Kradzież

To jedna z tych książek, które początkowo myślałam, że jest przereklamowana, że jest o niczym , a potem wciągnęła mnie w swój świat i doceniłam go po stokroć. To historia rdzennego ludu żyjącego w Skandynawii - Saamów. Wielu z nas nazywa ich Lapończykami, ale po tej lekturze wiem, że Saamowie uważają to za obraźliwe. Saamowie zajmują się reniferami i nie możemy nazwać tego hodowlą, to bardziej opieka, sposób na życie, który wykonują zgodnie z naturą. Głównym wątkiem tej historii jest odwieczny konflikt Saamów i Norwegów. Kłusownictwo na reniferach i ich maltretowanie przed ich zabiciem powoduje ogromny ból, smutek i złość wśród ich opiekunów. Policja ciągle umarza zgłaszane sprawy. Mamy błędne koło, a jak wiadomo przemoc rodzi przemoc.
Mam dużo przemyśleń po tej książce, a główną emocją, która mi towarzyszy po jej skończeniu jest smutek, który wynika z niesprawiedliwości. Książka zwraca uwagę na ten bardzo trudny konflikt społeczny. Mam jedynie nadzieje, że są podejmowane działania by go rozwiązać

To jedna z tych książek, które początkowo myślałam, że jest przereklamowana, że jest o niczym , a potem wciągnęła mnie w swój świat i doceniłam go po stokroć. To historia rdzennego ludu żyjącego w Skandynawii - Saamów. Wielu z nas nazywa ich Lapończykami, ale po tej lekturze wiem, że Saamowie uważają to za obraźliwe. Saamowie zajmują się reniferami i nie możemy nazwać tego...

Okładka „Kradzieży” mogłaby sugerować radosną opowieść o oglądanym przez różowe okulary świecie pełnym reniferów. Nic bardziej mylnego - jest to dość ponura i krwawa historia o okrucieństwie, dyskryminacji i samotności, rozgrywająca się na pograniczu Szwecji i Norwegii, w północnej części tych krajów, nazywanej potocznie (co zdaniem tych, którzy tam mieszkają jest ponadto przejawem pogardy) Laponią, choć jej prawidłowa nazwa to Sápmi.
Osią narracyjną, wokół której jest zbudowana akcja, jest jedno, konkretne zabójstwo renifera, którego przypadkowym świadkiem była jego dziewięcioletnia wówczas właścicielka – wywodząca się z rdzennej ludności (Saamów) Elsa. Nie jest to ani pierwszy, ani ostatni zabity w ten sposób renifer, jednak ta konkretna śmierć kładzie się cieniem na życiu dziewczynki. Autorka książki, sama saamskiego pochodzenia, snuje wokół tego wciągającą, choć dość przerażającą opowieść o relacjach między Saamami a Szwedami, o dyskryminacji i izolacji, o słabości instytucji państwowych, przyzwoleniu na przemoc, zmianach klimatycznych a wreszcie o olbrzymiej samotności. W tej książce samotni są chyba wszyscy. I Elsa, i każdy z członków jej rodziny, dyskryminowani i dyskryminujący. Tu nikt nie umie ze sobą rozmawiać, a już na pewno nie o tym co ważne, o tym co w uczuciach. Tradycja staje się tu zarówno dumą, jak i przekleństwem. „Bycie Saamem wiązało się z tym, że cały czas nosiło się ze sobą swoją historię, jako dziecko dostawało się ciężki bagaż i trzeba było wybrać, czy weźmie się go na barki, czy też nie. Ale jak znaleźć w sobie odwagę, by dokonać innego wyboru niż kontynuowanie rodzinnych tradycji i przekazywanie dziedzictwa dalej?”
Tradycja to przy tym również tradycyjny podział ról. Świat Saamów jest bardzo patriarchalny – również w XXI wieku, w którym dzieje się akcja. Bycie w nim dziewczynką, a później kobietą oznacza tyle, że raczej nikt nie będzie z Ciebie dumny, bez względu na to, jaką drogę wybierzesz.
Przygnębiająca lektura, jedna z wielu podobnych, coraz głośniejszych ostatnio historii o mniejszościach. Czytaliśmy już o odległej Kanadzie i zbrodniach na tamtejszej rdzennej ludności. Głośno było o Narodzie Osagów, a to za sprawą książki Granna i filmu Scorsesee’go. Nam, w Polsce, najbliżej (w każdym razie pod względem kilometrów) do Saamów – jakoś ciągle jednak ich historie nie wybrzmiały wystarczająco głośno.

