Panna. Gołoborze

Niby fajna, ciekawa, z klimatem, jaki lubię... Ale czegoś mi tu brakowało, stąd ocena. Możliwe, że mimo wszystko niebawem sięgnę po kolejne tomy.

Niby fajna, ciekawa, z klimatem, jaki lubię... Ale czegoś mi tu brakowało, stąd ocena. Możliwe, że mimo wszystko niebawem sięgnę po kolejne tomy.

"Legendę, którą chcę wam opowiedzieć , znacie od pokoleń. A jednak nie znacie jej wcale..."
Ostatnio zafascynowały mnie książki o wierzeniach słowiańskich, bóstwach, upiorach, szeptuchach i wiedźmach.
Myślę, że "Panna. Gołoborze" jest świetną lekturą uzupełniającą wiedzę o tych jakże tajemniczych rzeczach, które dla naszych przodków były normalnością. Świętowanie "Dziadów" czy oddawanie czci Welesowi, Świętowitowi, Mokoszy czy innym bogom było czymś naturalnym.
Niestety wraz z nadejściem Chrystianizacji wszystko to stało się pogaństwem.
Gdzieś we wcześniejszej opinii przeczytałam, że w szkołach uczymy się o mitologii i bogach greckich czy rzymskich, natomiast swoich własnych nie znamy wcale. Zgadzam się z tym w 100%.
Dobrze, że są takie książki, które przybliżają nam tamte czasy i wierzenia.
Z prawdziwą przyjemnością sięgnę po pozostałe części o Gołoborzu.

Czyt. Masza Bogucka

"Legendę, którą chcę wam opowiedzieć , znacie od pokoleń. A jednak nie znacie jej wcale..."
Ostatnio zafascynowały mnie książki o wierzeniach słowiańskich, bóstwach, upiorach, szeptuchach i wiedźmach.
Myślę, że "Panna. Gołoborze" jest świetną lekturą uzupełniającą wiedzę o tych jakże tajemniczych rzeczach, które dla naszych przodków były normalnością. Świętowanie...

Dawno, dawno temu w Górach Świętokrzyskich czczono słowiańskich bogów otwarcie. Gdy rozoczęła się chrystianizacja, zostały podnóża gór allbo inne niż Łysiec szczyty. Bo tam w XII wieku budowano benedyktyński klasztor.

Nawojka (Ryjówka, Soita) po śmierci matki wychowywała się pod okiem swojej babki - tutejszej kapłanki i znachorki. Jej brat, Sieciech, był chrześcijaninem i chciał wydać ją za mąż. A babka, zanim umrze, musiała przekazać jej pewną informację o tajemnym, magicznym miejscu dostępnym tylko kapłankom (strażniczkom).
Młoda kobieta, która chciałaby kochać i być kochaną nie miała takiej możliwości. Ktoś zadecydował o jej losie dawno temu. Bogini ją wybrała na kolejną inkarnację. Miała do wykonania zadanie. Nie liczyło się to, czego ona chce. Często była samotna, bo ludzie z wioski albo przyjmowali chrzest, albo po prostu odwracali od niej. A ona musiała zawalczyć o to, w co wierzyła. Była też ciekawa obcego boga, dlatego wypytywała o niego brata. Gdy nadszedł czas, okazało się, że w okolicy żyje wiele czarownic. Łysica stała się ich "miejscem". Pojawiła się też Wasilina oraz ... rozbójnicy.
...
Trochę legendy. Trochę baśni. Trochę historii.

Barwny język. Słowiańska mitologia. Rytuały i obrzędy. Zielarstwo. Amulety. Czary. Magia. Tajemnice. Wróżby i przepowiednie. Wizje i sny. Trudy wiejskiego życia i mozolnej pracy, której plony w znacznej części trzeba było oddać jako daninę. Ludzkie gadanie. " Mądrość" i sposoby działania mnichów.

Opowieść, która uświadamia, jak wiele nadal łączy nas, katolików, z dawną, słowiańską obrzędowością. Jak wiele zwyczajów przetrwało do dziś, tylko w nieco zmienionej formie i nazwie.

Bardzo mi się podobała. Chętnie poznam kolejne odsłony tej serii.

Dawno, dawno temu w Górach Świętokrzyskich czczono słowiańskich bogów otwarcie. Gdy rozoczęła się chrystianizacja, zostały podnóża gór allbo inne niż Łysiec szczyty. Bo tam w XII wieku budowano benedyktyński klasztor.

Nawojka (Ryjówka, Soita) po śmierci matki wychowywała się pod okiem swojej babki - tutejszej kapłanki i znachorki. Jej brat, Sieciech, był chrześcijaninem i...

Nieco o fabule...

