Jest to 2 tom trylogii, który podobał mi się bardziej niż 1 tom pod tym względem że był mroczniejszy lecz wkurza mnie to że Tatsumi znowu musi użerać się z demonem z miecza. Mam też mieszane uczucia co do zakończenia bo nasi bohaterowie znowu muszą się zmierzyć z pewnym problemem.

Jest to 2 tom trylogii, który podobał mi się bardziej niż 1 tom pod tym względem że był mroczniejszy lecz wkurza mnie to że Tatsumi znowu musi użerać się z demonem z miecza. Mam też mieszane uczucia co do zakończenia bo nasi bohaterowie znowu muszą się zmierzyć z pewnym problemem.

Lisioł Miecza
.
„Dusza Miecza” autorstwa Julie Kagawy to drugi tom trylogii „Cień Kitsune”. Lisioł nie jest w stanie przejść obojętnie koło słowa lis (kitsune) w nazwie, dlatego ochoczo zagłębił się w lekturę. Prawie 500-stronicowa książka przyciąga wzrok oprawą graficzną – jest na co popatrzeć! Co jednak z zawartością?
.
Lisioł zmaterializował się przy głównej bohaterce, pół yokai, Yumeko. Trzeba pisnąć, że dziewczyna umie utrudnić sobie życie. Nie dość, że jest związana obietnicą ochrony fragmentu zwoju smoczej modlitwy i zaniesienia go w bezpieczne miejsce, to jeszcze dokłada sobie kolejne obietnice. Ach miłość, nawet nienazwane uczucie potrafi zaprowadzić na skraj przepaści i zachęcić do odważnego kroku naprzód. Lisioł nie jest przekonany czy bieganie za opętanym zabójcą demonów to najlepszy pomysł. Zwłaszcza że jak wspomniany zwój dostanie się w niepowołane ręce, to będzie tragedia. Wyobraźcie sobie świat zmieniony według egoistycznego życzenia jednego człowieka! Lisioł jest znacznie lepszym powiernikiem absolutnej władzy, piśnięcie honoru!
.
Yumeko ma wsparcie mistrza Jiro, świątynnej dziewicy Reika i jej dwóch ogarów. Zbrojnym ramieniem służy samuraj Daisuke oraz lubujący się w alkoholu ronin Okame. Ekipa jak marzenie. W dodatku udziela im się nastrój z Dark Souls, czyli zanurzmy się w mrok, to się na pewno nie uda, ale spróbujmy. Lisioł na trzeźwo z nimi nie pójdzie. Z drugiej strony trudno się dziwić. Drużyna pragnie uratować zabójcę demonów, którego opętał legendarny Oni. Wspomniany demon o wdzięcznym imieniu Hakaimono szkolił się zapewne w Mortal Kombat, pobierając nauki wyciągania kręgosłupa przez cztery litery albo gardło, kolejność dowolna. Misja ta sama w sobie jest niezwykle trudna, a do tego dochodzi ochrona zwoju, na który wszyscy z zapamiętaniem polują. To nie wszystko! Hakaimono ma własny plan na przyszłość, korespondujący z planami Władcy Demonów – ten drugi tkwi na razie uwięziony w swojej czaszce, ale całkiem groźnie wychodzi mu iluzja własnego ciała. Jego armii najwyraźniej to nie przeszkadza. Szykuje się więc nam powtórka przedwiecznej wojny, połączona z krwawą łaźnią. Jak w tym wszystkim odnajdzie się Yumeko i jej ekipa? Sprawdźcie sami

Lisioł Miecza
.
„Dusza Miecza” autorstwa Julie Kagawy to drugi tom trylogii „Cień Kitsune”. Lisioł nie jest w stanie przejść obojętnie koło słowa lis (kitsune) w nazwie, dlatego ochoczo zagłębił się w lekturę. Prawie 500-stronicowa książka przyciąga wzrok oprawą graficzną – jest na co popatrzeć! Co jednak z zawartością?
.
Lisioł zmaterializował się przy głównej bohaterce,...