Okładka „Kradzieży” mogłaby sugerować radosną opowieść o oglądanym przez różowe okulary świecie pełnym reniferów. Nic bardziej mylnego - jest to dość ponura i krwawa historia o okrucieństwie, dyskryminacji i samotności, rozgrywająca się na pograniczu Szwecji i Norwegii, w północnej części tych krajów, nazywanej potocznie (co zdaniem tych, którzy tam mieszkają jest ponadto...

Fantastyczna i wstrząsająca historia o uprzedzeniach, nienawiści i niemożliwości dojścia do porozumienia oraz zobaczenia w drugiej osobie człowieka. Niesamowita opowieść o życiu Saamów, a dla mnie świetny wstęp do literatury szwedzkiej.

Fantastyczna i wstrząsająca historia o uprzedzeniach, nienawiści i niemożliwości dojścia do porozumienia oraz zobaczenia w drugiej osobie człowieka. Niesamowita opowieść o życiu Saamów, a dla mnie świetny wstęp do literatury szwedzkiej.

Autorka opowiada nam historię o trudach życia na zimnej północy, ale jednocześnie pokazuje uprzedzenia do mniejszości narodowych.
To podróż do nieznanego nam świata Saamów, z ich kulturą, życiem, problemami dnia codziennego, którą warto poznać. Niestety smutne i przerażające jest jednocześnie, jak ludzie potrafią źle traktować zwierzęta, bo niezrozumienie dla mniejszości to jedno, ale takie podejście do zwierząt przejmuje do głębi...
Mimo smutnych i tragicznych wydarzeń książka mnie ujęła i chętnie odbyłam podróż do krainy zimna, mimo, że jestem zmarzluchem :)

Autorka opowiada nam historię o trudach życia na zimnej północy, ale jednocześnie pokazuje uprzedzenia do mniejszości narodowych.
To podróż do nieznanego nam świata Saamów, z ich kulturą, życiem, problemami dnia codziennego, którą warto poznać. Niestety smutne i przerażające jest jednocześnie, jak ludzie potrafią źle traktować zwierzęta, bo niezrozumienie dla mniejszości...

Książka Lutego 2024 w Klubie Czułej Czytelniczki.

Surowa i mroczna powieść, która pokazuje mało znane oblicze Szwecji i dotyka trudnych tematów: uprzedzeń wobec mniejszości narodowych, szykanowania i nienawiści, depresji, przemocy wobec zwierząt i zmian klimatycznych.

Elsa ma 9 lat, gdy na jej oczach zostaje zamordowany młody renifer ze stada jej rodziny. Przerażona dziewczynka zamyka się w sobie i ucieka w milczenie. Rodzice Elsy zgłaszają przestępstwo, ale lokalne władze nie podejmują żadnych kroków, żeby ustalić i zatrzymać sprawcę. 10 lat później kłusownicy wciąż zabijają renifery, a dorosła już Elsa nie może pogodzić się z bezczynnością policji. Szukając sprawiedliwości doprowadza do zaostrzenia konfliktu i obnaża niesprawiedliwość z jaką traktowani są Saamowie.

