szarymi oczami. „Wiem, że nie jesteś teraz na to gotowa, kochanie, ale myślę, że pewnego dnia przekonasz się, że twoje serce jest za duże tylko dla ciebie”.

Pochyliła się, by wziąć mnie za rękę, i spojrzała na mnie tymi swoimi szarymi oczami. „Wiem, że nie jesteś teraz na to gotowa, kochanie, ale myślę, że pewnego dnia przekonasz się, że twoje serce jest za duże tylko dla ciebie”.

- Ty i ja za rok, Fern Brookbanks - powiedział. - Nie zawiedź mnie.

- Ty i ja za rok, Fern Brookbanks - powiedział. - Nie zawiedź mnie.

- Nie rób tego - ostrzegam go. - Czego? - pyta ochrypłym głosem. Wciągam gwałtownie powietrze w płuca. - Nie patrz tak na mnie. - Nie wiem, jak radzić sobie z tym Willem, który studiuje moją twarz niczym mapę skarbów. - Jak? - Jakbym cię obchodziła - mówię, wbijając paznokcie w dłonie.

- Nie rób tego - ostrzegam go. - Czego? - pyta ochrypłym głosem. Wciągam gwałtownie powietrze w płuca. - Nie patrz tak na mnie. - Nie wiem, jak radzić sobie z tym Willem, który studiuje moją twarz niczym mapę skarbów. - Jak? - Jakbym cię obchodziła - mówię, wbijając paznokcie w dłonie.