Pachinko

To jest tak słabe, że brak mi słów. Na podstawie tylu zachwytów nad tą książką spodziewałam się pasjonującej lektury i jakże się zawiodłam! Początek był jeszcze całkiem interesujący, ale im dalej, tym gorzej. Wielokrotnie walczyłam ze sobą, żeby nie zrezygnować z dalszego czytania, bo liczyłam na to, że coś się rozkręci, ale ostatnie 100 stron tylko przekartkowałam, bo nie byłam w stanie przez nie przebrnąć. Akcja galopuje, każdy rozdział to przeskok o kilka lat, a o tym, co się w międzyczasie wydarzyło, dowiadujemy się tylko ze zwięzłych wzmianek. Mnóstwo niepotrzebnych, pourywanych wątków, zbędnych postaci, których pod koniec było już tyle, że zaczęłam się gubić, kto jest kto. Lakoniczne opisy poszczególnych wydarzeń, nie budzące we mnie absolutnie żadnych emocji. Jak już kilka osób wspomniało tutaj w swoich opiniach, powieść mniej więcej od połowy przypomina jedynie konspekt, szkic. Dla mnie to ogromny zawód i poczucie straconego czasu, no i kolejny dowód na to, żeby przy wyborze lektur absolutnie nie kierować się opiniami z internetu.

To jest tak słabe, że brak mi słów. Na podstawie tylu zachwytów nad tą książką spodziewałam się pasjonującej lektury i jakże się zawiodłam! Początek był jeszcze całkiem interesujący, ale im dalej, tym gorzej. Wielokrotnie walczyłam ze sobą, żeby nie zrezygnować z dalszego czytania, bo liczyłam na to, że coś się rozkręci, ale ostatnie 100 stron tylko przekartkowałam, bo nie...

Ig: podroz_za_slowem

Ależ to była wyśmienita, wielopłaszczyznowa lektura!
Raczej stronię od rodzinnych historii pokoleniowych - tutaj wyjątkiem było polecenie kolegi (które było trafne!) - dlatego jestem tym bardziej zachwycona.

Jak wspomniałam jestem pod wrażeniem wielopłaszczyznowości i zwrócenia uwagi na tak WIELE WAŻNYCH tematów - grającej główną rolę sytuację Koreańczyków zamieszkujących Japonię (tych, którzy przeprowadzili się przez wojnę i następnych pokoleń urodzonych już w Japonii, ale bez obywatelstwa japońskiego),rodzicielstwo, małżeństwo, planowanie przyszłości swojej i dzieci.

Oprócz kulturowych zawiłości bycia traktowanym jak cudzoziemiec, niezmiernie wzruszała mnie postacie Yangjin, czy Sunji, które dosłownie każdą swoją decyzję opierały z myślą o tym by ich dzieciom żyło się dobrze, ze robiły to dla nich. Ich siła i determinacja to coś co inspiruje.

Bardzo dobrze też widać jak czasy i pokolenia się zmieniają. Kiedy odchodzimy od sytuacji : nie mamy co jeść , po: co zrobić z taką ilością pieniędzy?

Różnorodność postaci to kolejny plus! Każdy jest tam zupełnie inny, jest człowiekiem z krwi i kości, który ma różne cele, ambicje, charakter, obycie, plan na siebie, charakter i ich ścieżki życia się tak od siebie różnią!

Koniec historii idealnie oddaje tytuł książki.

Ig: podroz_za_slowem

Ależ to była wyśmienita, wielopłaszczyznowa lektura!
Raczej stronię od rodzinnych historii pokoleniowych - tutaj wyjątkiem było polecenie kolegi (które było trafne!) - dlatego jestem tym bardziej zachwycona.

Jak wspomniałam jestem pod wrażeniem wielopłaszczyznowości i zwrócenia uwagi na tak WIELE WAŻNYCH tematów - grającej główną rolę sytuację...

Książkę przeczytałam z ogromną ciekawością. Wielopokoleniowe losy rodziny koreańskiej już jakiś czas temu przyciągnąły moją uwagę, tylko książka czekała na półce na swoją kolej. Nie zdawałam sobie sprawę jak widziani są i traktowani Koreańczycy w innych krajach Dalekiego Wschodu a zwłaszcza Japonii. Jak się okazuje dyskryminacja, kategoryzowanie ludzie pojawia się wszędzie, a nie tylko, jak chcą nam wmówić media, wśród konkretnych grup społecznych.
Muszę jednak przyznać, że losy rodziny do czasów końca II WŚ czytało mi się lepiej. Na czasy bardziej współczesne, jakby zabrakło autorce pomysłu, takie odniosłam wrażenie.

