Zima lwów

Właśnie skończyłam czytać druga część książki o rodzinie Florio. Co to była za historia. Bardzo się cieszę, że mogłam ją przeczytać. Cudowna historia pełna bogactwa, miłości i dramatów. Cudownie bylo przechadzac się wraz z bohaterami po słonecznym Palermo. Być z nimi na wielkich balach, doznawać miłości, straty i bólu. Piękna książka. Polecam każdemu.
Pozdrawiam .

Właśnie skończyłam czytać druga część książki o rodzinie Florio. Co to była za historia. Bardzo się cieszę, że mogłam ją przeczytać. Cudowna historia pełna bogactwa, miłości i dramatów. Cudownie bylo przechadzac się wraz z bohaterami po słonecznym Palermo. Być z nimi na wielkich balach, doznawać miłości, straty i bólu. Piękna książka. Polecam każdemu.
Pozdrawiam .

O ile Sycylijskie Lwy przeczytałam z niejaką przyjemnością, to drugi tom mnie wybudził i zmęczył okropnie. Przegadany, za dużo nic nie wnoszacych scen a do tego narracja jak w marnym scenariuszy mnie po prostu dobiła. Grube tomisko, które czyta się mozolnie (chyba, że nie przeszkadza Wam narracja w stylu"Ignacio podchodzi do okna. Kładzie ramiona na parapecie. Wzdycha. Ignazio idzie do szafy"). Dopiero po ponad 70% zaczyna sie akcja która mnie zaczęła interesować. Szkoda, że kumulacja (koniec wojny),gdzie naprawdę byłam ciekawa czy bohaterowie wygrzebią się z kłopotów, zajęła może kilkadziesiąt stron.

O ile Sycylijskie Lwy przeczytałam z niejaką przyjemnością, to drugi tom mnie wybudził i zmęczył okropnie. Przegadany, za dużo nic nie wnoszacych scen a do tego narracja jak w marnym scenariuszy mnie po prostu dobiła. Grube tomisko, które czyta się mozolnie (chyba, że nie przeszkadza Wam narracja w stylu"Ignacio podchodzi do okna. Kładzie ramiona na parapecie. Wzdycha....

7

7

Wspaniała książka o dalszych losach znanej w całych Włoszech rodziny Florio. Czasami musiałam uświadamiać sobie, że to mimo wszystko powieść, bo łatwo było mi o tym zapomnieć. Styl Stefanii Auci naprawdę mi przypasował i przeczytałam "Zimę lwów" błyskawicznie, choć liczy przecież niespełna 800 stron. Jedyne, co nieco burzy mój zachwyt, to ilość literówek w tłumaczeniu. Ktoś się nie popisał przy korekcie.

Wspaniała książka o dalszych losach znanej w całych Włoszech rodziny Florio. Czasami musiałam uświadamiać sobie, że to mimo wszystko powieść, bo łatwo było mi o tym zapomnieć. Styl Stefanii Auci naprawdę mi przypasował i przeczytałam "Zimę lwów" błyskawicznie, choć liczy przecież niespełna 800 stron. Jedyne, co nieco burzy mój zachwyt, to ilość literówek w tłumaczeniu. Ktoś...

Historia rodu, historia jego potęgi i upadku, historia miasta, historia Włoch.
Uczucia, namiętności. Ogromne radości i tragedie. Realistyczne opisy, poruszające serca, drażniące zmysły i wyobraźnię. Sprawiające, że podświadomie stajemy się uczestnikami/widzami wydarzeń, współprzeżywamy. I tak mocno uświadamiamy sobie fakt przemijania, nieuchronności zmian.

Historia rodu, historia jego potęgi i upadku, historia miasta, historia Włoch.
Uczucia, namiętności. Ogromne radości i tragedie. Realistyczne opisy, poruszające serca, drażniące zmysły i wyobraźnię. Sprawiające, że podświadomie stajemy się uczestnikami/widzami wydarzeń, współprzeżywamy. I tak mocno uświadamiamy sobie fakt przemijania, nieuchronności zmian.