Bardzo miłe zaskoczenie po (moim zdaniem) niezbyt udanym tomie pierwszym. Tym razem autorka zdecydowała się odejść od 'powieści drogi', chociaż podróż też się w niej pojawia, na rzecz spisków, ciekawszej i bardziej urozmaiconej budowy świata i rozpisania całkiem interesujących już bohaterów.

Akcja tego tomu ponownie splata nas z losami Yumeko, kitsune, której towarzyszy pewien mnich, świątynna dziewica, znany szlachcic z poważanej rodziny i niezbyt rozgarnięty ronin. Tym razem całość podzielona jest na dwie oddzielne, a jednak splecione ze sobą części. Z jednej strony z bohaterami planujemy jak uwolnić opętanego przez potężnego demona Hakaimono Tatsumiego, członka klanu cienia i powiernika przeklętego miecza. Z drugiej strony, razem z nimi, musimy dotrzeć Świątyni Stalowego Pióra, aby uchronić Zwój Tysiąca Modlitw przez osobami i demonami, które chcą go wykorzystać do własnych celów. I tak jak w pierwszym tomie - nie ma tutaj nic nadzwyczaj odkrywczego, ale klimat związany ze spiskami poszczególnych rodów i tajemnicza postać, która pojawia się w snach Yumeko jakoś bardziej pasowały mi do klimatu fantastyki japońskiej.

Ciekawym aspektem wydaje się również plan autorki na połączenie w parę dwóch postaci z drużyny Yumeko. Od początku daje sygnały, jak sytuacja się zakończy i obawiałem się, że nie wyjdzie jej to zbyt dobrze, ale było całkiem ciekawie. Co ważne - nie było w tym nic nadzwyczajnego, a do tego całość była bardzo dobrze uzasadniona i akceptowalna, przez co nie przeszkadzało mi to ani przez chwilę.

Do najciekawszych postaci, poza Yumeko i jej towarzyszami, można zaliczyć też Hakaimono i przeklętego przez niego Tatsumiego. Fabuła budowana z rozsądkiem daje czytelnikowi możliwość na zagłębienie się w przeszłości chłopaka z klanu cienia, która, nie ma co ukrywać, nie była usłana różami. Motyw równie znany i często wykorzystywany, ale wydaje mi się, że też mocno zakorzeniony w 'japońskości', zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że klan cienia był prawdopodobnie odpowiednikiem klanów ninja.

Książkę czyta się naprawdę szybko i przyjemnie, fabuła stawia bardziej na rozwój wszystkiego, co już znamy (i to rozwój bardzo dobry!),a nie pędzi na złamanie karku zasypując nas coraz to nowszymi rewelacjami.

Tak jak w "Cieniu Kitsune" warto wspomnieć o zamieszczonym na końcu książki słowniczku wyjaśniającym podstawowe słowa wykorzystywane przez postaci w języku japońskim. Bardzo pomocna sprawa! A ten grzbiet i okładka.. rewelacja!

Książkę oczywiście serdecznie polecam i z niecierpliwością czekam na zakończenie historii!

Bardzo miłe zaskoczenie po (moim zdaniem) niezbyt udanym tomie pierwszym. Tym razem autorka zdecydowała się odejść od 'powieści drogi', chociaż podróż też się w niej pojawia, na rzecz spisków, ciekawszej i bardziej urozmaiconej budowy świata i rozpisania całkiem interesujących już bohaterów.

Akcja tego tomu ponownie splata nas z losami Yumeko, kitsune, której towarzyszy...

Nie mogłam się doczekać kontynuacji tej książki. Akcja rozgrywa się bezpośrednio po wydarzeniach z pierwszej. Uważam, że dla samych bohaterów warto sięgnąć po tę pozycję. Mamy tutaj ogromną różnorodność charakterów. Każda z postaci potrafi się czymś wyróżnić. Pomimo że są, tak inni to świetnie się uzupełniają. Niesamowicie było razem z nimi wyruszyć w podróż. Na każdym kroku martwiłam się o to, jaki los ich czeka. Odnosiłam wrażenie, że Julie Kagawa skupiła się tutaj bardziej na rozwoju postaci. Mogłam dostrzec ich przemianę na przestrzeni czasu. Yumeko i Tatsumi to duet idealny. Nie mogłam oderwać się od fragmentów, które były im poświęcone.

