Andriej Bielanin

Wymęczyłem tę książkę. Ostatnie 200 stron czytałem już tylko z wrodzonego uporu,że muszę ją skończyć. zaintrygowany pozytywnymi recenzjami,że taka śmieszna, humorystyczna, lekka...zostałem skuszony i zacząłem. O ile rzeczywiście początek był obiecujący, oryginalny i "pachniał" ironią" , tak szybko ten stan uległ zmianie. Po pierwsze odzwyczaiłem się od rosyjskiej (radzieckiej jeszcze) SF. Drażniła mnie ta rosyjska maniera uprzejmości (dwojga nazwisk np.),stosowanie miejscami liczby mnogiej w dialogach (wiecie , rozumiecie itp.) , i ten charakterystyczny rosyjski styl narracji. Po drugie książka o ile spowodowała na początku uśmiech ze względu na zawarte pomysły (przede wszystkim konkurencja diabła i anioła stróża),tak potem już niczym nie mogła zaskoczyć, a humor (z punktu widzenia autora raczej) był co najwyżej powtarzalny. Trzecie i chyba najważniejsze: ta opowieść starczyłaby na 200-220 stron, a nie na ponad 500. Autor gonił już za własnym ogonem, ponieważ de facto powielał wciąż ten sam motyw, zmieniając tylko miejsce akcji: znajdujemy się tu i tu, żona porwana, trzeba ją odzyskać, jestem otoczony i mówię wiersz...i tak kilka razy-normalne oszukiwanie czytelnika. O ile sama fabuła jest banalna, to jednak daleko jej do lekkości, no ciągną się tu fragmenty jak gumka od majtek-czytasz,czytasz i nic nowego wyczytać ze stron nie możesz. Niestety nie był to dobry wybór do czytania.