Między prawdą a grzechem TOM II

Długo zwlekałam z napisaniem kilku słów o tej pozycji. Pierwszy tom powieści Między prawdą a grzechem jest najlepszą, najbardziej poruszającą książką jaką w ostatnim czasie przeczytałam. Dlatego z wielką radością przyjęłam informację o drugim tomie, który podobnie jak pierwszy przeczytałam z zapartym tchem. Temu czytaniu towarzyszyła jednak nuta żalu. Książka jest tak dobitna, tak realistyczna, że momentami było mi ciężko czytać. Wszystko, co się tam dzieje przeszywa czytelnika całkowicie. Czytelnik staje się bohaterem, nie obserwuje go, po prostu jest nim. To powieść, która pozostawia w czytelniku znamię, to powieść, która nakazuje zastanowić się nad własnym życiem i spojrzeć inaczej na drugiego człowieka. To powieść o przyjaźni, miłości, zemście i wybaczeniu. Miałam żal do autora o to, że to tak mocna książka. Po czasie zrozumiałam zamysł. Czasem trzeba bardzo mocno upaść, by móc się podnieść i otrząsnąć. Teraz inaczej patrzę na cuchnących bezdomnych, daję złotówkę, gdy wyciągają rękę. Grającym wrzucałam zawsze mały pieniążek. Najpiękniejsze jest zakończenie - spotkanie pod szczęściem. Powieść polecam wszystkim miłośnikom dobrej, mocnej literatury obyczajowej.

Długo zwlekałam z napisaniem kilku słów o tej pozycji. Pierwszy tom powieści Między prawdą a grzechem jest najlepszą, najbardziej poruszającą książką jaką w ostatnim czasie przeczytałam. Dlatego z wielką radością przyjęłam informację o drugim tomie, który podobnie jak pierwszy przeczytałam z zapartym tchem. Temu czytaniu towarzyszyła jednak nuta żalu. Książka jest tak...

No więc, nie zaczyna się zdania od „no więc”, jednak ja zacznę jako pewne westchnięcie przed napisaniem tej opinii, gdyż do łatwych ona nie należy. Przede wszystkim dlatego, że jest wielowymiarowa i nie sposób ją zaszufladkować.

Przed tą książką, zamiast cytatu Wattsa, powinno być ostrzeżenie: UWAGA! CZARNY SZLAK DLA ZAWODOWCÓW :P

Po pierwsze podtrzymuję swój szacunek dla autora za jego bezkompromisowość. Chłop wali z grubej rury i pewnie, gdyby napisał coś lżejszego to czytałoby go szersze grono pań z chusteczkami w ręku. Ale nie, wiele o tomie drugim można powiedzieć, ale nie to, że autor poszedł na łatwiznę. Pierwszy tom był mocny, drugi jest jeszcze mocniejszy. Ale czy na pewno? Nie wiem. To jest właśnie problem tej recenzji, że ta książka wyzwala tak wiele, że czasem nie wiesz co i jak. Mam na myśli to, że przy lekturze pierwszego tomu, wiele odczuć przeżyłem kiedyś osobiście, nie tak samo lecz podobnie. To pozwalało mi się lepiej wczuć w lekturę, utożsamić z bohaterem i to było nieco trudne. W drugim tomie opisywane sytuacje już nie były mi tak bliskie, więc ten ciężar z jednej strony był mniejszy, zaś z drugiej autor dokłada na barki swoim bohaterom poważne problemy. I mimo, że brzmi to jak negatyw to uważam to za wielki plus tej książki – poznajemy ludzi takich jak my i widzimy jak z pozoru niewinne spotkanie, może się przerodzić w …, no właśnie w co? Nie wiem czy jest jedna odpowiedź na to pytanie.