Na spotkaniu klubowym rozmawiałyśmy o młodym pokoleniu kobiet w „Kradzieży”, o Elsie, Minnie i Annie-Stinie, i o tym, która z ich postaw jest nam najbliższa. Wątek znęcania się i zabijania reniferów bardzo nas poruszył, podobnie jak bezczynność policji wobec łamania praw Saamów i obojętność z jakim potraktowana została mała Elsa. Wiele z nas zauważyło, że dużo jest w „Kradzieży” samotności, wyobcowania i niezaleczonych ran. Na koniec zgodziłyśmy się, że to bardzo wartościowa i uświadamiająca lektura.

Książka Lutego 2024 w Klubie Czułej Czytelniczki.

Surowa i mroczna powieść, która pokazuje mało znane oblicze Szwecji i dotyka trudnych tematów: uprzedzeń wobec mniejszości narodowych, szykanowania i nienawiści, depresji, przemocy wobec zwierząt i zmian klimatycznych.

Elsa ma 9 lat, gdy na jej oczach zostaje zamordowany młody renifer ze stada jej rodziny. Przerażona...

"Kradzież" Ann- Helén Laestadius

Życie społeczności Saamów nie jest usłane różami... Głównym źródłem dochodu rodzin z tej mniejszości jest hodowla reniferów, które mają również dla nich wymiar duchowy. Gdy dochodzi do swojego rodzaju rzezi na reniferach ludzie szukają pomocy w wymiarze sprawiedliwości, jednak policja nie traktuje tych ataków jako zabójstwo zwierząt, kłusownictwo czy zbrodnie z nienawiści, tylko jako kradzież .. i za każdym razem postępowanie jest umorzone .. ludzie tracą nadzieję, a osoba odpowiedzialna na kłusownictwo zostaje bezkarna i sieje Stach wśród społeczności...
Niezwykła podróż do zupełnie innego świata i innej kultury , choć ludzie w czynieniu zła nie różnią się nigdzie .... Polecamy serdecznie, trudno się oderwać, choć początek może wydawać się dość nudnawy...
#kradzież #annhelenlaestadius #laponia #renifer #wydawnictwokobiece #niejestemstatystycznympolakiemlubięczytaćksiążki #mojepsyczytajazemna #zcacusiemwserduszku

"Kradzież" Ann- Helén Laestadius

Życie społeczności Saamów nie jest usłane różami... Głównym źródłem dochodu rodzin z tej mniejszości jest hodowla reniferów, które mają również dla nich wymiar duchowy. Gdy dochodzi do swojego rodzaju rzezi na reniferach ludzie szukają pomocy w wymiarze sprawiedliwości, jednak policja nie traktuje tych ataków jako zabójstwo zwierząt,...

Rezerwat w Ameryce Północnej, wioska w dżungli w Amazonii czy mała miejscowość na północy Szwecji... Na pierwszy rzut oka, nie mogłabym znaleźć bardziej odmiennych od siebie miejsc. Rozrzucone po całym globie, z zupełnie różnym klimatem, a jednak tak podobne w cierpieniu przeżywanym przez rdzenną ludność, która je zamieszkiwała i próbuje żyć tam dalej.

Kradzież to powieść uniwersalna. Gdybyśmy wkleili którąkolwiek z miejscowości wymienionych przeze mnie wcześniej i zmienili otoczkę kulturową, emocje pozostałyby te same. Sposoby na całkowite wyplenienie i wypalenie kultury i tradycji, pogarda żywiona w kierunku mniejszości społecznej, przymykanie oczu na rażącą niesprawiedliwość - to nie zmienia się ani na przestrzeni lat, ani przebytych wzdłuż i wszerz kilometrów.