Książkę przeczytałam z ogromną ciekawością. Wielopokoleniowe losy rodziny koreańskiej już jakiś czas temu przyciągnąły moją uwagę, tylko książka czekała na półce na swoją kolej. Nie zdawałam sobie sprawę jak widziani są i traktowani Koreańczycy w innych krajach Dalekiego Wschodu a zwłaszcza Japonii. Jak się okazuje dyskryminacja, kategoryzowanie ludzie pojawia się wszędzie,...

"Pachinko" to książka, którą przeczytałam w ramach Klubu Książki American Club Corner. To opowieść, której tłem jest między innymi najazd Japonii na Koreę i wojna w Mandżurii, a także obrazująca życie Koreańczyków żyjących w Japonii. Ta historia, opowiada losy wielopokoleniowej rodziny. Przyglądamy się ubóstwu miejscowej ludności oraz problemom życia codziennego, z którymi muszą się oni zmagać. Tutaj ciężko o mariaż ze względów miłosnych - liczy się ożenek z powodów ekonomicznych, a nie czysto romantycznych. Miłość przychodzi z czasem. Tak poznajemy historię młodego mężczyzny Huna, który żeni się z Yangjin. Z tego związku rodzi się Sunja. To dopiero początek wydarzeń, o których tu wspominać nie będę. Tego, jak wyglądać będą losy Sunji i jej rodziny należy dowiedzieć się z lektury książki.

Powieść Min Jin Lee jest fikcją historyczną, w której rzeczywiste dzieje Korei i Japonii są jedynie tłem. Jednakże, mimo, iż poznajemy kolejne losy tej czteropokoleniowej rodziny, przeżywamy wraz z nimi biedę, walkę o każdy kolejny dzień, ich sercowe problemy, smutki i rozterki, to prawdziwa historia Koreańczyków żyjących w Japonii i ich trudnych relacji z Japończykami, ciągle gdzieś wyłania się z kart powieści. Ta bolesna prawda o pochodzeniu bohaterów tej książki żyje w każdym kolejnym pokoleniu i niejednokrotnie wyziera w nieoczekiwanym momencie. Odciska się niczym piętno. Dla jednych będące nigdy nie znikającym, trudnym do pogodzenia wstydem, dla innych chęcią walki o lepszy los dzięki skupieniu się na ciężkiej pracy lub wykształceniu, a dla jeszcze innych dumą pomimo przeciwności losu.


"Pachinko" to nie tylko historia dwóch nie przepadających za sobą narodów czy też "ciężki żywot bohaterów". To także opowieść o miłości (do Boga, rodziny, Ojczyzny),o nierozerwalnych rodzinnych więzach, poświęceniu siebie - dla rodziny, bądź dla idei. Warto poznać losy rodziny Sunji, jej rozterki, chart ducha Kyŏnghŭi, żądzę wiedzy Noa, marzenia Yumi... Warto zobaczyć jakie dziedzictwo otrzymywały kolejne pokolenia oraz jak z biegiem lat zmieniał się świat i jak pod wpływem tych zmian ewoluował światopogląd następnych pokoleń (jest to dość zauważalnie zaznaczone pod koniec książki).

Powieść Min Jin Lee czyta się jednym tchem, a każde odłożenie sprawia, że coś każe nam sięgać po następny rozdział. To bardzo dobra książka, wręcz rewelacyjna. Wciągająca od pierwszych stron, poruszająca, niekiedy wstrząsająca i wzruszająca. Dawno nie czytałam tak dobrze opowiedzianej rodzinnej sagi.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2024/05/pachinko.html

"Pachinko" to książka, którą przeczytałam w ramach Klubu Książki American Club Corner. To opowieść, której tłem jest między innymi najazd Japonii na Koreę i wojna w Mandżurii, a także obrazująca życie Koreańczyków żyjących w Japonii. Ta historia, opowiada losy wielopokoleniowej rodziny. Przyglądamy się ubóstwu miejscowej ludności oraz problemom życia codziennego, z którymi...

Autorka jest wyznawczynią determinizmu, ja nie. Książka, dobrze napisana, świetnie się czyta. Nie pozostawia cienia nadziei dla Koreańczyków mieszkających w Japonii,

Autorka jest wyznawczynią determinizmu, ja nie. Książka, dobrze napisana, świetnie się czyta. Nie pozostawia cienia nadziei dla Koreańczyków mieszkających w Japonii,

Naprawdę wciągająca książka opowiadająca historię kilku pokoleń koreańskiej rodziny, którą los rzucił na ziemie pod kontrolą Japonii. Książka opowiada o ciężkiej pracy, miłości do rodziny oraz gotowości do poświęceń, o akceptowaniu bliskich sobie osób oraz godzeniu się z błędami przeszłości. Z drugiej strony postacie są związane panującym w Japonii rasizmem oraz innymi uprzedzeniami, które w czasie okupacji i wojen odciskają na ludzie jeszcze poważniejsze piętno.