Autor przedstawia historię z trzech perspektyw, ale mnogość wątków powala, mamy tu tematy od miłości do rozstania, przez wpływ rodziców na psychikę dzieci, rozważania o naturze człowieka, aż po sceny, gdy zastanawiamy się nad moralnością bohaterów, a także nas samych. I znów brzmi to trochę jak jakiś plan konwentu filozoficzno-psychologicznego, ale nie, wszystko jest napisane tak, że ciężko odłożyć, czasem trzeba, by przetrawić, ale nie jest to jakieś smęcenie jak w „Serotoninie”. Nie ukrywam, że momentami było ciężko – nawet mi i nawet chciałem dać niższą ocenę przez ten dyskomfort, ale do głowy przyszedł mi Buźka z tym jego negowaniem wszystkich świętości i zadałem sobie pytanie, czy nie odwracam wzroku, czy to autor chciał mną na siłę wstrząsnąć, a nawet zszokować, czy może ja nie chcę widzieć, że świat dookoła nie jest wcale taki kolorowy, a historia każdego z bohaterów mogła wydarzyć się naprawdę? Po kilku dniach namysłu doszedłem do wniosku, że jednak to drugie. To świadczy o tym, że książka pracuje w tobie nawet po lekturze. Bywa ciężko, bywa brutalnie, bywa nawet lekko niesmacznie, ale rozumiem, że bohaterowie musieli przejść jakiś rubikon, by tak to się skończyło. A skończyło się niesamowicie, „świat jest pełen amatorów”- świetne!

Koniec końców ta powieść to sztos. Autor ma niebanalny styl, od zabawnych i wiarygodnych dialogów, przez jakąś wierszowaną prozę, aż do zmian narratora. Wyrwa wali z grubych dział, bo jak chcesz w kimś wzbudzić katharsis to nie możesz go pstryknąć w nos, tylko musisz z przeproszeniem ale solidnie go zdzielić. Książka Wyrwy mimo tego, że gatunkowo ciężka, to warta podjętego trudu, gdyż zwraca się z procentem.

No więc, nie zaczyna się zdania od „no więc”, jednak ja zacznę jako pewne westchnięcie przed napisaniem tej opinii, gdyż do łatwych ona nie należy. Przede wszystkim dlatego, że jest wielowymiarowa i nie sposób ją zaszufladkować.

Przed tą książką, zamiast cytatu Wattsa, powinno być ostrzeżenie: UWAGA! CZARNY SZLAK DLA ZAWODOWCÓW :P

Po pierwsze podtrzymuję swój szacunek...

Michał po rozstaniu z dziewczyną nie potrafi się z nim pogodzić. Twierdzi, że jest jego jedyną, największą miłością. Ból próbuje ukoić alkoholem, nie radzi sobie z codziennością. Powoli stacza się na samo dno... Co sprawiło, iż Lilka odeszła? Jak potoczy się życie Króla Straceńców?

Opowieść ta składa się z dwóch tomów, zgrabnie łączących wiele gatunków. Nie łatwo ją tak po prostu zaszufladkować czy sklasyfikować. Pochłonęłam obie części jednym tchem, w tempie rozpędzonego pendolino. Dzieje się naprawdę wiele, a narracja została poprowadzona z perspektywy trzech najważniejszych bohaterów tego teatru zdarzeń, jaki zaserwował nam autor. Dzięki temu zabiegowi lepiej możemy wczuć się w ich sytuację, uczucia oraz poznać motywy, które doprowadziły do takiego obrotu spraw. Postaci te są bardzo ludzkie, takie prawdziwe, a fabuła aż kipi od realizmu. Język jest plastyczny, czasem wręcz poetycki i choć nie brakuje wulgaryzmów, myślę, że użyto ich by podkreślić znaczenie danych wypowiedzi. Możemy zasmakować też odrobinę filozofii czy psychologii, które doprawione zostały romansem z muzyką, literaturą oraz poezją.

Pisarz porusza nie tylko temat nieszczęśliwej miłości, upadku, zagubienia, zemsty czy męskiej przyjaźni. Pokazuje również do czego mogą doprowadzić traumy z dzieciństwa i jak rzutują one na dalsze życie. Uwidocznione zostały ważne problemy społeczne takie jak : alkoholizm, depresja oraz bezdomność. Twórca gra na emocjach czytelnika niczym wirtuoz na swoim ulubionym instrumencie. Możemy poczuć smutek, gniew, zdziwienie, współczucie lub wzruszenie, jednak niektóre dialogi mogą też rozbawić.

To nie jedyne atuty tej powieści. Autor daje odbiorcy powód do przemyśleń nad egzystencją człowieka, wartościami, którymi się kieruje, systemem w jakim przyszło mu żyć czy bólem istnienia. Jednocześnie możemy odkryć nadzieję na lepsze jutro. Zobaczyć, iż z każdej sytuacji jest wyjście, tylko trzeba o siebie zawalczyć.

