Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przepraszam, ale żeby być tak głupią i irytującą osobą jak główna bohaterka, to trzeba się chyba urodzić ze specjalnymi umiejętnościami. Harper ma podobno 22 lata, a zachowuje się jak 12-letnie dziecko, które we wszystko wierzy i nie ma własnego zdania, a przy tym jest niesamowicie zdziwiona, że jej wybory mają konsekwencje. Początek książki był nijaki, środek mocno mnie wciągnął i myślałam, że ocenię ją o wiele wyżej, ale końcówka wszystko zepsuła. Problemy, z którymi mierzyła się Harper wydają się być niesamowicie naciągane, a przy tym łatwe do uniknięcia, jeśli miałaby ona w sobie chociaż szczyptę jakiegokolwiek charakteru. A wszystko okraszone pseudoodkrywczymi myślami, które miały chyba sprawić, że zrozumiemy jak głębokie przemyślenia ma bohaterka, a ich skutkiem było jedynie to, że zastanawiałam się, czy Harper poprzednie 22 lata swojego życia przeżyła z zakazem używania mózgu. Bardzo duże rozczarowanie.

Przepraszam, ale żeby być tak głupią i irytującą osobą jak główna bohaterka, to trzeba się chyba urodzić ze specjalnymi umiejętnościami. Harper ma podobno 22 lata, a zachowuje się jak 12-letnie dziecko, które we wszystko wierzy i nie ma własnego zdania, a przy tym jest niesamowicie zdziwiona, że jej wybory mają konsekwencje. Początek książki był nijaki, środek mocno mnie...

Niewinny żart, który zmieni całe twoje życie.

Jest to moja pierwsza książka od Nesbo, więc zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać, a dostałam duszny, senny koszmar, z którego ciężko było mi się wybudzić.
Nie ukrywam, że jest to lekko naiwna książka, ale jestem jej to w stanie wybaczyć za atmosferę, jaka została w niej stworzona. Na pewno Kafka nie został wspomniany w tej powieści bez przyczyny, mamy w końcu przemianę jednego z bohaterów w robaka, a akcja (szczególnie w moim zdaniem najlepszej - 2 - części) jest typowo oniryczna. Jednak nie jest to przyjemny sen, a koszmar, i to ten najgorszego sortu, kiedy nie możesz biec, krzyczeć i budzisz się wcale nie czując, że jesteś znowu bezpieczny.

Niewinny żart, który zmieni całe twoje życie.

Jest to moja pierwsza książka od Nesbo, więc zupełnie nie wiedziałam czego się spodziewać, a dostałam duszny, senny koszmar, z którego ciężko było mi się wybudzić.
Nie ukrywam, że jest to lekko naiwna książka, ale jestem jej to w stanie wybaczyć za atmosferę, jaka została w niej stworzona. Na pewno Kafka nie został wspomniany w...

"Wy­glą­da na to, że nie ro­zu­miesz ko­bie­ce­go ciała na tyle, by wie­dzieć, kiedy cię woła, nawet jeśli jej usta pró­bu­ją się oprzeć"

"Haunting Adeline", czyli jak romantyzuje się gwałt i przemoc w literaturze.

Gdyby dało się wystawiać ujemne oceny, to ta książka zdecydowanie taką by ode mnie dostała. Nie dość, że fabuły i jakiegokolwiek sensu w tej powieści brak, to dodatkowo jest obleśna i zwyczajnie szkodliwa. Sceny seksu - oj, przepraszam - rżnięcia, jak to podkreślała autorka na każdej stronie, są tak źle napisane, że nie wiedziałam czy płakać czy się śmiać. Na poparcie tych słów przytoczę kilka cytatów:
- "Deszcz padał bez­li­to­śnie, a jego gło­śne stu­ka­nie tylko pod­kre­śla­ło pla­śnię­cia ude­rza­ją­cej o sie­bie skóry i mokre od­gło­sy, które wy­cią­gał z mojej cipki Zade." (Ciekawe co jeszcze mógł z niej wyciągnąć? Niezwykle interesujące...)
- "Zade spuścił się we mnie z zachrypniętym okrzykiem. Przez siłę, z jaką wbił mnie w pień, mogłabym przysiąc, że pozostał na nim odcisk mojego tyłka. Wiewiórki będą zachwycone." (Co???)
- "Mo­głam sobie tylko wy­obra­żać osąd w znie­ru­cho­mia­łych oczach przod­ków. Tym razem na­praw­dę sta­li­by się świad­ka­mi ru­cha­nia swo­jej po­tom­ki­ni – i to przez stal­ke­ra." (Nie mam już słów na te opisy)
- "Jego twardy jak skała penis wyskoczył z więzienia jeansów. Nie sądziłam, by kiedykolwiek miał stać się dla mnie mniej przerażający. Nieważne, ile jeszcze razy go zobaczę. No, chyba że nagle pogodziłabym się z wizją śmierci z winy penisa." (XDDDDDDDDD)
Cała relacja Adeline i Zade'a opiera się na przemocy. On z jednej strony jest obrońcą kobiet i dzieci, torturuje i zabija ludzi powiązanych z handlem ludźmi i oprawców seksualnych, a z drugiej strony stalkuje Addie i kara ją zmuszając do różnych erotycznych zachowań i "rżnięcia" za to, że dokładnie tego ona mu odmawia (tak, cytat z początku tej recenzji to dokładnie przytoczone słowa głównego bohatera). Sama Adeline jest postacią płaską, jej charakter zmienia się w każdym rozdziale, tak aby autorce było wygodnie ją opisywać i dopasowywać do sytuacji w których ją stawia. Cała tajemnica dotycząca morderstwa jej prababci wlecze się przez całą książkę i nie ma różnicy, czy autorka by ją wyrzuciła czy zachowała, bo i tak nic nie wnosi do i tak ledwie istniejącej fabuły. Jest to chyba najgorsza książka jaką w życiu czytałam, brak w niej logiki, język, którym jest pisana jest ubogi i wręcz śmieszny. Do tego dochodzi romantyzowanie relacji przemocowych, kiedy to podejście Zade'a przedstawiane jest jako jego wielka miłość i troska o bezpieczeństwo Addie (oczywiście w tym samym czasie, kiedy ją gwałci). Nie mam siły, żeby dalej analizować tę książkę. Jest to wielkie rozczarowanie, że polskie wydawnictwa decydują się na wydanie i promocję literatury (jeśli jeszcze można tak to coś określić), która przedstawia tak szkodliwe zachowania dodatkowo opakowane w ubogi język.

"Wy­glą­da na to, że nie ro­zu­miesz ko­bie­ce­go ciała na tyle, by wie­dzieć, kiedy cię woła, nawet jeśli jej usta pró­bu­ją się oprzeć"

"Haunting Adeline", czyli jak romantyzuje się gwałt i przemoc w literaturze.

Gdyby dało się wystawiać ujemne oceny, to ta książka zdecydowanie taką by ode mnie dostała. Nie dość, że fabuły i jakiegokolwiek sensu w tej powieści brak, to...