Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Warsztat pisarski: 5/10
Tworzenie napięcia/zainteresowania: 4/10
Skłanianie do refleksji: 3/10

Tej powieści można tyle zarzucić, że zanim zaczęłam pisać ocenę zastanawiałam się od czego tu zacząć. Szczęściem użytkownik Arseeman napisał wszystko za mnie, zgadzam się z nim zupełnie i ja mogę skupić się na dopowiadaniu.
Przede wszystkim mnogość postaci, z których każda miała do powiedzenia coś, co nic nie zmieniało w samej treści powieści. Gdyby Dostojewski wplótł tam przepis na ciasto powiedziany przez Lizawietę Prokofiewną, to nawet bym się nie zdziwiła.
Akcja pomimo przeładowania (często bezsensownymi dialogami i monologami) jest strasznie stateczna i powtarzalna. Wszystko sprowadza się do dwóch schematów scen: wieloosobowej dyskusji, w której książę odgrywa idiotę, lub prywatnej rozmowy jednej/dwóch osób z księciem, gdzie jest on już osobą wyjątkowo mądrą. Wciąż ten sam schemat sprawia, że nie mogłam zapamiętać w jakiej sytuacji padły takie czy inne słowa. Niby to powieść a pachnie dramatem Bałuckiego.
Sam książę... ech... chyba miał być wzorem dobrego człowieka a okazał się raczej people pleaserem - to nie jest zdrowe zachowanie. Wbrew temu co sugeruje książka płaszczenie się przed ludźmi nie sprawi, że zaczną cię szanować. Książę nie miał przede wszystkim szacunku sam do siebie i to jest jego największy problem. Patrząc z tej perspektywy można powiedzieć, że jest to powieść wręcz szkodliwa.

Warsztat pisarski: 5/10
Tworzenie napięcia/zainteresowania: 4/10
Skłanianie do refleksji: 3/10

Tej powieści można tyle zarzucić, że zanim zaczęłam pisać ocenę zastanawiałam się od czego tu zacząć. Szczęściem użytkownik Arseeman napisał wszystko za mnie, zgadzam się z nim zupełnie i ja mogę skupić się na dopowiadaniu.
Przede wszystkim mnogość postaci, z których każda miała...

Warsztat pisarski: 4/10
Tworzenie napięcia/zainteresowania: 4/10
Skłanianie do refleksji: 5/10

Ciężko mi wystawiać pierwszą opinię tej książki i to w dodatku lekko negatywną, więc zacznijmy od plusów: książka daje ogląd na sytuację społeczno-polityczną dziewiętnastowiecznej Francji i przybliża problemy, z którymi mierzyli się nie tylko Francuzi, ale także tamtejszy Kościół Katolicki.
Vianney zapewne był dobrym człowiekiem, który pomagał innym oraz został świętym Kościoła, jednak sposób w jaki on i wszyscy inni zostali ukazani w książce... jest aż przesłodzony i prześwięcony. Czytając nie ma się odczucia: "o! Vianney, to był człowiek z krwi i kości a został świętym!" tylko "serio? żeby zostać świętym trzeba ścinać jabłonki, by powstrzymać od grzechu dzieci kradnące jabłka? nie ma innych rozwiązań w czasie głodu?...". Wspominane jest, że Vianney mówił piękne, poruszające kazania, ale autor nie wysila się, by zacytować chociaż jedno. Musimy mu uwierzyć na słowo, że parafianie podczas homilii wzruszają się, płaczą i kiwają głowami. Gdyby wyciąć z reymontowskich "Chłopów" wszystkie opisy obrządków kościelnych i kazań proboszcza, wcale nie czułabym znaczącej różnicy w świętości kapłana (nie to, co w warsztacie pisarskim).
Ma się wrażenie, że Vianneyowi został wystawiony pewien pomnik ale jest on zupełnie plastikowy, bez jakiejkolwiek głębi. I tu muszę podkreślić, nie krytykuję samego świętego, oceniam tylko przedstawienie postaci. Jest to niezachęcające dla zdeterminowanego dorosłego czytelnika, a co dopiero dla młodzieży, która wg opisu na okładce, jest grupą docelową.
Skończyłam tą książkę tylko dlatego, że długo jadę do pracy komunikacją miejską i wolałam czytać niż patrzeć na ludzi. W całej opowieści był może jeden moment, który przytrzymał mnie w jakimkolwiek napięciu. Nie przypominam sobie za to takiego, który skłoniłby mnie do głębszej refleksji.

Warsztat pisarski: 4/10
Tworzenie napięcia/zainteresowania: 4/10
Skłanianie do refleksji: 5/10

Ciężko mi wystawiać pierwszą opinię tej książki i to w dodatku lekko negatywną, więc zacznijmy od plusów: książka daje ogląd na sytuację społeczno-polityczną dziewiętnastowiecznej Francji i przybliża problemy, z którymi mierzyli się nie tylko Francuzi, ale także tamtejszy Kościół...

Taka leciutka książeczka dla młodszych dzieci (jak na moje oko klasy 0-3). Zagadki są infantylne a niekiedy mocno infantylne, ale czy każda książka musi nieść wielki przekaz?
Książka jest zabawna, ma ładne rysunki i z tego co wiem, dzieciom się podoba, a to chyba one decydują ;)

Taka leciutka książeczka dla młodszych dzieci (jak na moje oko klasy 0-3). Zagadki są infantylne a niekiedy mocno infantylne, ale czy każda książka musi nieść wielki przekaz?
Książka jest zabawna, ma ładne rysunki i z tego co wiem, dzieciom się podoba, a to chyba one decydują ;)