Powieść Ann-Helen Laestadius to historia, która boli i razi pokazową i ordynarną niesprawiedliwością oraz krzywdą jaka dotyka społeczność saamską. Co najstraszniejsze - autorka wniosła do tej powieści sporo z prawdziwych wydarzeń, które rzeczywiście mają miejsce na północy, a ksenofobia Szwedów w kierunku Saamów, w jednocześnie propagowanej narracji pełnej równości w tym kraju aż uderza swoją hipokryzją. To opowieść o dziewięcioletniej Elsie, która widzi jak pewien człowiek zabija jej ukochanego cielaka renifera. Dziewczynka boi się wskazać sprawcę i mimo faktu, że policja doskonale zdaje sobie sprawę kto stoi za przestępstwem kolejne skargi zostają umorzone i zakwalifikowane jako kradzież. Problem w tym, że renifery dla saamskiej ludności to jeden z najważniejszych filarów ich kultury. To wokół nich kręci się ich życie i cykl całego roku. Ataki na renifery się nasilają, a przy tym rośnie napięcie pomiędzy grupami społecznymi.

Cudowna książka. Umożliwiająca chociaż na kilka chwil, wniknięcie do bogatej kultury Saamów, z której inne społeczności mogłyby czerpać garściami. Jak wszystkie rdzenne ludy - Saamowie czują głęboki szacunek do natury i chociaż hodowla reniferów jest dla nich głównym źródłem zarobków, to jednak przez setki lat stworzyli z tymi zwierzętami nierozerwalną więź. Jestem zachwycona sposobem w jaki autorka żywcem przenosi czytelnika do surowej i pierwotnej północy, gdzie słońce na kilka dni całkowicie znika za horyzontem. Nie brak tu naturalistycznych opisów, jak tych dotyczących oprawiania zabitych zwierząt, ale wzmagają one tylko uczucie napięcia i niepokoju, które towarzyszy bohaterom.

Kradzież to nie tylko klimat, to także trzymająca w napięciu historia pełna relacji społecznych rozplecionych pomiędzy bohaterami niczym pajęczyna. Obserwujemy tu pracę lokalnej policji, Szwedów, Saamów, uczniów tutejszej szkoły, gdzie idealnie odbijają się nastroje panujące wśród dorosłych, ale wybuchają z jeszcze większą gwałtownością. Autorka zadbała o każdy szczegół i pokazała tę powieść od każdej ze stron. Pozostaje mi tylko ją polecić.

Rezerwat w Ameryce Północnej, wioska w dżungli w Amazonii czy mała miejscowość na północy Szwecji... Na pierwszy rzut oka, nie mogłabym znaleźć bardziej odmiennych od siebie miejsc. Rozrzucone po całym globie, z zupełnie różnym klimatem, a jednak tak podobne w cierpieniu przeżywanym przez rdzenną ludność, która je zamieszkiwała i próbuje żyć tam dalej.

Kradzież to powieść...

„Kradzież” zdecydowanie zasługuje na waszą uwagę! To bardzo poruszająca historia, która niesamowicie angażuje, daje do myślenia i uświadamia. Opowiada o społeczności Saamów i o krzywdach, których doznają. O uprzedzeniach, zbrodni, okrucieństwie. O nienawiści.

Na początku wydarzenia poznajemy z perspektywy dziecka - małej Elsy, która jest świadkinią zabójstwa swojego renifera. Zastraszona dziewczynka milczy, ale całe wydarzenie odbija się mocno na jej przyszłym życiu - jako dorosła kobieta Elsa nie zamierza siedzieć cicho i walczy z niesprawiedliwością.

Tytuł jest nieprzypadkowy - Saamowie zajmują się hodowlą reniferów, która jest dla nich ogromnie ważna, zarówno jako źródło dochodu, jak i ze względu na ich znaczenie duchowe i kulturowe. A nawet te najbardziej krwawe i okrutne zabójstwa reniferów, które mają uderzyć w społeczność Saamów i ich kulturę, klasyfikowane są jako kradzież.

To książka o życiu w pewnego rodzaju wykluczeniu i strachu, w otoczeniu niesprawiedliwości, a także o idącym za tym brakiem zrozumienia i bezsilności. Jest smutna, ale też piękna, brutalna i mocna, ale ważna i intrygująca. Nie należy do powieści z szybką akcją, całość rozwija się wolno, co ma swoje plusy i minusy - z jednej strony chciałoby się trochę przyspieszyć, z drugiej poznajemy dzięki temu życie i zwyczaje rdzennych mieszkańców północy.

