Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tej pozycji zrobiło mi się wstyd.
Pamiętam jednego razu sytuację z małego centrum handlowego; matka z dwójką dzieci przy kasie, jedno malutkie na rękach miała, a chłopczyk mniej-więcej lat 7. Młody darł się wniebogłosy, że on "coś tam chce", a ta matka na spokojnie mu tłumaczy, że nie dostanie. Na dworze ulewa i burza, jakby biblijny potop się zbliżał, więc ludzie stali przed wyjściem, a ta kobieta z dzieciakami odeszła już od kasy i stanęła w naszej grupce. Chłopak dalej się nadziera, a ona spokojnie mu coś tłumaczy, ale na plecach czuje wszystkie spojrzenia w stylu "głupia, dzieciaka nie potrafi uspokoić; trzy szybkie na dupe i chodziłby jak złoto; niektórzy nie powinni mieć dzieci, etc." Byłam młoda i głupia, ale czy to mnie tłumaczy? Nic, a nic, a niestety byłam w tym tłumie.
Przypomniałam sobie tę sytuację gdzieś w połowie czytania i z kolejnymi rozdziałami pamięć o tym coraz bardziej mnie dusiła. Po 15stu latach przyszła refleksja: ten chłopak mógł być w spektrum, a ja jak ten kretyn z tym stadem ślepch owiec stałam i śmiałam kogoś osądzać. Mało tego! Nawet jeśli ten dzieciak był neurotypowy to jakim prawem miałabym osądzać jego zachowanie czy sposoby wychowawcze jego matki? Kim jestem, żeby rościć sobie do tego prawo?
Kobieta nie zniosła fali gówna jaka się wylała na nią z naszej strony i wyszła ze sklepu w środek armagedonu jaki rozgrywał się na dworze.
Teraz chciałabym ją odnaleźć, przeprosić i błagać o wybaczenie.

Po przeczytaniu tej pozycji zrobiło mi się wstyd.
Pamiętam jednego razu sytuację z małego centrum handlowego; matka z dwójką dzieci przy kasie, jedno malutkie na rękach miała, a chłopczyk mniej-więcej lat 7. Młody darł się wniebogłosy, że on "coś tam chce", a ta matka na spokojn...

Rozwiń

Zwiń

Romans? Raczej science fiction. Tyle lat ile chodzę po świecie, spotkałam w swoim życiu jednego przystojnego lekarza. Po prostu przystojnego, a nie takiego, że majtki przez głowę ściągałam. Akcja też taka-sraka, dziadzio wpieprzający się wszystkim z papcia w życie, (bo on chce dobrze), typ co przez pół książki rozkminia jak to mu w życiu ciężko było, laska piszcząca, że jej też nie było łatwo, ale łzy może ocierać plikami banknotów, pozostali bohaterowie piękni, młodzi, bogaci i wielce utalentowani. Aż dziw, że na końcu nie było talonu na darmową watę cukrową.

Romans? Raczej science fiction. Tyle lat ile chodzę po świecie, spotkałam w swoim życiu jednego przystojnego lekarza. Po prostu przystojnego, a nie takiego, że majtki przez głowę ściągałam. Akcja też taka-sraka, dziadzio wpieprzający się wszystkim z papcia w życie, (bo on chce dobrze), typ...

Rozwiń

Zwiń

Jako osoba, która sama doświadczyła przemocy psychicznej od osoby najbliższej chciałabym podziękować panu Jackowi Hołubie za tę książkę. Dziękuję za to, że poza ludźmi, którzy robią kawał wspaniałej roboty pomagając ludziom pokrzywdzonym, są też osoby takie jak pan Jacek. Widzicie nas i nie osądzajcie, pomagacie choćby słowami "jestem tu i zawsze możesz na mnie liczyć". Wylałam wiadro łez i modlę się, aby każdy kto tego potrzebuje znalazł pomoc.

Jako osoba, która sama doświadczyła przemocy psychicznej od osoby najbliższej chciałabym podziękować panu Jackowi Hołubie za tę książkę. Dziękuję za to, że poza ludźmi, którzy robią kawał wspaniałej roboty pomagając ludziom pokrzywdzonym, są też osoby takie jak pan Jacek. Widzicie nas i ni...

Rozwiń

Zwiń