Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wow. Naprawdę wow.

Nie tego się spodziewałam. Zwłaszcza że tuż po premierze książka w wydaniu polskim nie zebrała zbyt dobrych opinii ze względu na tłumaczenie jakie zaserwowało nam wydawnictwo niezwykłe. Ja się jednak wyłamie. Wiem że to co zrobiło wydawnictwo nie było w porządku względem nas odbiorców jednak nie uważam żebym straciła niewiarygodnie dużo z całej historii.

Nie jestem biegła w czytaniu w języku angielskim. Ba. Zaczynam dopiero raczkować. Jestem jednak w stanie zrozumieć tych co czytają w obcym języku więcej. Bo są. Zdarzają się błędy. Jednak jak na początku byłam w stanie wyłapać ich więcej tak z mniej więcej w 1/4 książki przestałam zwracać na nie uwagę. Bo pochlonelo mnie coś innego. Znacznie ważniejszego. Historia. To o czym ta książka jest. Bo fabułą ta książka wybronił się w 100%.

Wiedźma morska to jak dla mnie prequel małej syrenki. Historia Urszuli. Dowód na to że każda historia może mieć drugie dno. Bo kto z nas nie zna baśni o małej syrence która ponad wszystko pragnęła być człowiekiem. Jednak co by się stało gdyby kierowała nią nienawiść a nie miłość?

Co jeśli ta zła wiedźma która tak dobrze znamy z disneyowskiej adaptacji sama jest tak naprawdę ofiarą?

Ta opowieść to coś niesamowitego. Bajkowego, ulotnego. Nie wiem dlaczego jednak mój mózg porównuje tę historię do motyla. O bardzo delikatnych skrzydłach, który jednak sprawia że nasze życie jest ładniejsze.

Nie jest to jednak lektóra słodka i różowa. Wręcz przeciwnie. Jest to najbardziej mroczna opowieść jaką udało mi się jak dotąd przeczytać. Jest jednak tak hipnotyzujaca że nie sposób ani się od niej oderwać ani szybko o niej zapomnieć. To historia która pozostanie ze mną jeszcze na długo. Czuje że na bardzo długo.

Wow. Naprawdę wow.

Nie tego się spodziewałam. Zwłaszcza że tuż po premierze książka w wydaniu polskim nie zebrała zbyt dobrych opinii ze względu na tłumaczenie jakie zaserwowało nam wydawnictwo niezwykłe. Ja się jednak wyłamie. Wiem że to co zrobiło wydawnictwo nie było w porządku względem nas odbiorców jednak nie uważam żebym straciła niewiarygodnie dużo z całej...

Obawiam się, że gdyby było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem nigdy nie poznałabym Hannibala Lectera.

Fabuła książki kręci się wokół skarbu ukrytego przez samego bosa narkotykowego wszech czasów Pablo Escobara w jego willi w Miami.

Dlaczego więc opis z okładki brzmi tak zachęcająco? Nie wiem. Ponieważ ten wątek zostaje poruszony dopiero pod koniec książki. A nawet nie tyle poruszony co po prostu ledwie wspominany. Ktoś kto miał być głównym bohaterem pokazuje się ledwie w kilku rozdziałach.

Ogólnie mam bardzo dużo wątpliwości co do tej pozycji. Bardziej przypomina mi ona rozpisany scenariusz jakiegoś filmu. O bohaterach wiemy niewiele. Jak dla mnie są oni źle zarysowani. Wręcz bezpłciowi. A osoba która miała być charyzmatyczna i przyciągająca jest najbardziej odstręczającą postacią jaką kiedykolwiek spotkałam w literaturze.

Dodatkowo irytowały mnie wstawki, które kompletnie nie miały z niczym nic wspólnego. Nie przypuszczałam że tak krótka książka może się aż tak dluzyc. Jednak często tak jest z książkami o niczym. Chociaż sama historia Cari byłaby nawet ciekawa. Niestety coś zostało do niej dopisane. I to coś nie wypaliło kompletnie.

Dawno nie byłam tak zawiedziona. wiele debiutow okazało sie być lepszymi niż ,,dzieło'' jakby się zdawało jednego z wybitniejszych autorów. Jednak w porównaniu z ostatnimi lekturami jestem w stanie przeżyć takie rozczarowanie, i mam nadzieję że kolejne książki będą o wiele lepsze, albo przynajmniej mniej rozczarowujące.

