Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomiędzy Ankh-Morpork i Al-Khali, na środku morza, wyłania się niezamieszkana wyspa, do której prawa roszczą sobie zarówno Klatch, jak i Ankh-Morpork. Naturalną koleją rzeczy jest więc zbrojny konflikt, a także jakiś spisek, oczywiście polityczny. W samym środku wydarzeń znajduje się nikt inny jak komendant Vimes z jego wewnętrznymi i zewnętrznymi cierpieniami. Towarzyszy mu śmietanka jego straży, czyli kapitan Marchewa wraz ze swoją przyzwoitością, zawsze pragmatyczna Angua oraz sierżant Colon i kapral Nobbs w całkiem nowych rolach.

„Bogowie, honor i Ankh-Morpork” to już 21 tom z cyklu o Świecie Dysku i czwarty o straży. Jest to zdecydowanie mój ulubiony cykl z całą gamą moich ulubionych bohaterów. Vimes i Marchewa na pewno należą do czołówki moich ulubieńców.

Cóż jeszcze mogę napisać o tej powieści? Jak zawsze u Pratchetta, znajdziemy tu świetny humor, całą masę ironii i tematy poważne przedstawione w dość niepoważny sposób. Czy świetnie się bawiłam podczas tej lektury? Niezaprzeczalnie! Czy się uśmiałam? Oj, bardzo! Co tu jest największym plusem? Zdecydowanie Patrycjusz, którego zawsze lubiłam i tym razem jest zadziwiająco obecny. Zaskakiwał mnie niemalże na każdej stronie.

Na pewno jest to jedna z tych części, do których będę jeszcze wracać niejednokrotnie. Humor, który odnajduję w cyklu o straży jest dla mnie niepodważalnie najlepszy!

Pomiędzy Ankh-Morpork i Al-Khali, na środku morza, wyłania się niezamieszkana wyspa, do której prawa roszczą sobie zarówno Klatch, jak i Ankh-Morpork. Naturalną koleją rzeczy jest więc zbrojny konflikt, a także jakiś spisek, oczywiście polityczny. W samym środku wydarzeń znajduje się nikt inny jak komendant Vimes z jego wewnętrznymi i zewnętrznymi cierpieniami. Towarzyszy...

Mam nadzieję, że trylogii „Władcy Pierścieni” nie trzeba nikomu przedstawiać. Koronne dzieło Tolkiena i chyba najlepsza powieść fantasy, jaka kiedykolwiek powstała. Myślę, że gdyby nie Śródziemie, to wiele powieści w tym gatunku by nigdy nie powstało. Bez wątpienia to właśnie Tolkien wyznaczył pewne trendy i wyobrażenia.

Jeżeli ktoś czytał „Hobbita”, to wie, jak to się wszystko zaczyna. Niepozorny Hobbit Bilbo w trakcie swojej wielkiej przygody znajduje równie niepozorny pierścień, który jest poszukiwany przez wielu, bowiem to właśnie tego pierścienia pożąda Pan Ciemności. Spadkobierca Bilba, Frodo dostaje ten pierścień w spadku, a wraz z nim wielkie brzemię, bowiem trzeba go ukryć i zniszczyć. Tak oto mały Hobbit wyrusza w niezwykle trudną i pełną niebezpieczeństw drogę przez Śródziemie.

Brzmi niepozornie, co nie? Tymczasem jest to jednak z najbardziej epickich powieści z nurtu fantasy. Wspaniałe opisy, niespotykane rasy i niezwykle spójny świat. Do tego w tę fantastyczną prozę jest wpleciona poezja, a pieśni stanowią ważny element tego świata. Śródziemie jest chyba najbardziej spójnym uniwersum, wspaniale rozwiniętym przez autora. Czytając o nim dostajemy nie tylko pełną topografię, ale też języki (tak! Autor je stworzył), a także bogatą historię, pieśni czy legendy.

Pierwszy tom jest typową powieścią drogi, gdzie nasi bohaterowie przemierzają świat, mają niezwykłe przygody i mimo wszystko jest utrzymany w dość pozytywnym tonie. Chociaż groźba mroku gdzieś tam się czai. Myślę, że stylistyką jest mu całkiem blisko do „Hobbita”, chociaż na pewno jest bardziej poważny. Hobbit był kierowany jednak do młodszego odbiorcy, tu już mamy pełnoprawną powieść fantasy i to w najlepszym wydaniu.

Mam nadzieję, że trylogii „Władcy Pierścieni” nie trzeba nikomu przedstawiać. Koronne dzieło Tolkiena i chyba najlepsza powieść fantasy, jaka kiedykolwiek powstała. Myślę, że gdyby nie Śródziemie, to wiele powieści w tym gatunku by nigdy nie powstało. Bez wątpienia to właśnie Tolkien wyznaczył pewne trendy i wyobrażenia.

Jeżeli ktoś czytał „Hobbita”, to wie, jak to się...

Norbert Krzyż, prywatny detektyw działający w Żywcu, miał za zadanie odnalezienie Emilii, letniej dziewczyny. Niestety ponosi porażkę i ostatecznie jej zwłoki zostają odnalezione nad brzegiem jeziora. Została brutalnie zamordowana, a na dodatek na jej profilu ktoś zamieścił tajemniczą grafikę nawiązującą do kultury słowiańskiej. Podejrzenia padają na chłopaka dziewczyny, który też zniknął. Jego rodzina wynajmuje Roberta, aby ten go odnalazł. Cała sprawa komplikuje się coraz bardziej wraz z kolejnymi zaginięciami.

„Strażnik jeziora” to debiut autora i jak na debiut nie jest zły, ale czy jest też dobry? Wspomnę tylko, że mieszkam niedaleko miejsc opisanych w książce, więc opisy świata przedstawionego sprawiały mi sporo przyjemności. Zwłaszcza, że jezioro jest tu jednym ważniejszych bohaterów. Duży plus stanowi tu przedstawienie jego historii i nawiązania do okresu, kiedy w ogóle jezioro powstawało.

Całość niestety psuje wielki chaos. Ciężko było uwierzyć w powiązania pomiędzy kolejnymi wątkami, które mnożyły się w niesamowicie zawrotnym tempie, a niektóre zwroty akcji były tak nieprawdopodobne, że zakłócały odbiór całości. Nawet końcowe wyjaśnienia, które powinny wszystko spajać, mnie jakoś nie przekonały.

Myślę, że autor chyba troszkę stracił kontrolę nad tą historią. Książka była przeze mnie słuchana, co było kolejnym plusem, bowiem czyta ją świetny lektor, a narracja była pierwszoosobowa. Dzięki temu można było odnieść wrażenie, jakbym słuchała, jak ktoś opowiada historię swojego życia. To trochę rekompensowało mi niedostatki fabuły.

Norbert Krzyż, prywatny detektyw działający w Żywcu, miał za zadanie odnalezienie Emilii, letniej dziewczyny. Niestety ponosi porażkę i ostatecznie jej zwłoki zostają odnalezione nad brzegiem jeziora. Została brutalnie zamordowana, a na dodatek na jej profilu ktoś zamieścił tajemniczą grafikę nawiązującą do kultury słowiańskiej. Podejrzenia padają na chłopaka dziewczyny,...