Historia naprawdę mi się podobała i była bardzo wciągająca. Postacie łatwo było polubić oraz - co według mnie jest ważniejsze - polubić. Autorka w podziękowaniach twierdzi, że niektóry epizody książki są oparte na prawdziwych wydarzeniach, jakie spotykały Koreańczyków w XX w. w Japonii. Dodaje to powagi tej powieści.

Naprawdę wciągająca książka opowiadająca historię kilku pokoleń koreańskiej rodziny, którą los rzucił na ziemie pod kontrolą Japonii. Książka opowiada o ciężkiej pracy, miłości do rodziny oraz gotowości do poświęceń, o akceptowaniu bliskich sobie osób oraz godzeniu się z błędami przeszłości. Z drugiej strony postacie są związane panującym w Japonii rasizmem oraz innymi...

Jak na razie to najlepsza książka jaką przeczytałam w 2024 roku, jestem nią zachwycona! Bohaterowie zostali przez autorkę fenomenalnie wykreowani, przeżywałam z nimi wszystkie ich cierpienia i rozterki, ale także szczęśliwe chwile. Przez liczne zwroty akcji nie byłam w stanie oderwać się od lektury. Uważam, że książka porusza wiele bardzo ważnych wątków - ukazuje wyobcowanie, samotność i cierpienie ludzi, którzy musieli wyjechać ze swego kraju żeby szukać lepszego życia gdzieś indziej albo po prostu w wyniku wojny, żeby ratować swoje życie, mając nadzieję na lepsze życie zagranicą, co jednak skutkowało tylko większym cierpieniem - było tak na pewno w przypadku Koreańczyków zamieszkujących Japonię. A także Koreańczyków, którzy urodzili się już w Japonii (jak Noa czy Mozasu),którzy nigdy pomimo największych chęci i starań nie będą traktowani na równi jak rodowity Japończyk. W oczach Japończyków definiowała Cię twoja krew i pochodzenie, a nie Twoja wiedza i osiągnięcia. Bardzo spodobał mi się jeden cytat, który na pewno zapamiętam na dłużej: „Jesteś bardzo dzielny synu. Znacznie dzielniejszy ode mnie. Codzienne życie wśród tych, którzy odmawiają ci człowieczeństwa, wymaga wielkiej odwagi.

Jak na razie to najlepsza książka jaką przeczytałam w 2024 roku, jestem nią zachwycona! Bohaterowie zostali przez autorkę fenomenalnie wykreowani, przeżywałam z nimi wszystkie ich cierpienia i rozterki, ale także szczęśliwe chwile. Przez liczne zwroty akcji nie byłam w stanie oderwać się od lektury. Uważam, że książka porusza wiele bardzo ważnych wątków - ukazuje...

Przepiękna książka, koniec przeczytałam dusząc się od łez. Dla mnie 20 na 10.

Przepiękna książka, koniec przeczytałam dusząc się od łez. Dla mnie 20 na 10.

Cudowna opowieść o wielopokoleniowej rodzinie Koreańczyków, na przekór losowi walczącej z całych sił o godne życie dla siebie i swoich bliskich. W książce urzeka nie tylko intymność, z jaką opowiada się o losie każdego bohatera, ale i empatia z jaką autorka ukazuje życie w stanie wojny i skrajnej biedy. Żadna postać nie jest jednowymiarowa - wszyscy posiadają wyraźne zdefiniowane wady i zalety które pomagają im nawigować przez pełne uprzedzenia realia życia w Japonii.
Książka bardzo dobrze podkreśla tak mało omawianą perspektywę japońskiego społeczeństwa, które aż do teraz ma raczej nieprzychylne nastawienie do "nie-Japończyków". Równocześnie zwraca ona uwagę na niezwykle motywujące historie Koreańczyków i Japończyków z niższych klas, które udowadniają że dobre życie - życie zapełnione miłością i szczęściem - jest zawsze możliwe, niezależnie od wykształcenia, warunków ekonomicznych, czy nadanej pozycji społecznej.

Cudowna opowieść o wielopokoleniowej rodzinie Koreańczyków, na przekór losowi walczącej z całych sił o godne życie dla siebie i swoich bliskich. W książce urzeka nie tylko intymność, z jaką opowiada się o losie każdego bohatera, ale i empatia z jaką autorka ukazuje życie w stanie wojny i skrajnej biedy. Żadna postać nie jest jednowymiarowa - wszyscy posiadają wyraźne...

Bardzo mi się podobała

Bardzo mi się podobała