Obawiam się, że gdyby było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem nigdy nie poznałabym Hannibala Lectera.

Fabuła książki kręci się wokół skarbu ukrytego przez samego bosa narkotykowego wszech czasów Pablo Escobara w jego willi w Miami.

Dlaczego więc opis z okładki brzmi tak zachęcająco? Nie wiem. Ponieważ ten wątek zostaje poruszony dopiero pod koniec książki. A nawet...

Nie będę kłamać. Do lektury tej książki podchodziłam z pewną rezerwą. Głównie chodziło mi o opinie jakoby była to książka bardzo feministyczna. Wręcz podchodząca pod skrajny feminizm. A to może już niektórych zniechęcić do lektury. Jak jednak można nie podjąć buntu, gdy ojciec ocenia wartość swoich córek tylko i wyłącznie z perspektywy ich urody? Jak pogodzić się ze światem gdzie mężczyźni traktują kobiety, jak zabawki których jednym celem bytu jest zabawianie ich, cieszenie oka i bycie posłusznym.

Bo tak w świecie syren mężczyźni postrzegają kobiety. Jako nic nieznaczące puste wydmuszki, które z wdzięcznością i zachwytem mają chłonąć każde męskie słowo.

Jak się nie buntować, gdy własny ojciec traktuje swoje córki jak zwykłą walutę. Możliwe, że nawet mniej wartą od pieniędzy czy innych klejnotów ze skarbca?

Jest to forma feminizmu, która rozumiem. Bo jak się nie sprzeciwić, gdy ktoś zabrania być sobą? Gdy jest się mniej wartym od rzeczy?

Osobiście nie dostrzegłam jakiś rażących przesłanek jakoby kobiety były we wszystkim lepsze i nieskazitelne w porównaniu do mężczyzn. Wręcz przeciwnie. Autorka nikogo nie szufladkuje, a wręcz na każdej stronie podkreśla, że każdy bez względu na płeć jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju. Że patrzenie na wszystko przez pryzmat płci czy upodobań jest krzywdzące i prowadzi tylko do nieszczęścia.

Król Morza nie może pogodzić się ze stratą małżonki, której los po wyjściu na ląd stał się nieznany. Przynajmniej nie dla Muirgen, najmłodszej z sześciu córek króla. Ze względu na historię matki musiała wyzbyć się nawet imienia, które ta jej nadała. Gaia.

Mała syrenka, ta, której uroda zapewnia największą wartość w
podmorskim królestwie. Ta, której ojciec wytyczył przyszłość. Ta, która jako jedyna ma odwagę powiedzieć: Dość!

Jednak nie wszystko dzieje się jak w bajkach. Czasem może po prostu zabraknąć sił. Jednak co się wtedy stanie z happy endem?

Louise O'Neill pod zasłoną baśni przedstawia nam czytelnikom prawdę o świecie. Pod postacią małej syrenki może kryć się każdy, kto czuje się inny. Każdy, któremu zabraniają być sobą. Bez względu na płeć.

Dla mnie jest to osobiście jedna z najważniejszych książek, jakie do tej pory czytałam. Dająca siłę i nadzieję. Odzierająca jednak z przekonania, że wszystko samo się zrobi. Że cokolwiek zmieni się bez naszej ingerencji. Że nie każda droga jest dobra, a nie każda decyzja jest słuszna. Że czasem droga do zwycięstwa wiedzie przez ciernie.

Osobiście jestem zakochana w tej książce. Tyle prawd o życiu wplecione w jakby się zdawało zwykłą młodzieżówkę to naprawdę nie lada wyzwanie dla autora. A jednak się udało. I to w sposób kradnący serce.

Nie będę kłamać. Do lektury tej książki podchodziłam z pewną rezerwą. Głównie chodziło mi o opinie jakoby była to książka bardzo feministyczna. Wręcz podchodząca pod skrajny feminizm. A to może już niektórych zniechęcić do lektury. Jak jednak można nie podjąć buntu, gdy ojciec ocenia wartość swoich córek tylko i wyłącznie z perspektywy ich urody? Jak pogodzić się ze światem...