Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pisana komedia, a może bardziej sitcom. Przywodzący na myśl zabytkowe Camera Cafe (większość z Was pewnie nie ma pojęcia co to, tak dawno to emitowali ;)).

“Obsadę” stanowi Milena, Olaf, Michał i Miłosz. Nowy narybek Banku Kier. Kluczowego dla jego funkcjonowania, acz niedocenianego, działu. Działu sprzedaży…
Grupa różnych charakterów, która już pierwszego dnia łapie ze sobą kontakt, choć różnią ich charaktery, wiek, a nawet doświadczenia. Czym zaowocuje taki kocioł?

To moja pierwsza przygoda z takim formatem. To lekka, bardzo krótka lektura, w której pozbawia się nas długich opisów miejsc, zawiłej fabuły, wyglądu bohaterów. Kluczem są dialogi między bohaterami. W sumie to są TYLKO dialogi. Zbudowane tak, jakbyś podsłuchiwał rozmowy z korytarza losowej korporacji.

Przyznaję, to niekoniecznie coś dla mnie. Nie jestem fanką sitcomów, w przeciwieństwie do mojej “gorszej” połówki, która zaśmiewała się do The Office (od drugiego sezonu, jak kazał podkreślić). Ale jeśli Wy lubicie złośliwe żarty, oglądacie sitcomy, to może być coś, co do Was trafi.

Pisana komedia, a może bardziej sitcom. Przywodzący na myśl zabytkowe Camera Cafe (większość z Was pewnie nie ma pojęcia co to, tak dawno to emitowali ;)).

“Obsadę” stanowi Milena, Olaf, Michał i Miłosz. Nowy narybek Banku Kier. Kluczowego dla jego funkcjonowania, acz niedocenianego, działu. Działu sprzedaży…
Grupa różnych charakterów, która już pierwszego dnia łapie ze...

Willow Madizza jest ostatnią wiedźmą z rodu. Żyje z dala od Zgromadzenia, do którego nienawiść zaszczepił jej ojciec. Ojciec, który wpoił jej jeszcze jedną rzecz. Zemstę. Jego zemstę, gdyż dzięki córce chce pomścić śmierć swojej siostry i odebranie mu dziedzictwa.

Po śmierci matki Willow zostaje zmuszona do przyjazdu na Uniwersytet Hallow’s Grave, gdzie jej gatunek uczy się praktykować magię. Pierwszą osobą jaką poznaje, jest sam dyrektor tego przybytku. Alarica Graysona Throne-a, który nie jest człowiekiem, jest Naczyniem stworzonym wieki temu. Potworem, którego unicestwić może tylko jedna, niepozorna osoba. W końcu nikt nie przypuszcza, że zielona wiedźma, która rozmawia z roślinami, jest kimś więcej. Że w jej żyłach płynie nie tylko krew Madizzów.

Przyciąganie między tą dwójką jest dziwne. Nawet sam dyrektor go nie rozumie. Zwłaszcza, że nie ma organu, który mógłby odpowiadać za te dziwne uczucia. Kobieta postanowiła jednak wykorzystać nauki ojca. Ma misję.

Czy Willow uda się osiągnąć cel? Jakie będą tego konsekwencje?

Mniej więcej w połowie książki zaczęłam domyślać się dalszych losów, a chęć poznania prawdy wciągała w historię co raz bardziej. Moje przypuszczenia się sprawdziły, ale nie odebrało mi to frajdy z czytania. Wręcz przeciwnie! Podsyciło jedynie ciekawość, co wydrzy się dalej. Z niecierpliwością będę wyczekiwać dalszych losów Willow, bo intuicja podpowiada mi, że teraz dopiero się będzie działo.