Cóż więc znajduje się między tytułową prawdą a grzechem? Na to pytanie chyba każdy musi sobie sam odpowiedzieć. Jedno jest pewne... Obok tej pozycji nie można przejść obojętnie. Wnika w umysł i wybucha niczym fajerwerki w Sylwestra oraz wsiąka wgłąb człowieka, by rozszarpać duszę na kawałki.

Michał po rozstaniu z dziewczyną nie potrafi się z nim pogodzić. Twierdzi, że jest jego jedyną, największą miłością. Ból próbuje ukoić alkoholem, nie radzi sobie z codziennością. Powoli stacza się na samo dno... Co sprawiło, iż Lilka odeszła? Jak potoczy się życie Króla Straceńców?

Opowieść ta składa się z dwóch tomów, zgrabnie łączących wiele gatunków. Nie łatwo ją tak po...

Janusz Wyrwa to fotografik, debiutujący w pisarstwie. „Między prawdą a grzechem” to jego debiut wydawniczy. W tomie drugim tej psychologicznej powieści poznajemy dalsze losy Michała, Buźki i Lili. Trudno by było zacząć czytać od drugiego tomu lub z dużą przerwą. Ja miałam to szczęście, że po skończeniu czytania pierwszego tomu, mogłam od razu sięgnąć po drugi. Trudno tą książkę przypisać do konkretnej kategorii, niby powieść psychologiczna, ale jednocześnie thriller. Opisy stosowanych tortur są mocne, nawet oprawcy mieli problemy z powstrzymaniem torsji. Autor porusza trudne tematy, nieszczęśliwa miłość, samotność, uzależnienia, przemoc domowa , zemsta. Przemoc szkolna, która pozostawia rysę na dalszym życiu. „Biorą cię za szmaty, mimo że nadal nie możesz złapać powietrza po ciosie. Podcinają nogi, wykręcają ręce i wsadzają głowę do kibla, który wcześniej zapchali papierem i zesrali się wszyscy po kolei. Dobiega cię smród kału. Zaczynają puszczać wodę. Wyrywasz się, ale trzymają cię w żelaznym uścisku. Obydwie ręce wykręcone, ściskane z bolesną siłą.”W pierwszym tomie było trzech narratorów, podobnie jest w tym. Każdą relację poznajemy oczami jednej z osób. Pomaga to wczuć się w emocje, które im towarzyszą oraz poznanie osobistych motywów postepowania. Poznajemy przeżycia Michała, Buźki i Liliany.To powieść, która na długo pozostaje w pamięci, trudna w odbiorze, wymaga skupienia. Mało dialogów, więcej rozważań bohaterów. Trudno się oderwać, a czytania nie można przyśpieszyć, niektóre zdania czy akapity czytałam dwukrotnie. Książka wyzwala wiele różnych emocji, złość, nienawiść, ale i wzruszenie. Bohaterowie staczają się na samo dno. Michał zostaje bezdomnym. „Tutaj, widzisz, większość trafia przez alkohol, ale każdy miał inny powód, żeby zacząć pić. Jednym się w małżeństwie nie układało, innym interes padł albo ktoś ich oszukał, komuś zmarła żona. A sporo jest takich, co po prostu pili i przepierdolili, co mogli przepierdolić, i na ulice z jedną torba trafili.”Buźka staje się bandytą: „Zajęło mi chwilę, nim doszedłem do siebie, nim zaakceptowałem fakt, że jestem mordercą. „Co do tytułu, to wydaje mi się, że lepiej pasowałby „Pętla”. To słowo pojawia się bardzo często w treści powieści, taki tytuł ma też utwór grany przez grupę muzykujących przyjaciół.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Janusz Wyrwa to fotografik, debiutujący w pisarstwie. „Między prawdą a grzechem” to jego debiut wydawniczy. W tomie drugim tej psychologicznej powieści poznajemy dalsze losy Michała, Buźki i Lili. Trudno by było zacząć czytać od drugiego tomu lub z dużą przerwą. Ja miałam to szczęście, że po skończeniu czytania pierwszego tomu, mogłam od razu sięgnąć po drugi. Trudno tą...