Poznajemy historię Nawojki, która nosiła również mano Ryjówki oraz magiczne imię Soita, gdyż jej babka szkoliła ja na wiedzącą. Bohaterka żyje w czasach, gdy stare bogi są wypepleniane przez nową wiarę. Ostatnio w sumie usłyszałam wręcz zarzut, że to jakaś "nowa moda" na zawieranie takiego motywu w książkach- no historii nie oszukasz xD Nawet jest książka na niej bazuje, to jest w tym ziarno prawdy. Nawojka czci bogów przodków, składa ofiary, jest ich kapłanką oraz posiada wiedzę o spędzaniu chorób czy o robieniu talizmanów. Oczywiście to bardziej szerokie pojęcie, którym włada- jest ona z pewnością potężna. Jest też tylko człowiekiem, kocha i chce być kochana. Niestety los kapłanki nie jest łatwy i prosty- jak mawiała jej nauczycielka i babka- to nie jest los zwykłej kobiety. Brat bohaterki Sieciech, stał się zagorzałym chrzescijaninem- choć łączą ich pewne wieży, to jego przyćmiony umysł, który zobaczył trochę "świata" i wszedł na ścieżkę obcej wiary jest zapalnikiem niezgody. Niemniej mimo swojego kalectwa umysłowego (bo tak, nie lubię typa) oraz kalekiej ręki ma on w tej historii do odegrabia wielką rolę. Nawojka w wiosce jest szanowana ale też potępiana. Jak to bywa, winnego szuka się wszędzie ale nie w sobie. Sielanka chłopskiej wsi, Słowiańskie Bogi i demony. Stare zwyczaje okraszone ciekawą historią- dynamiczna akcja, spiski, oto co daje nam ta przygoda! Co czeka Nawojke? Jako los zgotowały jej Dole? Czy uda jej się krzewić wiarę, gdy u progów stoją mnisi?

To warto sprawdzić samemu!

Moja opinia

Akcja książki jest przyjemna i ciekawa, dzieje się tu dużo ale wątki są dobrze moim zdaniem prowadzone. Oczywiście widać tu, że wiele rzeczy wyjaśni się w kolejnych tomach i jest to swoistą zachęta do okrycia kolejnych kart tej historii. Nawojka to biajterka, z którą mocno sympatyzowałam, jest dobrze napisana, jest poprostu ludzka, silna i potężna! Reszta bohaterów również jest ciekawą i barwna- jednym słowem jestem bardzo zadowolona z lektury pierwszego tomu Gołoborza! Nie brakuje tu smutków i są też momenty wesołe, choć samo zakończenie tomu bardzo mnie wbiło w ziemię, miałam ochotę dać komuś w pysk, ale nadal nie wiem komu najbardziej 😅😅 Jeśli emocjonalnie się zaangażowałam w historię, to znaczy, że tym bardziej ja polecam, bo uważam, że warto

Nieco o fabule...

Poznajemy historię Nawojki, która nosiła również mano Ryjówki oraz magiczne imię Soita, gdyż jej babka szkoliła ja na wiedzącą. Bohaterka żyje w czasach, gdy stare bogi są wypepleniane przez nową wiarę. Ostatnio w sumie usłyszałam wręcz zarzut, że to jakaś "nowa moda" na zawieranie takiego motywu w książkach- no historii nie oszukasz xD Nawet jest książka...

Bardzo wciągająca

Bardzo wciągająca

Od dłuższego czasu sięgam po wszystkie lektury związane ze słowiańszczyzną o jakich wiem lub słyszałam.
Po Gołoborze sięgnęłam słysząc dużo pozytywnych opinii, niestety mnie ona nie porwała, nie polubiłam bohaterów.
Życie Słowian na wsi, codzienny trud, obrzędy, obyczaje, a w tle budowa opactwa i zmuszanie ludzi do porzucenia dawnej wiary i przejścia na chrześcijaństwo.
Ogromny szacunek dla autorki za przygotowanie się do tej powieści, za pozyskanie materiałów dotyczących średniowiecznych obyczajów, wierzeń oraz rozpowszechniania chrześcijaństwa w okolicach Łysej Góry.
Pomimo braku zachwytu sięgam po drugi tom ;)

Od dłuższego czasu sięgam po wszystkie lektury związane ze słowiańszczyzną o jakich wiem lub słyszałam.
Po Gołoborze sięgnęłam słysząc dużo pozytywnych opinii, niestety mnie ona nie porwała, nie polubiłam bohaterów.
Życie Słowian na wsi, codzienny trud, obrzędy, obyczaje, a w tle budowa opactwa i zmuszanie ludzi do porzucenia dawnej wiary i przejścia na...

Ciekawie opisane słowiańskie obrzędy, wróżby i obyczaje, wiele interesujących postaci oraz miejsc znanych z historii Polski- np. Łysiec, Łysica.
Na Świętym Krzyżu benedyktyni budujący sanktuarium walczą z zabobonami i czarami, dążą do chrystianizacji pobliskich miejscowości i zerwania z czczeniem pogańskich bóstw.
Nawojka, która jest zielarką i czarownicą, to silna kobieta niewahająca się bronić dawnych tradycji.
Czy zwycięży miłość, czy walka o zachowanie dawnej wiary i zjednoczenie doprowadzi ją do oczekiwanych rezultatów oraz utrzymania wiary Starych Bogów?
Lubicie magię , czary i fantastykę?
Polecam tę książkę.

