T. Kingfisher

Wychowałam się na klasycznych baśniach i bajkach Disneya, ale z perspektywy dorosłej osoby wiem, jak wiele stereotypów one utrwalały. Śpiąca Królewna nie jest moją ulubioną księżniczką, ale zdecydowanie zazdroszczę jej, że miała czas żeby się wyspać. Nie jestem również fanką hiperpoprawności i zmieniania dawnych historii, żeby pasowały do dzisiejszych standardów. Pogodzić te dwa stanowiska mógłby retelling w stylu “Ciernia”, ale w mojej ocenie T. Kingfisher odwróciła tę historię do tego stopnia, że otrzymujemy opowiadanie fantasy, które tylko luźno nawiązuje do kanonu literatury dziecięcej. “Cierń” to opowieść o trochę naiwnej wróże, która na skutek swojego potknięcia czuje się zobowiązana do pilnowania zapomnianej przez wiele lat wieży. Nie chce absolutnie nikogo do niej wpuścić, aż pojawia się rycerz i znacznie komplikuje całą sprawę. O tej krótkiej książce można powiedzieć, że jest przeciętna. Momentami mnie wciągnęła, żeby później ciągnąć się jak przysłowiowe flaki. Sięgnęłam po nią zwabiona szumem jaki wywołała w social mediach, ale po lekturze stwierdzam, że główne gratulacje należą się działowi promocji w wydawnictwie 🙂 W skrócie, zdecydowanie nie mój klimat.