Tym, co różni pierwszy tom od drugiego, jest to, że jest on mroczniejszy i wydaje mi się, że trochę bardziej brutalny. Kocham wszystko, co związane z mitologią japońską, a tutaj jest jej bardzo dużo. Autorka ma niesamowity styl pisania. Czułam się, jakby stworzony przez nią świat naprawdę istniał. Pojawiło się kilka momentów, w których praktycznie nic się nie działo.

Nie mogłam się doczekać kontynuacji tej książki. Akcja rozgrywa się bezpośrednio po wydarzeniach z pierwszej. Uważam, że dla samych bohaterów warto sięgnąć po tę pozycję. Mamy tutaj ogromną różnorodność charakterów. Każda z postaci potrafi się czymś wyróżnić. Pomimo że są, tak inni to świetnie się uzupełniają. Niesamowicie było razem z nimi wyruszyć w podróż. Na każdym...

Tak jak w pierwszej części się zakochałam, tak druga była strasznie nudna i męcząca. Nic się tak właściwie nie zdarzyło i miałam wrażenie, że wszystko, co się działo można byłoby zwyczajnie pominąć, bo jak przypominam sobie fabułę i próbuję ją streścić, to mieściłaby się ona w zaledwie kilku podpunktach. Mało było ciekawych dla mnie wydarzeń, jakiś pobocznych historii w miejscach, do których przybywali po drodze, podobnie jak w poprzedniej części. Bohaterowie za dużo o sobie nie opowiadali, nie mieli żadnych większych rozterek, mało jakiś traum, wydarzeń z ich przeszłości, no nic. Łażenie tylko, opisywanie gdzie łazili, co tam widzieli... Patrząc przez pryzmat tego, co stało się, kiedy poszli na teren Kage: weszli tam, głowa klanu powiedziała Yumeko, że powinna spróbować wyegzorcyzmować Tatsumiego i wyszli z ich terenu. A całe to wydarzenie było sporą częścią książki. Fajnie, że główna bohaterka wreszcie pokazała swoją siłę, ale to, że oddała sobie tak o pod sam koniec zwój władcy demonów do mnie nie przemawia i jakoś nie pasuje mi do historii, w której ludzie umierają w imię jego ochrony, ale jestem w stanie to zaakceptować. Uwielbiam natomiast język jakim pisze Kagawa i wątek między Daisuke i Okame wysadził mnie z butów(wiersz o dwóch żurawiach XD). Oczywiście jak zwykle sam Okame i jego teksty to coś, co od początku bardzo mnie bawiło :D Natomiast wątek między Yumeko i Tatsumim to w rzeczy samej slow burn i liczę, że w trzeciej wreszcie coś się między nimi wydarzy, bo ten tom był ku mojej rozpaczy praktycznie pozbawiony interakcji między tymi bohaterami. Spotkali się dopiero pod koniec książki. Na pewno sięgnę jeszcze po 3 tom, bo lubię ten świat i ciekawi mnie zakończenie tej historii, ale mam nadzieję, że ostatnia część zachwyci mnie się on tak jak pierwsza :)

Tak jak w pierwszej części się zakochałam, tak druga była strasznie nudna i męcząca. Nic się tak właściwie nie zdarzyło i miałam wrażenie, że wszystko, co się działo można byłoby zwyczajnie pominąć, bo jak przypominam sobie fabułę i próbuję ją streścić, to mieściłaby się ona w zaledwie kilku podpunktach. Mało było ciekawych dla mnie wydarzeń, jakiś pobocznych historii w...

Cudowna zabawa, piekielnie dobra historia. Z niecierpliwością czekam na trzeci tom.

Cudowna zabawa, piekielnie dobra historia. Z niecierpliwością czekam na trzeci tom.

