Aleksandra Nil

zaskoczyła mnie w miarę pozytywnym znaczeniu. Niestety nie rozumiem, czemu powstał taki hype na nią. · Książkę czyta się w miarę szybko, ALE sceny są opisane w sposób: dziennikowy. Brak większych opisów, przez co wszystko wydaje się płaskie. · Sceny 18+ są napisane naprawdę słabo. Czytając człowiek odczuwa niesmak… Natomiast opisy ich są dość ubogie, szczerze czułam się, jakbym czytała randomowy notatnik na wattpadzie, gdzie występują tylko takie sceny. · Niektóre konwersacje czy teksty bohaterów wręcz przypominały teksty dzieci (takich młodszych...). Ich poziom był niestety niski. · Dlaczego ojciec głównej bohaterki nie powiedział nic więcej Emmie? Został pokazany, jako niby mądry, bo pracuje itd, ale jeśli chodzi o żonę to nie był w stanie jej powiedzieć czegoś głębszego? · Pomysł wydaje mi się, że świetny. Tyle że ilość imprez przytłacza. Ewidentnie jest tego za dużo- staje się to nużące… · A jeśli chodzi o plusy tej pozycji, to: Raise jest hociakiem (ALE do momentu w którym zerwał całkowicie z Heather - nie byłam w stanie go zrozumieć. Leciał na inną laskę “będąc w związku”. Z drugiej strony jest to męczące, gdy po tych 500 stronach główna bohaterka wciąż nie wie o nim za dużo, ale też ciągle jej na tym zależy) - Są romantyczne momenty - jak ta z różami - Są w miarę krótkie rozdziały Playlista jest wpleciona w historię - A czytając ją możemy poczuć vibe tych wyścigów - chociaż z początku możemy mieć przeciwne zdanie na ten temat.