Książka została oparta na prawdziwych wydarzeniach, dobrze oddaje emocje, a gdy końcówka przyspiesza, czyta się ją z zapartym tchem i drżącymi dłońmi. To historia bardzo silnej i dzielnej dziewczyny, która dorasta w świadomości nienawiści, którą budzi jej pochodzenie, nigdy się nie poddając i przeciwstawiając się niesprawiedliwości.

Są też rodzinne tajemnice i życie w bólu i strachu, który każdy stara się ukryć przed innymi. Ale ciężko poradzić sobie z takimi emocjami w samotności.

Polecam i zapewniam, że nawet jeśli nie wiecie za wiele o Saamach i reniferach, to warto. Ta powieść rozbudzi w was to zainteresowanie i głód wiedzy.

„Kradzież” zdecydowanie zasługuje na waszą uwagę! To bardzo poruszająca historia, która niesamowicie angażuje, daje do myślenia i uświadamia. Opowiada o społeczności Saamów i o krzywdach, których doznają. O uprzedzeniach, zbrodni, okrucieństwie. O nienawiści.

Na początku wydarzenia poznajemy z perspektywy dziecka - małej Elsy, która jest świadkinią zabójstwa swojego...

Pojawiąjący się kilkukrotnie wątek polski jest dla mnie nie akceptowalny. Nie rozumiem jak w książce, w której autorka walczy z dyskryminacją Lapończyków równocześnie w tak jasny sposób dyskryminuję moich rodaków. FAŁSZ

Pojawiąjący się kilkukrotnie wątek polski jest dla mnie nie akceptowalny. Nie rozumiem jak w książce, w której autorka walczy z dyskryminacją Lapończyków równocześnie w tak jasny sposób dyskryminuję moich rodaków. FAŁSZ

"Kradzież" autorstwa Ann - Helén Laestadius to opowieść, która traktuje o mniejszości Saamów pogardliwie nazywanych przez Szwedów Lapończykami. Saamska wspólnota zajmuje się hodowlą reniferów, które są dla nich nie tylko źródłem utrzymania, ale też mają znaczenie duchowe. Ataki na renifery stanowią także atak na kulturę Saamów.

W "Kradzieży" poznajemy dziewczynkę o imieniu Elsa, która w wieku dziewięciu lat znalazła swojego martwego cielaka Nástegallu przy zagrodzie dla reniferów oraz widziała kto był sprawcą morderstwa. Człowiek ten zagroził jej śmiercią jeśli nie będzie milczała. To wydarzenie wpłynęło na całe późniejsze życie dziewięcioletniej dziewczynki.

Powieść osadzona jest na głębokiej szwedzkiej północy. Zachwyciło mnie opisywane przez autorkę piękno, jak i surowość tamtejszego klimatu. Ten niezwykły krajobraz, jakże inny od naszego sprawia, że książka jest niezwykła i magiczna. Także tradycyjna kultura Saamów, patriarchalny sposób wychowania, brak okazywania uczuć, chłodne podejście do dzieci budują pewnego rodzaju atmosferę, która zachwyca czytelnika. Mnie osobiście powieść urzekła powiewem świeżości, inności i była ciekawym źródłem informacji na temat Szwecji i saamskiej kultury.

"Kradzież" autorstwa Ann - Helén Laestadius to opowieść, która traktuje o mniejszości Saamów pogardliwie nazywanych przez Szwedów Lapończykami. Saamska wspólnota zajmuje się hodowlą reniferów, które są dla nich nie tylko źródłem utrzymania, ale też mają znaczenie duchowe. Ataki na renifery stanowią także atak na kulturę Saamów.

W "Kradzieży" poznajemy dziewczynkę o...