Największy minus tej historii.
Redakcja i tłumaczenie było beznadziejne. Dziwne błędy. Czasami ciężko było zrozumieć, co autor miał na myśli. Mnie jednak do szewskiej pasji doprowadzał zwrot “Wiedźmuniu”. Co to jest! Po krótkiej rozmowie z jedną z czytelniczek oryginału dowiedziałam się, że było to autorskie tłumaczenie rzeczownika “witchling”. Cud, że nie zrobiłam dziury w suficie od przekręcania oczu.

Willow Madizza jest ostatnią wiedźmą z rodu. Żyje z dala od Zgromadzenia, do którego nienawiść zaszczepił jej ojciec. Ojciec, który wpoił jej jeszcze jedną rzecz. Zemstę. Jego zemstę, gdyż dzięki córce chce pomścić śmierć swojej siostry i odebranie mu dziedzictwa.

Po śmierci matki Willow zostaje zmuszona do przyjazdu na Uniwersytet Hallow’s Grave, gdzie jej gatunek uczy...

“Dom trzepoczących skrzydeł” otwiera serię “Królestwo Wron”. Jeśli macie w planach ją zacząć, to polecam uzbroić się w cierpliwość. Dużo cierpliwości. Jest potrzebna by zdzierżyć tępotę, ślepą miłość i nie łączenie kropek głównej bohaterki.

Fallon jest 22 letnią pół krwi Fae (mieszańcem). Prowadzi skromne życie wraz z babcią i schorowaną mamą. Można powiedzieć, że w porównaniu do pełnokrwistych Fae żyje w nędzy. Mimo marzeń, wciąż nie ma żadnej mocy. Czuje się przez to wybrakowana. Wadliwa. Nie włada wodą ani ogniem, za to podobno potrafi rozmawiać ze zwierzętami. Ale to tylko wywołuje pogardę wśród mieszkańców.

Pewnego dnia na drodze spotyka dziwną kobietę, która przepowiada jej przyszłość. Fallon postanawia, że dokona tego. Zrobi wszystko, by zasiąść na tronie obok ukochanego - wieloletniego przyjaciela, którym jest książe Luca. W końcu o to chodziło w przepowiedni. Prawda?

I tu zaczyna się prawdziwa zabawa. Jej misją jest zebrać wszystkie statuetki, co nie będzie łatwe, gdyż ma tendencję do wpadania w tarapaty. Gdy udaje jej się odnaleźć pierwszego kruka, rusza lawina wydarzeń, która nie pozwoliła mi się oderwać od historii. Chciałam wiedzieć wszystko! Co się stanie, gdy wszystkie statuetki się znajdą. Dlaczego rodzina tak bardzo jej nienawidzi, a babcia stara się ją wepchnąć pod kamień! O co tu tak naprawdę chodzi? I najważniejsze, kim był jej ojciec?

W kontraście do wartkich wydarzeń stała ona. Fallon i jej rozterki miłosne. Masakra!! Męczyła mnie jej jednopłaszczyznowość. Idealizowanie, ślepe zapatrzenie w księcia i o zgrozo… brak pomyślunku. Dobrze, że autorka wykreowała interesujący świat barwnych bohaterów, na czele z postacią Kruka. Gdyby nie to, nie wiem czy przetrwałabym bym kolejne strony z tą trzpiotką.

Dom Trzepoczących Skrzydeł to pięknie wykreowany świat. Pełen intryg, tajemnic oraz uśpionej magii, która pragnie się uwolnić. Na regale czeka drugi tom i to dobrze. Jestem naprawdę ciekawa, co będzie dalej. Choć bardziej to, czy Fallon w końcu przejrzy na oczy…

“Dom trzepoczących skrzydeł” otwiera serię “Królestwo Wron”. Jeśli macie w planach ją zacząć, to polecam uzbroić się w cierpliwość. Dużo cierpliwości. Jest potrzebna by zdzierżyć tępotę, ślepą miłość i nie łączenie kropek głównej bohaterki.

Fallon jest 22 letnią pół krwi Fae (mieszańcem). Prowadzi skromne życie wraz z babcią i schorowaną mamą. Można powiedzieć, że w...