Drugi tom niemal epickiej historii niepokornej kitsune i zabójcy demonów próbujących ocalić Iwagoto.
Mroczniejsze i dużo bardziej skomplikowane fabularnie niż pierwsza część.
A relacje między bohaterami, zwłaszcza między Daisuke i Okame-😍😍😍😍
Kocham.

Drugi tom niemal epickiej historii niepokornej kitsune i zabójcy demonów próbujących ocalić Iwagoto.
Mroczniejsze i dużo bardziej skomplikowane fabularnie niż pierwsza część.
A relacje między bohaterami, zwłaszcza między Daisuke i Okame-😍😍😍😍
Kocham.

Fajna książka z wciągającą fabułą i charakterystycznymi bohaterami.

Fajna książka z wciągającą fabułą i charakterystycznymi bohaterami.

Fabula podobnie rozwleczona, jak w 1 części, ani lepsza, ani gorsza. Plusik za zakończenie, trochę mnie zaskoczyło. Ogolnie, dalej uwazam serię za raczej przeciętną i przypominającą anime, ze zbyt małym rozwinięciem historii pobocznych bohaterów, ale nie byla zla.

Fabula podobnie rozwleczona, jak w 1 części, ani lepsza, ani gorsza. Plusik za zakończenie, trochę mnie zaskoczyło. Ogolnie, dalej uwazam serię za raczej przeciętną i przypominającą anime, ze zbyt małym rozwinięciem historii pobocznych bohaterów, ale nie byla zla.

Chyba dawno nie spotkałam się z czymś takim, żeby drugi tom był o niebo lepszy od poprzedniego. Z jakim ogromnym podekscytowaniem czytałam tę książkę, tak bardzo mi się podobała.

Przede wszystkim Kagawa naprawiła błąd i przy każdym rozdziale napisała, z jakiej jest on perspektywy. Przy pierwszym tomie kilka razy się pogubiłam, bo nie było to zaznaczone. Teraz czytanie było o wiele łatwiejsze.

Najwięcej emocji i radości sprawiła mi relacja między Okame a Daisuke. Nie mogę zliczyć, ile razy wracałam do momentów ich interakcji, były tak znakomicie przedstawione. Zdecydowanie to był mój ulubiony wątek w "Soul of the Sword". W ogóle ronin to chyba moja ulubiona postać z całej serii, tylko czekałam, aż znowu powie jakiś swój sarkastyczny komentarz. Dodatkowo w tym tomie możemy zobaczyć, że jest znacznie głębszą postacią, niż mogło się wydawać.

Relacja między głównymi bohaterami, Yumeko i Tatsumim również mi się bardzo podoba, nawet jeśli teraz była nieco bardziej skomplikowana poprzez opętanie ciała samuraja.

Podoba mi się to, że nie wyolbrzymiano uczuć kitsune. Bardzo często w podobnej literaturze hiperbolizuje się miłość a na szczęście Julie Kagawa tego nie robi. Yumeko może być nieświadoma wielu rzeczy, może nie rozumieć w pełni swoich uczuć. Jednak najważniejsze jest to, że zależy jej na bliskich i pragnie ich ratować. W ogóle cieszę się ogromnie rozwojem tej postaci, bo wreszcie wykorzystuje swój potencjał.

Ale i tak romantyzm aż eksploduje z tego tomu i jest to świetnie wykonane! Biedna Reika, jak ona sobie z nimi wszystkimi daje rade?

Do tego też dochodzą inne kwestie, a mianowicie zbliżającą się bitwę, szukanie sojuszników i kolejne próby zdobycia zwoju. Naprawdę dużo jest wszystkiego

Nie warto też zapominać o tym znakomicie wykreowanym świecie przedstawionym, który pełny jest japońskiej magii. Jestem oczarowana.

Chyba dawno nie spotkałam się z czymś takim, żeby drugi tom był o niebo lepszy od poprzedniego. Z jakim ogromnym podekscytowaniem czytałam tę książkę, tak bardzo mi się podobała.

Przede wszystkim Kagawa naprawiła błąd i przy każdym rozdziale napisała, z jakiej jest on perspektywy. Przy pierwszym tomie kilka razy się pogubiłam, bo nie było to zaznaczone. Teraz czytanie było...