Po przeczytaniu pierwszego tomu „Między prawdą a grzechem” czułem, że to nie koniec historii stworzonej przez Witolda Wyrwę. Mocno wierzyłem, że autor dopisze jej kontynuację, a my będziemy mogli ponownie spotkać się z bohaterami. I nie tylko o spotkanie tu chodzi. Przede wszystkim ważną rolę mają przemyślenia, refleksje rodzące się w naszej głowie i przesłanie autora, który tą historią mocno trafia do naszej wyobraźni, do naszej emocjonalności, wreszcie do naszej wrażliwości – tej czytelniczej, a nade wszystko ludzkiej, życiowej.
Witold Wyrwa zabiera nas w dalszą podróż w poszukiwaniu prawdy, w odnajdywaniu jej, gdzieś między jej istotą a grzechem. Czytając tę książkę, zastanawiałem się, jaka jest granica między prawdą a grzechem? Czy jest cienka? Bo to, że jest, jest pewne (przynajmniej dla mnie). Zasadnicze pytanie to – gdzie owa granica przebiega? A może zlewa się w jedną całość, a my ustalamy linie dzielącą lub łączącą prawdę z grzechem. Wszystko to, zgodnie z własnym życiowym dekalogiem,
Nie ukrywam, że uwielbiam czytać takie książki, jakie pisze Witold
Wyrwa. Zarówno pierwszy, jak i drugi tom „Między prawdą a grzechem” to nie tylko czytelnicza uczta. To coś więcej. To emocjonalna podróż w głąb siebie, własnych emocji, wartości. To historia, która pozwala nam spojrzeć w lustro własnych wartości. Przejrzeć się w nich. I być może dokonamy przeglądu, porządków, które oczyszczą nas z emocjonalnych toksyn.
„Między prawdą a grzechem. Tom II” to książka niezwykle wartościowa. To książka dopracowana nie tylko pod względem okładki. Jej treść, przesłanie, historia, ma bezcenną wartość, której nie zmierzymy ilością złotówek, lecz mądrościami, które podczas lektury dostają się do naszej świadomości. A mądrość ta pozostanie z nami już na zawsze. I to jest największą wartością czytania – czytania książek takich jak ta napisana przez Witolda Wyrwę. Dlatego też nie tylko z ogromną radością, ale przede wszystkim „dumą” mogę dodać w tej recenzji, że Czyt-NIK poleca! Czyt-NIK patronuje! Panie Witoldzie dziękuję za tę historię, za przesłanie i mądrość zawartą na kartach książki „Między prawdą a grzechem. Tom II”.
Na zakończenie tej recenzji dodam tylko, że debiut Witolda Wyrwy nie był dziełem przypadku, ponieważ kolejne dzieło autora świadczy, że posiada on umiejętność tworzenia historii wartych poznania. Historii, które pozostają w naszej pamięci już na zawsze. Mocnym punktem tej historii jest jej realizm oraz fakt, że autor ma odwagę dotykać tematów trudnych, ważnych, które dla wielu są tematami tabu zamiatanymi pod dywan.
Depresja, choroby psychiczne, czy uzależnienia, to problemy współczesnego świata wobec których przechodzimy obojętnie, myśląc, że nas nie dotyczą, a jeśli już, to skrywamy je pod fasadą sztuczności. Witold Wyrwa poprzez historię trzech bohaterów uświadamia nam istotę tych problemów, zwiększając naszą wrażliwość na te kwestie. Ich różne historie, tak różna przeszłość ma jednak wspólny mianownik – podróż między prawdą a grzechem. Ta książka to mocny i silny głos w tym temacie. Ważne, aby się w niego wsłuchać. A lektura tej książki jest ku temu najlepszą okazją. Dawno nie czytałem tak wartościowej powieści psychologicznej.
Książka „Między prawdą a grzechem. Tom II” dostępna jest na stronie Autora

Po przeczytaniu pierwszego tomu „Między prawdą a grzechem” czułem, że to nie koniec historii stworzonej przez Witolda Wyrwę. Mocno wierzyłem, że autor dopisze jej kontynuację, a my będziemy mogli ponownie spotkać się z bohaterami. I nie tylko o spotkanie tu chodzi. Przede wszystkim ważną rolę mają przemyślenia, refleksje rodzące się w naszej głowie i przesłanie autora,...