Musiałam odłożyć. Nie jestem w stanie przemóc się aby ją doczytać. Pierwszy tom był męczący ale dałam radę dotrwać do końca i żałuję. Z ciekawości zaczęłam czytać drugi tom, łudząc się że będzie on lepiej poprowadzony. Niestety nie czuję tej historii. Jest mdła, nic się nie dzieje a kobiety są tylko nic nieznaczącym tłem. Nadal nie rozumiem fenomenu tej książki.

Musiałam odłożyć. Nie jestem w stanie przemóc się aby ją doczytać. Pierwszy tom był męczący ale dałam radę dotrwać do końca i żałuję. Z ciekawości zaczęłam czytać drugi tom, łudząc się że będzie on lepiej poprowadzony. Niestety nie czuję tej historii. Jest mdła, nic się nie dzieje a kobiety są tylko nic nieznaczącym tłem. Nadal nie rozumiem fenomenu tej książki.

ta książka długo czekała na swoją kolej. i długo się czytała. może to narracja, może dekadenckie postępowanie bohaterów, może ich tragedie osobiste, ale coś nie dawało połknąć tej książki na szybko. jest dobra, ciekawa, choć miejscami irytująca. Ciekawe spojrzenie na Palermo, które ju nie istnieje.

ta książka długo czekała na swoją kolej. i długo się czytała. może to narracja, może dekadenckie postępowanie bohaterów, może ich tragedie osobiste, ale coś nie dawało połknąć tej książki na szybko. jest dobra, ciekawa, choć miejscami irytująca. Ciekawe spojrzenie na Palermo, które ju nie istnieje.

Jest okej :)

Jest okej :)

Podobała mi się bardziej niż pierwsza część. Jest tu mnóstwo tła, fascynujących (i bardzo trudnych) czasów końca monarchii, przewrotów obu wojen wraz z dekadenckim międzywojniem. Jednocześnie, czego autorka nie mogła zmienić gdyż jest to biografia rodu, postępowanie bohaterów jest tak ogromnie irytujące, że pod tym względem tom pierwszy miał sympatyczniejszych bohaterów. Ogólnie mimo spójności historii, są to kompletnie różne książki. Pierwsza to typowa beletrystyka, można nawet nie wiedzieć, że na faktach, w drugim tomie czuć już tę zależność od źródeł, historii, autorka mogła mniej ingerować w bieg dziejów jak w pierwszej części.

Podobała mi się bardziej niż pierwsza część. Jest tu mnóstwo tła, fascynujących (i bardzo trudnych) czasów końca monarchii, przewrotów obu wojen wraz z dekadenckim międzywojniem. Jednocześnie, czego autorka nie mogła zmienić gdyż jest to biografia rodu, postępowanie bohaterów jest tak ogromnie irytujące, że pod tym względem tom pierwszy miał sympatyczniejszych bohaterów....

To nie tylko barwny kalejdoskop skomplikowanych charakterologicznie postaci, lecz również historia Włoch na tle świata, świetnie udokumentowana. Szczerze podziwiam autorkę za pracę, jaką musiała wykonać, pisząc o postaciach realnych, żyjących dawno, ale przecież zapamiętanych przez pokolenia. Bardzo dobrze mi się czytało - lekkość stylu nie wykluczała stylistycznego bogactwa. Polecam!

To nie tylko barwny kalejdoskop skomplikowanych charakterologicznie postaci, lecz również historia Włoch na tle świata, świetnie udokumentowana. Szczerze podziwiam autorkę za pracę, jaką musiała wykonać, pisząc o postaciach realnych, żyjących dawno, ale przecież zapamiętanych przez pokolenia. Bardzo dobrze mi się czytało - lekkość stylu nie wykluczała stylistycznego...