Ciekawie opisane słowiańskie obrzędy, wróżby i obyczaje, wiele interesujących postaci oraz miejsc znanych z historii Polski- np. Łysiec, Łysica.
Na Świętym Krzyżu benedyktyni budujący sanktuarium walczą z zabobonami i czarami, dążą do chrystianizacji pobliskich miejscowości i zerwania z czczeniem pogańskich bóstw.
Nawojka, która jest zielarką i czarownicą, to silna...

PANNA
Seria Gołoborze, tom I
Aleksandra Seliga

"Panna" to pierwszy tom fantastycznej serii Gołoborze, która przenosi czytelnika w przeszłość, do czasów, gdy kult słowiańskich bóstw ścierał się w boju z chrześcijańską wiarą.

"Panna" okazała się interesującą powieścią, ogromnie wciągającą i wzbudzającą mnóstwo emocji. Na kartach powieści odnajdziemy opisy jeszcze wówczas żywych obrzędów, tradycji, strzępki czarów oraz odmalowany jako żywy obraz życia w wiosce. W opowieści nie zabrakło również ściśle związanych ze słowiańskim wierzeniami demonów, które egzystowały w lasach otaczających wioskę, a które bywały zgubą dla jej mieszkańców.

"Panna" wyróżnia się takim bardzo swojskim, charakterystycznym dla wiejskiego żywota klimatem, oczywiście z silnym słowiańskim zaśpiewem, ale też kryjącą się w historii aurą mroku, strachu, niepewności. Niemały wpływ na duszny klimat powieści miały również otaczające główną bohaterkę magia, tajemne praktyki i rytuały, mistyczne powiązania z bóstwami, zaświatami czy chociażby krążącymi wokół demonami.

Nawojka - główna postać kobieca, będąca jednocześnie osią całej opowieści - to bardzo silna osobowość, obdarzona prawdziwą mocą, siłą duchową, ale także zwyczajnymi ludzkimi słabościami, uczuciami, emocjami.

"Panna" porywa czytelnika w wir zdarzeń angażując myśli i emocje. Z zaciekawieniem śledziłam burzliwe losy i relacje bohaterów, którzy musieli mierzyć się z własnymi słabościami, wyborami innych, demonami i... chrześcijaństwem. Fabuła powieści zdominowana jest przez nieustanną walkę między starą a nową wiarą, a raczej między gorliwymi chrześcijanami a zdeterminowanymi wyznawcami słowiańskich bóstw. Powiem szczerze, że w pewnym momencie odczułam lekki przesyt tą stałą walką o rząd dusz. Po części dlatego, że wolałabym więcej fragmentów nawiązujących do sedna słowiańskiej mitologii, której poznawanie nigdy mi się nie znudzi, a po części dlatego, że budził się we mnie niejaki konflikt wewnetrzny: żywo kibicowałam głównym bohaterom, ale z drugiej strony jestem katoliczką. To trudne do wytłumaczenia, pojawił się u mnie pewien dysonans poznawczy, z którym czułam się nieswojo. I też nie mogłam sobie wszystkiego tłumaczyć fikcją literacką - historia mówi sama za siebie...
.
"Panna" to ekscytująca i intrygująca opowieść kryjąca magię, wierzenia oraz duchy czasu i historii. Polecam lekturę miłośnikom dobrej fantastyki, mistycznych praktyk oraz słowiańskiej mitologii.
.
#Książki #Panna #Gołoborze #aleksandraseliga #wydawnictwokobiece

PANNA
Seria Gołoborze, tom I
Aleksandra Seliga

"Panna" to pierwszy tom fantastycznej serii Gołoborze, która przenosi czytelnika w przeszłość, do czasów, gdy kult słowiańskich bóstw ścierał się w boju z chrześcijańską wiarą.

"Panna" okazała się interesującą powieścią, ogromnie wciągającą i wzbudzającą mnóstwo emocji. Na kartach powieści odnajdziemy opisy jeszcze wówczas...

Książka trzyma w napięciu od początku do końca. Za co ją lubię to nieprzewidywalność, fakty historyczne, dobre przygotowanie pisarki i ciekawa fabuła oraz intrygująca główna bohaterka.

Książka trzyma w napięciu od początku do końca. Za co ją lubię to nieprzewidywalność, fakty historyczne, dobre przygotowanie pisarki i ciekawa fabuła oraz intrygująca główna bohaterka.

Bardzo przyjemna powieść o słowiańskich wierzeniach, które zostało zniszczone przez chrześcijaństwo. Ciekawe opisy życia i funkcjonowania społeczeństwa w okresie średniowiecza.

Bardzo przyjemna powieść o słowiańskich wierzeniach, które zostało zniszczone przez chrześcijaństwo. Ciekawe opisy życia i funkcjonowania społeczeństwa w okresie średniowiecza.