Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Po niecałych dwóch minutach Karcz zatrzymał się niedaleko bramy wjazdowej do starego opuszczonego szpitala. Wysiadł z samochodu, odetchnął głęboko, a potem okrążył go i otworzył drzwi od strony pasażera. Hassan wyskoczył prosto w biały puch. - Nie zawiedź mnie – szepnął do niego Karcz – Chociaż raz bądź psem.” Z książką „Honor złodzieja” Przemka Corso zetknęłam się całkiem przypadkiem, głównie czytam fantastykę i non – fiction. Jak zobaczyłam nabór do drugiego tomu przygód Roberta Karcza i zapoznałam się z jego opisem, byłam bardzo zaciekawiona, więc zgłosiłam się do wydawnictwa. W ten sposób otrzymałam tę książkę. Czy to była świetna przygoda? Przekonajcie się. Język i styl autora jest lekki i prosty, książkę czyta się szybko. Fabuła jest interesująca i zachęca do poznania przygód głównego bohatera. Jednak mam pewne uwagi, najbardziej w oczy rzucały mi się sztywne dialogi przez pierwszą połowę książki, były rwane i ciężko się je czytało. Natomiast im dalej tym bardziej rozwijały się one i było już lepiej. Odniosłam wrażenie, że początek autor pisał tak „nieśmiało”, jakby bał się puścić wodze, jednak im głębiej wchodzimy w historię, tym pióro autora się rozwija i zdecydowanie lepiej już się czyta książkę. Ponadto akcja nie jest dynamiczna, najpierw mamy trochę takiej jednostajnej historii, aby dopiero w 2/3 przyśpieszyć i mocno zakończyć. Brakowało budowania napięcia w czytelniku, przez co początek był trochę nużący, jednak końcówka uratowała sytuację. Na uwagę i plus zasługuję sam opis miejsca, gdzie rozgrywa się akcja. Autor wiedział o czym pisze i widać, że zna miasto, gdyż sam w nim mieszka. Bardzo dobrze poprowadzona jest również narracja i perspektywa opowiadania historii. Sama treść jest przekazywana z różnych perspektyw, co pozwala szerzej poznać losy bohaterów i samą historię. Kreacja bohaterów jest bardzo ciekawa, są oni realni, interesujący i można się z nimi utożsamiać. Sam główny bohater – Robert Karcz jest świetną postacią. Tajemniczy, zamknięty w sobie i prowadzący podwójne życie. Bardzo go polubiłam, jest on zdeterminowany i dąży do celu, w zasadzie po trupach. Jednak widać, że nie obce jest mu dbanie o bliskich. Devraux jest niebywale dobrze wykreowanym antagonistą, który zarazem jest zły i dobry. Jednak największą miłością darzę Rudego Rajmunda, który odgrywa symboliczną rolę w całej historii, jednak całą swoją postacią skradł moje serce. Reasumując, książka ma swoje plusy i minusy, a w ogólnym rozrachunku oceniam ją jako w miarę dobrze zapowiadającym się wstępem do historii Karcza i jestem ciekawa jego dalszych przygód. Od razu sięgam po „Serce pustyni”.